[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”
เขียนโดย 
nooonaa
วันที่ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 23.54 น.
แก้ไขเมื่อ 26 ตุลาคม พ.ศ. 2556 20.25 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
25) How much? 24 : สักวัน...จะเลิกทรมาน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
By nooonaa
How much? 24 : สักวัน...จะเลิกทรมาน
+WoonKwang+
"กลับไปโซลกับฉันนะ"
ผมจะทำไงดี
'ให้ผมเป็นครดูแลดวงตาเศร้านั้นของคุณนะครับ'
"ไม่ได้หรอกครับ...ผมทิ้งเขาไปไม่ได้"
ถ้าผมทำแบบนั้น...ผมคงเป็นผู้ชายที่แย่ที่สุด
"ไหนนายบอกว่ารักฉัน" เสียงทุ้มถามอย่างขัดใจก่อนจะดันตัวผมให้หันไปหากัน
อย่าทำหน้าเหมือนคุณเสียใจที่ได้ยินแบบนั้นสิ
"ใช่ครับ ผมรักคุณ...แต่เขาเองก็ดีกับผมมาก"
"แล้วฉันไม่ดีตรงไหน"
!!!
กล้าถาม
คุณร้ายกับผมขนาดนั้นแล้วยังจะกล้าถามผมอีกงั้นหรอ
"เขาไม่เคยทำร้ายผม" ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงตอบแบบนั้น แต่ผมอยากให้เขารับรู้บ้างว่าเขาร้ายกับผมมาก
"ฉันก็แค่บังคับนายนิดๆหน่อยๆเอง"
ยังจะกล้าพูดแบบนั้นอีก คุณนี่มันจริงๆเลยให้ตายสิ
"เลิกพูดเถอะครับ พรุ่งนี้ผมต้องไปทำงานแต่เช้า" ผมเปลี่ยนเรื่องทันทีก่อนจะล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้า ผมยังไม่อยากคิดตอนนี้ว่าต้องทำยังไงกับคนทั้งสอง ผมเหนื่อยเกินไป
แต่พอผมนอนลงร่างหนาก็ตามลงมานอนด้วยก่อนจะเกี่ยวเอวผมให้เข้าไปใกล้ แล้วริมฝีปากอุ่นก็กดทับลงมาที่ปากผมเบาๆก่อนจะเอื้อมมือมาประสานนิ้วของผมแน่น
"ตอนนี้ฉันพร้อมที่จะชดเชยให้นายทุกอย่าง เพียงขอแค่ให้นายกลับโซลกับฉัน"
ตึกตักๆ
คุณพูดเหมือนรู้สึกผิดและต้องการผม
"......" แต่ผมกลับทำเป็นไม่ได้ยินจนคุณดงอุนคิดว่าผมหลับ ร่างหนาเลยเอื้อมมือไปปิดไฟแล้วเข้ามากอดผมใหม่
ไออุ่นจากร่างสูงเล่นเอาผมนอนไม่หลับ มันอุ่นแปลกๆจนทำให้ผมรู้สึกต้องการมันมากขึ้นไปอีก อาการแบบนี้คืออะไร หรือว่ามันเป็นความรู้สึกที่ผมไม่สามารถขาดเขาได้แล้ว
นายเลวจริงๆ...ลีกีกวาง
พอตื่นเช้ามาผมก็ไม่พบร่างสูงแล้ว เขาหายไปจากเตียงตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ แต่มันเล่นเอาใจผมหายวูบ
เขาไปแล้ว
ไหนบอกจะมารับผม แต่พอเช้ามาเขากลับหายไป
คนหลอกลวง
มันเหมือนแรงจะเหือดหายเพียงเพราะเขาหายไป
ผมลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวใหม่ก่อนจะส่งข้อความหาคุณจงฮยอนเมื่อเห็นหลายมิสคอล บอกกับเขาว่าผมปลอดภัยไม่ต้องเป็นห่วง ส่วนเขาก็ตอบกลับมาว่าเขาจะออกเรือหลายอาทิตย์ ผมเลยรู้สึกโล่งใจหน่อยเพราะผมจะได้ไม่ต้องคิดอะไรให้ปวดหัวตั้งหนึ่งอาทิตย์
ขออยู่เงียบๆคนเดียวสักพักเถอะ
"ขอบคุณครับป้าโบรา"
"ไม่เป็นไรจะดงอุน ป้ามีเยอะ แล้วนี่เมียหลานตื่นรึยัง"
ดงอุน!
เมีย!
เสียงคุยกันอยู่หน้าบ้านเล่นเอาผมใจสั่น ผมเลยรีบวิ่งออกไปดูก็เจอร่างสูงกำลังคัยกับคุณป้าข้างบ้าน
"อ่าว...มาพอดีเลย งั้นป้าไปก่อนนะ" ผมเลยยิ้มส่งก่อนร่างสูงจะเดินมาพร้อมกับตะกร้าที่บรรจุของทะเลสดเต็มตะกร้า ผมมองตามจนร่างสูงเดินมาถึงก่อนจมูกโด่งจะก้มลงมาหอมแก้มผมเบาๆ
ฟอด
"ตื่นแล้วหรอ"
ตึกตักๆ
ทำไมถึงทำแบบนี้
"ยังอยู่อีกหรอ" นึกว่าจะกลับไปแล้ว
แล้วทำไมผมต้องดีใจที่เห็นเขาด้วย
"อยากให้ฉันไปมากงั้นสิ" เสียงทุ้มประชดขึ้นอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะเดินผ่านผมไป ผมฟังแล้วรู้สึกใจเสียเลยรีบคว้ามือหนาไว้
"ป่าวสักหน่อย...แค่คิดว่าคุณจะทิ้งผมไปอีกแล้ว"
มันเกิดอะไรขึ้น...ทำไมผมถึงพูดแบบนั้นออกมา ทั้งๆที่ผมควรจะระงับไว้
"ฉันจะไปเมื่อมีนายไปด้วย...ลีกีกวาง"
ฉ่า...หน้าผมร้อนอีกแล้ว
สงสัยผมคงต้องยอมรับสภาพตัวเองแล้วล่ะ...ว่าผมตัดใจจากเขาไม่ได้
ผมรักเขา
"งั้นรอได้ไหม" ขอให้ผมจัดการเรื่องที่ก่อขึ้น ให้ผมเคลียร์ทุกอย่างให้จบ
"มันคงถึงตาของฉันแล้วล่ะที่นายจะเป็นฝ่ายทรมานฉันบ้าง" แล้วเขาก็ก็กระชับมือผมให้แน่นขึ้นก่อนมืออีกข้างจะล้วงอะไรบางอย่างออกมา
แหวนเงิน
ไม่จริง!
"แต่ช่วยรับนี่ไว้ได้ไหม เพื่อที่ฉันจะได้มั่นใจว่า....สักวันฉันจะเลิกทรมาน"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
+JunSeung+
"คุณจุนฮยอง...."
"หืม"
จุ๊บ
"พอเถอะครับ ผมจักจี้อะ"
"อีกนิดนะ"
ฟอด
อ่า พอสักทีเถอะครับ ทำแบบนี้ทั้งวันผมก็ไม่ไหวนะ
ก็ตั้งแต่เมื่อคืนเขาก็ไม่ยอมปล่อยผมให้ห่าง แล้วยิ่งมาบอกว่ารักผมอีก...ผมเลยยิ่งทำอะไรไม่ถูก
อยู่ดีๆก็มาบอกรักกัน มันเลยยังทำใจไม่ได้
ก็มันดีใจนี่ครับ อย่างกับความฝัน
ก๊อกๆ
แต่แล้วเสียงประตูห้องทำงานของร่างหนาก็ดังขึ้น เล่นเอาหัวใจผมตกวูบก่อนจะรีบดันตัวเองออกจากตักหนา แต่เจ้าตัวไม่ยอมปล่อย เอาแต่ฟัดซอกคอผมจนช้ำไปหมด
"มีคนมาครับ ปล่อยก่อน" ถ้ามีคนมาเห็นสภาพผมตอนนี้ ได้อายตลอดชาติแน่ ก็คุณจุนฮยองนะสิ เลิกเสื้อผมขึ้นจะเห็นทั้งแผ่นอกบางพร้อมกับล่นกางเกงผมจนเกือบหลุดออกจากสะโพก
ภาพติดเรทชัดๆ
"คุณจุนฮยองครับ....มีคน มะ มา อะ!" พอก่อนครับ ผมจะไม่ไหวแล้ว
ก๊อกๆ
"จิ๊!" เสียงจิ๊ปากอย่างขัดใจเล่นเอาใจผมตกหายวูบ ผมรีบจับไหล่กว้างแล้วซบลงทันที
เขาโกรธผมที่ขัดใจเขาแน่
"ผมขอโทษ..."
"ไม่ใช่นายหรอก...เข้ามา" มือหนาลูบแก้มผมเบาๆก่อนจะอนุญาตให้คนข้างนอกเข้ามา ผมเองก็หน้าแดงก่ำที่เขาอ่อนโยนให้
"อนุญาตครับท่านประธาน" เสียอันคุ้นเคยที่ผมได้ฟังก็จำได้ทันทีว่าเป็นคุณดูจุน ผมเลยหันไปมองเขาแล้วส่งยิ้มให้ แต่อีกคนกลับหลุบตาลงแล้วหันหน้าหนี
"ผมขอประทานโทษที่เข้ามารบกวนครับ แต่มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่าน" พอฟังแบบนั้นผมก็เริ่มเข้าใจอะไรบางอย่างเลยก้มมาดูตนเอง แต่นั้นหน้าผมก็ร้อนผ่าวทันที
สภาพผมดูแย่สุดๆ
ผมรีบดึงเสื้อตัวเองให้เข้าที่ก่อนจะติดตะขอกางเกงของตัวเองโดยมีร่างหนาที่ผมนั่งตักอยู่เอาแต่จ้องมาคุณดูจุนอย่างไม่ค่อยถูกใจ
"ถ้าไม่สำคัญจริง ฉันจะโบกปูนร่างแกเป็นๆดูจุน"
เอื้อก!
ผมได้ยินเสียงกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อกแล้วก็อดขำไม่ได้ สงสัยคุณจุนฮยองจะค้างจริง
ไม่ใช่ความผิดของผมนะ
"คือว่า...มันเป็นเรื่องของดงอุนครับ" เสียงดูสั่นกลัวมาก สงสัยจะกลัวร่างหนามาก
"มีอะไร" เสียงขุ่นถามขึ้นแต่มือก็ยังไม่เลิกลูบต้นขาผม
"ตอนนี้มันเจอคุณกีกวางแล้วครับ" อย่าบอกนะว่าที่ผมไม่เจอคุณดงอุนเลยตลอดหนึ่งเดือนนี่ เพราะเขาไปตามหาคุณกีกวาง อย่างนี้แหละนะคนปากไม่ตรงกับใจ
"แล้วพวกเขาคืนดีกันรึยัง"
"ยังครับ แต่สายเราบอกว่า...มันจับคุณกีกวางปล้ำอย่างเดียวเลย"
ปล้ำ!
น่าสงสารคุณกีกวางจัง
"หึ...ก็ยังบังคับเหมือนเดิมสินะ" ร่างหนาบ่นพึมพรำก่อนจะกดโทรศัพท์ตั้งโต๊ะโทรออก แต่เขาดันเปิดสปีคเกอร์ด้วย ทำให้ผมได้ยินบทสนทนาทั้งหมด
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
(ครับท่านประธาน) เสียงบอุ่นที่ผมมักจะได้ยินจากคุณดงอุนนั้นทักมาตามสายก่อนร่างหนาจะเริ่มเอ่ยปากพูด
"เจอคุณลีแล้วใช่ไหม"
(ครับท่าน)
"ได้ทำร้ายเขารึป่าว"
(.......) เงียบแบบนี้หมายความว่าไง
"ฉันถามว่า ได้ ทำ ร้าย เขา รึ ป่าว" เสียงทุ้มกดต่ำจนน่ากลัว ผมเลยรีบคว้ามือหนามาประสานไว้แน่นแล้วลูบหลังมือเบาๆ เพื่อบอกให้เขาใจเย็นๆ
(ปะ ป่าวครับ) ทำเสียงแบบนี้แล้วมันจะเชื่อได้ไหมคุณดงอุน
"งั้นก็ดี เพราะถ้าแกทำ คราวนี้จะเป็นแกเองที่จะหายไป"
ติ๊ด
โหดจัง
คำพูดของเขาดูจริงจังมาก ผมนี่เสียวสันหลังวาบทันทีที่ได้ยิน
"มีเรื่องอะไรอีกไหม"
"ไม่มีครับ" คุณดูจุนตอบก่อนจะยื่นแฟ้มเอกสารลงมาบนโต๊ะ
"ก็ดี เพราะฉันมี"
เอื้อก!
เสียงกลืนน้ำลายรอบสอง ทำไมคุณถึงดูดุจัง
"อะไรหรอครับ"
"คุณคิมแชชูเขาช่วยให้ฉันตามหาลูกชายเขาที่หายไปให้หน่อย แกก็ช่วยตามหาแล้วก็จับไอ้นั่นมาให้ฉันด้วย ฉันจะจัดการมันสักหน่อย"
เอื้อก!
เขาเป็นอะไร กลืนน้ำลายบ่อยจัง
"ได้ครับท่าน"
"ดี ออกไปได้แล้ว" เพียงแค่เขาสั่ง คุณดูจุนก็รีบเผ่นออกจากห้องทันทีก่อนผมจะได้ยินเสียงบ่นจากอีกคน
"ไอ้พวกลูกน้องไม่รักดี"
"ทำไมหรอครับ" ใบหน้าหล่อมองผมเล็กน้อยก่อนจะเริ่มเกี่ยเส้นผมไปทัดหูให้
"ไม่มีอะไรหรอก แค่พวกลูกน้องงี้เง้า"
คงจะปวดหัวน่าดู
"อย่าเครียดสิครับ ผมเป็นห่วงนะ" ผมใช้นิ้วนวดตรงขมับให้อีกคนจนหลับตาพริ้มก่อนอ้อมกอดหนาจะกระชับผมเข้าหามากขึ้น
"แค่มีนายอยู่ใกล้ๆแบบนี้ ฉันก็หายเครียดแล้วล่ะ"
บ้า...พูดอะไรก็ไม่รู้
ผมตีไหล่แกร่งเบาๆแก้เขินก่อนจะหมุดหน้าหนี
มีความสุขจัง
"มีคุณอยู่ใกล้ๆ ผมก็มีความสุขแล้ว"
"หึ...ปากกวานขึ้นนะ" แล้วนิ้วเรียวก็เชยคางผมขึ้นไปจูบอย่างแนบแน่นก่อนจะดันผมขึ้นโต๊ะ
ท่านี้อีกแล้ว
"คะ คุณจุนฮยอง อะ.." ทำแบบนี้อีกแล้ว แล้วทำไมผมต้องมีอารมณ์กับเขาด้วย
ฮยอนซึง...นายอย่าหลงคารมเขามากสิ
"หอมจริงๆ..."
อ่า...
"พอก่อนครับ...แฮ่กๆ อะ" มือหนาเริ่มเลื้อยสูงขึ้นจนถึงยอดอกเล็ก ผมเลยรีบจับมือนั้นไว้นิ่ง
"อย่าสิครับ"
"ไม่เอาหน่า..." เสียงร้องขอนั้นเล่นเอาผมหมดแรง แต่ก็ต้องพยายามทำใจแข็ง
"อย่าครับ.."
"ฮยอนซึง..."แล้วเขาก็ถอนหน้าออกจากซอกคอผมก่อนจะส่งสายตาเว้าวอนมาให้ แค่นั้นผมก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้
"เอาไว้คืนนี้ไม่ได้หรอครับ"
ฮยอนซึง! นายต้องปฏิเสธสิ ทำไมถึงพูดอย่างนั้น!
ตายแน่
"หึ...เอาอย่างนั่นก็ได้ แล้วอย่ามาร้องขอทีหลังล่ะกัน"
อะไรกัน...พูดบบนี้เหมือนเขาจะไม่ยอมให้ผมนอนแน่คืนนี้
ตายแน่ฮยอนซึง
<><><><><><><><><><><><><>
131016
อีโจ๊กหื่นตลอดเว 555
เม้นด้วยนะคะ ส่วนเว็บเอ็นซีของเรื่องนี้ไรท์แปะลิ้งไว้ที่เดิมแล้วคะ จะได้ไม่ลำบากรอไรท์กันแล้ว
ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันนะคะ จุบๆ
https://www.facebook.com/nooonaaovo
ฝากแฟนเพจด้วยคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
