Always with you.. หยุดรักไว้ที่เธอ
เขียนโดย 
เบบี๋ทีเคอาร์
วันที่ 10 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 14.43 น.
แก้ไขเมื่อ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2556 22.46 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
22)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"พิมเห็นโทโมะอยู่คนเดียวน่ะ เลยจะมาอยู่เป็นเพื่อน" เธอยังคงตอบยิ้มๆให้ผมอย่างมั่นอกมั่นใจเหมือนกับว่าผมอยากให้มาอยู่ด้วยงั้นสิ -_- นี่ถ้าเป็นแก้วผมจะไม่ขัดเลย จะอุ้มขึ้นห้องแล้วขังไว้สามวันเจ็ดวันเลยด้วยซ้ำ
"เราว่าพิมกลับไปก่อนเถอะอยู่ด้วยกันสองคนมันน่าเกลียด" แต่ขอโทษครับ ผมเป็นสุภาพบุรุษพอที่จะบอกกับเธอตรงๆ
"ไม่มีใครมาว่าหรอกน่า นี่วันนี้พิมทำขนมมาฝากโทโมะด้วยนะ" ในเมื่อเธอยังยืนยันที่จะอยู่ต่อผมก็คงจะขัดไม่ได้หรอกดูท่าแล้ว
"เอ่อ งั้นเข้ามาก่อนสิ"
หลังจากที่เธอเข้ามาในบ้านผมแล้วก็เดินดูนู่นนี่นั่นไปตามประสาผู้หญิง ผมเลยขอตัวไปทำธุระส่วนตัวของตัวเองก่อน คือจะว่ายังไงดีล่ะ .. ผมยัง เอ่อ ไม่ได้อาบน้ำ ชุดที่ใส่อยู่ก็แค่กางเกงขาสั้นเหนือเข่สนิดๆกับเสื้อกล้ามบางๆเองนะ
"พิมตามสบายนะเดี๋ยวเรามา" ผมพูดแค่นั้นก่อนจะเดินขึ้นห้องไป รู้สึกเหมือนจะมีเรื่องอะไรไม่ดีเกิดขึ้นก็ไม่รู้แฮะ ไม่หรอก ผมคงคิดมากไปเอง
พอผมลงมาจากห้องก็เห็นพิมกำลังนอนราบอยู่บนโซฟาและหลับตาพริ้ม นี่เพิ่งจะเช้าเองนะเธอมาหลับอะไรเอาป่านนี้ ผมเหลือบไปเห็นถุงขนมที่เธอวสงเอาไว้แล้วมันก็นึกแปลกใจ ที่หน้ากล่องมันติดชื่อร้านไว้นี่ 'KF BAKERY' ร้านของเฟย์ที่เพิ่งเปิดใหม่นี่นา
"เอ๋.." ผมพูดออกมาเบาๆเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนนั้นพิมบอกกับผมนี่ว่า 'ทำขนมมาฝาก' งั้นก็แสดงว่าเธอโกหกงั้นสิ
"อ้าวโทโมะ ลงมาแล้วเหรอ ขอโทษนะที่เสียมารยาทไปหน่อย" อยู่ดีๆพิมก็ลืมตสขึ้นมาแล้วทักผมที่ยืนมองกล่องขนมในถุงนั่นอยู่
"ไม่เป็นไรหรอก ขนมนี่ ทำเองเหรอ ?"
"อะ เอ่อ ทำเองสิ ใช่ฉันทำเอง ตั้งใจทำมากๆเลยนะ" หื้ม ตั้งใจ๊ตั้งใจน่าดูเลยเนอะนั่น จะแนบเนียนมากเลยถ้าเธอแกะป้ายที่ติดไว้หน้ากล่องนั่นออกน่ะ แต่ขอโทษนะครับ ผมบอกแล้วว่าผมน่ะสุภาพบุรุษพอ ไม่หักหน้าผู้หญิงหรอก
"เหรอ อืม ขอบใจละกันนะ" ผมบอกแล้วนำถุงขนมไปวางไว้ในห้องครัว เสร็จออกมาก็เห็นพิมนั่งมองอยู่ที่โซฟา
"โทโมะ ขอถ่ายรูปคู่หน่อยสิ" พิมทักผมแล้วส่งยิ้มหวานมาให้ เอ่อ ถ่ายรูปคู่? อารมณ์ไหนวะครับ
"อืมได้สิ" ผมไม่ขอค้านครับ แค่ถ่ายรูปเอง คงไม่เสียหาย พิมหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาแล้วเขยิบตัวแนบเข้ามาประชิดตัวผม และเวลาที่เธอกดชัตเตอร์มันก็ดันไปตรงกับตอนที่เธอหันหน้ามาพอดี
"อ้ะ.." แต่เวลานั้นพิมใกล้ผมมากเกินไปจนพอเธอหันมามันกลับกลายเป็นว่า เธอหอมแก้มผมอยู่ !
"เอ่อ พิมขอโทษจริงๆนะ ขอโทษจริงๆ พิมกลับก่อนนะ" เธอบอกทำฝให้ผมยืนอึ้งอยู่ซักพักเธอก็เดินออกจากบ้านของผมไป นี่เธอหอมแก้มผมเชียวนะ ! นี่ถ้าแก้วรู้เข้าล่ะ ขอบอกเลย ไม่ die ก็ตาย !
"หึ ! คอยดูเถอะนังแก้ว ฉันจะทำให้แกไม่ได้มีความสุขกับคนรักของแกหรอก ซักวัน.. โทโมะต้องเป็นของฉัน !!" พิมพูดออกมาอย่างยิ้มเยาะเมื่อ 'แผนการ' ที่เธอวางเอาไว้เป็นไปตามที่คาดคิด
KAEW PART
ฉันนั่งจิบกาแฟอยู่คนเดียวที่เดิมในบริษัท ตอนนี้ธามก็ไปทำงานต่อแล้ว ฉันเลยนั่งคิดหาทางที่จะญาติดีกับพี่ลีน่าอย่างเงียบๆ แต่พอคิดไปคิดมามันก็ปวดหมอง ขอพักซักแปปนึงละกัน ฉันหยิบมือถือของตัวเองบนโต๊ะมาเปิดเล่นอะไรไปเรื่อย พลันสายตาไปเปิดเจออินสตาแกรมของ 'พิม' เข้า รูปถ่ายที่เธอถ่ายคู่กับผู้ชายหน้าตาหล่อแกมหวาน กำลังหอมแก้มกันนั่นทำให้ฉันจุกอก
โทโมะ.. เป็นแฟนฉันเองที่ถ่ายรูปคู่กับพิม และรูปนั้นพิมกำลังหอมแก้มเขา 'อย่างจงใจ !' เหอะ ผู้หญิงด้วยกันทพไมจะดูไม่ออก แต่นี่ไม่เท่าไหร่ ที่น่าโมโหคือไอ้ผีญี่ปุ่นทำไมถึงยอมให้ยัยนั่นแตะเนื้อต้องตัวถึงขนาดนี้ ! เขาเป็นแฟนฉันนะ !!
"ฮัลโหล !!" ฉันกรอกเสียงดุดิบเถื่อนลงไปที่ปลายสายทันทีที่เขารับสาย
(ว่าไงครับมิกกี้ เฮ้ โมโหอะไรมาน่ะ)
"ยังจะมาถามอีกเหรอฮะ ! วันนี้ไปไหนมา ไปกับใคร ไปทำไมอะไรยังไง นี่อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะโทโมะ" ตอนนี้ฉันโมโหสุดจะเหวี่ยงแล้ว นี่ยังไง ฉันไม่อยู่แล้วมันเหงาจนไปหาสาวมาควงเลยเหรอ หึ !
(ไม่ได้ไปไหน อะไรของเธอเนี่ยแก้ว ฉันงงนะ เฮ้)
"ไอ้บ้าเอ้ยรู้อยู่แก่ใจยังจะมาแถอีก นายมันบ้าที่สุดเลย !" ฉันพูดจบก็ตัดสายทิ้งด้วยความโมโห นี่เค้าไม่รู้หรือแกล้งหนีความผิดกันแน่เนี่ย แตถึงจะอย่างงั้น ฉันก็ทนไม่ไหวแล้ว หึงโว้ยยยยยยยย !
ฉันรีบบึ้งรถกลับมาที่คฤหาสน์และตรงไปยังห้องซ้อมมวยภายในตัวคฤหาสน์ที่ถูกสร้างไง้ฝึกคนโดยเฉพาะในทันที ตอนนี้อยากจะทั้งตบ ต่อย เตะ ถีบ กระทืบเลยก็ว่าได้ โอ้ยยยยยย อยากหาที่ระบายสุดๆ
"ย้ากกกกกกกก ตุ้บ ! ผลัวะ ! ปึก ! โพละ ! เพล้ง !" ทั้งกระสอบทรายทั้งแจกันทั้งสื่งของที่อยู่ในห้องซ้อมนั่นแตกกระจายไปทั่ว ให้ตายเถอะฉันโมโหจนจะบ้าอยู่ละ อยากจะไปลากตัวหมอนั่นมาตบให้เลือดกบปากซะที นี่ถ้าไม่ติดเรื่องของพี่ลีน่านี่ฉันรีบกลับไทยไปแล้ว
"ระบายอารมณ์จนห้องเละขนาดนี้ แรงเยอะดีนะเธอน่ะ" เสียงแหลมใสๆดังขึ้นจากเานหลังของฉัน เดาไม่ยากหรอกว่าใคร
"พี่จะมาหาเรื่องอะไร"
"ก็แค่เดินผ่านมาเห็น คน บ้า อาละวาดห้องซ้อมนี่เลยแวะเข้ามาดูซะหน่อยว่าเสียสติไปแล้วรึยัง" เอาเข้าไป แขวะกันเข้าไปสิ นี่ขนาดอยู่ส่วนใครส่วนมันนะเนี่ย
"ถ้าฉันเป็นคนบ้า พี่ก็คงจะเป็นประเภทเดียวกันสินะคะ ถึงได้คุยกันรู้เรื่อง" ฉันย้อนกลับไปอย่างสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ พี่ลีน่ากัดฟันกรอด มือกำอยู่แน่น เอาสิ จะตบก็ตบเถอะ ถ้าฉันเอาคืนขึ้นมาอย่าหาว่าฉันไม่เตือนแล่วกัน !
"หึ ! แน่มากนะที่กล้ามาพูดจาอ้อล้อกับฉัน"
"กล้าไม่กล้าก็ทำไปแล้วล่ะค่ะ" ฉันกระตุกยิ้มเบาๆ รู้สึกเหมือนนางร้ายจะกัดกันเลยแฮะ
"นี่แก ! อยากเจอดีนักรึไงฮะ !"
"แล้วแต่คุณพี่จะประทานสิคะ แก้วไม่กล้าทำกริยา 'ต่ำๆ' กับพี่หรอก" อยากจะไปเช็คสมองอยูเหมือนกันนะ นี่ฉันกล้าพูดถึงขนาดนี้เลยเหรอ รึอารมณ์มันพาไป
"ฮึ่ยแก ! นังเด็กบ้าฉันทนไม่ไหวแล้วนะ"
เพี๊ยะ !!
อุ้บส์ พี่ลีน่าเอาจริงฮะ รู้สึกเจ็บชาไปทั่วทั้งหน้า ผู้หญิงอะไร ตัวเล็กแรงเยอะมือด้านชะมัด โธ่ๆ ใบหน้าสวยใสชองฉัน ช้ำแน่ๆงานนี้
"ไงล่ะ แค่นี้ก็เลิกซ่าแล้วเหรอ เหอะ กระจอก !" พี่ลีน่าพูดแล้วเดินจากไป แหม่แม่คุณ มั่นใจเหลือเกินเนอะ แต่ก็เอาเถอะ ฉันพูดแล้วว่าจะไม่ทำก็คือไม่ทำ ฉันเป็นแค่คนมาอาศัยจะมาทำตัวน่าเกลียดแบบนั้นไม่ได้สิ เฮ้อพี่ลีน่า ฉันเริ่มท้อกับพี่แล้วนะ แบบนี้ต้องปรึกษากวิน ใช่สิ ! กวิน
TOMO PART
หลังจากที่โดนสุดที่รักวางสายใส่ผมก็งงเป็นไก่ตาแตก ผมไม่ได้ไปไหนกับใครซะหน่อย เพียงแต่.. มีคนมาหาผม เอ้ะ หรือจะเพราะเรื่องนี้
"เวรแล้วไงล่ะ" ผมพูดออกมาในทันทีเมื่อเปิดดูอินสตาแกรมไปเห็นรูปของพิมที่โพสต์รูปที่เธอถ่ายกับผม และที่ไม่ธรรมดาคือกำลังหอมแก้มผมด้วย !
(เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้..) โอ้ยแก้วจ๋าปิดเครื่องหนีผมทำไม T.T ผมโทรหาแก้วเป็นสิบๆสายแล้วก็ได้ยินแต่เสียงคอลเซนเตอร์พูดคำเดิมๆทุกรอบ บ้าสิ ผมอยากได้ยินเสียงแก้วใจของโผ้มมมมมมม
แล้วนี่ผมจะทำยังไงดีล่ะ โทรไปก็ไม่รับ โะเอ้ยจดไปหาก็ไม่ได้ ผมไม่คิเเงยวาาพิมจะถ่ายติด ไอ้ถ่ายติดไม่เท่าไหร่ นี่เอาลงโลกออนไลน์แบบนี้ผมเสยหายนะครับ !! ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย แล้วยังจะมาโดนเข้าใจผิกอีก โอ้ยให้ตาย ผมอยากจะบ้า !
~ฝากไปเตือนเขา ฝากไปเตือนเขา ว่าที่ได้เธอไปไม่แคร์แล้วยังได้แต่รังแกหัวจะ..~
(นี่โทโมะนายทำอะไรลงไปรู้มั้ยฮะ ! ไปทำเรื่องแบบนั้นกับยัยหน้าแบ๊วนั่นได้ยังไง แล้วนี่ถ้ายัยแก้วเห็นจะเกิดอะไรขึ้น แล้วนายยังมาลอยหน้าลอยตาแบบนี้นาะเหรอ ไมาลูกผู้ชายเลยนะ !) เมื่อผมกดรับสายที่โชว์เบอร์ไอ้ป็อปโทรมาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงเล็กๆตะโกนใส่หัวไมายั้ง ขอเดาเลยว่าฟางแน่ๆ - -'
"เอ้ยฟางใจเย็นๆ พิมเค้ามาหาฉันที่บ้านแล้ว.."
(อ๋อ นี่ขนาดให้เข้าบ้านเลยเหรอ นี่นายคิดบ้างมั้ยว่ายัยแก้วมันจะรู้สึกยังไง นายนี่มันไว้ใจไม่ได้เลยจริงๆ) ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบก็ถูกตอบกลับมาเป็นฉากเลย ให้ตายสิ สมแล้วที่เป็นเพื่อนสนิทกัน ด่าเก่งเหมือนกันเปี๊ยบ
"ฟังก่อนๆ พิมเค้าขอถ่ายรูปแล้วอยู่ดีๆเค้าก็บังเอิญหันหน้ามาหอมแก้มฉันพอดี แล้วฉันก็ไม่คิดด้วยว่าพิมเค้าจะถ่ายติดช็อตนี้ และไม่คิดว่าจะเอาลงด้วยซ้ำ"
(ฉันไว้ใจนายไก้แน่นะ) จากเสียงเล็กๆใสๆเปลี่ยนไปเป็นเสียงแหลมดังไปในทันทีที่ผมพูดจบ ไม่น่าจะใช่เสียงของฟางนะเท่าที่ฟังดูแล้ว
"นี่ใครน่ะ เมื่อกี๊ฟางยังพูดอยู่เลยนี่"
(ฉันเฟย์เอง /ฉันก็อยู่เว้ย/ฉันด้วย) โอเคเข้าใจ ทั้งสี่คนอยู่ด้วยกันได้ยินที่ผมพูดไปหมด ก็ดีผมจะได้มีพยานเยอะๆ "อ๋อทุกคนเข้าใจฉันใช่มั้ย ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆ แล้วอีกอย่างแก้วโทรมาคาดโทษโหดไว้กับฉันแล้วด้วย" ผมบอกไปเสียงกลัวๆ ผู้หญิงเวลาโมโหนี่น่ากลัวนะ จริงมั้ย
(อืม ฉันเชื่อนาย แต่ถ้ายัยแก้วกลับมาฉันไม่รับประกันความปลอดภัยนะ)
"ขอบคุณที่เข้าใจละกันนะ" ผมตัดสายไปแล้วก็มานั่งเครียดต่อ จะง้อยังไงดี ยังไงดียังไงๆ ถ้าอยู่ใกล้ๆกันผมก็มี 'วิธีง้อ' อยู่หรอก แต่นี่อยู่ไกลกันขนาดนี้ โทรหาก็ไม่ติดแบบนี้ ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
เอ้ะ ใช่สิ ต้องลองวิธีนี้ดู
เธอจะคิดถึงบ้างไหม คิดถึงบ้างไหม ? ส่วนฉันนั้นยัง..
ยังคงรักรีดไม่เคยเปลี่ยนไป~
อ่าฮ่า มาแล้วๆขอโทษที่มาช้า สัญญาจะพยายามมาอัพให้เร็วที่สุด ขอบคุณค่ะ -/\-
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
