Always with you.. หยุดรักไว้ที่เธอ
เขียนโดย 
เบบี๋ทีเคอาร์
วันที่ 10 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 14.43 น.
แก้ไขเมื่อ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2556 22.46 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
17)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
KAEW PART
วันนี้แล้วสินะที่ฉันจะต้องไปหาแม่ เอาเข้าจริงๆก็ไม่อยากไปแล้วล่ะ กลัวจะเหงา กลัวจะคิดถึงที่นี่มากเกินไป ก็นะ.. ฉันมีแฟนแล้วนี่ >< ! แถมยังเป็นคนที่ฉันรักซะด้วย ความสุขแบบนี้มันจะหาได้ที่ไหนล่ะจริงมั้ย กว่าจะมาถึงขนาดนี้ได้มันก็ผ่านอะไรมาหลายๆอย่าง ทั้งสุขและทุกข์ปนเปกันไปล่ะน่า
ตอนนี้ทุกคนมาส่งฉันที่สนามบิน ทั้งคุณพ่อ ทั้งเพื่อนสนิททแสนรักทั้งสองที่มากับแฟนหนุ่มของตัวเอง ฟางก็ได้ลงเอยกับป็อปปี้ตามที่ใจหวัง ส่วนคู่ยัยเฟย์ก็ดูท่าจะรักกันไม่มีเปลี่ยนแปลง ว่าแต่ว่า.. แฟนฉันอยู่ไหน ? ไอ้ผีญี่ปุ่นอยู่ที่ไหน นี่ไม่คิดจะมาส่งกันเลยเหรอ ?
"อีก 20 นาทีเครื่องจะออกแล้ว ไอ้โมะมันอยู่ไหนวะเนี่ย" เขื่อนสบถออกมาแล้วชะเง้อมองหาเพื่อนของตัวเอง อย่าว่าแต่นายเลยเขื่อน ฉันเริ่มไม่แฮปปี้แล้วนะ คบกันได้แค่อาทิตย์เดียว จะทิ้งกันแล้วงั้นเหรอ
"เอาหน่า เดี๋ยวมันก็มา เนอะฟางเนอะ" ป็อปปี้พูดแบบไม่แคร์อะไร แถมยังจะยิ้มเยาะเย้ยกับยัยฟางอีก
"ใช่ๆ เดี๋ยวก็มาน่า มาแน่ๆ" แล้วก็พากันหัวเราะคิกคักกันอยู่สองคน อะไรกัน ขนาดพ่อฉันบยังมีสีหน้าเหมือนรู้เรื่องอะไรด้วยอย่างงั้นอ่ะ
"งั้นเดี๋ยวพ่อไปเข้าห้องน้ำแปปนึงนะลูก" ดูสิ ลูกตัวเองจะขึ้นเครื่องอยู่แล้วยังจะไปไหนอีก
แต่ฉันยังคงรอและรอต่อไป นายจะไม่มาจริงๆใช่มั้ยโทโมะ จะไม่มาลากันซักนิดรึไง ?
"จริญญา.." ฉันได้ยินเสียงเรียงจากข้างหลังใบหูเบาๆ แล้วเสียงนี่มันเหมือนกับ
"โทโมะ !" ฉันตกใจหันหน้าไปเรียกชื่อเขา นี่ถ้าไม่อายเพื่อนฉันจะโผเข้ากอดให้ตายไปเลยนะ นึกว่าจะไม่มาแล้วซะอีก
"ฮ่าๆ ดูทำหน้าเข้าสิ เหวอไปถึงไหนต่อไหนแล้วนั่นน่ะ" ยังมีหน้ามาหัวเราะอีกนะ คนเขาดีใจจนช็อกแล้วเนี่ย
"ก็ฉัน.. นึกว่านายจะไม่มา.."
"คิดแบบนั้นได้ยังไง ฉันแฟนเธอนะ" เขาพูดชักสีหน้าง้อๆ น่ารักชะมัดเลย ><
"ก็กว่าแกจะมาได้นี่เล่นใจหายใจคว่ำ ฉันคิดว่าแก้วใจจะต้องเสียน้ำตาก่อนขึ้นเครื่องซะละ" เขื่อนออกท่าทางตกใจแต่ไม่วายจะล้อเลียน
"ก็ไปเตรียมของให้มิกกี้อยู่นี่ไง แก้ว.. ขอมือหน่อย" โทโมะบอกกับเขื่อนแล้วหันมาบอกกับฉัน อะไรนะ เมื่อกี้เขาเรียกฉันว่ามิกกี้งั้นเหรอ ฉันแค่ทำหน้างงแต่ก็ยอมยื่นมีไปให้
"อ่ะนี่ สร้อยข้อมืออันนี้เป็นมัดจำไว้ก่อนนะ เป็นสัญญาว่าเธอจะมีแต่ฉัน และฉันก็จะมีแต่เธอ" โทโมะพูดไปผูกสร้อยข้อมือให้ฉันไป มันเป็นสร้อยเงินรูปผีดิบกับมีอักษรตัว T อยู่ด้วย ส่วนของเขาก็เป็นรูปมิกกี้เม้าส์มีตัวอักษรตัว K แต่ของเขากลับเป็นสร้อยคอ ทำไมล่ะ ?
"ทำไมถึงเป็นสร้อยคอ ?" ฉันถามเขาคอเอียง
"ก็ฉันเป็นผู้ชายใส่สร้อยข้อมือคงจะไม่เหมาะ สร้อยคอนี่แหละดีแล้ว อยู่ใกล้หัวใจไง :)" อะโหหห ตั้งแต่รู้จักกันมานายเคยพูดอะไรแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย
"นี่ลงทุนมากนะเนี่ย ไปสั่งทำที่ร้านแม่ฉันเลย" ยัยฟางบอกแซวๆ อ๋อ ไปทำที่ร้านเพชรแม่ยัยฟางนี่เอง ถึงว่าล่ะพากันยิ้มอยู่นั่นแหละ
"อ้าว ! ลูกเขยพ่อมาแล้วเหรอ" ฮะ อะไรนะ ลูกเขย ? พ่อของฉันอยู่ดีๆก็โผล่มา
"ครับพ่อ ลูกเขยพ่อมาแล้วครับ" นั่นแหละที่ทำให้ฉันยิ่งงเป็นไก่ตาแตก
"นี่พ่อรู้แล้วเหรอว่าหนูมีแฟน" ฉันเลยยิงตรงกับพ่อซะเลย
"โอ้ย ก็เล่นมาหาแกบ่อยจนตอนที่แกยังไม่ตื่อน แฟนแกนี่แหละมาคุยเป็นเพื่อนพ่อทุกเช้าเลย" แหม่ดีเนอะ นี่คงไม่รักแฟนลูกมากกว่าลูกตัวเองใช่มั้ย -_____-
"แสดงว่าถ้าหนูไปพ่อก็จะไม่เหงาใช่มั้ย"
"แน่นอน" พ่อพูดแล้วพากันขำกับโทโมะ ฮึ่ย ! ให้มันได้อย่างงี้สิ
"พ่อนะพ่อ หนูลูกพ่อนะ"
"แล้วยังไงล่ะ นี่ก็ลูกเขยพ่ออีกคน เดี๋ยวแกเรียนจบมหาลัยแล้วพ่อจะจับแต่งงานเลย" พ่อพูดประกาศกับทุกคนแล้วก็พยักหน้าเห็นด้วยกันใหญ่
"บ้าน่าพ่อ -//////////-" ณ จุดๆนี้ ก็เขินสิคะ
"ท่านผู้โดยสารที่ต้องการจะไปเที่ยวบินเกาหลี กรุณาเตรียมตัวขึ้นเครื่องได้แล้วค่ะ" เสียงประชาสัมพันธ์ในสนามบินดังขึ้น ฉันคงจะต้องไปจริงๆแล้วสินะ
"มานี่ก่อนสิ" โทโมะดึงตัวของฉันให้ประชั้นชิดร่างของเขา แล้วโอบกอดตัวฉันไว้แน่น แต่ถึงมันจะแน่นแค่ไหนฉันก็ยังรู้สึกอบอุ่นอยู่ดี รู้สึกรัก.. รักเขาเหลือเกิน
"อย่าลืมทำตามคำขอนะ จุ้บ !~" เขาเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆแล้วกระซิบกับฉันเบาๆ พร้อมก้มลงมาสัมผัสริมฝีปากของฉันบางๆ แล้วถอนออกอย่างรวดเร็ว
"อะแฮ่ม คุณวิศวทำอะไรเกรงใจพ่อตาบ้าง" ป็อปปี้แซว บ้าเอ้ยจะไปแล้วยังจะมาหยอดกันอีก แต่พ่อฉันก็ทำหน้าระรื่นยิ้มแย้มแจ่มใส นี่ไม่หวงลูกสาวบ้างเลยเหรอพ่ออออ -0-
"ได้เวลาไปแล้ว ฉันไปแล้วนะทุกคน" ฉันพูดแล้วเตรียมลากกระเป๋าออกไปจากตรงนั้น
"โชคดีนะแก้ว อย่าลืมของฝากน้า" ยัยเฟย์บอก
"บ้ายบายน้าแก้ว โทรหาฉันบ่อยๆนะฉันคิดถึง" แน่นอนเลยฟางจ๋า
"ดูแลตัวเองดีๆนะลูก" พ่อบอกกับฉัน
"แก้ว ! ฉันรักเธอนะ !!!" ไอ้ผีดิบบ้าเอ้ยตะโกนมาได้ไม่อายคน โอ้ยให้ตายเถอะ
"ฉันก็รักนาย โทโมะ.." ฉันพูดพร้อมยิ้มให้กับเขาและทุกๆคน ความรู้สึกเหมือนจะมีน้ำใสๆปริ่มที่ตา ฉันเดินหันหลังมาแล้วขึ้นเครื่องไปด้วยความรู้สึกโหวงเหวง มันดูหว่าเว้เหว่ว้ายังไม่รู้สิ..
'ฉันจะคิดถึงแต่เขา จะรักแต่เขา จะไม่มีใครและจะไม่ให้ใครมาแทนที่เขาได้ ฉันสัญญา..'
ยังไม่จบนะโอเค้ ? โอเคๆ มาแล้วไปแล้วฝันดีค่ะที่รัก ;)
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
