Always with you.. หยุดรักไว้ที่เธอ
เขียนโดย 
เบบี๋ทีเคอาร์
วันที่ 10 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 14.43 น.
แก้ไขเมื่อ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2556 22.46 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
14)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
วันนี้ฉันโดนยัยเฟย์กับยัยฟางลากมาเลือกชุดจนได้ ก็อย่างว่า ชีวิตนี้แสนจะวุ่นวาย เรื่องนี้ยังไงก็เลี่ยงไม่พ้น ตอนนี้เราสามคนกำลังเดินกันอยู่ที่สยาม เดินไปเดินมายัยสองคนนี้ก็เลือกร้านได้ซักที
"นี่ๆ ชุดนี้เป็นไง" ยัยเฟย์หยิบชุดเดรสคุมไหล่แขนตุ๊กตาสีเขียวอ่อนยาวเหนือเข่านิดๆขึ้นมาทาบกับตัว เห็นมีโบว์ข้างหลังด้วย ถ้ายัยเฟย์ใส่ก็คงจะน่ารักดีแฮะ
"สวยดีนะ"
"แล้วของฉันล่ะ" ยัยฟางหยิบชุดเดรสเปิดไหล่สีชมพูอ่อนชายกระโปรงมีลายลูกไม้ ยาวเลยเข่ามาประมาณคืบหนึ่ง โอเคขอยอมรับเลยว่าชุดของยัยสองคนนี้เหมาะกับทั้งสองนางและมันเริศมาก
"สวยดี เหมาะกับพวกแกทั้งนั้นแหละ" ฉันให้คำวิจารณ์เดิมๆกลับไป แต่จริงๆแล้วฉันก็เล็งไว้ชุดนึงนะ มันเตะตาเอามากๆเลย
"แล้งแกล่ะยัยแก้วมัวทำอะไรอยู่เนี่ยนั่งอยู่เฉยๆแบบนี้ก็ไม่เจอชุดที่ถูกใจซักทีสิ" ยัยเฟย์ใส่มาเป็นชุดเลยค่ะ และยังไม่ทันที่ฉันจะง้ามปากเถียง ยัยฟางก็สานต่อ
"ใช่แล้วแกมัวทำอะไรตั้งนานมันเสียเวลาไปช็อปต่อนะรู้มั้ยเนี่ย" เอาเข้าไปเถอะ - -
"ฟังก่อนๆคุณเพื่อน ฉันเล็งไว้ชุดนึงแล้ว"
"ชุดไหน ?" ยัยเพื่อนทั้งสองคนถามออกมาพร้อมกัน
"ชุดนี้" ฉันลุกขึ้นเดินไปหยิบชุดออกมาจากราวแขวน
"0.0" ยัยเฟย์
"0๐0" ยัยฟาง
"อะไรของพวกแกเนี่ย" ตามันจะโตอะไรปานนั้น
"แก้ว มันสวยมากกกกกก" ยัยเฟย์ลากเสียงยาว
"ใช่แก้ว สวยมาก สวยมากๆๆๆๆ" ยัยฟางก็อีกคน
มันก็เป็นแค่ชุดเดรสแบบยัยสองคนนั้นแหละ แค่เพียงมันเป็นเดรสยาวสีขาว ยาวเกือบปิดเท้า มีสายรัดเอวบางๆอยู่ด้วย ที่กระโปรงมีสองชั้น ข้างในเป็นผ้าขาวทึบ ข้างนอกเป็นผ้าบางๆที่สามารถมองทะลุโปร่งๆได้ และยังมีเสื้อคลุมบางๆลายลูกไม้แขนสั้นด้วย
"เราเอาชุดไปลองกันเถอะ" ยัยฟางเสนอ และออกมาจากห้องลองชุดเป็นคนแรก
"เสร็จแล้ว" ตามด้วยยัยเฟย์
"แก้ว แกเสร็จรึยัง" ยัยฟางถามฉันที่ตอนนี้กำลังใส่เสื้อคลุมนี่อยู่
"แปปนึงน้า อ่าเสร็จละ" ฉันพูดพร้อมกับเปิดประตูออกมา
"โหแก้ว ยังกะคนละคน" เว่อร์ไปมั้ยเฟย์
"แก้วๆ แกปล่อยผมหน่อย" ยัยฟางบอกแล้วฉันก็ทำตาม
"โอ้พระเจ้า *.*" อะไรของยัยสองคนนี้กันนะ ฉันก็เป็นฉันจะเปลี่ยนไปได้ยังไง ฉันสงสัยเลยเดินไปหน้ากระจกแล้วก็
"OoO !!!!" อึ้งรับประทานสิคพ เฮ้ย ใครมันมายืนอยู่หน้ากระจก ทำไมมันหน้าเหมือนฉันอย่างนี้ สวย .. สวยมากๆ มันใช่ฉันจริงๆเหรอ
"เห็นมั้ยเฟย์ ฉันบอกแล้วงานนี้ต้องเริศ !" ยัยฟางกับยังเฟย์ทำสีหน้าแปลกๆเหมือนแม่มดแล้วพากันหัวเราะหึๆในลำคอขณะที่ฉันยังอึ้งไม่หาย
"ไปดูรองเท้ากันเถอะ" ยัยเฟย์บอกก่อนที่ทุกคนพากันไปเปลี่ยนชุด ส่วนเรื่องรองเท้าฉันโดนบังคับให้รออยู่นอกร้านแล้วยัยสองคนนั้นจะเลือกให้ โดยที่ให้เหตุผลว่ากลัวฉันจะใส่รองเท้าผ้าใบไปงานพรอม โธ่ฉันไม่ใส่ไปหรอกน่า
"ได้อล้ว ไปหาอะไรกินกันเหอะพวกเรา" เรื่องกินนี่ยัยเฟย์ก่อนเลย
"อืมเอาสิ ฉันก็เริ่มหิวแล้ว" ก็นะยืนรอยัยสองคนนี้ตั้งนาน
"งั้นไปเลย ชาบูชิ" ยัยฟางพูดเสนอ
"Let's go !" ยัยเฟย์วิ่งแจ้นไปแล้ว
พอมาถึงที่ร้านมันก็สุดแสนจะบังเอิญหรือยังไงก็ไม่รู้ที่มาเจอกับนายสามคนที่คุณก็รู้ว่าใครทันที และแน่นอนว่าพวกฉันต้องนั่งโต้ะเดียวกับพวกเขาเพราะยัยเฟย์โดนลากไปนั่งข้างเขื่อนซะแล้ว ส่วนฉันนั่งตรงข้ามกับโทโมะ ส่วนยัยฟางก็ไปนั่งข้างป็อปปี้ เห็นว่าคู่นี้ดูๆใจกันอยู่สินะ ฉันเองก็ได้แต่ยิ้มกับความน่ารักของสองคนนี้จนสายตาไปประชันเข้ากับคนที่นั่งตรงข้ามซะนี่ ฉันจ้องหน้าเขาที่จ้องหน้าฉันเช่นกัน
"นี่สองคนจะจ้องกันอีกนานป่ะ" เขื่อนแซว
"นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นคนฉันว่าท้องซะละ" ยัยเฟย์ก็เอาด้วย
"อะไรของแกฮะยัยเฟย์ ฉันไม่เข้าใจ" โอเคฟางรู้ใจดีอีกแล้ว
"ก็ถ้าเป็นปลากัดก็ท้องไปนานแล้วไง จังกันจนจะ 'กิน' กันขนาดนี้" ป็อปปี้เน้นคำว่ากินออกมาทำให้ฉันหน้าแดงแล้วก้มหน้าลงทันที ไอ้ป็อปปบ้าพูดอะไรไม่สนใจเพื่อนนายบ้างเลย
"ถ้าได้กินก็ดี" ใคร ! เมื่อกี้ใครพูด ไม่ใช่เขาใช่มั้ยนั่นน่ะ
"นายว่าอะไรนะโทโมะ ?" ยัยฟางพูดแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม ยัยพวกนี้แกล้งฉันชัดๆ !
"ปล่าว ฉันหมายถึงถ้าเนื้อมันสุกแล้วฉันจะได้กินซักที ฉันหิว" โทโมะพูดแล้วหัวเราะนิดๆ
"เหรอออออออออออออออออ" ทุกคนยกเว้นฉันกับโทโมะพูดพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย มันทำให้ฉันยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่
"ฮ่าๆๆ อย่าไปแกล้งแก้วมันสิ กินกันเถอะเรา" ขอบคุณมากนะเพื่อนรัก แกล้งได้แกล้งดี ฮึ่ย ! อารมณ์เสียยัดหมูเข้าปาก ง่ำๆ
"นี่เธอค่อยๆกินสิเดี๋ยวก็ติดคอหรอกยัดเข้าไปได้" โทโมะร้องทักขึ้นที่เห็นฉันเอาแต่ยัดๆเนื้อหมูเข้าปากอย่างเดียว
"เว้ยๆ มีเป็นห่วงด้วยอ่า" ไม่พ้นเสียงแซวจากไอ้พวกที่นั่งข้างๆ ฉันพูดไม่ได้เพราะเนื้อหมูเต็มปากและได้แต่ส่งสายตาอาฆาตไปให้แล้วเคี้ยวแก้มตุ่ย
"อ่ะน้ำ ค่อยๆกินสิ" โทโมะยื่นน้ำมาให้แล้วทำเสียงดุ อะไรฟระทำเป็นพ่อดุลูกไปได้
"ขอบใจนะ" ฉันรับน้ำมาแล้วกระดกเข้าไปอึกนึง
"คิกๆๆๆ" แล้วก็ไม่พ้นเสียงหัวเราะคิกคักของยัยเพื่อนสองแสบ
"อะไรของพวกแกฮะ หยุดหัวเราะเลยนะ"
"อย่าดุกลบเกลื่อนสิแก้ว ดูสิๆ เขินหน้าแดงไปยันหูแล้วนั่นน่ะ" อ้ายยยยยยยย ฉันอยากฆ่าไอ้เขื่อน ฮึ่ย ! ฉันทำอะไรไม่ได้เลยนั่งกินเฉยๆจนหมดสิ้นอาหารบนโต๊ะ
ทุกคนต่างมีจุดมุ่งหมายเดียวกันคือ กลับบ้าน แต่สุดท้ายก็ต้องพากันอัดเข้ารถของป็อปปี้เพราะวันนี้มีคนเอารถมาคันเดียว ยอมรับเลยว่าถึงแม้จะอึดอัด แต่มันก็ทำให้ใจฉันเต้นไม่หยุดเลยล่ะ
ย้อนไปก่อนหน้านี้
"ไอ้ป็อปขับนะ ฟางนั่งข้างคนขับส่วนเฟย์เย่มานั่งข้างเค้า" เขื่อนสั่งการ
"อ้าว แล้วฉันล่ะ" ฉันท้วงขึ้น แน่นอนล่ะถ้าเขื่อนนั่งข้างเฟย์มันก็เหลือที่เดียวที่นั่งได้น่ะสิ
"เธอก็นั่งตักฉันสิไม่เห็นยาก" โทโมะบอกกับฉันหน้านิ่ง นั่นทำให้ฉันสตั้นอ้าปากค้างเลยทีเดียว -0-
"ห้ะ !!"
"เป็นไปได้สวย คิกๆ" สี่คนที่เหลือหันมาส่งซิกสายตาให้กันยิ้มๆ อะไรกันจะให้ฉันนั่งตักเขาจริงๆน่ะเหรอ
"ป่ะๆ ขึ้นรถ" นั่นแหละทำให้ฉันเถียงไม่ได้
กลับมาปัจจุบัน
ฉันนั่งตัวเกร็งอยู่บนตักของโทโมะ ทุกคนต่างพากันเงียบยิ่งทำให้ฉันรู้สึกร้อนวูบเข้าไปใหญ่ เขาเอื้อมมือทั้งสองข้างมารวบที่เอวของฉันไว้ มันทำให้ฉันตกใจนสะดุ้งโหยง ที่เขาทำอยู่นี่ก็ไม่ต่างกับการกอดฉันเลยนะเนี่ย >/////<
"ว้าวๆๆๆๆ" นั่นไง สายตาของเขื่อนมาปะทะเข้าที่ฉันจนได้
"แหมโทโมะ ออกตัวแรงนะนาย" ยัยฟางแซวขณะที่โทโมะเองแค่ยักไหล่ทำหน้าตาไม่แคร์สื่อ โอ้ยตาบ้าไม่สนใจฉันบ้างรึไง ใจฉันจะระเบิดตู้มอยู่แล้วนะ
"อ้าวๆ พอหอมปากหอมคอครับคุณวิศว ถึงบ้านแก้วแล้ว" ป็อปปี้บอกแบบนั้นแต่เขาก็ยังไม่ปล่อยมืออกจากเอวของฉัน เพียงแต่กระซิบที่ข้างหูฉันเบาๆ
"ฝันดีนะ"
"อะ.. อืม -///////////////-"
"ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววว" ฉันเดินออกจากรถมาด้วยสีหน้าแดงก่ำ ไอ้พวกบ้าเอ้ย ! รวมหัวกันแกล้งฉันชัดๆเลย
วู้วิบวิ้ววี้วับ มาแล้วๆ โทโมะเริ่มออกตัวแล้วล่ะค่า
บอกแล้วว่าเรื่องนี้มันจะไม่จบง่ายๆ ใจเย็นๆหน่อยนะไรท์ที่รัก
บ้ายบายค่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
