รักเธอยัยตัวเล็ก

     ย้อนกลับไปเมื่อ 10 กว่าปีที่ที่แล้ว เด็กผู้หญิงตัวน้อยคนนึงนั่งอยู่บนรถหรูราคาแพงในชุดนักเรียนกระโปรงสีแดง ผมหน้าม้ามัดแกะสองข้างกับกระเป๋าสีชมพูลายหมีแพนด้า เด็กน้อยนั่งมองออกปนอกรถโดยมีผู้เป็นแม่ขับรถให้ จนมาถึงโรงเรียนอนุบาล เด็กน้อยเปิดประตูกระโดดลงจากรถอย่างรวดเร็วพร้อมกับเดินเข้าโรงเรียน โดยมีผู้เป็นแม่คอยตามตลอดเวลา

     "สวัสดีค่ะคุณแม่ แม้เปิดเทอมทีไรก็มีแต่น้องแต๊งกิ้วล่ะมั้งค่ะที่ไม่ร้องไห้เพราะคิดถึงบ้าน"ครูสาวพูดอย่างเชยชม

     "แหม คุณครูไม่รู้อะไรปิดเทอมนะน้องเขาร้องอยากจะมาเรียนให้ได้เลยค่ะ บอกว่าอยากเจอเพื่อนๆ คิดถึงเพื่อนๆ ยังไงๆก็ฝากน้องแต๊งด้วยนะค่ะ"คุณแม่ไหว้คุณครูสาว อีกฝ่ายรับไหว้

     "บ๊ะ บาย คุงแม่"แต๊งกิ้วโกมือลาคุณแม่ ก่อนที่จะได้รับรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นตอบกลับมา

     "เอาล่ะหนูน้อยเข้าห้องเรียนเถอะจ๊ะ เดินตามครูนั้นไปนะ"ครูสาวชี้ไปยังครูร่างอ้วนสาววัยกลงคนที่ดูท่าทางเคร่งเครียด

     เด็กน้อยเดินไปกระตูกกระโปรงคุณครูร่างอ้วน

     "ว้ายย ตาเถร !! หนูแต๊งกิ้วอย่ากระตุกกระโปรงครูแบบนี้สิจ๊ะ เดี๋ยวกระโปรงหลุดว่าไงล่"ครูพูด

     "ขอโต๊ดจ๊ะ"เด็กน้อยยกมือไหว้พร้อมย่อเข่าอย่างน่าเอ็นดู ทำให้ครูสาวร่างอ้วนอมยิ้มทันที

     "มาทางนี้จ๊ะ ครูจะพาเข้าห้องนะ อนุบาล 3 นะเราตัวเล็กอย่างกะเด็กอนุบาล 1"ครูพูดไปพร้อมพาแต๊งกิ้วเดินเข้าห้อง อนุบาล 3/1

     ภายในห้องวุ่นวายมีทั้งเด็กวิ่งเล็ก โยนข้าวของไปมา บางคนก็ร้องไห้ ลำพังครูหมวยครูประจำชั้นถึงกับเอาไม่อยู่จนครูร่างอ้วนต้องใช้วิธีเด็ดขาด

     "หยุด !!"เธอตวาดเต็มเสียง ภายในห้องจึงอยู่ในความสงบทันที และเธอกพาแต๊งกิ้วเข้าห้อง "ทำไมดื้อกันขนาดนี้ โตจนจะเข้าป.1แล้วนะทำตัวน่ารักๆกันหน่อยสิ ถ้าใครซนวันนี้ไม่ให้นอนกลางวัน"เมื่อพูดจบ เด็กๆในห้องก็พากันเงียบรวมทั้งแต๊งกิ้วด้วย

     แต่เสียงก็ไม่ได้สงบทั้งหมด ยังมีเด็กผู้ชายหน้าตี๋ๆคนนึงร้องอยู่มุมห้องมืดๆคนเดียว ครูร่างอ้วนไม่ได้ว่าอะไรและเดินออกจากห้องไป เด็กผู้ชายคนนั้นยังคงร้องไห้เช่นเดิม

     "เธอเป็นอะไรจ๊ะ โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะ"แต๊งกิ้วเข้าไปปลอบ

     "เราไม่อยากมาเรียน คิดถึงบ้าน ฮือๆๆ"เด็กน้อยพูด

     "มาโรงเรียนสนุกจะตาย ได้เจอเพื่อนด้วย นี่! แถมยังมีของเล่นให้เล่นด้วยนะ เล่นกับเพื่อนๆสนุกออกนะ หนุกกว่าเล่นคนเดียวนะ"แต๊งกิ้วหยิบตุ๊กตาขึ้นมา พร้อมยิ้มให้เด็กน้อย

     "เธอชื่ออะไร เราชื่อ มิณทร์"เด็กน้อยพูด

     "เราชื่อแต๊งกิ้ว เลิกร้องไห้นะ ไปเล่นกับเพื่อนๆดีกว่า"แต๊งกิ้วพูดจบก็จับมือมิณทร์ออกมาจากมุมห้องและพาไปหาเพื่อนๆ 

     เด็กผู้หญิงคนนั้นมิณทร์ไม่เคยลืม แต่เขาจำเป็นต้องแยกกับเธอเพราะเมื่อขึ้นชั้น ป.1 ทั้งคู่ก็แยกกันไปเรียนคนละที่ เด็กผู้หญิงผมหน้าม้าคนนั้นจะยังคงอยู่ในใจเขาตลอดไป และหวังว่าสักวันจะได้เจอกัน

     วันเวลาผ่านไปถึงช่วงปิดเทอม เด็กน้อยหน้าตี๋ตาตี่กำลังเอาหนังสือ ออกจากกระเป๋า

     "อ่ะ!! นี่มัน...กิ๊บของแต๊งกิ้วนิ"มิณทร์หยิบออกมาจากกระเป๋า

     เขาจำได้ว่าก่อนปิดเทอมนั้นแต๊งกิ้วได้ให้ กิ๊บตัวโปรดไว้เผื่วันไหนที่มิณทร์คิดถึง หรือวันไหนที่มิณทร์รู้สึกไม่เหลือใครขอให้หยิบกิ๊บนี้ขึ้นมาและนึกถึงเธอเป็นคนแรก

     "เธอจะอยู่ข้างฉันเสมอสินะ แต๊งกิ้ว.."มิณทรยิ้ม

    นั่นคือความทรงจำของเด็กหนุ่มสมัยอนุบาล...ที่เขาไม่เคยลืม