รักเธอยัยตัวเล็ก

รักเธอยัยตัวเล็ก ตอนที่ 12 ตอนจบ(บทส่งท้าย)

     รถของเพื่อนปลื้มพามิณทร์มาส่งบ้าน ก่อนที่จะรีบขับหนีไป มิณทร์เดินเข้าบ้านไม่พบใครเลยโทรหาพ่อแม่เพื่อบอกให้รู้ว่าเขากลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว

     ผ่านไป 2 เดือน

     "ทำไมเธอทำแบบนี้ !!"แต๊งกิ้วยืนขึ้น จ้องหน้ามิณทร์อย่างไม่พอใจ

     "แต๊ง...ใจเย็นสิเธอเข้าใจผิดนะ"มิณทร์จับมือแต๊งกิ้ว

     "ไม่ต้องมาแก้ตัว ปล่อยนะ"แต๊งกิ้วปัดมือมิณทร์ แล้วเดินหนีไป

     "แต๊งกิ้ว..."มิณทร์นั่งเศร้าอยู่บนเก้าอี้ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง

     "คัท !! ดีมากๆๆปิดกล้องได้"ผู้กำกับพูดจบ เสียงทีมงานก็ร้องเฮอย่างพอใจ

     มิณทร์เดินไปหาแต๊งกิ้ว ที่กำลังยืนเล่นมือถืออยู่บนเก้าอี้ที่กองถ่ายจัดเตรียมไว้ให้

     "เล่นเก่งนิ นางเอกของผม"มิณทร์พูด

     "แน่นอน ก็ฉันเรียนแอ๊คติ้งมา 1 เดือนเต็มๆ นิ"แต๊งกิ้วยิ้มหวาน

     "แล้วเรื่องพีี่เจฟ กับแฟนเขาล่ะเป็นไงบ้าง"มิรทร์ถาม

     "เท่าที่รู้ตอนนี้พี่เจฟได้รับการประกันตัวแล้ว ตอนนี้เจ้าตัวก็ลาออกจากโรงเรียนไปแล้วด้วย ส่วนแฟนพี่เจฟก็หายหน้าหายตาไปเลย ไม่มีใครรู้ว่าเขาไปไหน"แต๊งกิ้วบอก

     "ปลื้มเองก็ไม่มาให้เห็นอีกเลย ทางค่ายก็ต้องปิดบังแฟนคลับไปก่อนว่าปลื้มติดเรียน"มิณทร์พูด

     "ฉันขอโทษนะ...ที่วันนั้นฉันช่วยไรนายไม่ได้เลย"แต๊งกิ้วพูด

     "ไม่เป็นไรหรอก เราสิที่ต้องขอโทษเธอที่พาเธอไปซื้อของทำรายงาน แต่กลับต้องโดนลักพาตัว ไปกับฉันเลยอ่ะ"มิณทร์จับมือแต๊งกิ้ว"ครั้งหน้า มันจะต้องไม่เกิดแบบนี้อีกแน่"

     ทั้งคู่ยิ้มให้กัน

     "มิณทร์ !!"เสียงปลื้มดังขึ้น หนุ่มหล่อมาในมาดหนุ่มไฮโซเดินเข้ามาหาทั้งคู๋

     "ปลื้ม!!"ทั้งสองคนตกใจ

     "นายหายไปไหนมา..."มิณทร์กำลังจะถามต่อ แต่ปลื้มรีบพูดดักคอ

     "ฉันลาออกจากค่ายเพลงล่ะ"ปลื้มพูดพร้อมก้มหน้ารุ้สึกเสียใจ

     "ทำไมล่ะ ฉันไม่เอาเรื่องนายหรอกนะ ทำไมนายจะต้องออกด้วย"มิณทร์ถามด้วยความแปลกใจ

     "แต่สิ่งที่ฉันทำกับนาย มันยากเกินที่จะให้อภัยได้ ถ้าแฟนคลับรู้พวกเาจะต้องผิดหวังในตัวฉัน มิณทร์...นายสัญญานะว่าจะเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร"ปลื้มพูดด้วยเสียงเศร้า

     มิณทร์แตะบ่าปลื้ม

     "แต่การร้องเพลงเป็นสิ่งที่นายรักไม่ใช่หรอ...นายจะยอมทิ้งโอกาสของนายไปเนี่ยนะ"มิณทร์เริ่มเห็นใจปลื้ม เพราะถึงปลื้มจะร้ายแค่ไหนแต่มิณทร์ก็รู้ว่าลึกๆ แล้วเขาก็เป็นคนดีเช่นกัน

     "ที่ฉันสั่งให้เพื่อนๆ จับตัวนายไป ฉันหวังแค่ว่าอยากทำลายอนาคตของนายให้หมดไป...เพราะความบ้า ความหลง ความอยากดังของฉันแท้ๆ ทำให้เรื่องทั้งหมดวุ่นวายไปหมด ฉันจะมีหน้ามาเจอนายในค่ายได้ทุกวันได้ไง ทั้งๆที่รู้ว่าฉันผิดเต็มประดังแบบนี้"น้ำตาของปลื้มค่อยๆไหลออกมา

     "ปลื้ม...อย่าคิดมากสิมันเป็นอดีตไปแล้วนะ"แต๊งกิ้วพูดบ้าง

     "แต่มันเป็นบาป...บาปที่ติดตัวฉันมาจนถึงทุกวันนี้ 2 เดือนที่ผ่านมาฉันไม่เคยลืมเลย ฉันอาย ฉันเกลียดตัวเอง สมเพชตัวเองที่เป็นคนไม่ดี...."ปลื้มพูด

     ปลื้มจับมือมิณทร์

     "นายสัญญากับฉันได้มั้ยว่านายจะเป็นศิลปินที่ดี ไม่หลงผิดแบบฉัน มิณทร์...ฉันขอโทษ"ปลื้มพูดกับมิณทร์ด้วยความสำนึกผิด

     "ฉันจะเป็นตัวแทน ของนายเองมาเยี่ยมกันบ้างนะเพื่อน..."มิณทร์กอดปลื้ม

     "ไม่มีฉันคอยหาเรื่องแล้ว อย่าไปหาเรื่องใครเขานะ"ปลื้มร้องไห้

     "อืม...นายก็มาเยี่ยม มาด่าฉันบ้างนะ แต่อย่าลักพาตัวอีกนะหัวใจจะวายเอา"มิณทร์เองก็ร้องไห้เช่นกัน นั่นทำให้แต๊งกิ้วรู้ว่าถึงจะเป็นคู่กัด ศรัสตรู ไม่ถูกคอกัดแต่ในความร้ายกาจของปลื้มนั้นยังคงมีมิตรภาพที่ดีซ่อนอยู่ในตัวเขา...เพียงแต่เขาไม่แสดงออกมาเท่านั้นเอง

     ที่โรงเรียนวันนี้เป็นวันอำลารุ่นพี่ ม.6 นี่เป็นโชว์ครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของพวกเขา Demo project หรือ The Demo ติดที่ว่าวันนี้สมาชิกไม่ครบ เมื่อเจฟลาออกไปทำให้เพื่อนๆ ชั้น ม.6 ด้วยกันคิดถึงเจฟ เหมือนกับโซ่ นิวก็เช่นกัน

      "โธ่เอ้ย...ภาพที่ครูวาดฝันไว้..มันไม่ใช่ 2 หนุ่ม 2 สาวแบบนี้"ครูสุชาติพูด

      "เจฟไม่น่าออกไปก่อนเลยเนอะ คิดว่าจะได้ร่วมงานด้วยกันซะอีก"ฟ้าพูด

      "โซ่เองก็อยากเจอเจฟอีกสักครั้ง ถึงแม้ว่าจะไม่ถูกคอกันก็เถอะ"โซ่พูดเสริม

      นิวเดินเข้ามาในห้องแต่งตัว หลังจากที่เดินไปข้างนอกถูกน้องๆ เขียนเสื้ออวยพร...

      "ถ้าพวกพี่ไม่อยู่แล้ว แคคงเหงามากๆเลยนะเนี่ย..."แครอลพูด

      "อย่าคิดมากเลยจ๊ะแค พวกพี่จะมาเป็นแขกรับเชิญให้เองในปีหน้า สัญญาๆ"ฟ้าเกี่ยวก้อย

      "พวกเราถึงคิวที่ต้องแสดงแล้ว ไปกัน"นิวพูด พร้อมเดินนำทีมออกไป โซ่รีบหยิบกีต้าร์เดินตาม

      ทั้งสี่คนขึ้นบนเวที ท่ามกลางเสียงกรี๊ดกราดจากเพื่อนๆ และรุ่นน้อง และไม่นานนักการแสดงกเริ่มต้นขึ้น ในเพลงวัยรุ่นครั้งเดียว ทุกคนในโรงเรียนช่วยกันร้องเต็มที่

      "อยากจะทำ ทำ ทำ ทำให้รู้ไป~ นั้นก็ต้องดี ดี นี่ก้ต้อง โดน โดน ก็ไมรู้จะเยอะไปไหนอย่าไปกลัว กลัว กลัว วัยรุ่นครั้งเดียว....ก็ชีวิตไม่ใช่เบาๆ อาจไม่โปรเหมือนอย่างใครเขาแ่ต่ขอทำด้วยใจ..."เมื่อเพลงจบลงทั้งสี่คนจับมือกันชูมือและโค้งคำนับพร้อมกัน เพื่อนเป็นการขอบคุณทุกคน เสียงปรบมือ เสียงกรี๊ดดังสนั่น ครูสุชาติยืนดูห่าง ๆ

      "เฮ้ย !! เจฟ..."นิวอเห็นเจฟยืนอยู่ในกลุ่มนักเรียน ม.6 ด้านล่าง

      เจฟยืนปรบมือให้เพื่อนทั้งสี่คน ก่อนที่จะเดินหนีหายไป

      "นิว มองไร..."โซ่ถาม

      "เปล่าหรอก ลงจากเวทีเลยมั้ย"นิวถาม

      ทั้งสี่คนเดินลงจากเวทีมาหาครูสุชาติ

      "พวกเธอเดินมาพอดีเลย เจฟเขามาดูพวกเธอด้วยนะ"ครูสุชาติพูด

      "ห๊ะ จริงหรอครับ"โซ่ตกใจ

      "จริงสิ นี่ไงเขาฝากจดหมายซองนี้มาให้พวกเธอทั้ง 4 คนด้วยนะ ลองอ่านดูสิ"ครูสุชาติยื่นจดหมายของเจฟให้กับโซ่ โซ๋รีบเปิดอ่าน โดยมีนิว ฟ้า แครอล มุงดูอย่างสนใจ

      "สวัสดีเพื่อนๆ Demo ทั้ง 4 คน นิว โซ่ ฟ้า แครอล น่าเสียดายจังที่เจฟไม่ได้ขึ้นแสดงด้วย แต่ยังไงวันนี้เจฟก็มาดูทุกคนนะ หวังว่าพวกเราจะได้เจอกันอีกนะ นิว โซ่...เจฟขอโทษสำหรับเรื่องที่เกิดทั้งหมด เจฟผิดไปแล้วยกโทษให้ผมด้วยนะ ลาก่อนครับ"โซ่อ่านจบก็หันไปมองด้านหลัง

      "เจฟ !!"โซ่ยืนอึ้ง อีกสามคนก้เช่นกัน

      "ไง...ทุกคน"เจฟยิ้มทักทาย

      โซ่รีบกอดเจฟทันที 

      "ไอ้บ้า ออกไปก็ไม่บอกเลยนะ มาเซ็นเสื้อให้เลย"โซ่พูด

      "เขียนให้นิวด้วยสิ"นิวพูด

      "ใช่ๆ ฟ้าด้วยๆ เอาเฟรนชิปด้วยนะเจฟ"ฟ้ารีบวิ่งไปหยิบเฟรนชิปที่ห้้องแต่งตัว

      "คิดไงถึงมาดูพวกเราล่ะค่ะพี่เจฟ พวกเรานึกว่าพี่จะไม่กลับมาแล้ว"แครอลถาม

      "พี่อยากมาดูนิ พวกเรากว่าจะฟอร์มวงกันได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ จะให้พี่ไม่มาดูความสำเร็จครั้งนี้ได้ไง ว่าแล้วว่ายังไงทุกคนก็ต้องชอบโชว์ของพวกเรา"เจฟพูดมือก็เขียนคำอวยพรให้เสื้อโซ่

      "ดีใจนะที่กลับมา"นิวพูด

      ทุกคนมีคามสุขในวันนี้ อำลารุ่นพี่ ม.6 กว่าพวกเขาจะกลับมาเจอกันอีก ก็คงอีกนาน...

      ตกดึกมิณทร์ แต๊งกิ้วมานั่งเล่นกันอยู่ที่หน้าบ้านของแต๊งกิ้ว มิณทร์มองหน้าแต๊งกิ้วยิ้มให้อย่างอบอุ่น เขาสัญากับตัวเองเขาจะเป็นแฟนกับเด็กผู้หญิงที่แสนดีของเขา เด็กผู้หญิงสมัยอนุบาลคนนั้นตอนนี้มาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว วันนี้แหละเป็นวันที่เขาจะบอกความในใจกับเธอ

      "แต๊งกิ้ว..."มิณทร์พูด

      "หื้ม !! ไรอ่อ"แตีงกิ้วหันมามองหน้ามิณทร์

      "คือว่า...เอ่อ..."มิณทร์ไม่กล้าพูด

      "มีไรนายก็พูดมาสิ รอฟังอยู่"แต๊งกิ้วบอก

      "เป็น..เป็นแฟนกันนะ"มิณทร์พูด

      "เอ่อ...ก็...ทำไมถึงอยากให้เป็นอ่ะ"แต๊งกิ้วถามด้วยน้ำเสียงเขินๆ

      "เพราะว่า...ฉันรักเธอไง"มิณทร์โอบไหล่แต๊งกิ้ว ยืนหน้าเข้าไปใกล้ๆ

      "มิณทร์... อย่าจูบเรานะเดี๋ยวคนในบ้านเห็น"แต๊งกิ้วเขิน

      "งั้นตอบมา เธอจะเป็นแฟนเรามั้ย"มิณทร์ถาม

      "ไม่รู้ !"แต๊งกิ้วตอบ

      มิณทร์ทำท่าจะจูบ แต่แต๊งกิ้วหันหน้าหนี

      "อย่าสิมิณทร์อ่ะ..."แต๊งกิ้วเขิน

      "งั้นตอบมาเร็วๆว่าเธอจะเป็นแฟนเรามั้ย ไม่งั้นเราจะจูบนะ"มิณทร์พูด

      แต๊งกิ้วเงียบไปพักนึง แล้วเธอก็มองหน้ามิณทร์

      "เป็นสิ...แต่ตอนนี้ขอดูใจกันไปก่อนนะ"แต๊งกิ้วพูด

      "ทำไมอ่าาา"มิณทร์ถาม

      "เพราะเรายังเด็กไง ดีซธอีกเราจะได้มีเวลาศึกษาดูใจกันด้วย ไว้โตกว่านี้เมื่อไรฉันจะเป็นแฟนนายเองนะมิณทร์"แต๊งกิ้วพูด

      "ครับ... ที่รัก"มิณทร์พูดจบก็หอมแก้มแต๊งกิ้วทีนึง

      "เฮ้ย !! เล่นไรเนี่ย บ้าๆๆ"แต๊งกิ้วเขิน

      "ค่ามัดจำไง...ต่อไปนี้มิณทร์จะรักแต๊งคนเดียว จะดูแลแต๊งตลอดไป มิณทร์สัญญา"มิณทร์พูด

      "อื้ม...ฉันรักนายนะ"แต๊งกิ้วยิ้มให้มิณทร์

      สาวน้อยร่างเล็กซบไหล่มิณทร์ เด็กหนุ่มก็โอบกอดไว้แหนบชิดก่อนที่จะใช้มืออีกข้างลูบแก้มของเธอ แต๊งกิ้วมองตาของมิณทร์ ทั้งคู่สบตากันในบรรยากาศเงียบๆ มีลมหนาวพัดโชยมาอ่อนๆ

      "ฉันก็รักเธอยัยตัวเล็ก"มิณทร์พูด

      ทั้งสองคนยิ้มกันท่ามกลางแสงจันทร์ในคืนวันเพ็ญ...และมันจะเป็นอีกวันที่เขาทั้งสองไม่เคยลืม และจะจดจำไปอีกนานแสนนาน โดยเฉพาะที่แต๊งกิ้วจะจำไปอีกนาน "รักเธอยัยตัวเล็ก"

จบบริบรูณ์