คนนั้นที่ฉันตามหา??

หลังจากที่ป๊อปปี้วิ่งออกไปจากห้องแล้วฟางก็มัวแต่ยืนอึ้งก็ได้ยินเสียงหัวเราะ "หัวเราะอะไรเจ้าตัวแสบ" ฟางพูด "ก็หัวเราะม๊ากับป๊าไงฮ้ะ น่ารักจังเรานอนกันเถอะม๊าปอนด์ง่วงแล้วฮ้ะ" ปังปอนด์พูด "ไปงั้นเราไปนอนกันดีกว่าเนาะพรุ่งนี้จะได้เดินทางแต่เช้า" ฟางพูดพลางห่มผ้าห่มให้ตัวเล็ก "พรุ่งนี้เราจะไปไหนกันหรอฮ้ะม๊า" ปอนด์ถามฟาง "อ๋อเราจะไปหัวหินกัรละครับ เอาละนอนได้แล้วลูก" ฟางพูโแล้วก็ล้มตัวนอนข้างเด็ฏน้อย

ในขณะเดียวกันที่ห้องของโทโมะ

"นี่นายอ่ะนมยัยเฟย์ให้เอามาให้" แก้วเดินเอานมมาวางไว้ในโทโมะ "อืมขอบใจนี่ ชุดนอนเธอหรอ"โทโมะถามเมื่อเห็นว่าแก้วใส่กางเกงบอลกับเสื้อกล้ามสีขาวว แต่มีเสื้อมิกกี้เมาส์คลุมอีกที "อืมไมอ่ะสบายดีออก ฉันไปนอนแล้วกัน บาย" แก้วพูดจบก็กำลังจะเดินออกไป แต่ "เดี๋ยวช่วยไรหน่อยสิ" โทโมะพูโอย่างมีเลศนัย "ไรละเร็วๆๆน่ะง่วงมากกก" แก้วพูดจบ โทโมะก็เดินมาหาแก้วแก้วที่เห็นว่าโทโมะเดินเข้ามาเธอจึงค่อยๆๆถอยหลังจนติดกำแพง แล้วโทโมะก็ค่อยๆๆเอามือมากั้นไม่ให้แก้วหนีไปไหนได้ "นี่นายจะทำอะไรปล่อยน่ะ ไม่ปล่อยอย่าหาว่าฉันไม่เติอนน่ะไอ้ตุ๊ด" แก้วพูดพร้อมทำท่าทางจะชกโทโมะแต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้มีความกลัวอะไรเลย "หึเธอคิดว่าเธฮจะทำอะไรฉันได้หรอ!! แล้วเล่นแต่งตัวแบบนี้นะจะมายั่วฉันหรือไงหืม??" โทโมะพูดพลางมองไปที่หน้าอกของแก้ว 

"เฮ้ยไอ้บ้าอย่ามองน่ะ แล้วฉันก็ไม่ได้มาอ่อยนาย บอกแล้วไงว่าเอานมมาให้แทนยัยเฟย์อ่ะ มันพอกหน้าอยู่" แก้วรีบเอามือปิดหน้าอกของตัีวเองทันที "หรอ!!! อืมงั้น " โทโมะพูโจบก็จูบปากร่างบางอย่างอ่อนโยนลิ้นของร่างหนาสอดเข้าไปหยอกล้อกับลิ้ของร่างบางอย่างสนุก ทำเอาร่างบางแทบหมดแรง "อืออ อืออ" แก้วเริ่มประท้วงในคอเพราะเธฮเริ่มหมดอากาศหายใจ โทโมะจึงต้องยอมปล่อยเธอออก "good night kiss นะ "โทโมะพูดจบก็ปล่อยตัวแก้วออกที่ตอนนี้เอาแต่อึ้งตัวแข็งทื่่อ ยิ่งทำให่ร่างสูงชอบใจ "อ๊ากกกไอ้บ้าไอ้ฉวยโอกาศนายตายยยยยยย" แก้วพูโจบก็วิ่งไปกระโดดขี่หลังชายหนุ่มทันทีแต่ด้วยที่ชายหนุ่มยังไม่ได้ตั้งตัวเลยทำให้ทั้ง2คนล้มไปที่โซฟา

แอ๊ดดดดดดดดด

"เฮ้ย" ป๊อปปี้กับเขื่อนที่เดินเข้ามาดดยไม่ได้เคาะประตูก้เจข้ามาเห็นแก้วกับโทโมะในสภาพอย่างที่เห็นอ่ะเล่นเอาทั้งแก้วแล้วก็โโทโฒะลุกแทบไม่ทัน

"นี่แกทำอะไรกันว้ะ"ป๊อปปี้พูดขึ้นอย่าโมโหที่น้องตัวเองนอนคร่อมเพื่อนชายอยู่

" เฮ้ยเฮียอย่าเพิ่งเข้าใจผิดน่ะแก้วแค่เอานมมาให้ไอ้ตุ๊ดเฉฮยๆๆ " แก้วรีบปฏิเสธทันควัน

" 555 แหมให้แบบนี้เลยหรอว้ะไอ้โมะ " เขื่อนเอ่ยปากแซวโทโมะกับแก้วโดยที่ไม่ได้ดูเลยว่าตอนี้ป๊อปปี้หน้าแดงเพราะความดกรธ 

" หึ เธอง่วงไม่ใช่แล้วหรือไงไปนอนเถอะพรุ่งนี้ออกเดินทางแต่เช้าเดี๋ยวตื่นไม่ทันฉันจะลงโทษ" แก้วเมื่อได้ยินโทโมะพูดดังนั้นเธอก็รีบวิ่งออกจากห้องไปปทันที

"5555 มีลงโทษด้วยหมายว่าไงว่ะลงโทษแบบไหนครับคุณชายถึงเอาสะไอ้แก้วมันวิ่งตับแลปขนาดนี้อ่ะ" เขื่อนเอ่ยปากถามเพื่อนชายอย่างรู้ทัน

" เออพอเหอะ มาเข้าเรื่องกันดีกว่า อ่ะนั่งก่อนไอ้ป๊อป" โทโมะเอ่ยชวนป๊อปปี้ ชายหนุ่มจึงเดินไปนั่งที่โซฟา

" เอาละไอ้ป๊อปเมิงจำตอนที่เราเจอน้องปอนด์ตอนแรกได้ใช่ไหม" เขื่อนเป็นคนเริ่มเปิดประเด็นเมื่อเห็นว่าเพื่อนชายของเขาสองคนเริ่มจะมีอาการผิดปกติ

"อืม ทำไมละเราเจอน้องเค้าตอนแรกน้องเค้าก็โดนรถชนหนิ" ป๊อปปี้พูดอย่างไม่สบอารมณ์

" เออ วันนั้นน่ะ พวกกูเห็นว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่งของถนน ยืมมองพวกเราอยู่ แถมเธฮยังร้องไห้อีกด้วย " เขื่อนพูดต่อ

" แล้วไงว่ะเธฮอาจจะสงสารน้องปอนด์ก็ได้ เมิงคิดอะไรบอกมาเหอะ" ป๊อปปี้เริ่มโวย

" เมิงใจเย็นๆๆดิ ฟังกูต่อ ตอนแรกพวกกูก็คิดแบบนั้นและ แต่วันที่ไอ้โมะมันกลับไปเอาโทรศัพท์ที่โรงพยาบาลตอนนั้นพวกกูเจอผู้หญิงคนนั้นยืนมองมึงกับน้องฟางแล้วก็น้องปอนด์ที่ข้างนอกห้องแถมร้องไห้อีกด้วย พอสักพักก็มีชายชุดดำเดินมาหาเธอแล้วก็คุยอะไรกันสักอย่างเธฮก็เดินกลับ " เขื่อนพูดจบอย่างหน้าเคร่งเครียดด

"พวกกูคิดว่าเธฮคนนั้นอาจจะเป็นแม่ของน้องปอนด์ " โ?โมะที่เงียบไปนานก็พูดขึ้น 

" แล้วไงว่ะ ถ้าเป็นแม่จริงทำไมมถึงไม่เข้าไปเยี่ยมละทั้งๆๆที่ก็อยู่ใกล้แค่นั้นอ่ะ" ป๊อปปี้พูโอย่างคิดตรอง

" นั่นแหละที่เราต้องหาคำตอบว่าเธอคนนั้นเป็นใครกันแน่ทำไมถึงต้องมีชายชุดดำมาหา แล้วทำไมถึงไม่ยอมไปหาน้องปอนด์เพราะถ้าความจริงเป็นแม่ที่จงใจจะทิ้งลูกเอาไว้ก็คงจะไม่กลับมาดูแบบนี้หรอก " เขื่อนพูด

" อืมกูเห็นด้วย สงสัยคราวนนี้เราควรพึ่ง ไอ้เคนตะหน่อยแล้วละ " ป๊อปปี้พูดพร้อมมองเพื่อนอีก2คนสลับกัน

" อืม งั้นเอาไว้เราค่อยมาคุยกันอีกทีแล้วกันตอนนี้ก็ดึกแล้วไปนอนเถอะว่ะ กูง่วงแล้ว " โทโมะพูโพลางทำท่าทางหาววว

" แหม ที่รีบไปนอนเนี่ยจะไปฝันถึงใครหรือป่าวครับคุณชาย โอ๊ยยยเออไปก็ได้เว้ยไปแล้ว ฝันดีเว้ย" เขื่อนพูดยังไม่ทันจบก็โดนหนังสือที่โทโมะเป็นคนโยมมาแล้วก็รีบวิ่งกลับห้องทันทีส่วนป๊อปปี้ที่กำลังเดินออกไป 

" มันไม่ได้เป็นอย่างที่เมิงคิดหรอกน่ะ อ๋อแล้วเมิงรู้หรือยังละว่า เวลากูหวงน้องกูเป็นไง หึ" โ?โมะพูดจบก็เดินไปที่เตียงพร้อมกันล้มตัวลงนอน ส่วนป๊อปปี้ที่ได้ยินก็เดินออกไปอย่างเงียบบบ 

# ขอบคุณมากกกน่ะคะที่เม้น ที่บอกให้อัพพ ขอโทษทน่ะ ถ้าอัพพช้าอ่ะเราคิดไม่ออกอ่ะแหะะะ "