you are my angel

 

 

 

 

 

ทันทีที่รถไฟเหาะกลับมาจอดที่เดิม ฟางรู้สึกว่ามือที่จับเธอนั้นออกไปแล้ว พอฟางลืมตา ป๊อปปี้ก็

เดินไปแล้ว ฟางรีบลุกแล้วเดินไปหาป๊อปปี้ทันที แต่เพราะตัวเองใส่ส้นสูงเลยทำให้สะดุดล้ม

 

 

ตุบ

 

 

“เป็นอะไรมั้ยคุณ ไม่เห็นต้องรีบขนาดนี้เลย จะรีบไปเล่นของเล่นอีกล่ะสิท่า”ป๊อปปี้พูดพลางพยุง

ฟางขึ้น พบว่าเลือดออกที่หัวเข่า ก็พยุงมานั่งม้านั่งด้านล่าง

 

 

“ชั้นไม่เป็นไรหรอกน่า ซับๆเลือดแค่นี้เอง”ฟางบอกเมื่อเห็นป๊อปปี้วิ่งไปซื้อพวกยาแดงและสำลี

 

“แผลก็ได้เป็นเชื้อโรคน่ะสิคุณ อย่าดื้อสิ ซนอย่างกับเด็ก”ป๊อปปี้ดุ

 

 

“ชั้นไม่ใช่เด็ก ชั้นโตแล้วนะ”ฟางโวยวาย

 

“หรอ ละที่วิ่งจะไปเล่นของเล่นแล้วไม่ดูว่าตัวเองใส่ส้นสูงเนี่ย ผู้ใหญ่มากเลย”ป๊อปปี้ว่า

 

“ชั้นไม่ได้รีบไปเล่นเครื่องเล่น”ฟางว่า

 

 

“ละคุณจะไปไหน”ป๊อปปี้ถาม ฟางชะงัก เพราะที่เธอรีบวิ่งเธอจะมาถามป๊อปปี้ว่าเขาจับมือเธอทำไม

 

“เรื่องของชั้นน่า โอ๊ย ไม่เอามันเจ็บ ปล่อยชั้น”ฟางพูดก่อนจะตกใจเมื่อป๊อปปี้ราดแอลกอฮอล์ลงมา

ฟางดิ้น ดีดขาขึ้นป๊อปปี้รีบล๊อคขาฟางไว้บนหน้าตักตัวเองแล้วทำแผลฟางทันที

 

 

“คุณ ปล่อยชั้นนนน ชั้นใส่กระโปรงนะ”ฟางโวยวาย เพราะตัวเองใส่กระโปรงแล้วโดยป๊อปปี้จับขาตัว

เองแบบนี้ กระโปรงได้เปิดหมด

 

 

“ผมนั่งบังอยู่น่า อย่าเรื่องมาก ผมไม่ดูให้มันเสียสายตาหรอก”ป๊อปปี้ว่าก่อนจะเอายาแดงราดแผล

ฟาง ฟางดิ้น ป๊อปปี้ยิ่งล๊อคแน่น

 

 

 

“ถ้ากูเป็นคนไข้นี่กูตายไปละล่ะ ไอ้ป๊อปนี่ก็โหดเกิน”เขื่อนพูดขณะยืนมองคุณหมอกับคนเจ็บที่ทึ้ง

กันไปมา ในการทำแผลแล้วสยอง

 

“ป๊อปปี้นะ ฟางเค้าเป็นผู้หญิงทำไมไม่อ่อนโยนบ้างเลยเนี่ย”เฟย์บ่น

 

“ก็เพราะไอ้ป๊อปมันไม่อยากเจ็บอีกไง ที่มันไม่อยากดีกับฟางคนนี้เพราะมันไม่อยากนึกถึงฟางของ

มันไง”โทโมะพูด เพราะรู้จักเพื่อนคนนี้ดี และรู้ว่าป๊อปปี้ตอนนี้กำลังพยายามทำตัวไม่ดีใส่ฟางเพื่อ

ลืมฟาง

 

 

 

 

“อ่ะ เสร็จแล้ว”ป๊อปปี้พูดพลางเอาขาฟางลงไว้ที่เดิม ฟางรีบลุก ก่อนจะผลักป๊อปปี้ล้มหน้าคะมำ

 

 

“สมน้ำหน้า ไอ้ป่าเถื่อน ไม่มีความอ่อนโยน สมแล้วที่แฟนนายตายไปก่อน”ฟางโมโหการกระทำ

ป๊อปปี้เลยหลุดปากว่าถึงฟางของป๊อปปี้ ป๊อปปี้หันขวับมาประจันหน้าฟาง

 

 

“อย่ามาพูดถึงแฟนผม ถ้าผมจะร้ายก็ร้ายแค่คุณ แต่ถ้าผมดี ผมก็ดีแค่ฟางของผมเท่านั้นล่ะจำ

ไว้”ป๊อปปี้ว่า

 

 

“อ้อ แล้วคนอย่างคุณนะ ปากร้ายแบบนี้ ซักวัน กวินมันจะทนคุณไม่ได้ มันจะแอบไปมีคนอื่น”ป๊อปปี้

ว่าอีกครั้ง

 

 

เพี้ยะ

 

 

“ไอ้ผู้ชายปากเสีย อย่ามาแช่งชั้นนะ นายผิดหวังจากความรักของนายล่ะสิ ถึงอิจฉารักของชั้นกับ

กวิน”ฟางตบป๊อปปี้ก่อนจะว่า แก้ว โทโมะ ทีเจ เฟย์และเขื่อนตกใจรีบเข้าไปห้าม

 

 

“ผมไม่เคยอิจฉาอะไรกับความรักคุณเลย จะอิจฉาทำไมในเมื่อตอนที่ผมรักกับฟางของผม เรารักกัน

ดีมากพออยู่แล้ว”ป๊อปปี้พูดพลางมีเขื่อนและโทโมะเข้าจับ

 

 

“อ้อหรอ งั้นทีหลังก็ไม่ต้องมาเที่ยวแช่งเรื่องความรักของชั้นกับกวิน จำไว้ เรารักกันมาก กวินไม่มี

ทางนอกใจชั้น”ฟางว่าขณะมีเฟย์และแก้วจับอยู่ ก่อนจะสะบัดแก้วและเฟย์เดินหนีไป

 

 

 

“โอ๊ย ไอ้ป๊อป ใจเย็นๆดิ กูเอาพวกมึงมาเที่ยวพักผ่อนนะเว่ย”โทโมะพูด

 

“ยัยนั่นว่าชั้นกับฟางของชั้นนิ”ป๊อปปี้ว่า

 

 

“ละนายว่าฟางไปแบบนั้น นายลืมฟางแล้วรึไง เวลานายมองหน้าฟางคนนี้ นายไม่นึกถึงฟางของ

นายหรอ ถ้านายทำแบบนั้นก็เท่ากับนายว่าฟางของนายนะ”แก้วพูด ป๊อปปี้นิ่ง

 

 

“แค่หน้ากับชื่อเท่านั้นที่เหมือน แต่จิตใจข้างในไม่ใช่คนเดียวกันเลยซักนิด”ป๊อปปี้พูดก่นจะเดิน

หงุดหงิดออกไป ทุกคนมองฟางและป๊อปปี้อย่างหนักใจ

 

 

 

 

“ไอ้บ้า พูดมาได้ไงว่ากวินนอกใจชั้น ไม่มีวันซะหรอก อิจฉาชั้นแน่ๆ หึ สมแล้วที่แฟนหมอนั่นตาย

ไปแล้ว ไม่งั้นมีหวังต้องทนเสียใจกับนิสัยป่าเถื่อนหมอนั่นแน่ๆ”ฟางเดินบ่นเข้ามาตรงทางเดินจะไป

บ้านผีสิง โดยไม่สังเกตเลยว่า คนเริ่มหายไป แล้วตัวเองเดินมาตามทางลำพัง

 

 

 

 

 

“ถ้าฟางยังอยู่ผมคงไม่ต้องเหงาและทนคิดถึงฟางแบบนี้สินะ ฟางคงจะได้เห็นคนที่หน้าเหมือนฟาง

ชื่อเหมือนฟาง แต่นิสัยไม่หมือนฟางของป๊อปเลยซักนิด”ป๊อปปี้นั่งลงที่ม้านั่งแล้วมองรูปที่เขาและ

ฟางถ่ายด้วยกันที่ดรีมเวิร์ลเศร้าๆ

 

 

“เอ๊ะ”ป๊อปปี้รู้สึกเหมือนมีใครเดินผ่าน พอหันหลังไปก็เห็นเหมือนผู้หญิงในปีกนางฟ้าเดินผ่านไป

ป๊อปปี้ตกใจ

 

 

“ฟาง”ป๊อปปี้ยิ้ม คิดว่าเป็นฟางรีบวิ่งไปตามผู้หญิงคนนั้นทันที โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า ที่ตัวเองวิ่งผ่านมา

คนเริ่มหายไป

 

 

 

 

“ทำไม ควันมันเยอะแบบนี้เนี่ย ละนี่คนหายไปไหนหมดนะ”ฟางเดินมาตามทางต้องแปลกที่ควัน

หนามากจนฟางเริ่มมองไม่เห็นทาง แล้วก็ไอสำลักควันพวกนั้น

 

 

“อ๊ะ ที่นี่ที่ไหนน่ะ”ฟางแปลกใจเมื่อควันจางลงแล้ว เธอมาอยู่ในห้องๆหนึ่ง ตกแต่งสไตล์ยุโรป แต่

ทำไมไม่มีใครเลย

 

 

“เฮ้ ใครอยู่ข้างนอก เปิดประตูหน่อย”ฟางเดินไปที่ประตูต้องตกใจทำไมเปิดไม่ออกก่อนจะพยายาม

เคาะและเรียกคนข้างนอกให้เปิดประตูให้ตัวเอง

 

 

พรึบๆ

 

 

ไฟที่อยู่ในห้องเริ่มติดๆดับ ฟางมองไปรอบๆด้วยความตกใจ และเคาะประตูดังและเร็วขึ้น

 

 

“เฮ้ ไม่ตลกนะ ชั้นออกไปชั้นจะแจ้งจับสตาฟสวนสนุกนี้นะ เปิดประตู ชั้นจะกลับแล้ว”ฟางตกใจแล้ว

รีตะโกนไปข้างนอก แต่ไร้เสียงคนตอบ ฟางมองไปรอบๆไฟที่ติดๆดับ กระพริบเร็วขึ้น ฟางมองแล้ว

เริ่มกลัว นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย

 

 

เพล้ง

 

 

เสียงหลอดไฟแตก ทำให้จู่ๆห้องนี้ก็มืด ทั้งๆที่เป็นตอนกลางวัน เวลานี้ ความกลัวเริ่มเข้ามาในตัว

ฟาง ฟางมองไปรอบๆแล้วเริ่มระแวง

 

 

ปังๆๆๆ

 

 

เสียงทั้งข้าวของในห้องนั้นลอยไปมา ไหนจะเหมือนมีเสียงทุบประตู กำแพงนี้ไปหมด ฟางทรุดนั่ง

ลงปิดหู

 

 

 

“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย กวิน แม่ หวาย”ฟางเอามือปิดหูรีบตะโกนหาคนใกล้ตัวเธอทันที ก่อน

ภาพที่เธอขับรถที่เยอรมันผุดเข้ามาในหัวอีกครั้ง เธอหักหลบไม่ชนเด็กฝรั่งคนนั้น ทำให้ชนกับรถ

บรรทุกที่ตามหลังมา รถของเธอพุ่งเข้าชนต้นไม้ รถคว่ำทันที ภาพที่ตัวเธอมีแต่เลือดผุดเข้ามาในหัว

 

 

 

“ฮืออออ ช่วยด้วย”ฟางร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว กลัวความมืดที่ทำให้นึกถึงเหตุการณ์รถชน

กลัวเสียงแปลกๆในนี้ ไหนจะกลัวห้องมืดแคบๆที่เธอเคยถูกเพื่อนแกล้งในวัยเด็กอีก

 

 

“กรี๊ดดดดด”ฟางร้องกรี๊ดออกมาอย่างอัดอั้น แล้วร้องไห้

 

 

 

หมับ

 

 

 

“ฟาง เป็นอะไรน่ะฟาง”ป๊อปปี้รีบดึงตัวฟางไปกอดแน่น ฟางกอดตอบป๊อปปี้แน่นด้วยความกลัว แล้ว

ร้องไห้ซุกที่อกเหมือนกับเด็กๆ

 

 

 

“ฮืออออ ช่วยด้วย ฟางกลัว”ฟางร้องไห้จนตัวสั่นด้วยความกลัว ป๊อปปี้มองไปรอบๆก่อนที่ทุกอย่าง

ในห้องจะหยุดลง แต่ไฟยังไม่สว่าง ป๊อปปี้ยังคงกอดฟางไว้อยู่

 

 

“ชั้นอยู่นี่แล้วนะ ไม่ต้องกลัว”ป๊อปปี้ปลอบฟาง

 

 

“อย่าทิ้งฟางไปไหนนะ ฟางกลัว ฮืออ”ฟางที่ร้องไห้เหมือนกับเด็กๆขอร้องป๊อปปี้ไว้ ป๊อปปี้นิ่ง เมื่อ

ฟังคำว่าอย่าทิ้งไปไหน ทำให้ป๊อปปี้คิดถึงฟางของเขามาก ก่อนจะกอดปลอบฟางไว้

 

 

 

“ป๊อปอยู่นี่แล้วนะฟาง อย่าร้องไห้สิ”ป๊อปปี้พูดแทนตัวเองว่าป๊อปเหมือนตอนที่คบกับฟางคนก่อน

ฟางกอดป๊อปปี้แน่น ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกอบอุ่นแบบนี้ อ้อมกอดแบบนี้ เหมือนเคยได้รับจากที่ไหนมา

ก่อนนะ

 

 

ฟางซุกหน้าลงในแผงอกกว้างของป๊อปปี้ทำให้ป๊อปปี้รู้สึกถึงน้ำตาของคนตัวเล็กที่ซึมลงที่เสื้อของ

ป๊อปปี้ ป๊อปปี้จึงลูกหัวฟางอย่างอ่อนโยน ก่อนจะสังเกต แผลที่ต้นคอฟางเหมือนกับแผลเป็น

เหมือนเป็นรอยมีดหมอผ่าตัด ฟางคนนี้ไปโดนอะไรมานะ

 

 

 

“ป๊อปปี้ อยู่ไหนวะ”เสียงของโทโมะตะโกนเรียกหาเขา ทำเอาป๊อปปี้ชะงัก มองไปรอบๆ จริงสิ เขา

เดินตามผู้หญิงมีปีกนางฟ้ามาก่อนจะถูกควันหนา โผล่มาที่นี่ มาเจอฟางร้องไห้ตรงนี้ แล้วที่นี่มัน

ที่ไหนกัน ดูเหมือนจะไม่ใช่ห้องในสวนสนุกเลย

 

 

 

“โทโมะ”ป๊อปปี้ตะโกนเรียกเพื่น แต่ก็ยังไม่คลายกอดคนตัวเล็ก

 

 

“ลุกไปหาพวกนั้นกันเถอะ เมื่อกี้เหมือนจะได้ยินเสียงโทโมะเลย”ป๊อปปี้บอก ฟางพยักหน้าถอน

กอดป๊อปปี้แล้วจะลุกตามชายหนุ่ม แต่ก็ล้มลงไป เพราะเข่าอ่อนจากการกลัวเมื่อกี้เลยไม่มีแรง

 

 

 

“ลุกไม่ไหวนิ มานี่”ป๊อปปี้พูดจบก็อุ้มฟางขึ้น ฟางตกใจ

 

“นี่คุณ”ฟางจะว่าป๊อปปี้ แต่เห็นสายตานิ่งของชายหนุ่มฟางจึงไม่พูดอะไรก่อนจะกอดคอป๊อปปี้ไว้

เพื่อยึดไม่ให้หล่น

 

 

 

จู่ๆควันหนาก็กลับเข้ามาหาป๊อปปี้และฟางอีกครั้ง จนทั้งคู่ไอเพราะสำลักควัน ก่อนควันพวกนั้นจะ

จางหายไป ป๊อปปี้และฟางต่างตกใจเมื่อห้องๆนั้นหายไปแล้ว แล้วทั้งคู่กลับมาอยู่ในทางเดินของ

สวนสนุกตามเดิม

 

 

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย”ฟางมองเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างตกใจไม่เชื่อ ก่อนที่จะเห็นพวกโทโมะวิ่งมา

หาป๊อปปี้และฟาง

 

 

 

“เกิดอะไรขึ้นทำไมต้องอุ้มกันแบบนี้น่ะ”โทโมะถามทันที

 

 

“เอ่อ ชั้นค่อยยังชั่วแล้ว คุณปล่อยชั้นลงเถอะ”ฟางบอกก่อนป๊อปปี้จะยอมปล่อยฟางลง

 

 

 

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะทุกคน ไปกันเถอะ”ฟางบอกก่อนจะบอกให้ทุกคนเดินไป ป๊อปปี้มองแล้วนิ่ง นี่

มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย

 

“ขอบคุณนะที่ช่วยชั้นวันนี้”ฟางเดินกลับมาบอกป๊อปปี้

 

 

“แล้วก็ขอโทษนะ ที่ว่าคุณแรงๆไปวันนี้”ฟางพูดแล้วยิ้มให้ป๊อปปี้ ชายหนุ่มจึงยิ้มออกมา ก่อนป๊อปปี้

กับฟางจะเดินข้างกันกลับไปหาเพื่อนๆที่เดินไปก่อนแล้ว

 

ใครหนอแกล้งป๊อปปี้กับฟางได้ อิอิ อย่าลืมเม้นกับโหวตเรื่องนี้ด้วยน้า