คำตอบนี้..สำหรับนาย (the answer is for only you)

-ความเดิมตอนที่แล้ว-
"แก้ว!!! แก้วใช่ป่ะ?!?"
"หืม?........"
"จำเราได้มั้ย?!? เรา............"

"เดี๋ยวๆ นายเป็นใครแล้วมันจะเกี่ยวอะไรกะพวกเราด้วยว้ะ?!!!!"
"ก็เพราะผมกับแก้วเรารู้จักกันไงละ เนอะแก้ว^^"
"เอ่อ...ใช่!"
"เห็นมั้ยครับบบบบ! แก้วเขื่อนขอถามเรื่องฟะ...."
"เอ้อ เขื่อนไปคุยตรงนั้นเถอะ นายเดี๋ยวฉันมานะ....ไม่ต้องตามไม่หนีหรอกน่าาาาา!!!!" ร่างบางพูดกับเขื่อนก่อนจะหันไปพูดกับโทโมะอย่างรู้ทัน
.
.
.
ตริ้ง ตริ้ง~
"หืมมมม~ ยัยแก้วเมสเสจมาทำไม?"
     หลังจากที่ฉันพอจะรู้ข่าวว่ายัยแก้วโดนนายโทโมะอะไรนั่นจับตัว(?)ไป ฉันก็ไม่มีอะไรทำทันที! แต่ก็คงไม่นานหรอก เดี๋ยวยัยแก้วก็คงหนีมาได้อยู่ดีเหอะ!! คราวนี้แหละฉันคงไม่ได้มานั่งกินบิสกิสหน้าทีวีแบบนี้แน่ๆ เห้อ~ ความคิดหยุดชะงักเมื่อเสียงข้อความจากมือถือคู่ใจดังขึ้นทั้งที่เธอคอยย้ำบรรดาเพื่อนแล้วว่ามีอะไรให้โทรเท่านั้น!!เพราะบางทีเมสเสจพวกนี้อาจแพง(?)และเล่าเหตุการณ์ได้ไม่กระจ่าง สุดท้ายก็คงต้องโทรหากันอยู่ดี!! หรือไม่จริงละ?!?
"เขื่อนกลับมางั้นหรอ?!?!?!"
     ข้อความสั้นๆที่กลั่นออกมาจากปากคือข้อความเดียวกับที่ยัยแก้วส่งมา ให้ตายเหอะ!!นี่มันปฏิวัติความคิดฉันไปเลยเป็นคำพูดและข้อความที่สั้นกระจ่างมาก ถ้าให้เดาเขื่อนคงเจอแก้วที่ไหนสักแห่งซึ่งต้องมีโทโมะด้วยแน่ๆ และถ้าเดาไม่ผิดอีกเขื่อนคงกำลังถามเรื่องฉันกับยัยแก้วชัวร์!!
"กลับมาทำไม......?"
      กลับมา....นายนั่นก็คงโดนยัยแก้งดึงมาช่วยงานอีกแน่ๆ สงสัยต้องเตรียมบ้านรับแขกแล้วมั้งเนี่ย เหอะ!!!
.
.
.
"อะไรกันแก้ว เธอเป็นเพื่อนรักเฟย์นะ"
"ทีนายละ เคย-เป็นคนรักยังไม่รู้เลย"
"ฉันอยากมาขอโทษเฟย์ ฉันยังรักเฟย์มากนะแก้ว"
"ก็ไปบอกเฟย์เส่!!!!" ร่างบางหันหน้ากลับเพื่อไปที่โต๊ะแต่ทว่า...
"อ๊ะ!!เดี๋ยวๆๆๆแก้ว ช่วยเขื่อนก่อนสิ ขอให้เขื่อนได้เจอเฟย์ได้อยู่ใกล้ๆเฟย์แก้วจะให้เขื่อนทำอะไรเขื่อนก็ยอม นะๆๆ"
"ทุกอย่าง...!"
"ใช่ทุกอย่างเลยนะๆๆๆๆๆๆ"
"หึ!!งั้น.............................."
"ห๊ะ!! หูยเรื่องมันซับซ้อนจัง"
"เอามือถือมา..........อ่ะนี่เบอฉัน...แล้วเดี๋ยวฉันจะโทรบอกอีกที"
"แล้วเบอเฟย์........."
"รอไว้เจอกันจังๆเลยดีกว่านะ นี่ที่อยู่ยัยเฟย์ไปหามันที่บ้านแล้วบอกว่าไม่เกินพรุ่งนี้ เจอกัน!!!"
"ที่อยู่หรอ??................^_______^ ขอบคุณนะกะ..."
"ฉันให้ไปคุยเรื่องงาน!!"
"จ่ะๆ "
"ไปได้แล้ว เดี๋ยวนายนั่นจะโวยวายฉัน!!"
.
.
.
"ไปนานจังนะ!!!"
"ไปรื้อฟื้นความทรงจำนิดหน่อยน่ะ หึ!!" ร่างสูงชะงักเล็กน้อยที่เห็นรอยยิ้มนั่น
"เหอะ!! คงสนุกน่าดู...ไปนานเลยนิ!!"
"ก็คงงั้น?!"
".......................อิ่มรึยัง?"
"อิ่มละ...."
"ก็ดี งั้นก็ไป!!!"
"นี่นาย !!!! ฉันเจ็บบบบบ...." เขากระชากแขนเธอจนตัวลอยแล้วลากออกจากร้านโดยไม่ลืมที่จะวางแบงค์พันสามสี่ใบไว้บนโต๊ะ