candy love รักรสหวานเคลือบน้ำตา2
เขียนโดย 
ป็อปคอร์น
วันที่ 21 กันยายน พ.ศ. 2556 เวลา 23.11 น.
แก้ไขเมื่อ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2556 18.03 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
1) เวลาเปลี่ยนชีวิตก็เปลี่ยน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"แม่ครับ เจฟกลับมาแล้ว"เจฟหนุ่มหล่อวัยยี่สิบปี ลูกชายของฟางกับเควิน แต่ที่จริงแล้ว
เขาเป็นลูกของป๊อปปี้ แต่ฟางปิดไว้เพราะไม่อยากให้ลูกคิดมาก
"กลับมาพอดีเลยลูก แม่ทำกับข้าวเสร็จพอดี"ฟางยิ้ม
"น่าทานจัง"เจฟมองอาหารน้ำลายสอ
"เจฟ พ่อต้องกินก่อนนะลูก"เควินเดินมาแย่งอาหารกับลูก เจฟหน้าบูดทันที ฟางหัวเราะขำ
"แม่ครับ พ่อจะแย่งกับข้าวอ่ะ"เจฟอ้อนแม่แทน
"ไม่เอาน่า ไร้สาระกันจริงๆ มาๆๆ กินข้าวนะ"ฟางนั่งลงตักอาหารให้ทุกคนกิน
"แม่ครับ เจฟว่าเจฟจะขอแม่ไปเรียนต่อนอก"เจฟบอก
"แม่ไม่ให้ไป"ฟางพูด เจฟเซ็ง
"ทำไมล่ะ ฟาง"เควินถาม
"ฟางคิดถึงลูก"ฟางร้องไห้ก่อนจะเดินเข้าห้องไป เควินถอนหายใจก่อนจะตามเธอไป
เจฟมองฟางอย่างไม่เข้าใจ แค่ขอไปเรียนต่อ ทำอย่างกับว่าเขาจะหายไปทั้งชีวิต...
ป๊อปปี้กับจินนี่มีลูกด้วยกัน ชื่อธามไท กำลังเรียนอยู่มอปลาย ทำตัวเกเร มั่วหญิง
ติดหรู จนป๊อปปี้กลุ้มใจ
"ปล่อยแกไปเถอะค่ะ แกยังเด็ก"จินนี่ว่า
"ธามไทโตแล้ว อายุสิบเจ็ดแล้วนะจิน"ป๊อปปี้เครียด
"คุณก็เป็นงี้ ไม่เคยพอใจอะไร ตาธามสักอย่าง"จินนี่โวยด้วยความน้อยใจ
"ก็เพราะตาธามดื้อไง จินนี่คอยตามท้ายแกแบบนั้น แกถึงได้เป็นคนแบบนี้"
"เป็นเพราะคุณไม่เคยแคร์ต่างหากล่ะ"จินนี่ว่า
"จินนี่ อะไรอีกล่ะ"ป๊อปปี้ชักจะเบื่อ
"ใช่สิคะ...จินมันน่ารำคาญ เพราะจินไม่ใช่นังฟาง คนที่คุณรักนั่นใช่ไหม"
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ จินนี่"ป๊อปปี้ชักจะโกรธขึ้นมา
"จินเกลียดป๊อป"จินนี่วิ่งร้องไห้ออกไป ป๊อปปี้ได้แต่ยืนทำอะไรไม่ถูก
"ที่รักจ๋า"เขื่อนเรียกเฟย์เสียงหวานจ๋อย
"แหม....หวานกันจริงนะคะ "ฟ้ากับเนยและแจม ฝาแฝดพี่น้องที่เขาสองคนรับมาจาก
สถานนีเด็กกำพร้าแทนลูกในท้องที่พวกเขาเสียไป นั่งมองพวกเขาอย่างล้อๆ
"ก็นะ"เฟย์ยิ้มเขินอายเด็กๆ
"แจมว่าเราออกไปข้างนอกกันดีกว่า ไปช็อปกัน"แจมชวน
"โอเคเลย"เนยตกลงทันที
"พี่ไม่ไปนะ ต้องอยู่ทำรายงาน"ฟ้าบอก
"แล้วจะซื้อขนมมาฝากล่ะกัน"สองสาวเดินออกไป
"ฟ้า แม่ว่าลูกควรจะมีคู่ครองซะทีนะ นี่ก็อายุสิบเก้าแล้ว"เฟย์ว่า
"ฟ้า...."ฟ้าไม่อยากมีใครเลยสักนิด
"จะรีบทำไมกัน ของงี้ต้องดูนานๆ"เขื่อนว่า
"พ่อรู้ใจฟ้าที่สุดเลย"ฟ้ากอดแขนพ่ออย่างอ้อนๆ เฟย์มองสองพ่อลูกอย่างสุขใจ
ครอบครัวเธอตอนนี้แฮปปี้เป็นที่สุด...
"โทโมะ จำได้ไหม เพลงนี้ฉันเคยร้องให้นายฟัง"แก้วพูด
"โมะขอโทษนะ จำไม่ได้จริงๆ"โทโมะบอก แก้วทำหน้าเศร้า นี่มันหลายปีแล้วนะ
ทำไมเขายังจำไม่ได้สักทีล่ะ...
"ฉันท้อแล้วนะ"แก้วเอ่ย
"โมะอยากให้แก้วรอ รอนะ สัญญาว่าจะจำให้ได้"โทโมะกอดเธอแน่น
"ฉันจะรอ"แก้วกอดตอบ รออีกนิด คงจะไม่เป็นไร....
รุ่นลูก และรุ่นพ่อแม่ แค่น้ำจิ้มๆไปก่อนเน้อ อิๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
