The sky send you to me......

วันต่อมา.......

Tomo: เมื่อวาน...เรื่องที่เกิดขึ้น....มันกระทันหันสำหรับผมเหลือเกิน...อยู่ดีๆผมก็รู้สึกถึงความว่างเปล่าอย่างบอกไม่ถูก

~~ติ๊ง ต๊อง ติ๊ง ต๊องง~~~

ผมลุกขึ้นจากจากโซฟาที่เผลอหลับไปเมื่อวานเพราะความเคลียดและเดินไปเปิดประตูบ้าน

"มีของมาส่งครับผม"

"ดอกไม้ของใครเหรอครับ? มาส่งซะเยอะเลย"

"ส่งถึงคุณ วิศวะ ไทยานนท์ จากคุณภาณุ จิระครับผม"

"อ่อ ครับ ขอบคุณครับผม" หลังจากคนส่งของขี่รถออกไป ผมก็จัดการย้ายดอกไม้เข้ามาในบ้าน ในดอกทุกช่อดอกไม้มีการ์ดทุกอัน และมันเขียนว่า....."ถึงฟาง"~....และมีจดหมายถึงผมจากเมกาด้วย... "ดอกไม้ทั้งหมดพวกนี้สำหรับฟาง นายจะได้ไปเยี่ยมเธอทุกวัน...ขอโทษที่ฉันไม่มีเวลา ฉันมีธุระที่ต้องทำที่เมกา แต่ฉันจะกลับมาก่อนฟางจะฝืนแน่ ฉันสัญญา รักเพื่อนคนนี้นะ" :'D-ป๊อปปี้

Restaurant Koen Beauty Night~

"ครอบครัวของแก้วน่ะเปลี่ยนงานบ่อยเลยย้ายบ้านไปอยู่ประเทศอื่นเสมอ สำหรับผู้ใหญ่มันก็แย่มากแล้วที่จะมาต้องย้ายบ้านไปประเทศอื่นเพื่องาน แต่สำหรับเด็กอะสิ มันสามารถทำให้เด็กป่วยได้เลยนะ พอย้ายมาบ้านใหม่ได้ไม่นานก็ย้ายไปอีกแล้วและแก้วก็พยายามปกป้องจิตใจของตัวเอง..."เชฟเขื่อนอธิบายกับผมทุกอย่าง

"ปกป้องจิตใจของตัวเองงั้นเหรอ? หมายความว่ายังไงเชฟ?"

"แก้วไม่สามารถหาภาษาของแม่ได้และรู้สึกว่าตัวเองแแตกต่างจากคนอื่น แก้วไม่มีเพื่อน เธอมักจะโดนเด็กคนอื่นด่าว่าล้อตลอด...แก้วเลยชอบเก็บตัวคนเดียวและเคลียดเสมอ แก้วเลย กิน กินและกิน! เธอเลยเป็นแบบนี้ไง พูดแล้ว น้ำตาจะไหล TOT!!"

"............."

"พี่สาวของพี่และสามีของเธอคิดว่าแก้วมีโรคประจำตัว และพยายามหาโรงพยาบาลให้แก้วถ้าพวกเขาจะเดินทางไปประเทศอื่น แต่พ่อของนาย คุณไทยานนท์เขาบอกว่า มันไม่เกี่ยวกันเลย แก้วไม่มีโรคร้ายสักนิด พ่อแม่ของแก้วคงคิดไปเอง คุณไทยานนท์บอกว่า มันไม่มีปัญหาแน่ถ้าแก้วอยู่ในที่ที่เธอควรจะอยู่"

"ที่ที่เธอควรจะอยู่นั้นเหรอ? ยังไง ผมงงอะ"

"ฉันมีอะไรจะให้นาย.."

"อะไรอะ? อย่ามาหอมแก้มผมอีกนะ = ='"

"บ้า! >///<  ไม่ทำโว้ย อะ นี้ โทรศัพท์เครื่องนี้ฉันให้นาย นายจะได้คุยกับแก้วทางอีเมลล์ได้ไง ดีมั้ย? ^_^ นายจะปฏิเสธก็ได้นะ"

"ไม่ครับ ผมยินดีรับ :)"

"นายน่าร๊ากที่สุดเลย *0* มาๆ จุ้บแก้มที"

"อย่าๆ 5555+"

"ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะโมะ ถ้าไม่มีนายแก้วคงไม่มีใครแล้ว ขนาดกับฉันแก้วยังไม่อยากจะอยู่ด้วย เธอกลัวคนอื่นจะตาย แต่กับนายอ่ะนะ ฉันไม่ต้องบังคับ แก้วก็เหมือนกับน้องสาวของฉัน นายก็ด้วย :')"

"เอ่อ....ไม่เป็นไรครับ ^^" ผมไม่เคยเห็นเชฟพูดแบบนี้มาก่อนเลยเนะเนี้ย ปกตจะชอบกวนทีนผมตลอด - -

"ไปทำงานก่อนน๊ะ สาวๆรอฉันอยู่ หิหิ บ๊ายบายค้าบ">3<

"^^"

บ้านไทยานนท์

"แม่ของแก้วพูดว่าอะไรนะ? ประกันซ่อมแว่นเหรอ? ใช่วันนั้นหรือเปล่าที่เธอออกไปจากบ้าน หืม...แว่นตาฉันโดนซ่อมแล้วจริงๆแหะ เฮ้อ.." ผมเดินเข้าไปในห้องนอนของผม ที่ผมไม่ได้นอนมันตั้ง 1 อารทิตและผมก็มองไปที่เตียงที่แก้วเคยนอนทุกวัน....

"It is only my own place" (แปล มันเป็นที่ที่เดียวที่ฉันจะอยู่ได้)

วันต่อมา-โรงพยาบาล

"ขอบใจสำหรับดอกไม้นะโมะ....มันสวยมากเลย" ฟางพูดออกมาและยิ้มให้ผม ผมก็ยิ้มตอบเช่นกัน

ผมทำตามคำขอของป๊อปปี้ ผมมาเยี่ยมฟางทุกวันหลังเลิกเรียน เอาดอกไม้มาให้เธอทุกวันจนกว่ามันจะหมดและให้ถึงวันที่ป๊อปปี้จะกลับมา....

ดาดฟ้าของมหาลัย

เมื่อผมไปเยี่ยามฟางเสร็จ ผมก็มานอนเล่นชิวๆบนดาดฟ้าที่ไม่มีใครอยู่ นอนคิดไปคิดมาว่า ผมจะคุยอะไรกับแก้วดี? ผมควรถามอะไรเธอก่อนดี? ผมยอมรับนะ ว่าผมคิดถึงแก้วอยู่เหมือกัน ไม่มีเธออยู่บนห้องผมมันก็เงียบยังไงก็ไม่รู้ หึ ปกติเธอมักจะทำอะไรเสีงยดังจนผมนอนไม่หลับ ผมก็มักจะไปตะคอกหน้าประตูห้องนอน เสียงดังแข็งกับเสียงที่เธอทำ มันทำให้ผมโมโหและบางครั้งเธอก็ทำให้ผมหัวเราะออกมาได้ แต่ตอนนี้อะสิ กลับเงียบยังกะป่าช้า พ่อแม่และพี่ชายผมก็ทำงานอยู่โรงพยาบาลและอยู่บ้านช่าวข้างๆโรงพาบาล

ส่วนตอนนี้ผมก็ใกล้จะเรียนจบแล้ว.....อีกไม่กี่วันเท่านั้น ผมไม่รู้ว่าป๊อปจะกลับมาตอนไหน? ฟางจะออกจากโรงพยาบาลเมื่อไร? แต่คำตอบที่ผมอยากรู้มากที่สุดคือ....ผมจะได้เจอแก้วอีกมั้ยนะ?

มาอัพให้แล้วเด้อ เดี๋ยวนี้ไปเที่ยวเยอะ บ่มีเวลามาอัพให้เลย ขอโทษด้วยเน่พ่อแม่พี่น้อง ติดตามต่อไปเด้อพ่อแม่พี่น้อง พรุ่งนี้จะตอน Finaly!! แล้ววววคอมเม้นด้วยว่าเป็นยังไงมั้ง >O<'' ###