I HATE U MY TWIN 3P [TAO X KAI X CHAN]

I HATE U MY TWIN

CHAN X KAI X TAO

Five

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จงอิ๊นนนนนนน...........................แฮ่กๆๆ”ผมที่กำลังจะเดินไปหาอะไรกินหลังจากเรียนคาบสุดท้ายของภาคเช้าเสร็จกับไอริวก็ต้องตกใจกับเสียงแปดปรอทของไอชานยอลที่เสียงมันมาก่อนตัวสะอีก กลัวคนอื่นเขาไม่รู้รึไงว่ามันเรียกผม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรของมึงเนี่ยไอชาน? คนเขามองหมดแล้ว”ผมเอ่ยขึ้นหลังจากที่มันหยุดหอบอยู่ตรงหน้าผม เนื้อตัวของมันชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ แต่ใบหน้าและมุมปากของมันยังยิ้มสดใสอยู่เช่นเดิม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กู...กู...เอ่อ..”เอ่าอยู่ๆมันก็เอ๋อแดกผมมองปากมันว่ามันจะพูดอะไรออกมาแต่มันก็ไม่พูดพยักเพยิกหน้าอยู่นั่นแหละแล้วกูจะตรัสรู้กับมึงมั๊ย? มึงชักจะแปลกๆแล้วนะไอชานยอล?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พูดมาสิว่ะ กูหิวข้าวนะสัส?”มันก็ยังอั้มๆอึ้งๆอยู่แบบนั้นจนผมชักรำคาญ

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้ามึงไม่พูดงั้นกูไป..ป่ะไอริวแดกข้าวกัน”ผมเชิดใส่ไอชานแล้วลากคอไอริวออกไป แต่ก็ต้องหยุดชะงักกับคนร่างสูงที่เอ่ยขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไปกินข้าวกับกูนะ กูทำข้าวกล่องมา ไปกินกับกูนะ ไอจงอิน!!”

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮ๊ะ!!มึงพูดว่าอะไรนะ?”ผมไม่ได้ตั้งใจจะกวนมันนะแต่ไอหน้าแดงๆตาหวานๆเนี่ยคืออะไร แล้วมันพูดอะไร กินๆนี่แหละผมฟังมันไม่ทัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มึงอย่าเข้าใจยากได้มั๊ยว่ะ คือ..ไอนี่ ข้าวกล่องน่ะกูทำมา อยากไปกินกับมึง ชัดป่ะ”ผมมองไปที่มือหนาอย่างกับใบพัดของไอชานยอลที่ชูถุงพลาสติค ข้างในเป็นกล่องข้าวลายการ์ตูนวันพีชที่มันชอบอยู่ในนั้นซึ่งมันบอกว่าเป็นข้าวกล่องที่มันทำมา เท่านั้นมันก็หันหน้าหนีสายตาผม นี่มันจะเขินอะไรของมันนักหนา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จงอิน นี่พี่มึงยังโอเคอยู่นะ?”ไอริวมันกระซิบที่ข้างหูผม สายตาของมันก็ยังจับจ้องที่ร่างสูงของไอชานยอลอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ..มึงไปกินข้าวก่อนกูเลยนะไอริว กูขอเคลียร์กับพี่กูก่อน”ผมกระซิบบอกไอริวมันก็พยักหน้าเข้าใจและเดินออกไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ผมไปก่อนนะครับพี่ชานยอล ตามสบาย”ไอริวมันยิ้มให้กับพี่ชายผมขยิบตาส่งท้ายเหมือนจะเป็นซิกอะไรสักอย่าง อย่าให้กูรู้นะมึง!!ผมแขวะมันทางสายตาแต่มันก็ยังเชิดอย่างกับคนเหนือกว่าใส่ผม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะไปกินข้าวกับพี่แล้วใช่มั๊ย ป่ะไปกัน..”ไอชานมันนำมือมาลากคอผมให้ไปกับมันแต่ผมก็ขืนแรงมันไว้ผมยังไม่ได้ตกลงว่าจะไปกับมันเลยสักนิดเดียว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยว!!กูยังไม่บอกเลยว่าจะไปกับมึง”ผมเอ่ยขึ้นจับแขนหนักๆของไอชานยอลออกจากคอมองใบหน้าที่ยิ้มอะไรไม่รู้ของมันอยู่ตลอดเวลา ดูมันจะอารมณ์ดีมากมากเป็นพิเศษจนน่าสงสัย

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่า..อะไรอีกละน้องจงอิน เหลือเวลาอีกไม่กี่สิบนาทีแล้ว พี่จะพาไปกินข้าวจริงๆคนอุตสาห์โชว์ฝีมือที่ไปร่ำเรียนมา รึว่าจงอินคิดว่าพี่จะพาไป...”ไอชานยอลมันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม มันกระตุกยิ้มร้ายมองไล่ตามร่างกายของผม สายตาหื่นๆของมันกลับมาอีกแล้วถ้าผมไม่รีบห้ามมันต้องเลยเถิดไปแน่ๆ ถ้ามันเกิดตกมันขึ้นมาน่ามืดตามัวฉุดผมเข้าซอกตึกทำไงผมยิ่งแรงน้อยๆบอบบางอยู่?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หยุด!!!มึงหยุดความคิดของมึงเดี๋ยวนี้!!จะพากูไปกินข้าวใช้มั๊ย..งั้นไป..ไปกินข้าวกัน!!”เป็นผมที่ลากคอไอชานมันออกไปจากจุดที่เรายืนอยู่ ไปที่สวนหลังโรงเรียนจากที่ลากมันออกมาไม่รู้อยู่ๆมือของผมก็โดนมือไอยอลมันกุมไปโดยไม่รู้ตัวจนมาถึงสวนหลังโรงเรียนไม่เชิงเป็นสวนหรอกครับเรียกว่าป่าสนเลยก็ได้ค่อนข้างจะเงียบสงบไร้ซึ่งผู้คนเพราะที่สวนนี้จะมีทะเลสาบขนาดใหญ่และมีเรื่องเล่าลี้ลับต่างๆมากมายจนที่นี่ถูกทิ้งให้รกร้างไป แต่สำหรับผมแล้วที่นี่เป็นที่นอนชั้นดีที่ผมมักจะมางีบหลับเสมอถ้าเรียนวิชาที่ผมไม่ค่อยถนัดห่างไกลครูไร้ซึ่งกังวล

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยมือกูเดี๋ยวนี้ไอชานยอล!!”ผมสั่งเสียงแข็งแล้วสะบัดมือมันออก เรามาหยุดยืนกันใต้ต้นสนทางเข้าไปในป่าที่มีถนนลูกรังขรุขระลาดยาวเข้าไปในนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ง่ะจงอินอ่า พี่จับมือแค่นี้ก็ไม่ได้ ทีเมื่อวานพี่ยังจูบจงอินเล..อื่ออ”ผมเอามือตะบบปิดปากไอยอลที่มันกำลังขุดเรื่องเก่ามาเล่าใหม่ ผมก็อายเป็นนะและก็รู้สึกโกรธตัวเองมากที่หลงคารมมันจนเลยเถิด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“สัส!!ใครบอกให้มึงพูด..หยุดเลยนะเว้ย ไม่งั้นกูต่อยปากแตกแน่!!”ผมชี้นิ้วบอกมันอีกมือก็ปิดปากมันไว้สงสัยมันคงกลัวผมต่อยมันจริงๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เข้าใจใช่มั๊ยมึง?!!”ผมถามมันขึ้น มันก็พยัหน้าเข้าใจขานรับในลำคอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดี..เข้าใจแบบนี้ก็ดีลืมให้หมดเลยนะมึง”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จงอินอ่ะ..เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องอายเลยใครๆเขาก็ทำกัน บางคู่มากกว่าจูบก็มีทั้งๆที่เพิ่งคบกันได้แค่วันเดียว”มันพูดจาบ๊องแบ้วแล้วออกเดินตามทางลูกรังตามหลังผมที่เดินอยู่ข้างหน้ามันหลังจากที่เอามือออกจากปากมันเสร็จ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็มีแต่มึงกับไอเชี่ยเทาเท่านั้นแหละที่ล่อเหยื่อได้แค่วันเดียวก็จับกดลงเตียง..ถามจริงเถอะสัสพวกมึงอยากมากขนาดนั้นเลยหรอ?”ผมถามมันขึ้นแล้วเดินไปตามทางเพื่อที่จะไปที่ทะเลสาบกลางป่าสน บรรยากาศในป่าช่างร่มรื่นและเย็นสบายมีดอกไม้สวยงามและต้นเฟิร์นเกิดขึ้นตามโขรกหิน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อยากพอๆกับอยากจงอินนั่นแหละ เมื่อไหร่จะยอมพวกพี่ก็ไม่รู้ ถ้ายอมน่ะนะพี่จะดูแลจงอินให้ดที่สุดทั้งบนเตียงและบนตัก”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เหี้ย!!!”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า...พี่รอวันนั้นอยู่นะจงอิน”ผมแจกเหี้ยให้มันเสร็จก็เดินดุ่มๆไกลออกจากมันไปเรื้อยๆจนมาถึงทะเลสาบ แต่คนที่ตามผมมาน่ะสิมันไม่ได้มากับผมด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“สัสชานมึงอยู่ไหนนนนนนนนนน”ผมตะโกนเรียกมันก้องไปทั่วป่าแต่ผลที่ได้กับมาปรากฎว่าเงียบมีแต่เสียงผมเท่านั้นที่สะท้อนกลับมาเป็นคำตอบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไอชานนนนนนนนนี่มึงอย่าทำแบบนี้นะเว้ยมาออกมานะไอสัสสสสสสสสส”ผมตะโกนอีกจนแสบคอไปหมดแล้วตอนที่เดินมาเมื่อกี้นึกว่ามันจะเดินตามผมมาด้วย หรือมันจะแกล้งผม?ผมตัดสินใจเดินออกมาจากทะเลสาบเพื่อที่จะออกตามหามัน เดิมทีป่าสนภายในเขตของโรงเรียนก็ไม่ได้ใหญ่มากเท่าไหร่แต่ไฮสคูลที่ผมเรียนอยู่นี้น่ะสิไม่ได้อยู่ในเมืองที่เลิศหรูค้อนอยู่ในเมืองเล็กๆชนบทเลยละ เขตป่าที่ไม่ได้เป็นของโรงเรียนก็อยู่ออกไปกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา ถ้าไอยอลเกิดเมาบ้าหลงออกไปนอกเขตโรงเรียนมันต้องซวยแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไอยอลลลลลลลล”ผมตะโกนออกไปอีกครั้งออกเดินมันตามหาทั่วป่า ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มมาผมคาดว่าไม่นานฝนฟ้าก็คงจะเทลงมาอย่างแน่นอน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เหี้ย!!มึงอย่าเล่นกับกูแบบนี้นะเว้ย กูไม่เอากับมึงด้วยแล้ว”ผมร้องบอกออกไปหน้าตาของผมตอนนี้ไม่มีแววของความยินดีกับการแกล้งมันสักนิดเดียว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มึงจะออกมาไม่ออก ถ้าไม่ออกมากูไปจริงๆแล้วนะเว้ย”ผมจะทำอย่างนั้นจริงๆถ้ามันยังเล่นอยู่ ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มมากขึ้น หยดน้ำเริ่มตกปรอยๆลงมาผมยืนอยู่กลางป่ามองซ้ายขวาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เปรี้ยง!!!!”ผมหลับตาแน่นทรุดลงกับพื้นดินเมื่อเสียงฟ้าผ่าที่ดังก้องน่ากลัวไปทั่วกัปนาท ฝนเริ่มตกแรงขึ้นเรื้อยๆจนเสื้อผ้าร่างกายของผมเปียกปอนไปหมด ในขณะที่ผมกำลังนั่งหลับตาอยู่นั้นไม่รู้เลยว่าฟ้าได้ผ่าลงมาจุดไหน แต่เสียงเหมือนเสียงไม้ท่อนใหญ่ๆหักก็ทำเอาผมชะงักเงยหน้าขึ้นมองไปยังต้นเสียง กิ่งไม้ท่อนใหญ่ๆที่ถูกฟ้าผ่าได้หักลงมาสูเบื้องล่าง หักลงมาในตรงที่ผมทรุดลงกับพื้น แล้วทันใดนั้นเอง!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แกร่กกกก”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฮ่ยยยยยยย..หม้ายยยยน่าาาาาา!!!!”ผมร้องเสียงหลงเอาแขนบอบบางมาบังที่ศีรษะของตัวเองไว้เมื่อเกิดสัญชาติญาณของการป้องกันตัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อั่ก!!!!!!”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตุบ!!!!”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จงอิน!!!”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไอชานยอล!!!..ฮื่อ..”ผมโผเข้ากอดมันด้วยความกลัว เมื่อผมลืมตาขึ้นก็รับรู้ได้ว่าคนที่เข้ามาช่วยผมไว้เมื่อกี้นี้คือไอชานยอล เนื้อตัวของเราเปียกไปหมดตามตัวมีเศษดินเศษโคลนไอชานยอลก็ไม่ต่างกันมันกอดผมแน่นแล้วพร่ามปลอบผมอยู่ข้างหู

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จงอิน..มึงไม่เป็นอะไรแล้ว..จงอินกูอยู่นี่แล้ว..มึงปลอดภัยแล้วจงอิน!!”มันพรมจูบไปทั่วกระหม่อมของผมอย่างรักไคร่ ซึ่งตัวผมก็กอดมันแน่นยึดเสื้อมันไว้อย่างกับเด็กที่เจอเรื่องร้ายๆมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชานยอล..มึงอย่าทิ้งกู..ฮึก..!!!”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

50 %

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

TBC......