สลับขั้วมาลุ้นรัก

                   เตียงไม้ราคาแพงที่ถูกประดับด้วยแจกันดอกไม้ลายหายาก ดอกกุหลาบและดอกกล้วยไม้ต่างส่งกลิ่นหอมคลุ้งไปทั่วทั้งบริเวณ ชายหนุ่มร่างใหญ่ผู้เป็นถึงผู้บริหารระดังสูงของบริษัทยักษ์ใหญ่ กำลังจูบไปที่ริมฝีปากของเด็กหนุ่มที่เขาเกลียดตั้งแต่แรกเห็น แต่เหมือนมีมนต์สะกดบางอย่าง ที่ทำให้ตัวของเขาถูกชักพาให้เป็นเช่นนั้น เขาอาจตกหลุมรักเด็กหนุ่มคนนี้ไปเสียแล้วกระมั้ง ทันทีที่เสียงอืมอำของเด็กหนุ่มดังขึ้น นักธรุกิจหนุ่มจึงจำต้องถอนริมฝีปากออกในทันใด ถึงแม้ตัวเขาเองอยากจะทำแบบนี้ไปนานๆก็ตาม 

                   "นี่เรา เป็นบ้าไปแล้วหรือไง ก็รู้อยู่ว่าเจ้านั่นมันเป็นผู้ชาย ไม่จริงน่า" ความคิดวิปริตสอดแทรกเข้ามาในหัวของเขาตลอดเวลา เขาไม่รู้ว่า ตัวเองทำแบบนั้นไปได้อย่างไร นี่เขาชอบเพศเดียวกันอย่างนั้นหรือ 

                   "อ่า คุณโทโมะ คุณเฝ้าผมทั้งคืนเลยเรอะครับ" กิ่งแก้วลืมตาตื่น พลางมองไปที่ชายหนุ่มที่นั่งอึ้งอยู่ตรงหน้า เหมือนเธอจะยังไม่รู้ตัวว่า ได้เสียจูบแรกให้กับหนุ่มนักธุรกิจรายนี้ไปเสียแล้ว 

                   "แล้วคุณล่ะครับ ค่อยยังชั่วบ้างหรือยัง" ภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉย กลับซ่อนความน่ากลัวไว้ข้างใน ชายหนุ่มเบือนหน้าไปทางอื่นทันที เพราะเวลาที่เขามองที่ริมฝีปากของเด็กหนุ่มเมื่ิอไหร่ ความรู้สึกนั่นก็จะพุ่งพล่านขึ้นมาในทันใด 

                   "ครับ ผมไม่เป็นอะไรแล้ว ถ้ายังไงผมขอตัวก่อนนะครับ" กิ่งแก้วพยายามลุกขึ้น แต่ก็ทำแบบนั้นไม่ได้ ดูเหมือนตัวเธอจะไม่มีแรงเหลืออยู่เลยสักนิด ชายหนุ่มเมื่อเห็นดังนั้น ก็เข้าไปประคับประคองอย่างทะนุถนอมเสมือนเขากำลังดูแลผู้หญิงคนนึง แม้คนที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นผู้ชายก็ตาม 

                   "นอนพักสักหน่อยเถอะครับคุณต้นกล้า เดี๋ยวผมจะโทรไปบอกพี่สาวของคุณเอง ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะครับ" โทโมะนั่งดูแลกิ่งแก้วในคราบต้นกล้าอย่างใกล้ชิด ก่อนที่เจ้าหล่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง 

                   "ขอบคุณนะครับ คุณโทโมะ" 

                   "ไอ้บ้าโทโมะ มันหายหัวไปไหนของมันนะ โทรศัพท์ก็ไม่รับสาย" ชายหนุ่มเดินไปบ่นไปพลางกดโทรศัพท์อยู่หลายครั้ง ป๊อปปี้หนุ่มนักโปรแกรมเมอร์จาก@To บริษัทผลิตมือถืออัีนดับต้นๆของประเทศ กำลังเดินไปตามทางเดินของสวนธาราณะริมน้ำ เขาต้องอารมณ์เสียสุดๆ เพราะประธานบริษัทเพื่อนรักของเขาหายตัวไป ทั้งๆที่ทางบริษัทกำลังจะมีประชุมกับนายกฯแล้วแท้ๆ เพื่อไม่ให้เกิดความขัดแย้ง เขาจำต้องตามหาตัวเพื่อนสุดที่รักให้ไปร่วมงานสำคัญในครั้งนี้ 

                   "เอ๊ะนั่นมัน" ครั้นเดินไปสักพัก ก็เจอกับหนุ่มร่างบางกำลังตวัดพู่กันลงไปในกระดาษแผ่นขาวที่ถูกไม้ค้ำไว้ ชายหนุ่มท่าทางคุ้นๆทำเอาเขาต้องเดินไปทักทายกับเขาคนนั้น เพื่อให้แน่ใจว่า เด็กหนุ่มที่นั่งวาดภาพอย่างใจเย็น จะใช่คนที่เขารู้จักหรือไม่ 

                   "ไม่นึกเลยว่า งานอดิเรกของคุณจะเป็นการภาพวาดน่ะครับ" ป๊อปปี้ทักทายอย่างสุภาพ ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหลังของเด็กหนุ่ม

                   "ขอโทษนะครับ ผมไม่รู้จักคุณ แล้วก็ การวาดภาพเนี่ย คืองานหลักของผม ไม่ใช่งานอดิเรกหรอกนะครับ" ต้นกล้าเด็กหนุ่มฝาแฝดกับกิ่งแก้ว ยังคงลากเส้นลงภาพนั้นต่อไป โดยที่ไม่รู้ว่า คนที่เข้ามาทักทายจะเป็นใคร 

                   "ถ้างั้น สถาปนิกนักตบที่ออกแบบบ้านของเพื่อนผม คงไม่ใช่คุณสินะครับ" พลันได้ยินคำพูดของเขา ต้นกล้าถึงกับวางพู่กันลงในทันที ก่อนจะหันหลังไปมองหน้าของคนที่ทักทายเขา 

                   "คุณเป็นใคร" น้ำเสียงของต้นกล้าดูเปลี่ยนไป แม้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขาจะมีใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสก็เถอะ แต่ภายในของเขาดูน่ากลัวยิ่งนัีก คนๆนี้มีความลับของคนอื่นเก็บไว้มากมาย เราคงต้องระวังตัวหน่อยแล้วล่ะ

                   "ผมชื่อป๊อปปี้เป็นโปรแกรมเมอร์จาก@To ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ" ป๊อปปี้ยื่นมือออกไป

                   "เช่นกันครับ"ต้นกล้าตอบรับอย่างว่าง่าย จากนั้นเขาก็จ้องที่ใบหน้าของต้นกล้าตาเขม้ง เหมือนกำลังรวบรวมข้อมูลอะไรสักอย่าง

                   "มีอะไีรติดอยู่ที่หน้าของผมหรือครับ"

                   "รู้ตัวหรือป่าว ว่าคุณน่ะ เป็นผู้ชายที่หน้าสวยเอามากๆเลยนะครับ" ป๊อปปี้ฝืนพูดออกไป เจ้าหมอนี่ดูมาดแมนกว่าที่คิดแหะ แล้วทำไมไอ้โทโมะมันถึงบอกว่า มันมีท่าทางตุ้งติ่งเหมือนผู้หญิงล่ะ สงสัยทำตาค้างบ่อยประสาทตาก็เลยเสียล่ะมั้ง

                    "ขอบคุณครับที่ชม ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมคงต้องเชิญคุณไปไกลๆแล้วล่ะครับ เพราะรู้สึกคุณจะทำให้สมาธิของผมเสีย"

                    "ใจเย็นๆสิืครับ ความจริงผมก็รีบเหมือนกัน แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ถ้ามาเจอผู้ชายหน้าสวยแบบนี้ ผมคงต้องอยู่ตรงนี้ไปสักพักนะครับ หวังว่าคุณคงจะไม่ว่าอะไร" ป๊อปปี้พยายามหาข้ออ้างทั้งหลายแหล่ เพราะเขายังเก็บข้อมูลไม่ครบ

                    "งั้นก็ตามใจคุณเถอะครับ" ต้นกล้ากล่าวสั้นๆก่อนจะลงมือวาดต่อ

                     พลันเห็นภาพวาดของเขา ทำเอาโปรแกรมเมอร์หนุ่มดูสนอกสนใจอยู่ไม่น้อย เพราะเด็กหนุ่มหน้าสวยคนนี้ กำลังวาดภาพผู้หญิงหน้าตาบ๊องแบ๊ว แต่กลับสุขุมเมื่ออยู่ในชุดทำงาน ใช่แล้ว คนที่เขาวาดก็คือพี่สาวคนโต ข้าวฟางนั่นเอง

                     "คุณข้าวฟางเนี่ย เธอดูสวยจังเลยนะครับ" พลันนึกถึงประธานสาวสวยคนนั้น ป๊อปปี้ถึงกับมองอากาศยังกับคนบ้า พลางมองไปที่รูปภาพของต้นกล้าเป็นระยะ เธอคนนี้ช่างดึงดูดใจของชายหนุ่มทุกคนเลยจริงๆ

                     "คุณรู้จักพี่สาวของผมด้วยเหรอครับ" ต้นกล้าแปลกใจไม่น้อย ว่าเขาคนนี้จะรู้จักพี่สาวจอมเก่งของเขาด้วย

                     "เคยเจอกันที่บริษัทน่ะครับ ถ้าไม่รังเกียจช่วยเล่าเรื่องพี่สาวของคุณให้ผมฟังหน่อยจะได้ไหมครับ" พลันได้ยินเช่นนั้น ต้นกล้าถึงกับร้อนรน เขาไม่อยากจะพูดเรื่องพี่สาวของเขาเลยสักนิด เพราะเกรงอีกฝ่ายจะล่วงรู้ความลับของพี่สาว และไม่แน่ที่จะเ้อาไปปรับเปลี่ยนกลยุทธ์ทางการตลาดก็ได้ แต่ถ้าเกิดเขาไม่หาเรื่องคุย โปรแกรมเมอร์หนุ่มคนนี้ อาจจะจับพิรุจและสอบถามถึงพี่สาวแฝดก็เป็นได้

                     "ก็อย่างที่เห็น พี่ข้าวฟางเป็นคนสวย หนุ่มๆทุกคนต่างก็รุมล้อมเข้ามาจีบเธอ แต่เห็นแบบนั้นแล้วเธอก็ใช่ว่าจะคล้อยตามไปง่ายๆ คนที่มาจีบพี่ข้าวฟางทุกคน ถ้าไม่ขาหักหรือก็เดี้ยงไปทุกราย คุณอาจจะคิดว่าเธอโหดไปก็ได้ แต่ถ้าไม่ทำแบบนั้น พวกเขาอาจจะไม่ยอมตัดใจ" ต้นกล้าเล่าเป็นตุเป็นตะทั้งๆที่เรื่องทั้งหมด เป็นเพียงสมมุติเหตุการณ์ของเขาก็ตาม แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าอาจจะเข้าไปตีสนิทกับพี่สาวคนโตก็เป็นได้ เพราะเขาก็ไม่อยากให้ข้าวฟางแต่งงานเร็วๆเหมือนกับกิ่งแก้วพี่สาวฝาแฝดของเ้ขา

                     "เป็นวิธีการบอกเลิกที่แปลกมากเลยนะครับ ผมคงผิดหวังซะแล้วสิ" ป๊อปปี้กล่าวอย่างถ่อมตน ก่อนที่เขาจะเดินจากไป ต้นกล้าเห็นเช่นนั้นก็ทักเขาไว้ซะก่อน จากนั้นป๊อปปี้ก็หันมามองเขา

                     "เดี๋ยวก่อนครับคุณป๊อปปี้"

                     "อะไรเรอะครับ พอดีผมรีบมาก"

                     "ผมอยากจะให้คุณไว้" ต้นกล้าที่วาดภาพเสร็จก็หยิบยื่นให้กับป๊อปปี้ทันที

                     "แต่นี่มันออกจะ..." ป๊อปปี้ไม่ทันพูดอะไร ร่างกายของเขาก็รับเอาไว้อย่างว่าง่าย จากนั้นต้นกล้าก็แบมือเหมือนต้องการอะีไรสักอย่าง

                     "อะไรเหรอครับคุณต้นกล้า" ป๊อปปี้ถามพลางทำหน้างง

                     "ภาพนี้ราคาหนึ่งพันบาทครับ ถ้าไม่รังเกียจ ผมขอรับเป็นเงินสดจะได้ไหมครับ" ต้นกล้ายิ้มให้อย่างเป็นมิตร ถึงจุดประสงค์ของเขาดูจะเกินไปก็ตาม

                     "อะ ครับ" ป๊อปปี้จ่ายเงินให้กับต้นกล้าอย่างว่าง่าย ก่อนที่เขาจะเดินจากไป

                     "ศัตรูอีกคนปรากฏตัวอีกแล้ว นี่พี่สาวของเราทั้งสองมีเสน่ห์แรงขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย"

  จบไปอีกตอนแล้วนะครับ ถ้ายังไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะ