ป่วนหัวใจกับนายจอมหยิ่ง

       หลังจากที่นั่งเซงอยู่ในห้องเรียนมานาน ในที่สุดอาจารย์วิชาภาษาไทยก็กลับไปซะที ตอนนี้ฉันกำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้องเรียนไปพลางๆ เพราะตั้งแต่เรียนมา ก็มียัยฟางเนี่ยแหละที่เป็นเพื่อนคนเดียวของฉัน เพื่อนในห้องเรียนก็ไม่รู้จักสักคน จะมีก็แต่ไอ้คุณชายจอมหยิ่งที่นั่งข้างๆฉันเนี่ย หลังจากที่คาบแรกผ่านไปไม่นาน ฉันเหมือนรู้สึกแปลกๆบางอย่าง มันเหมือนมีใครกำลังจ้องมองฉันอยู่ ตอนแรกก็นึกว่าคิดไปเอง แต่สักพักเหมือนมันจะเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ

       ความหนักอึ้งในทรวงอกเริ่มจะทะลักออกมาเต็มที ความกดดันนี่มันยังไงกันนะ และท้ายที่สุดฉันก็พบเบื้องหลังของความกลัวนั่น เป็นไอ้บ้าจอมหยิ่งนี่เองที่มองฉันอยู่ตลอด ฉันคิดว่ามันคงเป็นโรคจิตชนิดหนึ่ง เพราะพอฉันหันหน้าไปมองมัน มันก็หันกลับไป แต่พอมองไปที่อื่น มันก็หันหน้ากลับมาที่ฉัน มันยังไงกันแน่นะไอ้หมอนี่ และแล้วฉันก็ปิ๊งไอเดียบางอย่างขึ้น ฉันใช้จังหวะที่มันมองมาที่ฉัน จากนั้นก็รีบหันหน้าไปหามันอย่างไว ทีแรกฉันคิดว่ามันจะตกใจซะอีก แต่ที่ไหนได้มันกลับจ้องหน้าฉันเฉย ตอนนี้ฉันกับมันต่างจ้องหน้ากันโดยใช้สายตาเป็นอาวุธ เอาซี้ ใครมันจะแน่กว่ากันฟะ  

      "นี่เธอ จำอะไรไม่ได้เลยยังงั้นเรอะ" หมอนั่นถามหน้านิ่ง ว่าแต่ มันหมายความว่ายังไง แล้วฉันจะต้องจำอะไรอีกฟะเนี่ย

      "ฉันไม่เข้าใจที่นายพูด"

      "ทีแบบนี้ทำเสียงหญิงเลยนะ" หมอนั่นเหมือนหงุดหงิดอะไรสักอย่าง แล้วฉันไปทำอะไรให้มันวะ

      "นี่นาย กินยาผิดขวดหรือป่าวเนี่ย"

      "เธอตั้งหากที่กินผิดขวด ตกลงเธอจำเรื่องเมื่อวานไม่ได้เลยหรือไง"

      "เรื่องอะไร แล้วทำไมฉันต้องจำด้วย"

      "ก็เมื่อวานเธอยังเถียงฉันอยู่หยกๆ อย่ามาทำเป็นไขสือไปหน่อยเลยน่า" หมอนี่ชักจะกวนโอ้ยแล้วนะ ตกลงมันเพ้ออะไรของมันฟะ

      "ฉันไปเถียงนายตอนไหน รีบๆจัดเรียงข้อมูลในสมองทิ่มๆของนายเลยนะไอ้บ้า" ฉันชักจะโมโหเต็มทน

      "ที่เซเว่นน่ะ เธอยังทำของฉันตกอยู่เลย แล้วก็ ฉันยังจับก้นของเธอด้วยนะ อย่าทำเป็นลืมสิยัยโง่"

      "ฮ่าๆๆๆ สงสัยนายจะกินของแสลงจนเพี้ยนไปแล้วล่ะ จะบอกอะไรให้ก็ได้ เมื่อวานฉันอยู่บ้านย่ะเจ้าทิ่ม" ฉันเถียงกลับอย่างหงุดหงิด เพราะเหมือนหมอนั่นจะเอาเรื่องที่ฉันไม่รู้มาคุยด้วย ว่าแต่ หมอนั่นจับก้นฉันด้วยเหรอเนี่ย แล้วเมื่อไรล่ะ เอ๊ะ หรือคนที่จับก้นไอ้คุณพี่กล้าก็คือไอ้หมอนี่ ไม่ม้าง ถ้าเกิดเป็นหมอนี่จริง แล้วคนที่อยู่สนามบินล่ะเป็นใคร ก็รู้อยู่ว่า ไอ้หมอนี่ไม่ชอบคนเยอะๆน่ะ 

      "เดี๋ยวนะ คนที่นายทะเลาะด้วยเนี่ย ผมสั้นๆใช่ป่ะ" 

      "เธอพูดเรื่องอะไร ก็มันเธอไม่ใช่เรอะที่เถียงกับฉันเมื่อวานน่ะ" ชัวเลย ไม่สิต้องถามอีกที เผื่อมันไม่ใช่อย่างที่ฉันคิด 

      "แล้วตอนนั้น ฉันใส่เสื้อแบบมีฮูดหรือป่าว" 

      "เสื้อมีฮูดหรอ เดี๋ยวน้า... อ่อจริงด้วย ชะ-" 

      "เอาล่ะนักเรียนนั่งที่ได้" จู่ๆอาจารย์ก็เข้ามาขัดจังหวะสำคัญซะได้ คนกำลังได้คำตอบเด็ดๆอยู่แท้ๆ อาจารย์นี่ล่ะก็

       หลังจากที่ชีวิตในโรงเรียนจบลง ฉันก็รีบกลับบ้านทันที สุดท้ายก็ไม่ได้คำตอบจากหมอนั่นจนได้ เชอะ ไปถามไอ้กล้าเองก็ได้

      ฉันเดินไปที่ห้องอย่างเร่งรีบ เพราะอยากจะรู้ความจริงจากปากพี่ชายตัวป่วนของฉันสักที ทันทีที่มาถึงฉันก็พบว่ามันกำลังนอนอยู่บนเตียงยังกะแมวติดโรคยังไงยังงั้น ไอ้บ้านี่มันนอนทั้งวันเลยหรือไงนะ

      "นี่กล้า ไอ้กล้าตื่น" ไม่่ว่าจะปลุกด้วยวิธีไหน สุดท้ายมันก็ยังหลับลึกเหมือนเดิม ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้ไอ้นี่ จากนั้นฉันที่ไม่รู้จะทำยังไงต่อ เพราะเหนื่อยจากที่โรงเรียนมามาก ก็เลยเอนตัวลงนอนข้างๆมัน ก่อนจะกอดมันเสมือนหมอนข้างมีชีวิต แต่พอกอดไปแค่ไม่กี่วิ ไอ้หมอนี่ดันตื่นขึ้นมาซะงั้น ก่อนจะมองหน้าฉันด้วยความโมโห

      "ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย"

      "อะไร กอดนิดกอดหน่อยไม่ได้หรือไง"

      "นี่เราโตกันแล้วนะ เธอไม่อายบ้างหรือไง" หมอนั่นลุกนั่งและจ้องหน้าฉันด้วยจิตสังหารอย่างแรงกล้า

      "ไอ้คุณพี่กล้า เราเป็นแฝดกันนะ ไม่เห็นต้องอายเลยนี่ แถมตัวนายฉันก็เห็นหมดแล้วนะ จริงสิ เมื่อวานยังทายาที่ก้นให้นายอยู่เลย" 

      "เธอเองเรอะที่ทายาให้ฉันน่ะ" ท่าทางมันจะโกรธมาก

      "แล้วใครหน้าไหนมันจะทำล่ะ ปัญญาอ่อนจริงๆ" 

       เพี้ยะ เสียงตบหน้าดังสนั่นไปทั่วห้อง ไอ้กล้าที่โกรธจัดก็เหวี้ยงมือตบเข้าไปที่แก้มของฉันทันที ฉันสบัดหน้าไปตามแรงตบอย่างรวดเร็ว แต่ถึงแม้จะสบัดหน้าเพื่อลดแรงเสียดทานก็แล้ว มันก็ยังเจ็บอยู่ดี นี่มันกล้าลงไม้ลงมือกับฉันเลยหรอเนี่ย

      "มาตบฉันทำไมไอ้กล้า" 

      "ทีหลังอย่าทำอีกล่ะ" ไอ้กล้าตอบหน้านิ่งก่อนจะนอนเหมือนเดิม

      "แต่นายไม่ทำรุนแรงไปหน่อยหรือไง" ฉันยังคงฝั่งใจ เพราะถึงแม้ฉันจะทำให้มันโกรธยังไง มันก็ไม่เคยลงไม้ลงมือกับฉันเลยสักครั้ง แต่ฉันก็ดีใจที่เห็นมันโกรธ เพราะนึกว่ามันจะไม่สนใจใครซะอีก เอาเป็นว่า ถือเป็นโทษฐานที่ฉันละเมิดสิทธิของมันก็แล้วกัน 

       จากนั้นฉันก็นอนข้างๆมัน แต่ด้วยความคิดที่ยังฝั่งแน่นถึงรอยตบนั่นทำเอาฉันแทบคลั่ง น้ำตาของฉันเริ่มไหลออกมา เพราะอะไรกันนะ ฉันไม่ใช่คนที่จะมาร้องไห้กับเรื่องขี้ประติวแค่นี้เลยนี่นา และก็ดูเหมือนมันจะรู้ว่าฉันร้องไห้ มันค่ิอยๆเขยิบหลังเข้ามาใกล้ๆฉันก่อนจะบอกว่า

      "ยัยแก้ว เธออยากมีหมอนข้างไม่ใช่เรอะ ก็อยู่ตรงหน้านี่แล้วไง" คำพูดของมันทำเอาฉันรู้เลยว่า มันต้องการจะบอกอะไรแต่ฉันก็ไม่กล้า เพราะกลัวมันจะบ้าขึ้นมาอีก

      "จะดีเรอะไอ้กล้า เมื่อกี้นายเพิ่งจะตบฉันไปหยกๆนะ" ทันใดนั้นเองมันก็พลิกตัวมาหาฉัน น่าแปลกที่มันร้องไห้เหมือนกับฉัน หมอนี่ก็หวั่นไหวเหมือนกันเหรอเนี่ย

      "ขอโทษนะ" หมอนั่นพูดและกอดฉัน ตอนนี้ฉันก็กอดมันตอบ ก่อนที่เราทั้งคู่จะปล่อยโฮใส่กัน และคืนวันนั้นเองที่เป็นสาเหตุทำให้เราตาแดงทั้งคู่

 จบไปอีกตอนครับ เอ๊ะแล้วเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อน้า ติดตามกันนะครับ