เมื่อความรักเข้ามาทักทาย

 

 

 

 

 

 

 

 “คุณคือญาติของคนไข้ใช่มั้ยครับ”หมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินแล้วถามป๊อปปี้

 

 

“ครับ ภรรยาผมเป็นยังไงบ้างครับหมอ”ป๊อปปี้รีบถาม

 

 

“ศรีษะคนไข้ถูกกระแทกโดนพื้นอย่างแรง อาจจะทำให้สมองถูกกระทบกระเทือนอาจจะมีผลข้าง

เคียงได้ แต่ร่างกายโดยรวมไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วนะครับ ตอนนี้ให้คนไข้ไปพักฟื้นที่ห้องพักแล้ว

ครับ”หมอพูดก่อนจะเดินไป

 

 

 

“ผลข้างเคียงงั้นหรอ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย”ป๊อปปี้ถึงกับน้ำตาซึม นี่ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ซ้ำๆ

กับฟางแบบนี้นะ

 

 

“บางความจำอาจะกลับมาก็ได้นะนายป๊อปปี้ นายอย่าทำหน้าซีเรียสแบบนั้นสิ ถ้าฟางรู้ว่านายโทษ

ตัวเองแบบนี้ฟางคงเสียใจแย่เลยนะ”พ้อยพูดแล้วปลอบป๊อปปี้

 

 

“นั่นไง ฟางออกมาแล้ว”แก้วพูดก่อนจะชี้ไปที่บุรุษพยาบาลที่เข็นเตียงของฟางออกมา ไปไว้ที่ห้อง

พัก

 

 

“ป๊อปเป็นสาเหตุให้ฟางต้องเจ็บตัวอีกแล้ว ป๊อปมันแย่จริงๆเนาะฟาง”ป๊อปปี้พูดแล้วจับมือฟางไว้

 

“บอกแล้วไงป๊อปว่าอย่าโทษตัวเอง ครั้งนี้มันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ”แก้วพูด

 

 

“ถ้าฟางฟื้นขึ้นมา แล้วจำอะไรไม่ได้อีกครั้งล่ะ”ป๊อปปี้กังวล

 

 

“ละคุณป๊อปยอมแพ้หรอครับ ในเมื่อคุณป๊อปเองเป็นคนบอกว่าไม่ว่าฟางจะจำอดีตได้หรือไม่ได้ ขอ

แค่ปัจจุบันมีฟางอยู่ข้างๆเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว”โทโมะพูด

 

 

“จำไม่ได้ ก็ไม่ใช่ว่าจะจำไม่ได้อีกต่อไปนิ เราก็ช่วยกันฟื้นความจำก็ได้”แก้วพูด

 

 

“แต่ฟางเองก็เคยความจำเสื่อมชั่วคราวไปแล้ว ถ้าครั้งนี้ฟางจำชั้นไม่ได้ตลอดกาลล่ะ”ป๊อปปี้เศร้า

 

 

“โอ๊ย อย่ามาดราม่าได้ป้ะ นายเป็นผู้ชาย เรื่องแค่ก็ยอมแพ้ เรื่องแค่นี้ก็น้อยใจ ชั้นว่านะนายเอาเวลา

แบบนี้ มาคิดว่าถ้าฟื้นมาแล้วจำอะไรไม่ได้นายควระทำยังไงถ้าฟางฟื้น ไม่ใช่มาคิดน้อยใจ ดราม่า

แบบนี้ นี่ถ้าฟางฟื้นมาชั้นจะสั่งให้ฟางต่อยหน้านายไม่ว่าจะจำได้ไม่ได้ก็ดหอะ”พ้อยโวยวาย

 

 

“เห็นมั้ย ใครๆก็ไม่อยากให้นายเป็นแบบนี้นะป๊อป”แก้วพูด

 

 

“นั่นสินะ ถ้าฟางจะจำได้ไม่ได้ช่างมัน ขอแค่ปัจจุบันนี้ชั้นมีฟางอย่ข้างๆก็พอ”ป๊อปปี้พูด

 

 

“เออ ให้มันได้งี้สิ ชั้นจะได้เบาใจว่าฟางน่ะเลือกคนไม่ผิดจริงๆ”พ้อยพูดก่อนที่ โทโมะ แก้วและพ้อ

ยจะขอตัวไปเช่าโรงแรมนอนเพราะหมอและพยาบาลไม่ให้มาที่นี่เยอะ

 

 

 

 

 

วันต่อมา

 

 

 

“นะ น้ำ”ฟางขยับตัวแล้วขอน้ำกิน ทำให้ป๊อปปี้ที่นอนอยู่ที่โซฟาลืมตาตื่นขึ้นมา

 

 

“ฟาง อยากกินน้ำหรอ แปปนึงนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วรีบหาน้ำให้ฟางดื่ม

 

“ขอบคุณค่ะ”ฟางพูด ก่อนจะมองทุกอย่างรอบๆห้อง

 

 

“ฟาง ฟางจำได้มั้ยว่าชั้นคือใคร”ป๊อปปี้ลองถามฟางขึ้น

 

 

“คุณเป็นใครหรอคะ”ฟางเอียงคอมองป๊อปปี้ก่อนจะถามออกมา ทำเอาป๊อปปี้ใจแป้วลงไปทันที เป็น

ไปอย่างที่คิดจริงๆด้วยสินะ

 

 

 

“แล้ว ชั้นคือใครหรอคะ”ฟางถามอีกครั้ง

 

“อ้าว ฟางฟื้นแล้วๆ”แก้วที่เดินนำทุกคนเข้ามาพูดขึ้น

 

 

“ฟาง แกเป็นยังไงบ้าง ชั้นว่านะ ออกจากโรงบาลรอบนี้นะ แกต้องไปทำบุญล้างซวยครั้งใหญ่เลยล่ะ

คนบ้าอะไรโดนรถชนตั้ง2ครั้ง”พ้อยรีบพูด

 

 

 

“ชั้น ชั้นโดนรถชนหรอคะ”ฟางพูดทำเอาทุกคนเหวอทันที

 

 

“เป็นอย่างที่หมอบอกล่ะ สมองถูกกระทบกระเทือนอย่างแรงอาจจะส่งผลให้ความจำเสื่อม”ป๊อปปี้

พูดก่อนจะถอนหายใจออกมา แล้วสักพักหมอและพยาบาลก็เดินเข้ามาตรวจอาการฟาง

 

 

 

“หมอดูจากการตรวจสมองนะ สมองคนไข้มีการบวมของเส้นเลือดจริงๆ แต่ไม่น่าเป็นห่วงอะไรเพราะ

มันแค่บวม ต้องใช้เวลาประมารณ7-8ชั่วโมง หรือช้าสุดก็ประมาณ3วัน ความจำถึงจะกลับคืน

มา”หมอพูด

 

 

 

“เห็นมั้ยป๊อป ไม่ได้ความจำเสื่อมถาวรซักหน่อยยังมีทางหาย”แก้วพูด

 

 

“ถ้ามีรูป หรือของอะไรที่คนไข้ผูกพัน หรือใช้ ก็สามารถทำให้คนไข้ฟื้นความจำไวขึ้นนะครับ”หมอ

พูดอีกครั้ง

 

 

 

“จริงสิ แหวนแต่งงาน”ป๊อปปี้มองเห็นแหวนแต่งงานที่นิ้วก็รีบไปนั่งข้างฟางแล้วยกมือข้างซ้ายขึ้นมา

 

“ฟาง ฟางชื่อฟางนะ ส่วนนี่คือป๊อป ฟาง จำได้มั้ยเรา แต่งงานกันแล้วนะ นี่ไงแหวนแต่งงานของ

เรา”ป๊อปปี้พูดแล้วจับมือข้างซ้ายฟางมาให้เห็นแหวนที่นิ้วนางข้างซ้าย

 

 

“แต่งงานกันงั้นหรอคะ”ฟางพยายามนึก

 

 

“ใช่ จำได้มั้ยฟาง”ป๊อปปี้รีบถาม

 

 

 

“จำไม่ได้ค่ะ”ฟางพูดก่อนจะกุมขมับพยายามนึกแล้วปวดหัวขึ้นมา

 

 

“ถ้าคุณฟางยังจำไม่ได้ก็อย่าพยายามคิดมากนะครับ มันจะทำให้คุณปวดหัว ค่อยนึกไปจะดีกว่านะ

ครับ”หมอพูด ก่อนที่หมอจะเดินออกไป“ขอโทษนะคะ ที่จำไม่ได้”ฟางพูดกับป๊อปปี้ที่นั่งซึม

 

 

“ไม่เป็นไรหรอกฟาง อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ กินข้าวมั้ย เมื่อกี้พยาบาลเอากับข้าวมาแล้วนะ เดี๋ยวเย็น

แล้วจะไม่อร่อยเอา”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเข็นเอาอาหารมาให้ฟาง แล้วนั่งบอกแอปเปิ้ลให้ฟางพลางๆ

 

 

 

 

“อ้าว จะไปไหนน่ะ”แก้วหันไปมองโทโมะที่เดินออกไปกับพ้อย

 

 

“พวกเราคิดว่ะออกไปหาอะไรมาช่วยให้ฟางจะมันได้น่ะ ไปด้วยกันมั้ย”โทโมะพูดก่อนี่แก้วจะเดิน

ออกมา

 

 

“เอางี้ เดี๋ยวชั้นว่าจะโทรบอกให้น้องๆที่อพาร์ทเม้นท์เอาพวกไฟล์รูปในห้องฟางส่งมาละกัน เผื่อรูป

จะช่วยให้ฟางนกอะไรออก”พ้อยพูดแล้วเดินออกไปโทรศัพท์

 

 

 

 

“นี่ โทโมะ ถ้าชั้นตื่นขึ้นมาแล้วชั้นจำอะไรไม่ได้ นายจะดูแลชั้นแบบนี้มั้ย”แก้วถาม

 

“ไม่อ่ะ ไม่ว่าง”โทโมะตอบทำเอาแก้วหันขวับไปมองอย่างน้อยใจ

 

“เออ ใช่สิ ชั้นมันก็แค่ผู้หญิงธรรมดาๆ นายจะไปสนใจอะไร”แก้วน้อยใจ

 

 

“ชั้นไม่ว่างดูแลเพราะชั้นจะบินไปอเมริกาให้ไอ้กวินช่วยหาหมอที่ดีที่สุดรักษาเธอยังไงล่ะยัยขี้

งอน”โทโมะพูด

 

 

“แล้วถ้ารักษาแล้วไม่หายล่ะ”แก้วพูดแล้วยิ้มๆ

 

 

“ถ้าไม่หายนะ ชั้นก็จะปล้ำเธอ เอาให้มันจำได้เลยไงว่าชั้นเป็นใคร ถ้าจำไม่ได้ก็ไม่เลิก”โทโมะพูด

แล้วโอบเอวแก้วไว้ เล่นเอาแก้วแก้มแดงจัด

 

 

 

“คนบ้า คิดแต่เรื่องนี้เลยนะยะ ไปได้แล้ว ไปหาขนมกินกัน”แก้วเปลี่ยนเรื่องก่อนจะคล้องแขนโท

โมะไป

 

“หาแต่เรื่องกินตลอด ถ้าลงพุงจะหนีไปมีกิ๊กคอยดูสิ”โทโมะพูด

 

 

“กล้าไปก็ลองดูสิ”แก้วหันขวับทำตาดุโทโมะ ชายหนุ่มหัวเราก่อนจะขยี้ผมแก้วเบาๆแล้วเดินไปด้วย

กัน

 

 

 

 

“เอาล่ะ รูปมาแล้วจ้า”พ้อยเอารูปที่ปริ้นมาให้ในวันต่มา

 

 

“โอ้โห มีทั้งรูปสมัยเรียน รูปวันหมั้น รูปวันแต่งงาน น้องเฟย์นี่เป้ะจริงๆ”แก้วพูดเมื่อดูรูปที่พ้อยปริ้

นมา

 

 

“นี่ไงฟาง รูปงานหมั้นของเรา นี่รูปคู่นะ ส่วนนี่ก็พ่อ แม่ของป๊อป นี่พ่อ แม่ ของฟาง นี่โทโมะคือคนนี้

นี่คือแก้วก็คือคนนี้”ป๊อปปี้พูดแนะนำให้ฟางดูไปเรื่อยๆ ฟางแล้วกุมขมับก่อนจะส่ายหน้าออกมา

 

 

 

 “เห้อ ขนาดเอารูปให้ดูยังจำไม่ได้อีกหรอ”พ้อยถึงกับถอนหายใจแล้วมองป๊อปปี้ที่มองรูปแต่งงาน

ของเขาและฟางไว้นิ่งไม่ยิ้ม ไม่พูดอะไรทั้งนั้น

 

 

“แต่ไม่ว่าจะต้องพยายามเท่าไหร่ ป๊อปก็จะรอฟางนะ ป๊อปอยากให้ฟางรู้ไว้เสมอนะว่าป๊อปรักฟางไม่

ว่าฟางจะเป็นยังไงจะจำได้หรือไม่ได้ปีอปก็จะยังรักฟางนะ”ป๊อปปี้พูด ก่อนที่น้ำตาฟางจะไหลออก

มา เป็นจังหวะเดียวกับหมอเดินเข้ามาตรวจอาการฟาง

 

 

 

“หมอคะ ฟางกำลังร้องไห้นี่แปลว่าฟางความจำกลับคืนมาแล้วหรอคะ”พ้อยรีบพูด

 

 

“ยังหรอกครับ อาการแบบนี้มันเกิดจากจิตใต้สำนึกของคนไข้ที่มีต่อเพื่อนคุณก็ได้นะครับ”หมอพูด

 

“ไม่ต้องร้องนะฟาง ป๊อปบอกแล้วไงไม่ว่าฟางจะเป็นยังไงป๊อปก็จะรัก”ป๊อปปี้ปาดน้ำตาให้ฟางแล้ว

พูด

 

 

 

“ขอบคุณนะคะ ขอบคุณจริงๆที่รักกัน”ฟางยิ้มก่อนป๊อปปี้จะโผเข้ากอดฟางไว้

 

 

“ขออย่างเดียว ขอให้ฟางอย่าเกลียดกันก็พอ”ป๊อปปี้พูดเพราะกลัวฟางจะเป็นเหมือนกันที่พื้นมา

คราวแล้ว

 

 

 

“ไม่หรอกค่ะ คุณเป็นคนดีฟางจะเกลียดคุณทำไมกันล่ะคะ”ฟางที่กอดตอบป๊อปปี้แล้วพูด ก่อนที่ทุก

คนจะแยกย้ายกลับกันไปโดยป๊อปปี้นอนหลับเฝ้าฟางอยู่เหมือนเดิมอีกคืน ฟางลืมตาตื่นเมื่อทุกคน

ไปกันหมดแล้วก่อนจะมองรูปที่ปริ้นมาข้างเตียงแล้วมองป๊อปปี้ ภาพที่เธอหัวเราะ พูดคุยกับป๊อปปี้

ฉายออกมาเป็นฉาก ฟางเดินมานั่งที่ระเบียง แล้วมองดูรูปในมือ

 

 

 

 

“ชั้นจะต้องจำให้ได้”ฟางพูดก่อนจะนั่งมองรูปพวกนั้นซ้ำๆสลับไปมาแล้วเอามือกุมหัวพยายามคิดถึง

เรื่องเก่าๆ เรื่องต่างๆแม้จะปวดหัวแค่ไหนก็ตาม

 

 

 

 

 

“ฟาง ฟางอยู่ไหน”ป๊อปปี้ลืมตาตื่นมาในตอนเช้าแล้วพบว่าฟางหายไปจากเตียงก็รีบหาให้ทั่วห้อง

และห้องน้ำก่อนจะเดินไปที่ระเบียงแล้วพบว่าฟางนั่งหลับพิงผนังอยู่ ในมือถือรูปต่างๆที่พ้อยปริ้นมา

เมื่อวาน

 

 

“ฟาง ตื่นก่อนฟาง”ป๊อปปี้รีบไปหาฟางแล้วพยายามเรียกฟาง

 

 

“ฮือๆ ขอโทษค่ะ ที่พยายามเท่าไหร่ก็จำไม่ได้เลย”ฟางร้องไห้เมื่อลืมตามาเห็นป๊อปปี้ ป๊อปปี้อึ้ง นี่

ฟางพยายามคิดทั้งคืนเลยหรอ เพื่อให้ตัวเองจำได้

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะฟาง ปวดหัวใช่มั้ย อย่าพึ่งคิดอะไรอีกเลยนะ ไปข้างในกัน”ป๊อปปี้กอดฟางแน่นแล้วอุ้ม

ฟางไปนอนที่เตียงตามเดิมก่อนจะดูแลฟางไปเรื่อยๆส่วนแก้วกับโทโมะต้องไปส่งพ้อยกลับที่สนาม

บินเพราะมีงานด่วนทำให้ป๊อปปี้ดูแลฟาง2คน

 

 

ฟางนั่งกดรีโมตเลื่อนช่องไปเรื่อยๆจนมาสะดุดที่ช่องหนังที่เป็นฉากที่ผีพุ่งมาพอดี

 

 

“กรี๊ดดด”ฟางโยนรีโมตทิ้งแล้วหงายหลังจะตกเตียงป๊อปปี้คว้าตัวฟางมาได้ทันทำให้ฟางล้มลงไปจูบ

กับป๊อปปี้ทันที จุ๊บ แล้วภาพทุกอย่างใจอดีตก็ฉายเข้ามาในหัว

 

 

 

“แล้วเป็นคู่หมั้นแล้วไม่อยากเป็นแฟนรึไง”ป๊อปปี้พูดทำเอาฟางเหวอเงยหน้ามองป๊อปปี้ทันที

 

 

“นายพูดงี้นายชอบชั้นหรอ”ฟางถามทันที

 

 

“ไม่รู้สิ แต่ที่รู้ๆคือ ชั้นอยากเลื่อนสถานะจากเพื่อนมาเป็นแฟนกับเธอนะฟาง เธอจะตกลงมั้ย”ป๊อปปี้

ขอฟาง ฟางอึ้ง

 

 

“อือ อ๊ะ อืมมม”ฟางพยักหน้าบอกป๊อปปี้ดีใจดึงฟางไปจูบอีกครั้งฟางตกใจแต่ก็ตอบรับจูบนั้นแล้ว

เอามือคล้องคอชายหนุ่มไว้เพื่อหาที่ยึด

 

 

 

 

 

“ฟะ ฟาง ปวดหัวหรอ ลุกก่อนนะๆ”ป๊อปปี้พูดแล้วประคองฟางขึ้นนั่ง ก่อนที่ฟางจะร้องไห้ออกมาอีก

ครั้ง

 

 

 

“เป็นอะไรฟางอย่าร้องไห้สิ เดี๋ยวป๊อปไปตามหมอให้นะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะรีบวิ่งไปแต่ฟางคว้าแขน

ไว้ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปประจันหน้าป๊อปปี้แล้วจูบป๊อปปี้ทันที

 

 

 

“ทะทำไม”ป๊อปปี้ถอนจูบฟางมาพูด ฟางจับหน้าป๊อปปี้จูบอีกครั้ง คราวนี้ป๊อปปี้โอบเอวฟางไว้แล้วจูบ

กลับอย่างเนิ่นนาน

 

 

 

“อย่าไปไหนอีกนะป๊อป”ฟางพูดขึ้นแล้วกอดป๊อปปี้แน่น

 

 

“นะ นี่ฟางความจำกลับมาแล้วใช่มั้ย”ป๊อปปี้ถามอย่างตื่นเต้น

 

 

 

“อื้อ จำได้หมดเลย ขอโทษด้วยนะ ที่เคยทำตัวร้ายๆกับป๊อปน่ะ”ฟางพยักหน้าแล้วพูดเพราะเธอจำ

ได้ยันตอนเธอความจำเสื่อมชั่วคราวอีก

 

 

 

“ป๊อปต่างหากล่ะที่ต้องขอโทษฟาง ที่ป๊อปไม่ยับยั้งช่างใจจนเรื่องบานปลายทำให้ฟางรถชน แล้วยัง

ต้องถูกชนอีกครั้งเพราะฟางไปช่วยป๊อปอีกป๊อปนี่เป็นสามีที่แย่จริงๆ”ป๊อปปี้พูด

 

 

“อย่าตัวเองเลยนะป๊อป ฟางอยู่นี่แล้วไง ฟางจำป๊อป จำทุกอย่างเรื่องราวของเราได้แล้วนะ อย่าคิด

ว่าป๊อปเป็นสามีที่ไม่ได้เรื่อง ฟางเลือกป๊อปแล้วนะ ป๊อปคือคนดีของฟางเสมอนะ”ฟางพูดก่อนจะจูบ

ป๊อปปี้อีกครั้ง

 

 

 

“ต่อไปนี้ป๊อปจะดูแลฟางเองนะ ไม่ให้ฟางต้องเป็นอะไรอีก เพราะถ้าฟางเป็นอะไรไปอีกป๊อปต้อง

ตายแน่ๆ”ป๊อปปี้พูดแล้วกอดฟางไว้

 

 

“น่ารักจัง สามีใครเนี่ย ขอบคุณนะคะที่ดูแลฟางตลอดไม่ทิ้งฟางไปไหน”ฟางพูด

 

 

“แล้วก็จะสัญญาทั้งชีวิตเลยครับว่าจะไปทิ้งฟางไปไหนแล้วแน่นอน ป๊อปรักฟางนะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“ฟางก็รักป๊อปเหมือนกันค่ะ”ฟางพูดก่อนจะโน้มป๊อปปี้ไปจูบอีกครั้งแทนการขอบคุณและความรักที่มี

ให้ชายหนุ่ม

 

 

 

 

 End!

 

บอกแล้วว่าตอนนี้ตอนจบ อย่าลืมติดตามเรื่องใหม่ที่พึ่งลงไปนะคะ