รักวุ่นวายของยัยตัวแสบ

  ภายใต้คฤหาสน์หลังใหญ่ที่เงียบสงัดแห่งนี้ ไม่กี่ชั่วโมงต่อจากนี้งานเลี้ยงกำลังใกล้จะเริ่มขึ้นแล้ว สองหนุ่มเร่งมืออย่างหนักเพื่อให้งานของพวกเขาทันเวลา ในขณะที่เคนตะต้องพยายามอย่างมาก เพื่อจะซ่อมเจ้าแท่งแก้วที่แตกละเอียดนี้ให้ได้ มีเวลาให้เขาแค่สามชั่วโมง หลายคนอาจบอกว่า จะไปซ่อมทันได้ยังไงล่ะ แต่ถึงอย่างนั้นก็ตาม ด้วยพรสวรรค์ที่ติดตัวมา ตอนนี้เขาได้ซ่อมมันเป็นที่เรียบร้อยแล้วแต่ก็ยังมีรอยร้าวให้เห็นอยู่ ดังนั้นเขาจึงต้องแก้ไขรอยนั่นด้วยสีสเปร์ยที่เตรียมมา ในไม่ช้าเขาก็คงจะทำสำเร็จ

 

“ป๊อปปี้ได้หรือยังฟะ” โทโมะถามในขณะที่ตรวจสอบงานของตนอยู่

 

“เสร็จแล้วล่ะ” ป๊อปปี้บอกและชี้ไปที่ส่วนของเขา

 

“ว่าแต่ไอ้เคนตะล่ะ” โทโมะถามถึงเพื่อนที่กำลังซ่อมของสำคัญอยู่ในห้องส่วนตัว

 

“เห็นมันบอกว่า แค่ลงสีก็เสร็จแล้วล่ะนะ” ป๊อปปี้บอก

 

“งั้นก็เหลือแต่ไอ้เขื่อนแล้วสินะ” โทโมะยิ้มพลางตรวจสอบในส่วนอื่นๆต่อ

 

  ทันทีที่เห็นคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ดูคุ้นเคยหญิงสาวถึงกับอุทานออกมาอย่างตกใจ

 

“ที่นี้มัน”

 

“มีอะไรเหรอฟาง” เขื่อนถามอย่างแปลกใจ

 

“ไม่มีอะไรหรอก เข้าไปข้างในกันเถอะ” หญิงสาวเดินนำอย่างรู้ทาง สร้างความสงสัยต่อเขื่อนไม่น้อย

 

“อะไรกัน เพิ่งมาครั้งแรกเดินนำเราไปเฉย” เขื่อนมองตามอย่างแปลกใจ

 

   ห้องพี่ชายเจ้าของบ้าน ตอนนี้ถูกตกแต่งให้เป็นเวทีขนาดย่อมไปแล้ว ป๊อปปี้ที่กำลังบันทึกส่วนที่ผิดพลาดลงไปในสมุดโน้ตส่วนตัว ก็เริ่มหันไปสั่งโทโมะให้รีบแก้ไขส่วนนั้นอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เคนตะที่ทำงานของเขาเสร็จก็นำของสำคัญมาวางไว้แล้วเช่นกัน

 

“ไงพวกนาย เหนื่อยหรือป่าว” ชายหนุ่มเอ่ยทักพร้อมยิ้มให้กับพวกเพื่อนๆ

 

“ไอ้เขื่อนหายไปไหนมาตั้งนาน รู้ไหมว่าพวกฉันรอแกอยู่คนเดียวเนี่ย แล้วไอ้ชุดที่ฉันสั่งล่ะได้มาหรือยัง” โทโมะโวยใส่ก่อนจะถามถึงของที่สั่ง

 

“เข้ามาได้” สิ้นสุดคำสั่งของเขื่อน หญิงสาวท่าทางโก๊ะๆก็เดินเข้ามาพร้อมกับชุดแฟนซีสองชุด พวกสามหนุ่มเมื่อเห็นหน้าของเธอต่างก็ตกใจสุดๆ โดยเฉพาะป๊อปปี้

 

“เธอเป็นใครไอ้เขื่อน แล้วพามาที่นี่ทำไมฟะ” โทโมะถาม

 

“เธอชื่อฟาง” เขื่อนกำลังจะพูด แต่ถูกป๊อปปี้ชิงตอบซะก่อน

 

“นายรู้ชื่อเธอได้ยังไง” เขื่อนถามอย่างสงสัย

 

“จะไม่รู้ได้ยังไงล่ะฟะ ก็บ้านยัยนี่อยู่ข้างๆบ้านฉันนะเฟ้ย” ป๊อปปี้บ่นอย่างหงุดหงิด

 

“เด็กผู้หญิงที่แกบอกว่า ชอบขโมยหนังสือของแกไปเผาใช่ไหม” เคนตะถามพลางมองไปที่หน้าของฟาง

 

“เออ ยัยนี่แหละเทพีแห่งความซวยของฉัน” ป๊อปปี้เล่าก่อนจะชี้ไปที่หน้าของฟาง

 

“นายว่าไงนะเจ้าสมองกลวง นายนั่นแหละที่ชอบแอบเข้าห้องคนอื่นน่ะ” ฟางว่าพลางเดินไปที่ป๊อปปี้

 

“ฉันก็ต้องไปเอาหนังสือคืนน่ะสิ ว่ามาได้” ป๊อปปี้บอกพลางเดินไปหาเธอเช่นกัน

 

“ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจอกับนายด้วยนะ” ฟางว่าพลางจ้องไปที่หน้าของเขาในระยะเผาขน

 

“นั่นมันคำพูดของฉันต่างหาก” ป๊อปปี้ก็ไม่ยอมเช่นกัน

 

“ใจเย็นน่าบีหนึ่ง” เขื่อนรีบห้าม

 

“เราทนไม่ไหวแล้วล่ะบีสอง”

 

“บีหนึ่งบีสอง ฮ่าๆๆ ปัญญาอ่อน ปัญญาอ่อนเกินไปแล้ว” ฟางหัวเราะร่าพลางชี้ไปที่หน้าของป๊อปปี้กับเขื่อน

 

“ว่าไงนะเธอ” ทั้งสองหนุ่มตวาดใส่อย่างพร้อมเพรียง

 

“เชอะ”

 

“เสียงเอะอะโวยวายอะไรกันห่ะพวกนาย” เสียงของเจ้าของบ้านดังขึ้นทำเอาพวกหนุ่มตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก ก่อนที่โทโมะจะบอกป๊อปปี้ให้รีบเอาฟางไปซ่อนและเขาจะออกไปรับหน้าเอง

 

“ไงไอ้คนเมืองมาทำอะไรที่ห้องพี่ชายฉันห่ะ” แก้วถามและพยายามจะเข้าไปแต่ก็ถูกโทโมะกันเอาไว้ซะก่อน

 

“ฉันว่าเราไปคุยกันที่อื่นดีไหม” โทโมะเร่งหาทางแก้

 

“อะไรของนาย ฉันจะเข้าไปห้องพี่ชายทำไมนายต้องมาขวางฉันด้วย” แก้วถามพลางมองหน้าชายหนุ่มด้วยสายตาชวนหงุดหงิด

 

“จะสำเร็จหรือป่าวน้า” เขื่อนว่าอย่างตื่นเต้น

 

“นี่พวกนายเลิกทะเลาะกันซะทีเถอะ” เคนตะหันไปโวยใส่ฟางกับป๊อปปี้ที่ตอนนี้ทั้งสองกำลังทะเลาะกันเรื่องสมุดโน๊ตอย่างเอาเป็นเอาตาย

 

“เอาของฉันคืนมาเลยนะ” ป๊อปปี้ว่าพลางยื่นมือจะไปเอาสมุดของตนที่ถูกฟางยึดไป

 

“ไม่ให้” ฟางยักไหล่และซ่อนสมุดสุดแสนสำคัญไว้ข้างหลังของเธอ

 

“จะมากไปแล้วนะ” ป๊อปปี้กล่าวอย่างโมโห

 

“น้อยไปด้วยซ้ำ” ฟางว่าอย่างไม่ยอมแพ้

 

“นั่นเสียงอะไรน่ะ” แก้วถามเมื่อได้ยินเสียงของป๊อปปี้กับฟาง

 

“ไม่มีอะไรหรอกน่า ไปกันเถอะเร็ว” โทโมะปัดความสนใจและพยายามกันเธอไว้อย่างแน่นหนา

 

“แต่เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงคนทะเลาะกันนะ” แก้วไม่เชื่อและดึงดันจะเข้าไปให้ได้

 

“บอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรสิ” โทโมะดุทำเอาแก้วเงียบลง

 

“เชอะ ไปก็ได้” แก้วบอกก่อนจะเดินกลับไป

 

“เกือบไปแล้วไหมล่ะ” โทโมะเดินเข้าห้องไปอย่างโล่งใจ

 

“สำเร็จหรือป่าวไอ้โทโมะ” เขื่อนถาม

 

“ก็หนักเอาการเลยล่ะ ถามจริงเมื่อกี้พวกนายทะเลาะอะไรกันห่ะ ความเกือบแตกแล้วรู้ไหม”

โทโมะพูดเสียงต่ำก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงที่ทรงพลัง

 

“ก็ไอ้ป๊อปปี้กับยัยนี่น่ะสิ” เขื่อนชี้ไปที่ป๊อปปี้กับฟางที่ยังทะเลาะกันไม่เลิก

 

“น่าเบื่อ” โทโมะพูดสั้นๆ

 

  และแล้วก็ถึงวินาทีสำคัญ โทโมะเริ่มแผนการของเขาทันที

 

“นี่นายจะพาฉันมาที่นี่ทำไมเนี่ย” แก้วถามเมื่อเห็นใบหน้าที่ดูตื่นเต้นของโทโมะ

 

“เอาน่า เข้าไปเดี๋ยวก็รู้เองแหละ

 

 เมื่อเปิดประตูเข้ามา เธอก็พบกับเวทีเล็กๆขนาดสี่เหลี่ยมจัตุรัสพอที่คนสี่คนจะยืนอยู่ได้ ม่านสีแดงถูกเปิดออกพร้อมกับการปรากฏตัวของชายหนุ่มและอีกหนึ่งสาวในชุดตัวละครที่คุ้นเคย

 

“ท่านพี่ค่ะ คือว่า ให้ค่ะ” ตัวละครหญิงพูดพร้อมยื่นของให้ซึ่งดูเหมือนแก้วจะคุ้นเคยมันมาก

 

“เอ่อ ขอบใจนะ” ตัวละครชายรับของและสวมกอดที่ตัวละครที่เหมือนจะเป็นน้องสาวทันที

 

“พวกนายทำอะไรกันห่ะ” แก้วกล่าวอย่างโมโห ทำเอานักแสดงจำเป็นต่างผละออกจากกันทันที

 

“เอ่อ คือว่าพวกเรา” โทโมะพยายามอธิบายแต่ทำยังไงก็พูดไม่ออก

 

“ยัยแก้ว” ทันใดนั้นหญิงสาวที่หลบอยู่หลังม่านก็ทักเธอทันที

 

“ยัยฟาง กลับมาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย” แก้วแปลกใจเมื่อเห็นเพื่อนสนิทที่ไม่เจอกันมานานยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

 

“ก็มาได้สามวันแล้วล่ะ” ฟางบอกและเดินเข้าหา

 

“ที่เมืองไทยสนุกหรือป่าว” แก้วถาม

 

“ก็งั้นๆและ ว่าแต่พี่ชายเธอไปไหนซะล่ะ” ฟางถามพลางมองซ้ายมองขวา

 

“เอ่อ” แก้วไม่รู้จะพูดยังไงต่อ ได้แต่หลบหน้าเธอ

 

“นี่ขอถามอะไรหน่อยได้ป่าว” โทโมะเข้ามาขัดจังหวะ

 

“มีอะไรเหรอ” แก้วหันไปหา

 

“พวกเธอรู้จักกันด้วยเหรอ” โทโมะมองหน้าของแก้วสลับกับมองหน้าของฟาง

 

“อืม ฉันกับแก้วเป็นเพื่อนกันมาตั้งสิบกว่าปีแล้วล่ะ จริงๆแล้วบ้านฉันอยู่เมืองไทย แต่ตอนนั้นเศรษฐกิจที่นั่นมันค่อนข้างแย่ พ่อฉันก็เลยมาตั้งรกรากที่สวิตแล้วก็ได้เจอยัยแก้วกับพี่ชายน่ะ ตั้งแต่นั้นมาพวกเราก็เป็นเพื่อนที่สนิทกันสุดๆ

 

“เดี๋ยวนะ ที่บอกว่าเธอมีเพื่อนที่เป็นเจ้าของป่าแทบนี้เนี่ยแสดงว่า เพื่อนคนนั้นของเธอก็คือ”

เขื่อนถามอย่างไม่เชื่อหู

 

“อืมเพื่อนที่ฉันว่าก็คือยัยแก้วนี่แหละ” ฟางบอก

 

“โอกาสที่ยัยนี่จะพูดความจริงคือ 100%” ป๊อปปี้พูดขึ้นด้วยสีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย

 

“ว่าแต่ คนพวกนี้มาที่บ้านเธอได้ยังไงอ่ะ” ฟางถามพลางมองไปที่หน้าพวกหนุ่มๆ

 

“ฉันเห็นพวกนั้นยืนงงอยู่กลางป่าก็เลยจับมาเป็นทาสน่ะ” แก้วบอก

 

“จริงสิ เธอไปเรียนที่เมืองไทยก็น่าจะรู้จักพวกมันบ้างนะ” แก้วว่า

 

“ทำไมเธอถึงถามแบบนั้นล่ะ” ฟางหันไปมองหน้าแก้วอย่างสงสัย

 

“ก็เห็นพวกนั้นบอกว่า เป็นักร้องชื่อดังจากเมืองไทยที่ชื่อเคกระติกอะไรเนี่ย” แก้วถามต่อ

 

“งั้นเหรอ แต่ฉันรู้จักไอ้สมองกลวงนั่นคนเดียวนะ” ฟางบอก

 

“สมองกลวงเหรอ ใครกันล่ะ” แก้วหันไปมองพวกหนุ่มๆ เพื่อค้นหาคนที่เป็นเจ้าของฉายาสมองกลวง

 

“ก็ไอ้คนที่พูดว่า โอกาสอย่างนั้นโอกาสอย่างนี้ยังไงล่ะ” ฟางหันไปมองป๊อปปี้

 

“อ่อรู้แล้ว ไอ้สมองเป็ดนั่นเอง คิๆๆ” แก้วว่าพลางหัวเราะเบาๆ

 

“สมองเป็ดเหรอ ชื่อนั่นไม่เลวนะ คุๆๆ” ฟางหัวเราะออกมาเช่นกัน

 

“พวกเธอกระซิบอะไรกันน่ะ” โทโมะโวยใส่ทันทีเมื่อเห็นหญิงสาวปรึกษากันนานจนผิดสังเกต

 

“โอกาสที่ฉันจะถูกนินทามี 99.99%” ป๊อปปี้บ่นอย่างรู้ทัน

 

“ว่าแต่ พวกนายมาทำอะไรที่ห้องพี่ชายฉันเนี่ย” แก้วถามถึงจุดประสงค์ของพวกเขา

 

“ก็พวกเราจัดงานวันเกิดให้เธอไง” เคนตะบอก

 

“วันเกิดเหรอ อ่อจำได้ล่ะ แล้วทำไมต้องจัดให้ฉันด้วยล่ะ” แก้วถามพลางทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก

 

“ก็โทโมะบอกให้จัดนี่” เขื่อนว่าพลางชี้ไปที่หน้าของโทโมะ

 

“อะเอ่อ ก็แค่อยาก” โทโมะถึงกลับทำอะไรไม่ถูก

 

“อ่อนายนี้เองที่เป็นตัวต้นคิด กล้ามากเลยนะที่เอาของพี่ชายมาล้อเลียนน่ะ” แก้วกล่าวอย่างโมโห

 

“เอ่อ” โทโมะพยายามหาข้ออ้าง แต่เหมือนมีบางอย่างติดอยู่ที่คอ แก้วที่เห็นท่าทีที่สงสัยเธอก็เดินไปหาเขาทันที สามหนุ่มที่เหลือเมื่อเห็นใบหน้าโหดๆของเธอทำเอารู้ได้ทันทีว่า มันจะต้องเกิดอะไรขึ้น

 

“ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกเธอก่อน” โทโมะว่าอย่างรู้สึกผิด

 

“จะขอโทษฉันทำไม จะจัดงานให้ฉันทั้งที่ทำไมไม่จัดให้ยิ่งใหญ่กว่านี้ล่ะห่ะ” แก้วบอกทำเอาพวกหนุ่มๆถึงกับอึ้ง

 

“วะว่าไงนะ นี้เธอไม่ได้โกรธพวกเราหรอ” เขื่อนถามอย่างกล้าๆกลัวๆ

 

“จะโกรธทำไมล่ะห่ะ ดีซะอีกที่มีคนมาจัดงานวันเกิดให้ ขอบใจนายมากเลยนะ”

แก้วยิ้มให้โทโมะ ก่อนจะไปดูเค้กของตัวเอง

 

“โล่งไปที” โทโมะบ่นอย่างโล่งใจ

 

“นึกว่าจะเสียไอ้โทโมะไปซะแล้ว” เขื่อนว่า

 

“คำนวณพลาดเลยนะเนี่ย” ป๊อปปี้บอก

 

“อืม” โทโมะกล่าวสั้น

 

     จากนั้นงานวันเกิดก็ดำเนินไปอย่างราบรื่น ในระหว่างงานฟางกับป๊อปปี้ก็แย่งกันกินเค้กตลอด ในขณะที่เขื่อนก็ร้องเพลงอย่างขะมักเขม้น ส่วนเคนตะก็เต้นบีบอยตามที่ตัวเองถนัด ส่วนแก้วกับโทโมะก็เชียร์ทั้งคู่อย่างเอาเป็นเอาตาย นับเป็นงานปาร์ตี้วันเกิดที่แสนจะมีความสุขซะเหลือเกิน

 

 เอาล่ะสิ ป๊อปปี้เจอคู่ปรับซะแล้ว ยังไงก็ติดตามกันนะครับ