รักวุ่นวายของยัยตัวแสบ

  ใจกลางห้องโถงที่ถือเป็นจุดรวมพลของเหล่านักร้องผู้อาภัพ หญิงสาวเจ้าของบ้านนั่งอยู่ท่ามกลางชายหนุ่มแปลกหน้าที่เธอไม่คุ้นเคยกับพวกเขานัก และด้วยเสียงที่เงียบสงบภายใต้คฤหาสน์สุดหรูหราทำเอาทั้งห้าต่างจับจ้องกันและกันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ บางคนคิดอ่านใจคู่แข่ง บางคนก็คิดถึงเรื่องอื่น ตอนนี้ทั้งห้ากำลังต่อสู้กันด้วยนัยต์ตาที่ดำสนิท ต่างไม่มีใครยอมใครเลยสักคน

“นี่เธอ จะให้พวกเราทำอะไร ก็รีบๆบอกมาซะทีเถอะ” หนุ่มมาดขรึมกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น แต่ดูเหมือนสาวเจ้าจะไม่เกรงกลัวเสียงนั่นเลยสักนิด

“เอาล่ะ สิ่งที่พวกนายต้องทำก็คือ...”

“ข่าวใหญ่จ้า ข่าวใหญ่” ในขณะที่เธอกำลังจะบอกถึงภารกิจของพวกหนุ่มๆนั้น จู่ๆหญิงสาวร่างเล็กก็พุ่งพรวดเข้ามาอย่างรวดเร็ว สีหน้าที่ดูแตกตื่นของเธอ ทำเอาพวกเขาแปลกใจยิ่งนัก

“มีอะไรเหรอยัยฟาง ฉันกำลังมอบงานให้พวกนี้อยู่เลย” แก้วทำหน้าเซงๆ เพราะสิ่งที่เธอคิดไว้ว่าจะแกล้งพวกเคโอติกยังไงนั้น ตอนนี้มันกับเลือนหายออกไปจากสมองอันน้อยนิดซะแล้ว

“ฉันได้ข่าวพี่จองเบด้วยแหละ” คำพูดของฟางทำเอาแก้วชักจะอยากฟังมากขึ้น จากสีหน้าที่ดูเซงแซ่ กับเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่อยากรู้อยากเห็นทันที

“แล้วตอนนี้พี่ชายฉันอยู่ที่ไหน เขาเป็นยังไง แล้วเธอได้ข่าวมาจากที่ไหนห่ะ” แก้วรัวเป็นชุดทำเอาพวกหนุ่มๆและฟางแทบจะตั้งตัวไม่ทัน

“ใจเย็นๆก่อนสิยัยแก้ว รู้สึกว่าพี่ชายเธอน่ะ จะเป็นทหารที่ซีเรียนะเห็นคนบอกว่า ตอนนี้เขากำลังรบกับพวกอิสราเอลด้วยล่ะ” ฟางบอก

“ว่าไงนะ กำลังรบอยู่งั้นเหรอ ไม่ได้การล่ะ” แก้วพูดจบก็รีบวิ่งขึ้นไปทันที

“เดี๋ยว นี่เธอจะรีบไปไหนมิทราบ” โทโมะถาม จากนั้นแก้วก็หันมา

“ก็ไปซีเรียน่ะสิ จริงสิฉันจะพาพวกนายกลับไปบ้านเกิดของพวกนายด้วยล่ะกัน”

  แก้วตอบหน้านิ่ง

“ว่าไงนะ มันไม่ใช่ของใกล้ๆเลยนะแล้วเธอจะไปยังไง รถยนต์ก็ไม่มีแถมอยู่บนเขาแบบนี้ คงต้องใช้เวลาเป็นอาทิตย์นู่นล่ะ” โทโมะโวยวายพร้อมยกเหตุผลนั่นเหตุผลนี้มาอ้าง

“ฉันว่า คงไม่ใช่อย่างที่นายคิดแล้วล่ะ” เขื่อนบอก

“พูดอะไรของนายฟะ แกก็รู้ว่าการที่เราจะไปที่นั่นน่ะ มันไม่ใช่เรื่องหมูๆเลยนะเฟ้ย”

   โทโมะเถียงสุดฤทธิ์

“ไม่ลองดูก่อนหรือไง” เคนตะชี้ไปข้างนอก

“มะ-ไม่จริงน่า” เครื่องบินลำเล็กขนาดที่นั่งเจ็ดถึงแปดคน ทำเอาโทโมะถึงกับอึ้งเมื่อได้ย่นโฉมของมัน

“เธอไปเอามาจากไหน” โทโมะหันไปถามแก้วทันที

“ฉันมีอยู่แล้วแหละ เพียงแต่นายไม่เห็นก็เท่านั้นเอง” แก้วบอกก่อนจะขอตัวไปเก็บข้าวของ

“ฉันว่าพวกเราก็ไปเก็บข้าวของของพวกเราบ้างเถอะ” ป๊อปปี้บอกและเดินจากไป

“นั่นสิ จะได้ลงไปจากที่นี้แล้วนี่นา ตื่นเต้นจัง” เคนตะยิ้มร่า

“จะได้กลับบ้านแล้ววุ้ย” เขื่อนดีใจสุดๆ

“พวกเรา จะได้กลับเมืองไทยแล้วยังงั้นเหรอ นี่เราจะต้องจากที่นี้ไปจริงๆเหรอเนี่ย”

   โทโมะเริ่มสีหน้าไม่ดี เมื่อคิดถึงเรื่องการลาจาก ซึ่งมันก็น่าจะเป็นอย่างนั้น เพราะในเมื่อหญิงสาวมีเครื่องบินส่วนตัวที่บินกลับเมืองไทยโดยใช้เวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงนั้น นับเป็นความโชคดีของพวกเขาเลยทีเดียว แต่เหมือนเขาคนนั้นจะไม่ค่อยแฮปปี้กับเรื่องนี้มากนัก เพราะจิตใจของเขา ถูกกักขังไว้ในคฤหาสน์แห่งนี้ซะแล้ว

“ไอ้เขื่อน มันจะดีแล้วเหรอที่เราต้องกลับเมืองไทยน่ะ” โทโมะยังคงแครงใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“ฉันว่ามันก็ดีแล้วนะ จะได้ไปพบหน้าแฟนเพลงซะที อิๆ” เขื่อนยิ้มอีกครั้งทำเอาคนข้างๆเริ่มหมั่นไส้

“ไปหาแฟนเพลงหรืออย่างอื่นกันแน่ฟะ” เคนตะถาม

“ก็ทั้งสองอย่างนั่นแหละ” เขื่อนบอก

“ใช่ไม่ได้เลยนะพวกแกเนี่ย แล้วนายล่ะป๊อปปี้คิดว่าไง” โทโมะหันไปถามป๊อปปี้บ้าง

“ไม่รู้สิ ฉันก็ว่าดีนะ โอกาสที่เราจะได้กลับก็คือ 100%” ป๊อปปี้บอกก่อนจะก้มอ่านหนังสือต่อ

“เชอะ ไอ้พวกไร้สาระเอ้ย” โทโมะเดินออกไปอย่างหัวเสีย

“นี่นายยังไม่นอนอีกเหรอ” หญิงสาวที่นอนไม่หลับเช่นกันถาม ตอนนี้ทั้งคู่อยู่บนดาดฟ้าของคฤหาสน์สุดหรู เมื่อมองขึ้นไปข้างบนก็พบกับกลุ่มดาวมากมาย กำลังส่องแสงระยิบระยับใส่พวกเขาอย่างไม่ขาดสาย เสียงแมลงในป่าที่โฮร้องกันเป็นจังหวะทำเอาบรรยากาศที่นั่นน่าอยู่ซะเหลือเกิน

“แล้วเธอล่ะ” โทโมะถามกลับก่อนจะทอดสายตาขึ้นไปข้างบน

“อืม ฉันรู้สึกตื่นเต้นน่ะ ที่จะได้เจอพี่ชาย” แก้วที่กำลังมองดวงดาวพูด ก่อนจะจ้องกลุ่มดาวพวกนั้นต่อ

“งั้นเรอะ แล้วเธอจะทำยังไงต่อ ถ้าได้เจอพี่ชายของเธอแล้ว” โทโมะถามต่อ

“ก็คงทำไร่และดูแลป่าต่อไปล่ะมั้ง” แก้วบอก

“แล้วถ้าหาก พี่ชายเธอดันเป็นนักร้องชื่อดังเหมือนกับฉันล่ะ” โทโมะถามแก้วถึงเรื่องสำคัญ เพราะเขาดันรู้ความลับของพี่ชายเธอซะแล้ว

“เป็นนักร้องเหมือนกับนายยังงั้นเรอะ ไม่มีทาง ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก” แก้วชักจะหงุดหงิดกับเรื่องนี้ เธอทำหน้าเหมือนไม่เชื่อสุดๆพร้อมกับส่ายหัวไปมา ทำเอาชายหนุ่มไม่รู้จะทำไงต่อ

“แต่ถ้าเกิด เขาดันเป็นแบบนั้นจริงๆล่ะ” โทโมะเลือกที่จะถามต่อ ถึงแม้จะได้รับคำพูดที่รุนแรงกลับมาก็ตาม

“นายเอาอะไรมาพูด ฉันไม่คุยด้วยแล้วไปดีกว่า” แก้วชิ่งหนีทันที เพราะไม่อยากได้ยินคำว่านักร้องอีกแล้ว

“นี่เธอ เดี๋ยวก่อนสิ” โทโมะรีบวิ่งถามไปทันที

“พี่ชายจะเป็นนักร้องยังงั้นเหรอ ฉันไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด” แก้วบ่นพร้อมทำหน้ามุ้ยอย่างโมโห

 ขอโทษที่อัพช้าน้า ยังไงก็ติดตามตอนนะครับ ช่วงนี้ไรเตอร์กำลังเขียนเรื่องใหม่ก็ฝากอ่านกันด้วยนะครับ ขอบคุณทุกๆคนที่ช่วยกันอ่านจ้าาาา