รักวุ่นป่วนใจนายวายร้ายกับยัยน่ารัก

"ตาป๊อป ทางมหาวิทยาลัยเขาส่งจดหมายมา นี่ลูกไม่ไปเรียนมาเป็นอาทิตย์แล้วเหรอ"

แม่ของป๊อปปี้ผิดหวังมากที่เขาทำตัวแบบนี้  แต่ป๊อปปี้กลับไม่ได้ใส่ใจสักเท่าไหร่

"ก็ป๊อปไม่อยากเรียน  ป๊อปไม่ชอบเรียนคณะสถาปัตย์" ป๊อปปี้บอก

"แล้วป๊อปจะเรียนอะไรล่ะลูก  ป๊อปเรียนมาสามปีแล้วนะ จะจบแล้ว  ทนหน่อยได้ไหม"

"ป๊อปจะไปเรียนเกี่ยวกับออกแบบที่อังกฤษ"ป๊อปปี้บอกอย่างเอาแต่ใจ 

"แล้วหนูฟางล่ะ   ลูกจะทิ้งเขาไว้คนเดียวรึไง อย่าลืมสิว่าตอนนี้ลูกมีภรรยาแล้วนะ"

"ถ้าแม่ไม่ให้ป๊อปไป ป๊อปจะหนีไปอยู่กับเพื่อน"ป๊อปปี้ลุกหนีออกไป  แม่มองตามอย่าง

หนักใจสุดๆ

"นั่น นายจะเก็บเสื้อผ้าไปไหนน่ะ"ฟางถามเมื่อเห็นเขาเข้ามาเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเป้

"อย่ามายุ่ง มันเรื่องของฉัน"ป๊อปปี้ตอบกลับเสียงเย็นชาเพราะกำลังโกรธแม่อยู่

"ฉันไม่สำคัญกับนายงั้นสิ นายถึงไม่บอกฉัน"ฟางน้อยใจเขาขึ้นมา

"มันไม่ใช่เรื่องของเธอ"ป๊อปปี้หันหลังบอกเลยไม่รู้ว่าตอนนี้หญิงสาวกำลังน้อยใจในการ

กระทำของเขา

"เออ อยากไปไหนทำอะไรก็ไปเลย"ฟางบอกก่อนจะวิ่งร้องไห้ออกไป

ป๊อปปี้ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น   ตอนนี้เขาเริ่มสับสนกับตัวเอง เขาเริ่มไม่อยากไปไหน

เขาอยากอยู่กับเธอ เขาคงทนไม่ได้แน่ถ้าไม่ได้เห็นรอยยิ้มหวานๆ หรือน้ำตาของเด็ก

ขี้แย ฉันคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ ฟาง....

ป๊อปปี้เมื่อคิดได้ดังนั้น  เขาจึงรีบวิ่งออกไปตามเธอทันที  แต่มันสายไปเสียแล้ว

ตอนนี้ ร่างของผู้หญิงที่เขารักอยู่บนพื้นถนน นอนจมกองเลือด แน่นิ่ง ไม่มีสติ

ผลจากการที่เธอวิ่งร้องไห้ออกมาโดยไม่ทันมองเลยทำให้โดนรถกระแทกเข้าเต็มๆ

"หนูฟางฮือ...."เสียงแม่ของเขาร้องไห้ ส่วนเขาช็อกแทบทำอะไรไม่ถูก

เขาผิดเอง เขาเป็นคนทำให้เธอมาเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้....

"ตาป๊อป รีบพาหนูฟางส่งโรงพยาบาลเร็วเข้า"พ่อของเขารีบบอก

"ครับพ่อ"ป๊อปปี้ช้อนร่างบางที่ตอนนี้มีแต่คราบเลือดเปรอะเสื้อผ้าเต็มไปหมด

เธอต้องไม่เป็นอะไรนะฟาง....ฉันขอโทษ ฟาง ฉันขอโทษ....

ฟางจะอาการดีขึ้นรึเปล่า ติดตามต่อตอนหน้านะคะ ขอบคุณทุกคนที่อ่าน ที่เม้นต์

รักทุกคนมากๆๆๆเล้ย ฮ่าๆๆ เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ