ชีวิตที่ไร้ค่า

วันรุ่งขึ้น

แก้ว:อือ*โทโมะๆๆๆตื่นได้แล้วโมะ ฟอด*(ร่างบางก้มลงไปหอมแก้มร่างสูงเพื่อปลุกร่างสูงไห้ตื่นขึ้นมาเตรียมตัที่จะไปโรงเรียน)

โทโมะ:อื้อแก้ว สวัสดีตอนเช้านะครับที่รักของโมะ จุ๊บ*-*

แก้ว:อื้อ โทโมะพอก่อนเดี่ยวไปโรงเรียนสายนะลุกไปแต่งตัวเร็ว

โทโมะ:ครับที่รัก**************

เมื่อโทโมะและแก้วแต่งตัวทำภาระกิจกันจนเสร็จก้อออกเดินทางไปโรงเรียน แต่การไปโรงเรียนเปนสิ่งที่แก้วเบื่อที่สุดเพราะเมื่อถึงโรงเรียนแก้วและโทโมะจะต้องตีตัวออกห่างกันและทำเหมือนไม่สนิทกันเสมอ

เมื่อถึงโรงเรียน

โทโมะ:แก้วเดี่ยวเราแยกกันไปเข้าเรียนนะเดี่ยวโมะขึ้นไปก่อนแล้วเดี่ยวอีกสักพักแก้วค่อยขึ้นตามโมะไปนะ

แก้ว:อื้อได้จ้ะ(แก้วคิด*เมื่อไหร่กันนะที่เราจะได้รักกันแบบเปิดเผยสักทีโทโมะ*)

โทโมะ:บายเเล้วเจอกันนะแก้ว (แล้วโทโมะก้อเดินจากไป)

ณ ห้องน้ำ

จริงแล้วโทโมะไม่ได้จะขึ้นห้องหรอกแต่โทโมะจะมาพบใครบางคน

พิม:อ้าว*มาแล้วหรอคะพิมคิดถึงแทบแย่ แล้วยัยแห้งนั้นหายไปไหนล่ะคะโมะ

โทโมะ:ผมก้อคิดถึงพิมเหมือนกันครับ อย่าไปพูดถึงยัยนั้นเลยครับที่รัก เรามาคุยเรื่องของเรากันดีกว่าครับพิมมี่ของโมะ

พิม:ก้อได้คะโมะ

โทโมะ:นั้นเรามาเริ่มกันเลยดีกว่า

พิม:พิมก้อว่า อุ๊บ***(จากนั้นทั้งสองคนก้อทำเรื่องอย่างว่ากัน...........)

แต่ทั้งสองคนนั้นไม่รู้เลยว่ามีคัยบางคนกำลังจ้องมองเขาทั้งสองอยู่

และเธอคนนั้นก้อคือ.....................