รักร้าย เจ้าสาวจำเป็น

"ฟาง…ฟาง"เขื่อนสะดุ้งเมื่อพี่ชายตัวดีพูดออกมาครั้งแรกในรอบสามวัน

"พี่ๆพี่ป๊อปฟื้นแล้ว"เขื่อนตะโกนเรียกพี่ชายอีกสามคนที่นั่งซึมอยู่ในห้องพักญาติที่มีประตูเชื่อมกับห้องนี้ท่ามกลางร่างบรรดาพี่น้องของผู้ที่ป๊อปปี้เรียกในสภาพน้ำตาไหลพรากพี่ๆเค้าก็ไม่รอช้าวิ่งเข้ามาทันที

"พี่ป๊อปจำผมได้เปล่า"

"ฉันเป็นไรแล้วฟางอยู่ไหนเขื่อน"

"เอิ่ม…"ทุกคนมองหน้ากันไปมาไม่รู้ว่าจะตอบยังไง

"แกหกล้มกระดูกร้าวอยู่โรงพยาบาลไม่มีอะไรหรอก"จองเบตอบฝืนยิ้มเพราะตั้งแต่ตอนนั้นขนมจีนก็เอาแต่โทษตัวเองไม่ยอกกินข้าวปลาถ้าเค้าไม่กล่อมและป้อนเธอก็จะเอาแต่ร้องไห้

"ฟางอยู่ไหน"

"นอนก่อนเถอะไอป๊อปจะได้หายเร็วๆ"โทโมะบอกน้องชายพลางกดเตียงลงไปแต่ป๊อปปี้ก็ห้ามไว้

"พี่ๆทำอะไรฟาง"

"ไม่มีอะไรหรอกฟางเค้าไม่ว่าง"เคนตะปลอบอีกคนแต่ป๊อปปี้ก็ไม่เชื่อเค้ากระชากสายน้ำเกลือออกไม่สนใจเลือดที่รินลงมาตามมือวิ่งออกไปทันทีเค้ากระชากพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่สุดมา

"นางสาวธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์อยู่ห้องไหน"พยาบาลได้แต่ทำหน้าอ้ำอึ้งเธอรีบเปิดสมุดเล็กๆแล้วชี้ไปที่ห้องไอซียูก่อนจะรีบวิ่งออกไป

"ฟางเธอเป็นอะไร"ป๊อปปี้รำพึงวิ่งเข้าห้องไอซียูแม้แต่พี่ๆของเค้ายังจับไม่ทันพวกพยาบาลพยายามห้ามแต่ก็ไม่เป็นผลเค้าวิ่งไปที่เตียงหนึ่งเมื่อเห็นใบหน้าขาวซีดและผ้าโพกศรีษะเค้าก็พอจะเดาเหตุการณ์ได้

"ฟางเธอตื่นซิ"ป๊อปปี้คุกเข่าลงข้างเตียงจับมือฟางไว้แน่น

"เธอมาด่าฉันซิฉันไม่ทิ้งเธอ…เธอก็ห้ามทิ้งฉันซิ"

"ฉันรักเธอ อย่าไปไหนนะอยู่กับฉันก่อน"

"เธอก็รักฉันใช่มั๊ย ฉันสัญญาว่าจะไม่มีใครทำอะไรเธอได้อีก"ทุกคนหยุดนิ่งรวมทั้งพี่ๆของเค้าที่มองน้องชายอยู่รอบๆอย่างเศร้าใจแต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อเหล่าพี่สาวของฟางก็โผล่ออกมาในหน้าตาชื่นบานพร้อมกับร่างบนเตียงที่มีน้ำตาไหลรินลงมาเธอลืมตาขึ้นก่อนแล้วกอดป๊อปปี้ไว้แน่น

"นี่มันเรื่องอะไรกันยัยแก้ว"โทโมะถามแฟนสาวที่เค้่าอุปมาขึ้นมาเองแต่วันนี้เธอสวยจริงๆในชุดกระโปรงสีฟ้าเมคอัพอ่อนๆผมประบ่าที่หวีมาอย่างเรียบร้อยผิดกับคนเดิมที่ห้าวๆ

"อะไรกันคะอย่าพึ่งโวยวายสิคะฟังก่อน"แก้วยิ้มหวานน่ารักเดินมายืนข้างโทโมะเนียนๆ=_=

"อธิบายหน่อยดิบวบงง-_-"เคนตะมองหน้าจินนี่เธอแอบเซ็งนิดนึงวันนี้อุตส่าห์ใส่ชุดสีเขียวน่ารักลายเต่าเค้าชอบสีนี้นี่นาชิ!!!

"ไม่อธิบายแล้วเรียกเค้าว่าบวบอ่ะ"จินนี่ทำหน้างอนๆแต่เคนตะก็ส่ายหน้าดึงยัยบ๊องมาโอบไม่เล่าก็ไม่เล่าถ้าแต่งงานกันเมื่อไหร่โดนแน่

"อะไรกันครับฟาง"ป๊อปปี้ขมวดคิ้วมองหญิงสาวตรงหน้า

"ทุกคนไปคุยกันที่บ้านเถอะ"

…………

"บอกกันดีๆก็ได้นี่ยัยช้างน้ำ"ป๊อปปี้ทำหน้ามุ่ยเมื่อสาวๆเล่าว่าอยากลองใจหนุ่มๆฟางเลยแกล้งเป็นเจ้าหญิงนิทรา

"นี่ใครช้างน้ำย่ะ"ฟางตีแขนป๊อปปี้ดังๆ

"แต่ถ้านายโกรธ…ฉันไปหาแฟนใหม่ดีกว่า"

"ไม่แล้วคร้าบบบบ ไม่โกรธเลยแต่ว่า…"ฟางมองป๊อปปี้ที่ทำหน้าเจ้าเล่ห์

"แต่ว่าอะไร"

"แต่ว่ารักอ่ะครับ"เขื่อนชิงพูดหันไปมองเฟย์ที่ยืนกุมมือกันแต่โดยไม่รู้ตัวป๊อปปี้ก็ปาหมอนอิงใส่หัวเขื่อน

"แย่งฉันพูดนะแก"

"โหพี่ก็สวีตไปดิผมจะพาเฟย์ไปปั๊ปปี้เลิฟ"เขื่อนทำหน้างอนดึงเฟย์เข้ามากอด

"ลามปามย่ะ"เฟย์มุ่ยหน้าที่แดงแต่ก็กอดตอบเขื่อนด้วย

"กาแฟ"โทโมะยื่นถ้วยกาแฟให้แก้วที่นั่งดูคู่อื่นหวานกัน

"พูดเพราะๆหน่อยดิ"

"กาแฟครับ"

"เสียงเรียบไปอ่ะ"

"กาแฟครับคุณแก้ว"เริ่มโมโหแล้วนะครับ

"เป็นทางการไป"

"ไม่กินก็ได้กินเอง"พูดจบก็กระดกแก้วรวดเดียวเกือบหมดเหลือแค่ก้นแก้ว

"ล้อเล่นนิดเดียวเองจะกินอ่ะ"แก้วโวยวายใส่โทโมะ

"เหลือนิดเดียวจะกินก็กิน"โทโมะพูดจบก็กระดกกาแฟที่เหลือหมด

"ไหนบอกจะให้ฉันกินไง คนโกห-"แก้วพูดยังไม่จบโทโมะก็ประทับริมฝีปากบางไว้แล้วส่งกาแฟที่แก้วมีความรู้สึกว่ามันหวานกว่าน้ำผึ้งซะอีก

"เจ้าเล่ห์…แต่ก็ชอบ"แก้วพูดตามมาด้วยเสียงผิวปากล้อเลียนของพี่น้องโทโมะทำเอาเธอหน้าแดงซ่านเป็นลูกตำลึง

"โทโมะ…แกเอาไอเดียฉันที่จะทำให้หนมจีนไปทำไม"จองเบถามน้องชายที่มองก็รู้ว่าขโมยแผนเค้ามา

"ไม่ใช้แผนของจองก็ได้นิ"ขนมจีนยิ้มก่อนยื่นกล่องของขวัญใบเล็กให้จองเบ

"อะไรอ่ะ"

"เปิดเองสิค่ะ"จองเบยิ้มค่อยๆแกะกระดาษห่อของขวัญออกจนเห็นกล่องแหวนสีน้ำเงินที่เปิดมาเห็นเป็นแหวนเพรชเม็ดกลาง

"หนมจีนไม่น่าซื้อมาเลย"จองเบดุแต่ก็สวมแหวนไว้ที่นิ้วนางข้างซ้าย

"ใครซื้อมรดกจากทางคุณย่าย่ะ"ขนมจีนกลอกตาไปมาแต่ก็สะดุ้งเมื่อจองเบจับมือเธอแล้วสวมแหวนเพรชเม็ดใหญ่กว่าของเธอนิดนึงที่นิ้วนางข้างซ้าย

"ไหนบอกไม่มีแผน"

"ไม่ได้บอกหนมจีนพูดเองเออเองนะ"จองเบมองขนมจีนหยักคิ้วให้

"คนขี้โกง"ขนมจีนฝาดแขนจองเบแต่ก็ได้ยินเสียงตบมือกราวมาจากด้านหลัง

"คุณเป็นคู่หมั้นผมแล้วหนมจีน"

"กะ…ก็ได้"ขนมจีนหน้าแดงเมื่อจองเบกดจมูกโด่งฝังไว้ที่แก้วนวลของเธอ

"เย้ พี่จองสละโสดแล้วโว้ย"เขื่อนตะโกนเรียกเสียงเฮฮาจากคนอื่นได้ใครจะคิดว่าคนอย่างจองเบจะมีคู่หมั้นก่อนใคร

"แล้วนายไม่มีอะไรเซอไพรส์ฉันเหรอ"จินนี่ถามเคนตะที่ยืนยิ้มมุมปาก

"เธอนั่นแหละไม่มีเหรอ"เคนตะถามตอบ

"ชิ นายเป็นผู้ชายนะย่ะ"

"แล้วฉันต้องให้เธอ…เนื่องในโอกาสอะไรล่ะ"จินนี่สะดุ้งใช้สินะเธอไม่ได้เป็นอะไรกับเค้าซะหน่อยนิพูดแล้วเศร้าแหะ

"ใช่สินะก็เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่นา"

"แต่ว่าถ้า…เธออยากเป็นก็บอกนะ"เคนตะขยับเข้ามาใกล้จินนี่

"บ้าใครอยากเป็นอะไรกับนาย"จินนี่หน้าแดงดันอกเคนตะออก

"แต่ฉันอยาก…เป็น"

"พูดอะไรของนาย"จินนี่แทบจะซุกแผ่นดินหนีเขินจะตายอยู่แล้ว

"เธออยากให้ฉันเป็นอะไรฉันก็เป็นได้นั่นแหละ"เคนตะพูดจบก็หยิบช่อดอกไม้ที่เอามาตอนไหนก็ไม่รู้ให้จินนี่ท่ามกลางความสุขของสาวๆหนุ่มๆสิบคนเค้าจะรู้หรือไม่ว่าอุปสรรคซึ่งกำลังคืบคานเข้ามา…!!!

ติดตามตอนต่อไปน้าเปิดตัวนางร้ายแว้ว