สาวฮอตหน้าใส ปะทะ นายวายร้ายสุดเท่
เขียนโดย 
Ploy_ye
วันที่ 23 มิถุนายน พ.ศ. 2556 เวลา 11.16 น.
แก้ไขเมื่อ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2556 20.06 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"ฉันไม่ได้อิจฉา อย่างฉันนะ สวย 100 เปอร์เซ็นต์ และของจริงทั้งหมดด้วย" ฉันเถียง หน้าตาสวย ผิดขาว
จมูก
โด่ง หน้าอกก็อวบอิ่ม ใครจะเพอร์เฟกต์ได้เท่าฉันไม่มีอีกล่ะ
ขณะกำลังสนทนากันอยู่ รถคันหนึ่งก็เร่งเครื่องเสียงดังแล่นเข้ามาในมหาวิทยาลัยท่ามกลางเสียงกรี๊ด
กร๊าด
ของสาวๆ อิแค่ได้พวกเด็กแว้นที่ชอบทำผมสีทองๆ เหมือนจะหล่อ จะไปครั่งไคล้อะไรนักหนานะ
ฉันละเลียดพวกนี้ที่สุดเลย
"ใครกันเนี่ย น่ารำคาญ"
"ไม่รู้สิ ไปดูกันเถอะ" เฟย์บอก
"ไร้สาระ กรี๊ดอะไรบ้าบอ" ฉันสะบัดหน้าหนี
"กวิน พาฉันไปดูหน่อย" เฟย์ลากกวินไป
"รออยู่นี่นะยะ" แล้วทั้งสองนก็เดินออกไป จะอยากดูอะไรกันนักหนานะ ฉันน่ะไม่จำเป็นต้องตามพวกนี้ไปหรอก
อย่างฉันเป็นพวกสวยเลือกได้ เพราะฉะนั้นฉันมักจะให้ผู้ชายวิ่งตามมากกว่าไปวิ่งตามผู้ชาย
เสียงกรี๊ดยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะ ที่นี่มหาวิทยาลัย ที่ที่เรามาศึกษาหาความรู้ ถึงแม้ว่าสมอง
ของฉันจะไม่ดีเท่าไร แต่ฉันก็ไม่ได้บ้าผู้ชายนะ
ไม่นานนักครีมกับกวินก็กลับมา ทั้งสองมีสีหน้าตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก
"เป็นอะไรกันยะ"
"แก เกิดมาเพิ่งเคยพบเคยเจอ" เฟย์บ่ละเมอเพ้อพกอย่างกับคนบ้า มาดคุณหนูของแกหายไปไหนนะ
ยัยเฟย์เน่า -_-^^
"อะไรของพวกแก แล้วตกลงไปเจออะไรมา"
"พี่ป๊อปปี๊ หล่อ หล่อ หล่อมาก หล่อจน จนจะ"
"จะอะไร"
"จะตาย" พูดแล้วเฟย์ก็ทำท่าสลบลงไป ฉันกับกวินมองหน้ากัน
"นี่ถ้าเพื่อนแกจะบ้าจนเป็นลมขนาดนี้ละก็นะ" ฉันหันไปบอกกวินอย่างเอือมระอาพร้อมกับบยกมือขึ้นจับศีรษะ
"อืม ฉันก็งงเหมือนกัน...ฉันหล่อกว่าตั้งเยอะ" กวินที่เหมือนจะเห็นด้วยกับเฟย์กลับพยักหน้าสนับสนุน
ฉันอย่างงงๆ
"วันนี้ฉันจะเชื่อแกก็แล้วกัน" เราสองคนช่วยกันพยุงเฟย์ไปยังม้านั่งบริเวณนั้น ปฐมพยาบาลเฟย์ด้วยยาดม
ราคาแพงของฉันที่คุณหญิงแม่ซื้อมาให้จากปารีส คุณหญิงแม่บอกว่าแค่ดมครั้งเดียว...คนที่เป็นลมก็จะฟื้นทันที 
"พะ พะ พะ พี่ป๊อปปี๊" เฟย์ลืมตาและร้องขึ้นมา จากนั้นก็สลบอีกที อย่างน้อยยาดมคุณหญิงแม่ก็ยังได้ผล
แม้จะไม่ถึงนาทีก็ตายเถอะ 
"ทำไงดีล่ะเนี้ย" กวินถาม
"เดี๋ยวก็คงฟื้นแหละ แกเฝ้ามันนะ ฉันจะไปซื้อน้ำ"
ฉันลุกขึ้นเดินไปยังร้านค้าบริเวณมหาวิทยาลัย ตอนนี้อากาศร้อนมากเพราะว่าฉันรักเพื่อนหรอกนะ
ฉันถึงกล้าเอาผิดสวยๆ ออกมาเดินกลางแดดแบบนี้อีกครั้ง
"ว้าว คนสวย จะไปไหนครับ" เสียงรุ่นพี่ต่างคณะแซวขึ้น ฉันเกลียดพวกนี้ที่สุด ไม่เคยเห็นคนสวยรึไง
น่ารำคาญที่สุด
"ไปแถวนี้แหละค่ะ"
"ไปไหนล่ะครับ"
"ไปซื้อน้ำค่ะ"
"พี่ซื้อให้มั้ยครับ"
"งั้นก็ไปซื้อมาสิค่ะ จะรออยู่ตรงนี้นะคะ" ฉันบอก หยุดยืนอยู่ใต้ร่มไม้ เวลาแบบนี้บริหารเสน่ห์ด้วยตัวเองเล่น
ก็ดีเหมือนกัน...อีกอย่างฉันไม่อยากเดินตากแดด
"ครับ รออนยู่นี่นะครับ" แล้วพี่คนนั้นก็วิ่งออกไป นี่คงดีใจมากสินะที่ฉันใช้ให้ไปซื้อน้ำ
ระหว่างที่ฉันยืนรอผู้ชายอีกคนก็ถามขึ้น
"น้องเชอร์เบตรอใครอยู่เหรอครับ"
"รอน้ำค่ะ พอดีมีคนอาสาไปซื้อมาให้"
"พี่รอเป็นเพื่อนนะครับ"
"ไม่จำเป็นหรอกค่ะ"
"แต่พี่ว่าน้องเชอร์เบตจำเป็นต้องมีคนยืนคุยเป็นเพื่อนนะครับ"
ฉันเกลียดพวกหน้าหม้อจริงๆ ไม่อยากพบอยากเจอก็ยังอยากจะมาสานสัมพันธ์อีก ออกไปไกลๆ ไป๊
"งั้นก็ตามใจค่ะ" ฉันตอบแบบขอไปที
"หนังสือที่น้องเชอร์เบตถ่ายแบบ พี่ซื้อทุกเล่มเลย"
"เหรอค่ะ "
"แล้วก็เก็บไว้เป็นอย่างดี"
"
"
"เพราะว่าน้องเชอร์เบตคือดวงใจของพี่"
"-_-^^^" อ้วก ฉันอยากจะอ้วกแล้ว หน้าตาก็พอดูได้ แล้วก็ไม่ได้
โบราณมาจากไหน แต่ทำไมคารมคุณพี่คนนี้ช่างโบราณเยี่ยงนั้น เชอร์เบตรับไม่ได้ๆๆ
"น้ำได้แล้วคร้าบ" พี่คนเดิมวิ่งมาบริเวณที่ฉันยืนอยู่
"ขอบคุณนะค่ะ" ฉันยิ้มเล็กน้อยแต่พองามตามที่คุณหญิงแม่สอน ก่อนจะเดินจากไปอย่างมาดมั่น
และเป็นเพราะฉันเป็นรีบจนไม่ได้มองทางหรืออะไรก็แล้วแต่...กระโปรงทรงเอของฉันไปเกี่ยวกับอะไรบางอย่าง..!!
มันคืออะไรเอ่ย? 'ให้ทายค่ะ 
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
