you and me เพื่อนกันตลอดไป

         ฤดูกาลที่เปลี่ยนแปลงพร้อมกับบรรยากาศที่เปลี่ยนไป ช่วงของความสุขที่ดูเหมือนจะพลันหายไปกับสายลมที่แผ่วเบา ผมไม่ชอบโลกภายนอกแล้วก็ ไม่ได้สนโลกภายใน ช่วงชีวิตที่หลายคนคิดว่ามันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับทุกคน ใช่แล้วครับ ชีวิตวัยรุ่น วัยที่กำลังเติบโตแล้วก้าวไปสู่วัยกลางคน แต่สำหรับชีวิตวัยรุ่นของผมแล้วนั้น มันต่างจากที่คุณคิด ผมย้ายมาจากญี่ปุ่น เพราะแม่ของผมคิดว่า ผมป่วยเป็นโรคชนิดหนึ่ง โรคที่ใครๆก็หวาดกลัว แม้แต่คนใกล้ตัวของคุณเองก็อาจหวาดกลัวคุณเช่นกัน อิคิโคโมริโรคที่ทำให้คนหนึ่งคนต้องหมกหมุ่นอยู่แต่ในห้อง นั่งเล่นเกม ข้าวปลาไม่กิน วันๆเอาแต่นอน นอน แล้วก็นอน แต่ว่า ใครหลายคนก็อาจจะไม่เป็นเช่นนั้น และหนึ่งในนั้นก็คือตัวของผมเอง ผมอาจมีอาการเหมือนที่พูดมา แต่ไม่ใช่ ผมไม่ได้เกลียดคนภายนอก แล้วก็ไม่ได้ชังคนภายในแต่อย่างใด แต่ผมคิดว่า สิ่งรอบๆกายของผม มันน่าเบื่อก็เท่านั้นเอง

นักเรียนหญิง A // ดูนั่นสิเธอ นักเรียนใหม่ที่เขาร่ำลือ ว้ายยยยย หล่อโครตอ่ะ    

นักเรียนหญิง B // แต่ท่าทางเขาไม่สนพวกเราเลยสักนิด

        ผมเดินก้มหน้าก้มหน้าไปที่อาคารเรียนที่ผมจะต้องแนะนำตัว ที่จริง ตอนอยู่ญี่ปุ่นผมก็เคยเข้าโรงเรียนมาเหมือนกัน แต่ที่นั่นต่างกับที่นี่นัก เพราะแต่ละคนไม่ได้สนอกสนใจใครเท่าไหร่ ทุกคนมองคนอื่นๆเสมือนเป็นสิ่งที่ผ่านสายตาไปก็เท่านั้น

อาจารย์ // เอาล่ะทุกคน จะขอแนะนำนักเรียนใหม่นะ นี่เธอ เข้ามาสิ

โทโมะ // สะ ..หวัดดี

        ทุกคนทำหน้าอึ้งเมื่อได้เห็นหน้าของเขา

อาจารย์ // โทโมะ เธอไปนั่งตรงนั่นน่ะ เอาล่ะนักเรียนทุกคนเปิดหน้ายี่สิบสองแล้วลองอ่านให้ฟังหน่อยสิ

.....??? // หวัดดีนะครับ นักเรียนใหม่

โทโมะ // นายคือ ..

....??? // อ่อ ฉันชื่อป๊อปปี้ ต่อจากนี้นายคือเพื่อนของฉันนะ

โทโมะ // อืม ...

        การเรียนวันแรก ทุกอย่างก็เป็นไปได้ด้วยดี แล้วเพื่อนคนแรกท่าทางอ่อนโยนก็แนะนำสถานที่ในโรงเรียนได้อย่างดีเยี่ยมซะด้วย เจ้าคนที่ชื่อป๊อปปี้เนี่ย ดูแล้ว ท่าจะต่างจากคนอื่นๆแฮะ

เขื่อน // ไงๆป๊อปปี้ ได้ข่าวว่า ห้องนายมีนักเรียนใหม่ย้ายมาเหรอ อ้าวแล้วอยู่ไหนล่ะนั่น ?

ป๊อปปี้ // อ่อนี่ไง หมอนี่ชื่อโทโมะ รู้สึกจะย้ายมาจากญี่ปุ่นน่ะ

เคนตะ // เอ๋ อยู่ญี่ปุ่นเหมือนกันเหรอเนี่ย ยินที่ได้รู้จักน่ะ โดโซะ

        เจ้าบ้า ฉันชื่อโทโมะต่างหากล่ะ ! 

เขื่อน // เฮ้ไอ้แว่น นายก็มาทางนี้ด้วยสิ

จองเบ // เรียกใครว่าไอ้แว่นฟระ !

เคนตะ // เอาน่าไอ้แว่น ไม่เห็นต้องเขินเลยนี่นา

        โป๊กกกก ! (เคนตะโดนตบหัว) 

จองเบ // พูดมากจังนะไอ้ลิง

เคนตะ // ทำไมฉันต้องโดนทุกทีด้วยฟระ 

โทโมะ // พวกนาย ...

ป๊อปปี้ // อ่อ นี่เพื่อนสมัยเด็กของฉันเอง เจ้านี่ชื่อเขื่อน ส่วนหมอนั่นชื่อเคนตะ แล้วก็ .. คนที่ยื่นเก๊กท่าอยู่ตรงนั้นน่ะ ชื่อไอ้แว่น

จองเบ // แกก็อยากเป็นศพเหมือนกันสินะ !

ป๊อปปี้ // เอาน่าๆ ล้อเล่นน่าล้อเล่น หมอนี่ชื่อว่าจองเบ เอ .. ว่าแต่นายเถอะ คิดจะเข้าชมรมไหนเหรอ

โทโมะ // ฉันคิดว่า คงจะเป็นกีฬาน่ะ

ทุกคน // เอ๊ะ กีฬาเหรอ !?

โทโมะ // ทำไม มีอะไรแปลกไปหรือไง

เขื่อน // ชมรมกีฬาเขามีไว้เฉพาะคนที่ร่างกายแข็งแรง แต่ดูนายสิ ผอมแห้งยังกะคนติดยา จะไหวเร้อ

เคนตะ // คิดอะไรตื่นๆอีกล่ะไอ้เขียด ตอนปี 1 ก็เห็นไอ้จองเบมันเป็นตัวอย่างแล้วไม่ใช่หรือไง

จองเบ // แล้วทำไมต้องโยงมาที่ฉันฟระ    

เขื่อน // ก็ไม่อยากให้โทโมะเหมือนนายนี่นา

จองเบ // ไอ้เขื่อน ขืนแกพูดอีกครั้ง เตรียมจองโล่งไว้ได้เลย

ป๊อปปี้ // เอาน่าทั้งสองคน ยังไงซะ พวกเราลองพาโทโมะไปดูชมรมกีฬาก่อนเถอะน่า

เคนตะ // ไปกันเถอะไอ้เขียด

เขื่อน // อืม ...

    และแล้วช่วงชีวิตวัยรุ่นที่แสนจะน่าเบื่อของผมก็จบลง ตอนนี้ ผมไม่ต้องหันหลังให้กับคนรอบข้างอีกแล้ว เพราะผมได้เจอ สิ่งที่ผมตามหามาตลอด ผมได้เจอแล้ว คนที่เข้าใจ .. ในตัวผม

                                (ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะครับ)