Happy Birthday To 'TOMO'
เขียนโดย 
StrawberryTKCuTe
วันที่ 8 มิถุนายน พ.ศ. 2556 เวลา 21.46 น.
แก้ไขเมื่อ 8 มิถุนายน พ.ศ. 2556 22.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
1)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
SF : TOMO x KAEW
Happy Birthday To ‘TOMO’ ให้โทโมะได้มั้ย...หัวใจของแก้วน่ะ!
“นี่...”
“...”
“นี่ๆ...”
“...”
“นี่! คนตัวเล็กของผีดิบคร้าบไม่ได้ยินที่ฉันเรียกหรือไงฮะ?” เขื่อนทำหน้ายุ่งก่อนจะเดินมาตะโกนเสียงดังข้างหูของแก้วก่อนที่เจ้าตัวจะทำหน้าบุ้ยแล้วตบแก้มขาวๆของนายเพื่อนตัวแสบไปหนึ่งทีเบาๆด้วยความโมโหที่เขื่อนบังอาจมาทำลายสมาธิของเธอ?
เพียะ!
“ไอ้บ้า! ตะโกนมาได้ คนบ้านี่” คนตัวเล็กยกมือสองข้างปิดหูตัวเองเพราะมันอื้อจากเสียงอันดังของเขื่อนที่ตะโกนใส่เมื่อครู่ ดวงตากลมใสมองค้อนเพื่อนสนิทอย่างเคืองๆ ทั้งๆที่เธอกำลังนึกถึงอะไรบางอย่างเกือบจะได้แล้วเชียว กลับต้องมาล้มกลางคันเพราะเขื่อน
ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจๆๆๆๆๆๆๆ
“โอ้ย! ตบมาทำไมวะแก้ว เจ็บว่ะ แค่จะถามว่าเมื่อไหร่จะไปแฮปปี้เบิร์ทเดย์ผีดิบมันครับ จะเที่ยงคืนล่ะนะ”
ใบหน้าสวยหวานก้มหน้าลงพร้อมกับแก้มขาวๆของเจ้าตัวกำลังขึ้นสีระเรื่อดูแล้วน่ารักอย่าบอกใครเลยล่ะ เขื่อนเอียงคอมองปฏิกิริยาของเพื่อนรักด้วยความงุนงง เขาก็แค่ถามว่าเมื่อไหร่เธอจะไปอวยพรวันเกิดให้โทโมะ เพื่อนสนิทอีกคนก็เท่านั้น ทำไมต้องทำท่าเหมือนเขินอายอะไรแบบนี้ด้วย ไม่ได้บอกให้ไปเป็นคุณภรรยาผีดิบซะหน่อย!
“ยุ่งน่า...” คนตัวเล็กตอบมุบมิบเสียงเบาๆ
“เออๆ อย่าลืมละกัน ไปละ” คนกวนประสาทเดินจากไปแล้ว เหลือแต่แก้วที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม...โต๊ะเบอร์ 7
อ้ะ! ลืมบอกไปสิว่าตอนนี้แก้ว เขื่อน และโทโมะรวมถึงเพื่อนคนอื่นๆอยู่ที่ผับแห่งหนึ่งเนื่องจากเจ้าของวันเกิดเขาต้องการจะเลี้ยงฉลองก็เลยนัดเพื่อนๆออกมาซะหมด เสียงก็ดัง เหล้าก็คลุ้งไปทั่ว แถมมีกลิ่นนิโคตินอีกแบบนี้แก้วไม่ชอบเอาเสียเลย เมื่อกี้ที่คุยกับเขื่อนก็แทบจะไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว คนตัวเล็กส่ายหน้าเบาๆก่อนจะฟุบลงกับโต๊ะอย่างเบื่อหน่าย...
แถมตอนนี้อยู่คนเดียวเสียด้วย...คิดแล้วแก้วก็อดจะเหงาไม่ได้ เพื่อนคนอื่นๆก็ออกไปสนุกกันหมดเหลือแต่เธอเองที่ยังคงนั่งนิ่งคิดอะไรเรื่อยเอยกับน้ำส้มแก้วที่สิบในมือที่นั่งจิบไม่รู้เบื่อเสียที ทำไงได้ก็คนมันกินแอลกอฮออล์ไม่เป็นนี่นา เห้อ~
งื้อออออออออออ ไม่ชอบแบบนี้เลย T___T
“อ้ะ!!”
“ทำหน้าเซ็งอะไร เดี๋ยวจูบเลยนี่...” รู้สึกตัวอีกทีคนเมาเจ้าของวันเกิดก็คล้องคอเธอให้เงยหน้าแถมยังอยู่ใกล้ในระยะประชิดกันแบบนี้ด้วยเล่นเอาคนตัวเล็กได้แต่ก้มหน้างุดพูดอะไรไม่ออก
จะให้พูดอะไรออกได้ล่ะ ในเมื่อลมหายใจร้อนๆที่เจือไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอลล์อ่อนๆอยู่คงรินรดอยู่ข้างแก้มแบบนั้นน่ะ ไม่รู้อะไรบ้างเลยว่าคนโดนกระทำแทบจะดิ้นตายอยู่แล้ว!
“ว่าไง มาวันเกิดเขาเนี่ย ไหนล่ะของขวัญ?” คนพูดยังคงส่งสายตากึ่งล้อเลียนมาให้คนตัวเล็กที่กำลังนั่งเกร็งอยู่ในอ้อมแขนของตัวเองได้อย่างหน้าตาเฉย ถึงแม้แก้วจะพยายามผักตัวเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผล
“จะ...จะเอาอะไรล่ะ...” ตอนนี้แก้วก็ชักจะโมโหขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกัน ทำไมคนโตกว่าถึงชอบแกล้งเธอแบบนี้ก็ไม่รู้ ดูสิ! เมาแล้วยังมาลวนลามเธออีก น่าหยิกจริงๆเลยให้ตายเหอะ!
โทโมะเลิ่กคิ้วขึ้นเล็กน้อย เงียบเสียงลง...ก่อนจะหัวเราะหึในลำคอแล้วฉุดมือเล็กคว้าตัวออกไปด้วยกันท่ามกลางความงุนงงของแก้ว
TOMO’s Part
“ไหนล่ะของขวัญน่ะ จะให้ได้หรือยัง?”
ผมทวงถามของขวัญเป็นรอบที่สองจากผู้หญิงตัวเล็กตรงหน้าและคงไม่ต้องให้บอกว่าเจ้าตัวจะทำหน้ายังไงนอกเสียจาก...หงุดหงิดใส่ผมน่ะ คงจะโมโหที่ผมทวงอยู่ได้หรือไม่ก็โมโหที่ผมกักขังเธอไว้แบบนี้...ผมดันร่างเล็กจนติดกำแพงทางเดินที่ไร้ผู้คนแล้วขังแก้วเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้างโดยการค้ำกับผนัง ส่งผลให้ยัยตัวแสบเสมือถูกผมจองจำไปโดยปริยาย...
“จะเอาอะไรล่ะ ทวงอยู่ได้!”
“ให้ได้หรือเปล่าล่ะ...”
“ก็บอกมาก่อนซิ ไม่บอกแก้วจะรู้เหรอผีดิบ คนบ้านี่!” ได้ผลแหะ...คนตัวเล็กโมโหผมใหญ่เลยล่ะ
“ก็แค่อยากจะถามให้แน่ใจ...ว่ากล้าหรือเปล่าที่จะให้ในสิ่งที่โทโมะขอน่ะ”
“อะไรๆๆๆๆ เออ ให้หมดเลย ทวงอยู่ได้ เซ็ง เบื่อ!” แก้วทำหน้ามุ่ยใส่ผมก่อนเจ้าตัวจะใช้นิ้วชี้จิ้มแรงๆลงบนหน้าอกของผม ใบหน้าสวยหวานกับริมฝีปากหน้าจูบรวมถึงจมูกโด่งเชิดรั้นใส่ ดูแล้วโคตรหน้าหมั่นไส้เลยล่ะ...
พูดแล้วนะว่าแก้วจะให้...อย่ามาว่าโทโมะทีหลังแล้วกันนะครับ J
ร่างเล็กนอนขยับไปขยับมายุกยิกจนผมต้องตื่นขึ้นหลังจากที่ง่วงสุดแสนจะง่วง พอตื่นขึ้นมาก็เห็นใบหน้าหวานๆนอนเกยอยู่กับหน้าอกของผม อา...ดูแล้วน่ารักจริงๆ เวลาที่คนสวยหลับน่ะ เวลาไม่ดื้อน่ะ เวลาไม่ถียงผมน่ะ น่ารักเป็นบ้าเลยให้ตายเหอะ...แต่ตอนตื่นก็น่ารักเหมือนกันนะ ผู้หญิงซนๆคนนี้น่ะยั่วใจผมได้ทุกเวลาอยู่แล้ว...
“เด็กขี้เซา ยังไม่ตื่นอีกเหรอ?” ผมร้องเรียกยัยตัวเล็กนี่เบาๆข้างหูคนที่นอนเกยผมอยู่
“อืออออ” คนตัวเล็กตอบรับเสียงยานคางบอกได้เลยว่าคงอีกนานเป็นแน่กว่าที่เจ้าตัวจะตื่นตมอย่างที่ปากพูดโดยที่ผมไม่ปลุกน่ะ
ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมต้องโน้มหน้าลงไปจูบเบาๆที่แผ่นหลังเปลือยเปล่าของคนในอ้อมกอดแบบนั้น ไม่รู้อะไรอีกเหมือนกันที่ทำให้ผมต้องการเธอมากขนาดนี้ ดูเหมือนว่าการกระทำของผมจะทำให้คนที่กำลังนอนหลับสบายบนตัวผมหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย เจ้าตัวโบกมือไล่ปัดป่ายไปทั่วบอกได้เลยว่าเธอคงรำคาญผมมากที่ยังคงยุกยิกอยู่กับผิมนุ่มๆ ของเจ้าตัวหลังจากที่เมื่อคืน...ผมเองก็ซนกับแก้วไม่น้อยเลย
ช่วยไม่ได้จริงๆนี่นะ...
“ถ้าไม่ตื่นจะปล้ำอีกรอบนะ” ผมกระซิบเบาๆที่ข้างหูยัยตัวแสบ และดูแหมือนว่า...จะได้ผลจริงๆด้วย
O____O!?
“ตื่นเลย?” ร่างบางที่กำลังงัวเงียอยู่เมื่อครู่ดีดตัวลุกขึ้นจากอกผมและยังไม่ลืมที่จะลากผ้าห่มขึ้นมาปิดบังตัวเอง แก้มขาวที่ผมเพิ่งจะจูบไปเมื่อครู่ขึ้นสีแดงเรื่ออีกครั้ง ดวงตากลมโตสดใสแวววัวคู่นั้นหลุบลงต่ำไม่กล้าสบตาผม ริมปากบางเม้มแน่นและคล้ายกำลังจะพูดอะไรออกมา ถ้าให้ผมเดานะ คงไม่พ้น..
“ออกไปนะ พูดบ้าอะไร!!” คำด่าผมนั่นเอง...
“จำไม่ได้หรือไงว่าเมื่อคืน...เราทำอะไรกันบ้าง หืม?”
ผมคว้าแก้วเข้ามากอดแน่นจนร่างเล็กเกยขึ้นมานั่งบนตักผม ชอบจังเลยกับการที่ได้กอดแก้วแบบนี้น่ะ ผมเกยใบหน้าลงกับไหล่เนียน.พร้อมกับซอกคอหอมๆของแก้วอย่างออดอ้อน และก็เป็นอีกเช่นเคย...เจ้าตัวยุกยิกทำท่าจะหนีออกจากอ้อมกอดของผม ร้อนถึงผมต้องรำลึกความหลังเรื่องเมื่อคืนให้ซะหน่อย
“ปล่อยนะ...”
“ขอบคุณนะสำหรับของขวัญ โทโมะรักมันมากเลย...ขอบคุณนะครับ”
“ขะ...ขอบคุณอะไร...บะ...บ้า!! O/////O” คนตัวเล็กของผมพูดจาอึกอักเมหือนคนกลังจะจมน้ำ เดาได้ไม่ยากเลยว่าเจ้าตัวคงกำลังเขินเลยไม่ยากให้ผมพูดถึงเรื่องเมื่อคืนอีกเป็นแน่
“จำไม่ได้เหรอ...”
“ไม่ได้...จำไม่ได้ซะหน่อย...”
“งั้น...ขอแกะของขวัญอีกรอบได้มั้ยล่ะ...” ผมกระซิบชิดแก้มใสพร้อมกดจูบเบาๆตั้งแต่พวงแก้มนิ่มๆของเจ้าตัวเรื่อยลงมาจนถึงหัวไหล่เปล่าเปลือยของคนในอ้อมกอด
“เอ๋...”
“...นะ”
ผมทึกทักเอาเองว่าแก้วอนุญาตให้ผมแกะของขวัญได้อีกครั้ง...ผมดึงร่างเล็กบนตัวให้ล้มลงด้วยกัน เกลี่ยไรผมที่ลู่ปรกข้างแก้มใสนั่นออกทำให้ผมมองเห็นได้ทั่วทั้งใบหน้าสวยหวานของของขวัญของผมได้ถนัดตา ดวงตากลมโตสวยคู่นั่นมองผมด้วยความเขินอายในขณะที่ดวงตาของผมมองเธอด้วยความลึกซึ้ง...และอยากให้เธอรับรู้เหลือเกิน ผมยกมือแตะข้างแก้มใสแผ่วเบาก่อนจะกมลงจูบเบาๆที่ริมฝีปากแสนยั่วนั่น...
ทำไมผมถึงบอกว่าผมรักของขวัญชิ้นนี้มากน่ะเหรอ...
“ไหนล่ะของขวัญน่ะ จะให้ได้หรือยัง?”
“จะเอาอะไรล่ะ ทวงอยู่ได้!”
“ให้ได้หรือเปล่าล่ะ...”
“ก็บอกมาก่อนซิ ไม่บอกแก้วจะรู้เหรอผีดิบ คนบ้านี่!”
“ก็แค่อยากจะถามให้แน่ใจ...ว่ากล้าหรือเปล่าที่จะให้ในสิ่งที่โทโมะขอน่ะ”
“อะไรๆๆๆๆ เออ ให้หมดเลย ทวงอยู่ได้ เซ็ง เบื่อ!”
พูดแล้วนะว่าแก้วจะให้...อย่ามาว่าโทโมะทีหลังแล้วกันนะครับ J
“โทโมะอยากได้แก้วน่ะ...ให้ได้หรือเปล่าล่ะ”
เมื่อคืน...ผมไม่ได้พูดล้อเธอเล่นหรอกนะ ผมพูดเรื่องจริง แล้วทำไมจะต้องอาย จะต้องกลัวกับการที่จะพูดความจริง ผมรักผมก็จะบอกว่าผมรัก และของขวัญวันเกิดปีนี้ที่ผมอยากได้ก็คือเธอ และผมอยากจะพูดเอาไว้ตรงนี้เลยว่าผมอยากได้ของขวัญชิ้นนี้มานานแล้ว หากผมได้ดั่งใจเมื่อไหร่ บอกได้เลย..ว่าผมจะไม่มีวันทิ้งของขวัญที่แสนมีค่ากับผมแน่นอน!
“ของขวัญที่ถูกแกะแล้วมันจะยังเหลือค่าอะไรอีกเหรอ...”
ผมนอนซบลงกับซอกคอหอมๆของแก้วอย่างเหนื่อยอ่อนกับการซนกับเธอเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ อยู่ๆแก้วก็พูดขึ้นมาแบบนั้น...แผ่นหลังบางของเจ้าตัวแนบชิดไปกับแผ่นอกของผม ผมเลยมองเห็นว่าใบหน้าสวยหวานของคนที่ผมกังกอดอยู่ตอนนี้เป็นเช่นไร ทำไมเสียงหวานถึงดูเศร้าแบบนั้น.
“หืม...เป็นอะไรไปครับเด็กดี”
“ก็โทโมะได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วนี่ ปล่อยได้แล้ว...”
“ปล่อยได้ยังไง รักขนาดนี้แล้วจะให้ปล่อยไปไหนของขวัญน้อยของโทโมะ”
“ระ...รักเหรอ O////O” ได้ผลแหะ...คนตัวเล็กหันกลับมาหาผมทันที อยากจะขำกับท่าทีน่ารักๆแบบนั้นเหลือเกิน แต่ถ้ากลัวหัวเราะไปแล้วแก้วจะรู้สึกไม่ดีหาว่าผมพูดเล่นน่ะสิ
“รักสิ ไม่รักจะอยากได้เหรอ ฮะๆ” ผมพูดหยอกแกมเหย้าก่อนจะดึงแก้มนิ่มทั้งสองข้างของเจ้าตัวด้วยความหมั่นไส้ กระชับอ้อมกอดแรงขึ้นอีกนิดจนริมฝีปากบางที่ผมหลงใหลในความหอมหวานแทบจะแนบชิดกับริมฝีปากของผม ไม่อยากจะบอกเลยว่าผมน่ะ....เริ่มอยากจะซนกับแก้วอีกแล้วล่ะ
“มือนะมือ! บอกอย่างเดียวก็ได้นี่...” คนตัวเล็กตีมือที่กำลังซนอยู่แถวๆหน้าขาเนียนสวยภายใต้ผ้าห่มดังเผียะ แล้วสุดท้ายก็โผเข้ากอดผมเสียเอง เหอะ...ให้ตายเหอะ อยากอยู่บนเตียงแบบนี้ทั้งวันไม่ลงไปไหนเลยล่ะ ผมพูดจริงๆนะ
“อยากได้ของขวัญอีกอย่างนึงน่ะ ให้ได้หรือเปล่า...”
“อะไรอีกล่ะ...คนโลภมากนี่!” แก้วหยิกต้นแขนของผมเบาๆทีเล่นทีจริง แต่ก็ยอมที่จะรับฟังคำขอร้องของผมแต่โดยดี
“ให้ได้แน่นะ...”
“โอ้ย! ถ้าเรื่องมากนักก็อดไปเถอะ...” แก้วเป็นผู้หญิงที่เวลาหงุดหงิดแล้วน่ารักที่สุดในโลกเลยล่ะ แก้มแดงๆ จมูกเรียวรั้นๆ ริมฝีปากน่าจูบเผยอนิดๆแบบนั้นน่ะ...เอาหัวใจผมไปหมดเลยล่ะ
“งั้น...ของขวัญชิ้นสุดท้ายที่โทโมะอยากได้นะ ขอได้มั้ย....หัวใจของแก้ว ให้โทโมะได้หรือเปล่า...”
ผมเงียบเสียงลงเพื่อรอฟังคำตอบจากปากของเจ้าตัว ถึงแม้ว่าทุกการกระทำของแก้วจะบอกมาตลอดแล้วว่าแก้วรักผม แต่ผมก็ไม่ผิดอะไรใช่มั้ยถ้าอยากจะได้ยินจากปากของคนที่ผมเองก็รักมากเช่นกัน
คนตัวเล็กนั่งเงียบสบตาผมนิ่งๆ ก่อนที่ใบหน้าสวยหวานนั่นจะเคลื่อนหาผมอย่างรวดเร็วและริมฝีปากของเรา...ก็สัมผัสกันอย่างแผ่วเบา มันเป็นเพียงแค่การจุ๊บ...ไม่ใช่จูบ แต่มันหอมหวานที่สุดในห้วงความคิดของผมเลยล่ะ
“ของขวัญชิ้นนี้แก้วให้ไปตั้งนานแล้วนะ รักมากนะคะผีดิบ xoxo”
ผมมองคนตัวเล็กที่กำลังยิ้มสดชื่นอย่างเอ็นดูก่อนจะคว้าร่างของแก้วเข้ามากอดจูบอย่างเต็มกลืน รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และทุกๆอย่างที่เป็นแก้วทำให้ผมคลั่งได้เสมอ อยู่ใกล้ๆแก้ว ผมรู้สึกควบคุมตัวเองไม่ได้...ทุกการะกรำทำของผมเปลี่ยนไปทุกวินาทีตามอารมณ์ของแก้ว...
ถ้าเธอโกรธ...ผมจะเป็นผู้ชายที่ต้องคอยตามง้อทั้งที่ผมไม่เคยง้อใครเป็น
ถ้าเธอดื้อ...ผมจะเป็นผู้ชายที่คอยควบคุมไม่ให้เด็กน้อยของผมต่อต้านผม
ถ้าเธออ้อนใส่ล่ะ...ผมคงต้องเป็นผู้ชายที่สติแตกอยู่คนเดียวเพราะความน่ารักของแก้วเป็นแน่
เหนื่อยนะ...แต่บอกเลยว่ารักมาก
“อย่าซนนะ เลิกซนกับแก้วได้แล้วคนบ้า ...อ้ะ!!”
THE END
HAPPYTOMODAY ;)
รักผีดิบตลอดไปปปปปปปถึงจะเลยวันมานิดนึงก็น้ะ
แต่งไม่ทันนี่พูดลย55555555รักนะ อุ้บ อุ้บ!!
โทโมะ : ทำไมแต่งให้เค้าหื่นงี้ห้ะ!!!-0-
แก้ว : ไรท์ใจร้ายยยเค้าช้ำเลย TT
NOOK: หึ...หึ..หึ เค้ารู้ว่าทุกคนก็อยากให้โทโมะแกะของขวัญชิ้นนี้ อย่ามาเถียงฮ่าๆๆ *ยิ้มชั่ว*
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
