รักของแม่มดกับแวมไพร์
เขียนโดย 
lovevery
วันที่ 24 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 11.39 น.
แก้ไขเมื่อ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2558 23.56 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
26) 100%
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"ด้านฟาง"
ฉันลากนายป็อบขึ้นมาชั้นสองแล้วยื่นอยู่หน้าห้องของป็อบ
(ฟาง) นายเป็นอะไรอะป็อบ..
(ป็อบปี้) ฉันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วมีอะไรป่าวอ่ะ
(ฟาง) แล้วไหนนายเคยบอกนายคิดกับยัยนั่นแค่เพื่อนไงหล่ะ!!
(ป็อบปี้) ถ้าคนที่เธอพูดหมายถึงหวายละก็บอกเลยนะ ฉันกับหวายเรารักกันไม่มีทางเป็นเพื่อนกัน
เด็ดขาด เพราะฉันรักหวาย ได้ยินไหม!!! ฉันรักหวาย ฟางฉันรักหวาย!!
(ฟาง) ถ้านายอยากอยู่กับอสรพิษละก็เชิญเลย
(ป็อบปี้) เธอพูดว่าไงนะ!!!
ตอนนั้นเองป็อบก็มาจับแขนทั้งสองข้างของฉันอย่างแรงแล้วเขย่าตัวฉันแรงพอสมควร...ตอนนั้น
เองน้ำตาก็คลอในตาของฉัน ฉันพยามไม่ให้มันไหลออกมาไม่อยากให้เค้ารู้ว่าฉันอ่อนแอ่...ฉันหยุด
นิ่งปล่อยให้ป็อบบีบแขนฉันต่อไปเรื่อยๆนั่นละ...แต่หว่าป็อบเริ่มบีบแขนฉันแรงขึ้นเรื่อยๆจนฉันทน
ไม่ไหวเลยต้องร้องขอให้ป็อบปล่อยแขนฉัน
(ฟาง) ป็อบปล่อยมันเจ็บ
(ป็อบปี้) ....
ป็อบไม่พูดอะไรแต่ว่าป็อบยังบีบแขนฉันจนฉันทนไม่ไหวต้องผลักเขาออกไป
(ฟาง) นายเป็นบ้าอะไรของนาย!
(ป็อบปี้) หวายไม่ใช่อสรพิษ เธอตังหากฟางอสรพิษตัวแม่ด้วย!!!
เพียะ!!!!!
ฉันทนไม่ไหวที่เขาพูดดูถูกฉันแบบนี้ เลยตบหน้าใสๆของเขาไปเต็มๆ
(ฟาง) รักหวายมาใช่ไหม!!
(ป็อบปี้) เออ รักรักมากด้วย
(ฟาง) ก็เชิญอยู่กับยัยนั่นไปละกัน
ฉันทนไม่ไหวแล้ว...ไม่ไหวแล้วจริงๆที่จะได้ยินป็อบพูดว่า "รักหวาย" ทำไมนะแค่เรื่องแค่นี้
ทำไมต้องร้อง ร้องทำไมวะฟาง...ฉันรีบเดินออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุดและพยามกลั้นน้ำตา
ที่มันพร้อมจะไหลออกมาได้ทุกเมื่อ ตอนนั้นเองฉันก็เดินผ่านหวายพอดี
(หวาย) เป็นไงละชัดยังว่าป็อบนะรักฉันยิ่งกว่าอะไรอีก
(ฟาง) ........
ฉันไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ อยากจะเถียงยัยหวายกลับแต่ตอนนี้ฉันกลับรู้สึกว่าฉันไม่อยากพูดอะไร
ตอนนี้เลยจริงๆอยากเงียบไปสักพัก อยากอยู่คนเดียวสักพัก ฉันเดินไปที่เงียบๆอยู่แล้วส่งไลน์เข้า
เครื่องเฟย์กับแก้วว่า "พี่ยังไม่กลับบ้านนะ เดี๋ยวพี่กลับเองไม่ต้องห่วง"
"ด้านเฟย์"
ตอนนี้ในห้องครัวมีแค่ฉันกับเขื่อนเท่านั้น ในห้องเงียบสงัด จนฉันต้องทำลายความเงียบสงัด
นั้น
(เฟย์) เขื่อนนายเป็นอะไรของนาย
(เขื่อน) เป็นอะไร
(เฟย์) นี่นายไม่รู้ตัวหรอ
(เขื่อน) อะไรของเธอ
(เฟย์) นายไม่เคยชอบแจมไงหล่ะ
(เขื่อน) ฉันเคยพูดแบบนั้นด้วยหรอ
(เฟย์) ถึงนายไม่พูดพฤติกรรมของนายก็บอกว่านายไม่ได้ชอบยัยแจม
(เขื่อน) ฉัน..รัก..แจม
ทำไมนะ แค่เขื่อนพูดว่า "รักแจม" มันทำให้ฉันจุกจนไม่อยากพูดอะไรอีกเลย นี่...ฉันเป็นอะไร
(เฟย์) เขื่อนนายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆอะ นายโดนวางยาใช่ไหมเขื่อนๆ
ฉันพูดพร้อมพยามตรวจดูอาการของเขา แต่เขากลับพลักฉันชนประตูอย่างจัง
ปัง!!!!!!
ตอนนั้นเองฉันพยามลุกขึ้นพร้อมกุมแขนตัวเองไว้เพราะเมื่อกี้ตอนเขาพลักฉันมันโดนแขนฉัน
เต็มๆเลย
(เขื่อน) ฉันไม่ได้โดนวางยา ฉันรักแจมจริงๆ
(เฟย์) นายโดนวางยาจริงๆใช่ไหมเขื่อน
(เขื่อน) นี่!! จะให้บอกกี่ครั้งว่าฉันรักแจม รักแจม!!!!!
(เฟย์) นี่นายดูไม่ออกหรอว่ายัยนั่นมันนางมารร้าย
(เขื่อน) เฟย์เลิกใส่ร้ายแจมสักทีเหอะ ฉันไม่อยากมีเรื่องกับเธอ
(เฟย์) ฉันพูดความจริง
(เขื่อน) พูดไปเธอก็คงไม่เข้าใจ ว่าแจมนะเป็นคนดีแค่ไหน
(เฟย์) ........
ทำไมกัน! ยิ่งได้ยินเขื่อนพูดเรื่องแจมก็เจ็บ เจ็บ เจ็บจนพูดไม่ออก เจ็บจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว
ตอนนี้น้ำเริ่มไหลออกจากตาทั้งสองดวงของฉัน ฉันได้แค่ยืนอยู่เฉยๆและก้มหน้าไม่ให้เขาเห็น
น้ำตาของฉัน
(เฟย์) นายออกไปหาแจมของนายเหอะ...
(เขื่อน) เฟย์ขอบคุณนะที่เข้าใจ
แล้วเขาก็เดินออกไป...ไม่คิดจะถามเหมือนเมื่อก่อน...
(เฟย์) แล้วนายเข้าใจฉันบางไหมเขื่อน...
ฉันเดินออกไปหลังบ้านโดยผ่านประตูหลังที่เชื่อมกับห้องครัวก็เห็นแก้วกับโทโมะคุยกันอยู่ ฉัน
เลยอ้อมไปด้านหน้าแล้วฉันก็เดินตรงไปที่บ้านทันที โดยไม่สนใจอะไรเลย ทุกอย่างว่างเปล่า..
พอฉันเข้ามาในบ้านก็เห็นว่าคนอื่นไม่อยู่เลย จัดการร้องไห้ยกใหญ่ ฉันร้องไห้มานานมาก....
จนตอนนี้ก็เตรียมตัวร้องใหม่ แล้วฉันก็เปิดเข้าไลน์ก็เห็นข้อความพี่ฟาง ก็พอจะเดาออกเลยว่า
พี่เขาก็คงช็อคเหมือนกับฉันนั่นหล่ะ ฉันเอนตัวลงนอนบนโซฟาแล้วอยู่ๆก็เผลอหลับ...
"ด้านแก้ว"
ฉันไม่รู้หลอกนะว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ว่าเรื่องนี้มันต้องเคลียร์ให้มันจบๆไปเลย ฉันลากโทโมะมา
หลังบ้านเพื่อที่จะเคลียร์
(แก้ว) นี่..โทโมะเป็นบ้าอะไรของนายเนี่ยอยู่ๆไปหลงยัยพิมสะงั้น
(โทโมะ) ฉันไม่ได้เป็นบ้าฉันรักพิมตั้งนานแล้วแก้ว
(แก้ว) เป็นไปไม่ได้ ถึงตอนนี้นายบอกว่ารักพิม แต่อาการและพฤติกรรมนายแต่ก่อนมันก็บอกแล้ว
ว่านายไม่ได้คิดไรกับพิมแล้วอยู่ๆนายมาบอกว่ารักพิม นี่นายโดนยัยพวกนั้นเล่นแน่เลย..
(โทโมะ) นี่แก้ว..ฉันบอกว่าฉันรักพิมมานนานแล้ว แล้วเรื่องที่่บอกว่าอาการกับพฤติกรรมของฉันอะไร
ของเธออะมันไม่จริงเลยแก้วเธอคิดไปเองแล้ว
(แก้ว) นายคิดให้ออกสิ นายนึกให้ออกสิโทโมะ
(โทโมะ) นี่เธอชอบฉันหรอ!!! ถึงอยากให้ฉันเกลียดพิมจังเลย!!!
(แก้ว) ต่อให้เหลือนายคนเดียวในโลกฉันก็ไม่เอา!!!
ใครชอบนายกันเล่า หยี๋ถ้าฉันชอบหมอนี่สงสัยมีทะเลาะกันทั้งวันแน่ ไม่มีทางที่จะชอบ...ไม่..
มี....
(โทโมะ) ให้มันจริงรู้ไว้เลยนะฉันไม่มีทางชอบเธอเด็ดขาด ผู้หญิงอะไรอะเหมือนผู้ชายชะมัด ผู้หญิง
แบบนี้อะฉันไม่เคยอยู่ในสายตาฉันหลอกจำไว้
จุก...ไมแม่งจุกจังวะ มันจุกตรงกลางอกพูดไม่ออกเถียงไม่ออกเลย...ใจก็สั่นแปลกๆๆ อะไรกัน
ความรู้สึกแบบนี้มันชาไปทั่วร่างกาย..อยากจะทรุดนั่งลงตรงนี้เลยด้วยซ้ำไป...อะไรกันนะความรู้สึก
แบบนี้ไม่เคยเป็นมาก่อน..
(โทโมะ) พูดไม่ออกเลยรึไง
(แก้ว) ทำไมหรอ ฉันเป็นแบบนี้แล้วทำไม ฉันเป็นของฉันแบบนี้นี่คือตัวตนของฉัน ฉันก็อยากรู้
ว่าจะมีคนที่รักฉันจากใจไหมไม่ใช่แค่ดูที่ภายนอกเหมือนนายที่ดูแค่ผู้หญิงแค่ภายนอก ผู้ชายแบบนี้
นะ เกลียดที่สุดเลย...
(โทโมะ) เออเกลียดก็เกลียดไปฉันมีพิมที่เข้าใจฉันคนเดียวก็พอแล้ว
(แก้ว) ............
ทำไมถึงไม่เถียงกลับไปละแก้ว..เถียงกลับไปสิ้ ทำไมถึงเถียงไม่ออก ร่างกายมันชาไปหมดเลย
แล้วทำไมเหมือนกำลังมีน้ำไหลออกมาจากตาห้ามไหลนะ...ทำไมมันถึงไหลออกมา..ฉันไม่ได้
เป็นอะไรสักหน่อย ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย..ฉันรีบเช็ดน้ำตาที่ออกมาจากตาฉันทันทีฉันไม่มีทาง
ให้โทมะเห็นเด็ดขาด ถ้าเห็นโดนหาว่าอ่อนแอแน่..
(โทโมะ) เธอกลับไปส้ะ ฉันไม่อยากเจอหน้าเธอแล้วชื่อเธอฉันยังไม่อยากจำเลย...
(แก้ว) ถ้ามันหนักหัวนายนัก!!! นายวิ่งไปให้รถชนหรือเอาหัวโขกกำแพงเลยไป นายจะได้ไม่ต้อง
มีฉันในสมองนายอีกต่อไปไง!!
(โทโมะ) ฉันอยากทำนะแต่เดี๋ยวฉันลืมพิมฉันไม่ทำให้โง่หลอก
(แก้ว) นายโง่ตั้งแต่นายบอกฉันว่านายรักพิมแล้วละโทโมะ
(โทโมะ) นี่!!!
(แก้ว) ทำไมจะด่า จะทำไรอีกละ!!!!! ฉันไม่ยอมให้นายด่าฉันฟรีๆหลอกนะ
(โทโมะ) ออกไปจากบ้านฉันส้ะฉันเบื่อขี้หน้าเธอเต็มทนละ
(แก้ว) ขอโทษนะที่ทำให้นายเบื่อขี้หน้า นายเบื่อหน้าฉันเท่าไรบอกเลยฉันเบื่อขี้หน้านายคูณสอง..
(โทโมะ) ออกไปได้แล้ว!!!
(แก้ว) เออ!! ออกแน่!!! ไม่อยู่ให้รกหูรกตาหลอก เชิญนายอยู่กลับอีผู้หญิงเจ้าเหล์ไปตามสบายเลย
ฉันรีบเดินออกไปจากบ้านหลังนั้น ความรู้สึกมันแปลกๆ ฉันรู้สึก...เหมือนกับว่าร่างกายในตอนนี้
ชาไปหมด โดยเฉพาะตรงกลาง...แล้วฉันก็ยังสงสัยอยู่ว่าอยู่ๆน้ำตาตอนนั้นก็ไหลออกมามันเป็น
เพราะอะไรกันนะ อย่าบอกนะ..ว่าฉันรัก... ไม่จริงๆๆ ฉันเกลียดนายนั่นจะตายๆๆ ฉันรีบเดินกลับ
บ้านทันที พอมาถึงที่หน้าบ้านไลน์ของฟางก็เด้งขึ้นมาทำให้ฉันต้องรีบเปิดอ่าน พอฉันอ่านแล้ว
ก็น่าจะเจอแบบเดียวกัน ฉันเดินเข้าไปในบ้านก็เห็นเฟย์นอนหลับอยู่ สงสัยก็คงเจอแบบเดียวกัน
ฉันเอาผ้าห่มมาห่มให้เฟย์แล้วหยิบกุญแจมอไซด์Bigbike มาแล้วก็ขี่มอไซด์ไปที่ไหน...ก็ไม่รู้
แต่ก็ขี่ไปเรื่อยๆไม่มีจุดหมายหลอกว่าจะไปที่ไหน.....
---------------------------------------------------------------------------
///////////กลับมาอัพแล้วนะคะ
////ไม่ชอบตรงไหนขอโทษด้วยนะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
