รักของแม่มดกับแวมไพร์
เขียนโดย 
lovevery
วันที่ 24 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 11.39 น.
แก้ไขเมื่อ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2558 23.56 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
22)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความหลังจากที่ทั้งสามคนหาสิ่งของสี่สิ่งที่จะเอามารักษาพวกผู้ชาย ทั้งสามคนก็กลับไปที่โลก
แม่มดเพื่อไปที่ห้องปรุงยา เพื่อทำการปรุงยา
เวลาผ่านไป 1 ชั่วโมง . . .
(ฟาง) เสร็จสักที
(เฟย์) ไม่คิดเลยว่าจะใช้เวลาเยอะขนาดนี้
(แก้ว) ชั่งมันเหอะ รีบเอาไปรักษาพวกผู้ชายดีกว่า
แล้วทั้งสามคนก็ขี่ไม่กวาดกลับมาที่โลกมนุษย์ แล้วรีบไปที่บ้านของพวกผู้ชายทันที
พอมาถึงทั้งสามคนก็แยกย้ายไปที่ห้องของแต่ละคน
"ทางฟาง"
ฟางเปิดประตูเข้าไปก็เห็นป็อบปี้ที่กำลังนอนอยู่ ฟางเข้าไปนั่งใกล้ๆป็อบปี้แล้ว
ปลุกป็อบปี้ขึ้นมา
(ฟาง) นี่ป็อบปี้ๆ...
(ป็อบปี้) อืมมมมมมม
ป็อบปี้ตื่นขึ้นมา
(ป็อบปี้) ฟะ...ฟาง
(ฟาง) อืมฉันเอง
(ป็อบปี้) มาทำอะไรที่นี่
(ฟาง) ก็ฉันได้ข่าวว่านายไม่ค่อยสบาย..ละ..เลยจะมาดู
(ป็อบปี้) หึ...เป็นห่วงฉันว่างั้น
(ฟาง) หยี๋ ใครเค้าจะไปห่วงคนอย่างนาย ฉันเอายามาให้นายกินนะ
(ป็อบปี้) ไร้ประโยชน์ ฉันไม่หายง่ายๆหลอก
(ฟาง) เอาหน่ากินหน่อยเพื่ออาการมันอาจจะดีขึ้น
แล้วฟางก็เอายาที่ปรุงมามาให้ป็อบปี้กิน ตอนแรกเธอแบ่งส่วนของแต่ละคนไว้แล้ว และเอาร่าย
เวทย์ให้เป็นยาเม็ดแล้ว ป็อบปี้หยิบเม็ดยามาแล้วเอาใส่ปากแล้วกลืนลงไปโดยไม่ต้องกินน้ำ
ตามเลย -.-
(ฟาง) เอาน้ำไหม
(ป็อบปี้) ไม่อะ ฉันชอบกินเปล่าๆมากกว่า
(ฟาง) นอนพักได้ละ..ฉันไปแล้วนะ
ฟางกำลังจะลุกขึ้นแต่ป็อบปี้จับมือฟางเอาไว้ก่อน
(ป็อบปี้) เอ่อ....เรื่องในตอนนั้นฉันขอโทษนะ
(ฟาง) ขอโทษคนอื่นเป็นด้วย
(ป็อบปี้) ตอนนั้นฉันแค่โมโหนิดหน่อยอะ...ฉันแค่ไม่อยากให้เธอไปจากฉันเท่านั้นเอง
ประโยคสุดท้ายที่ป็อบปี้พูดเบามากจนฟางแถบไม่ได้ยิน
(ฟาง) ห้ะ อะไรนะ จะพูดอะไรก็ให้มันดังๆได้ไหม
(ป็อบปี้) เอ่อ...ชั่งมันเหอะ ฟางฉันขอโทษอีกครั้งนะ ยกโทษให้ฉันปะ
(ฟาง) แล้วผู้หญิงที่ชื่อหวายอะไรนั่นอะ
(ป็อบปี้) ฉันกับหวายเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ ฉันแค่ยั่วเธอเท่านั้นละ
(ฟาง) อืมๆฉันยกโทษให้นายก็ได้ แต่ตอนนี้นายควรนอนได้แล้วและตอนนี้มันก็ดึกมากแล้วฉันต้อง
กลับบ้านแล้ว
(ป็อบปี้) ขอบใจนะฟาง ฟาง...
(ฟาง) หื๊มมม
(ป็อบปี้) พรุ่งนี้มาทำงานด้วยนะ...
(ฟาง) งาน? งานไรอะ
(ป็อบปี้) สมองเสื่อมหรอค๊าบ ก็สาวใช้ไง
(ฟาง) แต่...
(ป็อบปี้) อย่าปฏิเสธ โอเคนะฉันนอนละกลับบ้านดีๆละ
ป็อบปี้พูดเร็วมากจนฟางเถียงกลับไปไม่ทัน และอมยิ้มเดินออกจากห้องไป
"ทางเฟย์"
เฟย์เดินเข้าไปในห้องเขื่อน แล้วก็เดินไปที่เตียงก็ไม่เห็นเขื่อนนอนอยู่ แล้วอยู่ๆก็มีคนมากอด
เฟย์จากข้างหลัง เฟย์กำลังจะกร๊ดแต่โดนมือของร่างหนาปิดปากไว้
(....) นี่ยัยเฟย์ฉันเองเขื่อน
แล้วเขื่อนก็ค่อยเอามือออกจากปากเฟย์แล้วเดินไปที่นอน
(เฟย์) ตาบ้าเล่นไรของนายเนี่ย ดีนะเมื่อกี้ฉันไม่อัดนายไป
(เขื่อน) แล้วไมไม่อัดละ
(เฟย์) ก็มันตกใจอะ
(เขื่อน) โถว่ๆ 5555555 อะแฮ่ก อะแฮ่ก
(เฟย์) นายนอนพักผ่อนเหอะ เดี๋ยวไข้จะหนักกว่านี้ อะนี่กินยาส้ะสิ
(เขื่อน) คิดว่ายาเม็ดแค่นี้มันจะหายหรอ
เฟย์ไม่พูดอะไรต่อ บีบปากเขื่อนแล้วยัดยาเข้าไปในปากตามด้วยน้ำ ทำให้เขื่อนต้องกลืนยาลงไป
(เขื่อน) นี่ยัยบ้า ทำอะไรของเธอเนี่ยถ้าฉันตายขึ้นมาทำไง
(เฟย์) บ่นเยอะไปละ น่าจะปล่อยให้ตายไปเลย นอนได้ละ
เขื่อนนอนลงบนที่นอนตามคำสังของเฟย์
(เขื่อน) เฟย์....
(เฟย์) อะไร
(เขื่อน) กลับมาทำงานที่นี่ได้ไหม
(เฟย์) ไม่อะเดี๋ยวโดนผู้หญิงที่ชื่อว่า...อะไรน้า...อ่อแจมตบเอาฉันไปยอมเจ็บตัวง่ายๆหลอก
(เขื่อน) กลัวโดนตบฟรีก็บอก สงสัยสู้คนไม่เป็น
(เฟย์) นี่นายกำลังดูถูกฉันนะ
(เขื่อน) อืม เธอคิดว่าฉันกำลังชมเธออยู่งั้นหรอ
(เฟย์) ด๊ายยยยย ฉันจะกลับมาทำงานที่นี้ โอเคยัง
(เขื่อน) แค่นี้ก็สบายใจละ....นอนก่อนนะ
เขื่อนพูดจบก็หลับตาลง ส่วนเฟย์ก็เดินออกจากห้องไป ตอนนั้นเองเขื่อนที่ยังไม่ได้หลับก็
ลืมตาแล้วก็พูดขึ้นมาว่า "ฉันอยากให้เธออยู่กับฉันนะเฟย์..."
"ทางแก้ว"
แก้วเข้ามาในห้องโทโมะ ก็ไม่เห็นโทโมะอยู่ที่เตียง ตอนนั้นเองโทโมะก็เดินออกมาจากห้องน้ำ
(โทโมะ) แก้ว....
(แก้ว) นายจะไปไหนแต่งตัวส้ะแบบ.....
(โทโมะ) หล่อใช่ปะล่ะ
(แก้ว) หลงตัวเอง..
(โทโมะ) ฉันจะไปหาไรดื่มน่ะ
(แก้ว) แต่นายยังไม่หายหวัดนะ
(โทโมะ) ฉันหายแล้ว...
คอนนั้นเองโทโมะก็ทรุดไปกับพื้น แก้วเห็นก็รีบไปประคองโทโมะไปที่เตียงทันที
(แก้ว) ไหนบอกว่าหายแล้วไง
(โทโมะ) ชั่งฉันเหอะ
(แก้ว) นายนอนอยู่ที่บ้านเนี่ยละอย่าเพิ่งออกไปไหนเลย อะยา
(โทโมะ) ยา ? ยาอะไร
(แก้ว) เออหน่ากินไปเหอะหน่า
(โทโมะ) ยาพิษใช่ไหมฉันไม่กิน
(แก้ว) นี่ถ้าฉันอยากฆ่านายฉันเอาปืนยิ่งหัวนายไปนานละ กินส้ะ
(โทโมะ) ไมฉันต้องกิน
(แก้ว) นายจะได้หายไง
(โทโมะ) แล้วถ้าไม่หายอะ
(แก้ว) ถามมากกินไปเหอะ กินไปเดี๋ยวก็รู้ว่าหไายหรือไม่หาย
(โทโมะ) ถ้าฉันกินเธอต้องทำตามที่ฉันสั่งหนึ่งอย่าง
(แก้ว) อะๆก็ได้
แล้วโทโมะก็หยิบเม็ดยาจากมือแก้ว โยนใส่ปากและกระดกน้ำทันที
(โทโมะ) ฉันกินแล้วเธอต้องทำตามคำสั่งฉันหนึ่งอย่าง
(แก้ว) อะ จะให้ทำอะไร
(โทโมะ) กลับมาทำงานที่นี่
(แก้ว) ไม่ ฉันไม่ทำ
(โทโมะ) เธอบอกเองว่าจะทำตามคำสั่งฉันหนึ่งอย่าง
(แก้ว) ตอนนั้นนายไล่ฉันออกเองนะ
(โทโมะ) แต่ตอนนี้ฉันให้เธอกลับมาทำงานที่บ้านนี้
(แก้ว) อะๆก็ได้ๆ พอใจแล้วใช่ปะ
(โทโมะ) พอใจเป็นอย่างมากเลยค๊าบ
(แก้ว) นอนพักผ่อนเหอะ แล้วอย่าออกไปไหนนะ
(โทโมะ) อืมไม่ออกหลอก
แล้วแก้วก็เดินออกจากห้องไป ส่วนโทโมะก็นอนยิ้มคนเดียวบนที่นอน
"ถ้ารักมนุษย์จะผิดไหมนะ"
---------------------------------------------------------------------------
//// จากที่หายไปนานนนแสนนานนนนนนนน มาอัพแล้วนะ
///// ช่วงนี้คิดแนวไม่ออกเดี๋ยวจะมาอัพบ้างนะ
///// ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ
//////มีเรื่องจะบอกคือเดี๋ยวไรต์จะแต่งให้จบไปทีละเรื่องนะคะ เอาเรื่องนี้ให้จบก่อนแล้วส่วนเรื่องอื่น
ค่อยว่ากัน
/////อย่าลืมโหวตให้ด้วยนะ ><
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
