LOVE PAIN.. รักนี้โหดร้าย

 เช้ารุ่งขึ้น

 

ร่างบางบิดตัวไปมา พร้อมกับพยายามเอื้อมมือไปปิดเสียงนาฬิกาที่ดังปลุกเธอ ก่อนจะพยุงตัวเองลุกขึ้นอาบน้ำ 

 

มือเล็กเปิดประตูห้อง พลางสอดสายตาเห็นเพียงโซฟาที่ว่างเปล่า เเละผ้าห่มที่ถูกพับอย่างเรียบร้อย

 

"ไปไหนของเค้านะ"

 

"อ้าวตื่นเเล้วหรอ นึกว่าจะตื่นสายซะเเล้ว" ป๊อปปี้พูดพร้อมกับถ้วยอาหารใรมือ

 

"อืม เเล้วนั่นจะทำอะไรอ่ะ"

 

"ไม่เห็นรึไง  ก็จัดโต๊ะหน่ะสิ"

 

"หรอ  งั้นฉันไป รร.ก่อนนะ" ฟางพูดพร้อมหยิบกระเป๋าเเละเดินออกไป

 

"นี่!! จะไปก่อนได้ไง ฉันทำเพื่อเธอนะ" ฟางชะงัก เเละหันมามองที่โต๊ะ จัดไว้สองที่หนิ นี่เขาทำเพื่อเราจริงๆหรอเนี่ย

 

"ไม่ต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นก็ได้ นั่งสิๆ"

 

"กินได้เเน่นะ ใส่ยาถ่ายลงไปรึป่าวเนี่ย" เขาต้องมีเเผนอะไรเเน่ๆ คนอย่างนายนี่ไม่มีทางจะมาทำเพื่อนฉันหรอก

 

"ตกลงจะกินไม่กิน นี่จำไม่ได้รึไง เรื่องที่เราตกลงกันไว้ ว่าฉันจะตอบเเทนเธอไง ลืมรึไงเนี่ย"

 

"ฉันไม่สงสัยเเล้วก็ได้ โอเคๆ กินเเล้วนะ" เเล้วทั้งสองก็กินกันอย่างไม่สบอารมณ์นักก่อนจะเตรียมตัวไปโรงเรียน  เเต่เขาทำอร่อยจังไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ!!

 

  หน้าหอ

 

"ทำไมนายไม่เอารถไปเนี่ย"

 

"ก็มันใกล้เเค่นี้เอง อย่าบ่นน่า ถือซะว่าออกกำลังกายตอนเช้าไง จะได้ผอมๆอย่างคนอื่นบ้าง "

 

"นี่นาย!! หาว่าฉันอ้วนหรอ"

 

"เปล่าซะหน่อย 555"

 

"ชิ ไอบ้าาา"

 

"นี่ ถามไรหน่อยสิ"

 

"ว่า"

 

"ทำไมปู่นายถึงต้องให้ฉันช่วยให้นายเรียนจบด้วยอ่า"

 

"คือ ปู่ฉันอยากให้เรียนจบเเล้วกลับมาบริหารงานต่อให้หมดหน่ะ เเต่ฉันไม่อยากทำเพราะปูไม่รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับฉัน"

 

"งั้นหรอ จะทำตัวเป็นปรปักษ์หรือไง"

 

"ฮึ จะว่างั้นก็ได้" ไม่รู้ทำไมหลังจากที่เขาพูดเรื่องปู่ของเค้า เเววตาเค้าดูเศร้าๆ มันจะต้องมีอะไรเเน่ๆ ที่ทำให้เค้าไม่ลงรอยกับปู่ของเค้า

 

 

"ถึงเเล้ว งั้นฉันไปก่อนนะ"

 

"อืม" ฉันมองดูเขาเดินไปยังตึกเรียนของเขา นายนี่ป๊อปสมชื่อจริงๆ มีเเต่สาวๆเหล่มอง มันก็คงจะเป็นอย่างนั้นหรอกนะ เขาทั้งหน้าตาดี สูง เท่ เเถมเป็นถึงทายาทเจ้าของโรงเรียนอีก  ยัยพวกนั้นน่าหมั่นไส้จริงๆ มองอะไรนักหนา จะกินนายนั่นเข้าไปอยู่ล่ะ ฮึ่ย

 

ภายในห้องเรียน

 

"พี่ฟางไปถล่มชมรมนี้กันเถอะ ชอบจุ้นเรื่องชาวบ้าน"

ฉันกำลังอ่านหนังสือพิมพ์ของโรงเรียน โดยมีฉันกับป๊อปพาดหัวลงหน้าหนึ่ง

'รักครั้งใหม่ของเจ้าเเม่กับป๊อปปี้ เคโอติก เเล้วคราวนี้หนุ่มพิชชี่จะว่ายังไงล่ะ'

 

"พาดหัวข่าวซะ มันน่านัก"เเก้วพูดอย่างโมโห

 

"เฮ้อออ ทำไมต้องทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ดตด้วยนะ"ฉันชินเเล้วเเหละ เพราะตั้งเเต่คบกับพิชก็โดนเเบบนี้เหมือนกัน เเต่ไม่ได้ขึ้นหน้าหนึ่งขนาดนี้นะ

 

"พี่ฟางเเล้วตกลงเมื่อคืน..."เฟย์พูดพร้อมทำหน้ามีเลศนัย

 

"นี่คิดอะไรห้ะ ต่างคนต่างนอนย่ะ เเล้วฉันก็ไล่เค้าไปนอนที่โซฟานอกห้องด้วย"

 

"ห๊ะ นายนั่นยอมเเกหรอเนี่ย เป็นไปได้ไง"

 

"นี่ยัยเเก้วยอมก็ดีเเล้วไม่ใช่หรอไง พอๆๆ เรียนๆๆ"

 

เลิกเรียน

 

"พี่ฟางเฟย์เข้าชมรมษ์ธรรมชาตินะ"

 

"อ้าวทำไมเข้าชมรมนั้นอ่าเคยสนใจธรรมชาติหรอเราอ่ะ"

 

"ก็พี่เขื่อนที่ชอบเฟย์อ่า เขาบอกว่าถ้าเข้าชมรมนี้จะได้ไปเที่ยวนู้นเที่ยวนี่ด้วยนะ เเละพี่เค้าให้สิทธิพิเศษกับเฟย์คือจะพาไปเลี้ยงข้าวทุกเย็นด้วย ฮี่ๆ"

 

"นี่หลอกใช้คนอื่นมันบาปนะรู้มั้ย"

 

"ทีพี่ฟางยังใช้นายป๊อปเลย เเถมยังร้ายกว่าเฟย์อีก นายนั่นไม่ธรรมดาเลยนะ เเต่ก็ต้องมาสยบให้เจ้าเเม่ 555"

 

"พอเลยๆ เเล้วเเก้วหล่ะจะเข้าชมรมไรหรอ"

 

"เเก้วจะเข้าชมรมถ่ายรูปหน่ะ เห็นเค้าบอกกันว่าสบายวันๆไม่ต้องทำอะไร ถ่ายรูปอย่างเดียว อิอิ เเล้วฟางอ่า"

 

"ยังไม่รู้เลยเนี่ย เดี๋ยวว่าจะเดินๆดูก่อน"

 

"งั้นเเก้วกับเฟย์ไปลงทะเบียนก่อนนะ" รฟางหลังเเยกจากสองสาวนั่นก็เดินไปเรื่อยๆ

 

"เอ่อ น้องค่ะคือพี่เป็นสมาชิกจากชมรมการเสดงนะค่ะ สนใจอยากจะเข้าชมรมมั้ยค่ะ"

 

"เอ่อคือ การเเสดงหรอค่ะ"

 

"นะค่ะน้อง พี่อยากให้น้องมาเเสดงให้เราจริงๆนะค่ะ"

 

"เอ่อ ก็ได้ค่ะ"

 

"งั้นกรอชื่อลงตรงนี้เลยจ๊ะ ห้องชมรมอยู่ทางนู้นนะค่ะ เริ่มมาพรุ่งนี้เลยนะ" ฉันกรอกชื่อ ก่อนจะหันมองไปตามทางที่พี่เค้าชี้

 

"ขอบคุณนะค่ะ น้องนี่เหมาะที่จะเป็นนางเอกนะ เเล้วเจอกันนะค่ะ"

เฮ้อ ในที่สุดฉันก็ได้ชมรมเเล้ว โดยที่ไม่ต้องหาเลยจริงๆ ถึงจะเป็นการเเสดงก็เหอะ กลับหอดีกว่าเรา

 

"จะรีบไปไหน" เสียงคนที่ร่างบางคุ้นเคยทักขึ้น

 

"พิช"

 

"จะกลับเเล้วหรอ"

 

"นายต้องการอะไร อย่ามาทักกันเลย ฉันขอร้อง" ฟางพูดเเล้วหันเดินต่อ เเต่ชายหนุ่มฉุดมือเธอไว้ก่อน

 

"พิช ไม่ได้ต้องการอะไรจากฟาง เเต่...พิชเป็นห่วงฟางนะ"

 

"คือ พิชเลิกกับพิมเเล้วนะ"

 

"พิช มันโง่จริงๆ ที่ไม่รู้ว่าควรรักใคร ตลอดเวลาที่ผ่านมาพิชไม่เคยลืมฟางได้เลย"

 

"พอเถอะ พอได้เเล้ว" ฉันไม่เข้าใจพิชจริงๆ เค้าเห็นความรักเป็นอะไรทำไมถึง ทิ้งใครง่ายดายเหลือเกิน

 

"ฟังพิชก่อนนะ พิชเพิ่งรู้ก็เมื่อเห็นฟางไปเดินกับใคร พิชรับไม่ได้จริงๆ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย "

 

"ให้โอกาสพิชอีกสักครั้งนะฟาง พิชรู้นะ ว่าฟางก็ยังไม่ลืมพิช" ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับมือร่างบาง เขาเอามือของร่างบางมาจูบเบาๆบนหลังมือของร่างบางด้วยความอ่อนโยน

 

 

ภาพทุกภาพปรากฎอยู่ในสายตาของป๊อปปี้ เขาเดินตรงมาที่ทั้งคู่ 

 

"นายทำอะไร นี่มันเเฟนฉัน"

 

"เเล้วไง ฉันรักฟางนี่ เรารักกันมาก่อน" ป๊อปปี้เดินเข้าไปกระชากคอเสื้อพิชชี่อย่างเดือดดาล

 

"นี่มันผู้หญิงของฉัน นายไม่มีสิทธิ์"

 

"ทำไมจะไม่มี ฉันรักฟาง เเละฟางก็รักฉัน เรารักกัน"

 

"นี่เเก!!"

 

"หยุด!!! พอซะที ทั้งคู่นั่นเเหละ" ฟางพูดเเล้วเดินออกไปจากตรงนั้น 

 

"ฝากไว้ก่อนเถอะ"ป๊อปปี้พูดก่อนจะปล่อยคอเสื้อพิชชี่เเละเดินตามฟางไป

 

ภายในห้อง

 

ร่างบางตรงไปยังห้องนอน เเล้วทิ้งตัวลงนอนที่เตียง พรางคิดเรื่องที่เกิดขึ้น ป๊อปปี้เดินตามเข้ามาเห็นฟางนอนหลับตา คราบน้ำตายังไม่เเห้งหายไป เขาเดินมานั่งลงข้างๆเตียง

 

"หิวไหม เดี๋ยวป๊อปเตรียมอาหารให้นะ" ไม่มีเสียงใดๆออกมาจากร่างบาง ที่หลับตาพริ้ม มือหนาเอื้อมไปเช็ดน้ำตาให้ร่างบางก่อนจะเดินออกไป

 

 

     ฉันควรจะทำยังไงดีนะ จะกลับไปหาเขาดีรึป่าว ทำตามหัวใจตัวเองดีมั้ย เเล้วถ้าไปเเล้ว...ป๊อปปี้หล่ะ เฮ้อ

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

มาอัพให้เเล้วนะ