LOVE PAIN.. รักนี้โหดร้าย

หลังจากที่นอนอยู่เพียงลำพังหน้าชายหาดนั้นลุกขึ้นและเดินกลับมายังภายในบ้าน  สายตาคมมองหาร่างบางแต่

ก็ไร้วี่แวว  ขายาวเดินหาจนทั่วแต่ก็ไม่พบ

 

“ฟาง!! หนีไปแล้วล่ะสิ  ให้ตายเถอะ แถวนี้อันตรายแค่ไหน  ยัยนั่น บ้าจริงๆเลย  โธ่เว้ยย” คิดได้ดังนั้นก็รีบ

หยิบกุญแจรถแล้วออกตามหาร่างบางทันที

 

 

“แฮ่กๆ” ฟางที่กึ่งวิ่งกึ่งเดินเลียบไปตามทางเรื่อยๆ ร่างกายเธอวิ่งอย่างนี้มาครึ่งชั่วโมงแล้ว  กิ่งไม้เล็กๆได้เกี่ยว

ขาเธอเป็นแผลเล็กแผลน้อยมากมาย  แต่เธอก็ยังคงวิ่งตอไป

 

“ช่วยด้วยค่ะ  ช่วยฉันด้วย” ฟางที่เห็นรถจักรยายนต์วิ่งผ่านมาจึงรีบร้องขอความช่วยเหลือทันที

 

ร่างชายบึกบึนหรี่มองเธอด้วยสายตาแทะโลม  ร่างบางที่รู้ได้ทันทีว่าคนตรงหน้าไม่น่าไว้ใจ

 

“อะ  เอ่อ”

 

“น้องสาว กลางค่ำกลางคืนมาโบกแบบนี้  ต่องการให้พี่ช่วยสินะ” ชายร่างบึกบึนลงจากรถแล้วเดินมาหาเธอ

ทันที  ร่างบารีบเดินถอยห่างแต่ถูกมือที่หยาบกร้านจับไว้ซะก่อน

 

“โชคดีอะไรของฉันนะวันนี้   สาวน่ารักขนาดนี้  ฮะฮ่าๆ”

 

“ปล่อยฉันนะ  ไอบ้า!!!” ฟางที่พยายามทุบตีคนตรงหน้าอย่างแรง

 

เพี๊ยะ!!

 

ปึก!!

 

ชายร่างบึกบึนตบหน้าฟางฉาดใหญ่และต่อยเข้าไปที่ท้องของฟางเต็มแรง  จนร่างบางลงไปกองกับพื้นทันที

 

‘นี่เราจะต้องโดนแบบนี้จริงๆหรอเนี่ย  ไม่นะ  ป๊อป…. ช่วยด้วย  ป๊อปปี้  ช่วยฟางด้วย’

 

“อย่างนี้ค่อยง่ายหน่อย” ชายร่างบึกบึนพูดแลวเลียริมฝีปากตัวเองอย่างน่าขยะแขยง 

 

 

ปิ๊นนนนนนนนนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

เสียงบีบแตรเรียกสติของชายร่างบึกบึนให้หันมาก่อนที่จะด้ลงมือทำมิดีมิร้ายกับร่างที่นอนอยู่   ป๊อปปี้รีบลงมา

จากรถพร้อมวิ่งมาที่ชายร่างบึกบึนและต่อยเข้าไปเต็มแรงอย่างบ้าคลั่ง

 

“แก ไอเลววว  แกทำอะไรฟาง  ไปตายซะ”   ป๊อปปี้ด่าทอด้วยความโกรธ และกระทืบร่างนั้นไม่ยั้ง

 

“ปะ ป๊อป  พอเถอะ นะ”

 

“ฟาง!! ”  ป๊อปปี้รีบเข้าไปรับร่างที่หมดสติ  และรีบพากลับบ้านพักทันที และคอยเช็ดตัว และดูแลร่างบางทั้ง

คืนด้วยสีหน้ากังวล

 

“ฟาง  ป๊อปขอโทษนะ  ป๊อปไม่น่าคาดสายตาจากฟางไปเลย  ฟางเกือบจะโดนทำร้ายแล้ว  เพราะป๊อปคน

เดียว….”

 

 

ร่างบางลืมตาขึ้นมองเพดานทที่คุ้นตาแล้วได้เหลือบไปเห็นป๊อปปี้ที่นอนอยู่ข้างๆ มือใหญ่ยังคงจับมือเธอไว้แน่น

เธอจ้องมองใบหน้ายามหลับของเขาอยู่พักนึง ก่อนจะขยับตัวเองอย่างระมัดระวัง และลุกเดินออกมาโดยที่ป๊อปปี้

ไม่รู้ตัว

 

  ‘เรากลับมาอยู่ที่เดิมอีกแล้ว…..แต่เมื่อคืนถ้าเค้าไม่ไปช่วยเราก็ไม่รู้ว่าชีวิตของเราจะเป็นยังไงต่อไป’

 

เธอเดินออกมาเรื่อยๆ ขาเล็กเดินเรียบชายหาด สายตาของเธอมองทอดออกไปยังทะเลกว้างใหญ่และคิดอะไรเพ

ลินๆอยู่คนเดียว

 

 

ป๊อปปี้ที่ตื่นมาก็ไม่เจอร่างบาง ก็รีบลุกขึ้นและเดินหาไปทั่วบ้าน  เขาเดินออกมาหน้าบ้านก็เห็นร่างบางเดินอยู่

หน้าชายหาดไม่ไกลจากบ้านพักนัก  เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะเดินตามฟางไปช้าๆ

เสียงฝีเท้าของป๊อปปี้ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทำให้ร่างบางที่อยู่ในภวังค์รู้สึกตัว

 

“หิวรึยัง”

 

“ไม่หิว”

 

“งั้นหรอ….แต่ฟางไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ”  ป๊อปปี้ถามฟางด้วยความเป็นห่วง

 

“เรื่องของฟาง  จะเป็นจะตายยังไงก็เรื่องของฟาง” ร่างบางพูดประชดร่างสูงออกไปและเดินออกมาจากเขา

ทันที  ทำให้เขาสลดลงไปอีก

 

‘ป๊อปจะทำให้ฟางตายใจสินะ   ครั้งนี้มันไม่ง่ายอีกแล้ว’

 

ชายหนุ่มเดินกลับมายังที่พักเพื่ออาบน้ำแต่งตัว และทำอาหารให้ร่างบางด้วยใบหน้ายิ้มกริ่มแม้จะเพิ่งเศร้าไปไม่

นานเขากลับอารมณ์ดีขึ้น  มือใหญ่ปรุงอาหารอย่างชำนาญ เมื่อจัดโต๊ะเสร็จเขายืนมองผลงานของตัวเองอย่าง

พอใจ และมีรอยยิ้มอย่างมีความสุข ก่อนจะหันมองหาร่างบาง  เขามองนาฬิกาก็คิดว่ามันก็สายมากแล้ว จึงออก

ไปตามหา 

 

“ฟางงงงง!!!” เขาตะโกนเรียกออกมาอย่างดังด้วยใจที่กระวนกระวาย

 

“อะไรตกใจหมด”  ฟางที่พูดออกมาขณะที่เธออยู่ห่างออกไปจากทางข้างหลังเขา

 

“ฟางไปไหนมา” ป๊อปปี้รีบเข้าไปกอดเธออย่างกลัวว่าเธอจะหายไปอีก

 

“แค่ไปเดินเล่น  ทำไมป๊อปจะว่าอะไรฟางอีกหล่ะ”

 

“ทำไมไม่บอกป๊อป ถ้าอยากไปไหนป๊อปจะไปด้วย  ไปคนเดียวมันอันตราย ป๊อปเป็นห่วง”

 

“ฟางอยากเดินคนเดียว  ฟางไม่อยากเดินกับป๊อป” เธอพูดแล้วมองเขาอย่างเอาชนะ 

 

“แล้วเมื่อไหร่จะปล่อยฟางไปซักที  ”

 

“การที่อยู่ที่นี่มันทรมานมากรึไงฟาง” ป๊อปปี้ถามด้วยสีหน้าตัดพ้อ   ฟางไม่ตอบออกมากลับหันหลังให้เขาแล้ว

เดินออกมา

 

“หรือว่าฟาง….มีคนที่ฟางคิดถึงอยู่” คำพูดของป๊อปปี้ทำให้เธอชะงัก

 

“ใช่ ฟางคิดถึงทุกคนที่เค้าเป็นห่วงฟาง  สำหรับป๊อปคงสนุกที่พาฟางมาทรมานเล่นแต่ฟางไม่สนุกด้วยหรอก

นะ”

 

“ก็ป๊อปบอกฟางแล้วไง ว่าป๊อปจะไม่ทำร้ายฟางอีก  นี่ฟางไม่เชื่อที่ป๊อปพูดเลยหรอ”

 

“พอเถอะฟางไม่อยากฟัง ป๊อปหน่ะหรอจะไม่ทำร้ายฟาง ทั้งที่ป๊อปยังแค้นพ่อฟางอยู่” ป๊อปปี้เดินอ้อมมายังข้าง

หน้าเธอ เขาจับมือเล็กขึ้นมาแต่เธอก็สะบัดออก เขามองเธอด้วยสีหน้าเจ็บปวด

 

“ป๊อปไม่แค้นอะไรแล้ว  ตอนนี้ป๊อปไม่คิดเรื่องอื่นนอกจากเรื่องของเรานะฟาง”

 

เพียะ!!!

 

“เลิกหลอกกันซะที!!!  ป๊อปคิดจะทำอะไรกันแน่ ถ้าคิดที่จะหลอกล่อฟางให้เกลียดพ่อตัวเอง ฟางก็บอกไว้เลย

ว่าวิธีนี้มันไม่สำเร็จหรอกนะ”

 

“แต่เรื่องเมื่อคืนมันทำให้ป๊อปแทบจะเป็นบ้า  ป๊อปยอมยกแค้นทั้งหมดเพื่อฟางได้นะ  ป๊อปอยากจะดูแลฟาง 

ป๊อปไม่อยากทำร้ายฟางอีกแล้ว   ให้โอกาสป๊อปอีกสักครั้งได้ไหม” เขาเลื่อนมือไปจับมือเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้

เธฮไม่ได้สบัดมือออก

 

“ป๊อปฟังนะ  ไม่มีโอกาสอะไรทั้งนั้น สิ่งที่ป๊อปทำกับฟางที่ผ่านมามันยังหลอกหลอนในใจฟางอยู่   ป๊อปจำได้

มั้ยคืนที่ป๊อปรู้ความจริงแล้วป๊อปทำอะไรกับฟางบ้าง สำหรับป๊อปมันอาจจะเป็นเรื่องเล็ก แต่สำหรับฟางมันเป็น

เรื่องใหญ่และเป็นเรื่องที่ไม่อาจลบเลือนได้ ฟางขอร้องล่ะ เราต่างคนต่างอยู่เถอะนะ  เลิกคิกเลิกแค้นกันซักที

แล้วฟางก็จะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดซะ”

 

“ป๊อปรู้นะว่าป๊อปทำร้ายฟาง  ป๊อปขอโทษ  ฟางอยากให้ป๊อปทำอะไรป๊อปจะทำให้ฟางทั้งนั้น”

 

“งั้นก็ปล่อยฟางไปซะที!!!”

 

“ฟางจะรีบกลับไปหาพิชใช่มั้ย”

 

“ใช่  พิชเค้าต้องรอฟางอยู่แน่  ฟางคิดถึงเค้า  ฟางต้องการเจอหน้าเค้า  คราวนี้ป๊อปจะเลิกถามได้รึยัง”

 

“ฟาง….” เขาเอ่ยชื่อเธออย่างอ่อนแรง

 

ฟางเธอยังไม่ลืมพิชอีกหรอ….ป๊อปคงต้องปล่อยฟางไปจริงๆแล้วสินะ

 

“ก็ได้ถ้ามันเป็นความต้องการของฟาง  เดี๋ยวเราทานข้าวกันก่อนป๊อปเตรียมไว้แล้ว  ป๊อปสัญญาป๊อปจะพาฟาง

กลับไปหาพิชตามที่ฟางต้องการ”  ป๊อปปี้พูดแล้วเดินออกมา  ฟางยังคงอึ้งกับสิ่งที่เขาบอก  เธอมองชายหนุ่มที่

เดินออกไปด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ