LOVE PAIN.. รักนี้โหดร้าย
เขียนโดย 
yingyoy
วันที่ 21 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.10 น.
แก้ไขเมื่อ 14 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 22.43 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
12)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“เอ้ากลับมาแล้วหรอ” หญิงสาวที่เห็นชายหนุ่มเข้ามาในห้องก็ถามขึ้น
“อืม ถามอะไรแปลกๆ”
“อ้าว ไอบ้านี่”ฟางสบถหลังจากที่ป๊อปปี้เดินขึ้นห้องเพื่อไปอาบน้ำ แต่งตัว แล้วเขาก็เดินมาที่ห้องครัเพื่อทำหน้าที่ของตนเอง แต่ทว่า…
.”โหหหห” บนโต๊ะอาหารมีอาหารหลายอย่างเรียงรายอยู่แล้ว ป๊อปปี้มองดูพร้อมกลืนน้ำลายไปด้วยและนั่งลงตรงข้ามกับร่างบางที่นั่งรออยู่แล้ว
“นี่เธอทำเองหมดเลยหรอ”
“แล้วเห็นมีใครทำมั้ยหล่ะ ถามแปลกๆ”
“มีฝีมือขนาดนี้แล้วยังจะให้ฉันทำอยู่ตั้งนาน”
“อ้าวก็นายเป็นคนบอกเองนี่ว่าจะทำ จะกลับคำรึไง”
“ป่าวๆ แค่สงสัย แล้วนึกไงมาทำเนี่ย เห็นปกติไม่เคยแตะ”
“ก็หิวหน่ะสิ เป็นคนใช้ประสาอะไรกลับดึกขนาดนี้”
“อย่าบอกนะว่าเธอรอฉันหน่ะ? ฮึ”
“อ๊ะ ป่าวนะ ก็ใช่ ทำไม ก็ฉันรอนายมาทำกับข้าวไงหน้าที่นายนี่”
“เฮอะ โอเคๆ ช่างเถอะตอนนี้หิวจะแย่ล่ะ กินล่ะนะคร้าบบบบ” ฟางมองดูท่ากระตือรือร้นของชายหนุ่มยิ้มๆ ทั้ง
สองทานอาหารร่วกันเช่นเคย แต่รั้งนี้แปลกไป เพราะทั้งสองยิ้มให้กันหลายครั้งไม่เหมือนเมื่อก่อน และครั้งนี้
หญิงสาวเป็นฝ่ายเข้าครัวเองด้วย เมื่อทานข้าวกันเสร็จเรียบร้อย ป๊อปปี้ช่วยเก็บจานต่างๆ แล้วเอาไปให้ฟางที่ยืน
ล้างอยู่
“มาฉันช่วย”
“นายนี่ท่าจะบ้าแฮะ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ฉันตามอารมณ์ไม่ทันนะ”
“ฉันก็เป็นแบบนี้แหละ มีปัณหารึไง”
“อารมณ์แปรปรวนชะมัด”
แล้วทั้งสองก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน จากนั้นก็ล้างจานไปเรื่อยๆ หญิงสาวใช้มือข้างหนึ่งขึ้นมาปัดผมตัวเองจึง
ทำให้มีฟองเล็กๆติดอยู่ที่แก้มของเธอ ร่างสูงเห็นจึงขำออกมา
“”ขำอะไร”
“นี่ยืนนิ่งๆนะ มีฟองติดอยู่เดี๋ยวเอาออกให้”
“อ่อ อืม” ฟางเงยหน้าขึ้นเพื่อให้ชายหนุ่มเอาออกได้ง่ายขึ้น ป๊อปปี้ค่อยๆใกล้ร่างบางเรื่อยๆ ‘ทำไมใจเต้นแบ
บนี้ว่ะ’ แล้วเขาก็ดันตัวออกมา
“เอาออกยังเนี่ย”
“นะ นี่ หลับเลยนะ หลับตาสิ”
“อะไรของนายเนี่ย ทำไมต้องหลับตาด้วยเล่า”
.”เถอะน่า หลีบตา จะได้เอาออกให้” หญิงสาวค้อนเขาเล็กๆ ก่อนจะหลับตาลง เงยหน้าเข้าหาชายหนุ่มอีกครั้ง
ป๊อปปี้มีสีหน้าประหม่าอย่างมาก เขาค่อยๆถอนหายใจเฮือกใหญ่กอนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ร่างบางเรื่อยๆ ระยะ
ห่างระหว่างปากของทั้งสองสั้นลงเรื่อยๆ เหลืออีกเพียงไม่กี่เซ็นเท่านั้น
//หืม เลิกกันนะเธอ ก่อนมันจะสายไป…//
เสียงโทรศัพท์ของร่างบางดังขึ้น ทำให้ทั้งสองตกจลืมตาขึ้น ฟางรีบไปกดรับแล้วออกไปคุยนอกระเบียงทันทีทิ้ง
ให้ป๊อปปี้สบถกับตัวเองในใจอย่างหัวเสีย เขายังคงล้างจายต่อไปโดยคอยชะเง้อมองฟางที่ยืนคุยโทรศัพท์นอก
ระเบียง
เมื่อกี้เราจะทำอะไรกัน ถ้าโทรศัพท์ไม่ดัง
เวลาพักเที่ยงในเช้าวันต่อมา
“’งานโรงเรียนใกล้จะถึงแล้วเร็วจัง อยากดูพี่ฟางไวๆ”
“พี่ตื่นเต้นอ่า ไม่รู้ว่าจะแสดงได้ดีรึป่าว”
“น่าๆ พี่ฟางเก่งออก แถมยังได้พระเอกคู่ใจอีก อย่างนี้ผ่านชัวร์”
“พอเลยๆ ยิ่งไปกันใหญ่น่ะสิ” นักเรียนต่างๆที่เดินผ่านต่างแอบมอง ร่างบางแปลกๆแล้วซุบซิบนินทากัน จนฟาง
เริ่มสงสัย
“นี่มองอะไร มีปัญหาอะไรไม่ทราบ” แก้วและเฟย์มองหน้ากันทันทีแล้วเดินตามฟางที่เดินเข้าไปหา ผู้หญิงกลุ่ม
นั้นอย่างเอาเรื่อง
“เอ่อ” หนึ่งในกลุ่มนั้นยื่นหนังสือพิมพ์โรงเรียนมาให้อ่าน ก่อนจะรีบเดินหนีไป
‘จริงๆแล้วยัยแม่มดครบใครกันแน่ พิชชี่ หรือป๊อปปี้ หรือคบทั้งสองคน เรื่องนี้ทำไมป๊อปปี้ถึงเฉยได้อยู่ทั้ง
ที่ทั้งคู่ก็เป็นแฟนกัน อ่านต่อหน้า 10’
“พี่ฟาง…”เฟย์พูดด้วยหน้าตามุ่งมั่นเหมือนกันกับแก้วที่รอคำตอบจากร่างบางอยู่
“อืมมม ไปกันเถอะชมรมหนังสือพิมพฺเฮงซวยนั่น” ทั้งสามคนมุ่งหน้าไปที่ห้องชมรมนั่น เมื่อเข้ามาก็เห็นเพียง
เด็กสาวคนหนึ่งนั่งประจำชมรมอยู่
“ใครเป็นคนเขียนข่าวเรื่องของฉัน” ฟางถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่แฝงไปด้วยความกดดันฝ่ายตรงข้ามจนเริ่ม
สั่นกลัวจนเห็นได้ชัด
“ฉันเองเพื่อนรักเธอไง” สาวสวยหุ่นดีเดินเข้ามา พูดด้วยหน้าตาเย้ยหยันร่างบาง เดินเข้ามาในชมรมุ่งหน้าครงมา
เพชิญหน้ากับฟาง
“ต้องการอะไร หวังว่าคำตอบคงไม่สิ้นคิดนะ”
“ต้องการอะไรงั้นหรอไม่เข้าใจอีกหรือไง แกมันเพื่อนเลว แย่งพิชไปจากฉัน แล้วยังจะป๊อปอีก ฉันจะทำทุกวิถี
ทางห้แกไม่ได้ครอบครองเค้าทั้งสองคนหรอก”
“แต่ฉันได้ข่าวว่าแกแย่งพิชไปจากพี่สาวฉันนะ”
“นี่แก..”
“พวกแกนี่โง่เนอะ พอเขียนข่าวปุ๊ป ก็มาหาถึงรังปั๊ป ฟางแกยังจำได้มั้ยคนที่แกเคยปราบพวกนั้นมันแค้นเธอหน่ะ
เตรียมใจไว้ได้เลย” ไม่นานก็มีหญิงสาวประมาณสิบกว่าคน มายืนล้อมรอบสามสาวไว้ ฟางหันมองหน้าพวกนั้นก็
จำได้ดีว่าเป็นคู่อริเก่าที่โดนพวกเธอยำจนเละไปแล้ว
พิมนี่แกไปรวบรวมคนพวกนี้มาจัดการฉันเลยหรอ
“เหลือเชื่อเนอะคนเคยเป็นเพื่อนรักกัน ทำกันแบบนี้ได้ ทุเรศชะมัด”
“ก็คงจะอิจฉาไง ริษยาจนไม่รู้จะทำยังไง เพราะพี่ฟางดีกว่าทุกอย่างน่ะสิ”
“ปากดีไปเหอะ นี่!! คนที่พวกเธอแค้นที่สุดมาอยู่ตรงหน้าแล้ว จัดการมันเลยสิ จะรออะไรอยู่ล่ะ” lสิ้นเสียงของ
พิม พวกที่ถูกเรียกเข้ามาหาสามสาวอย่างรวดเร็ว ภายในห้องชมรมเป็นที่ตบตีกัน มีเสียงเอ๊ะอะ โวยวาย โครม
ครามเสียงดังออกมาไม่หยุด
แต่ทว่าไม่นานทุกอย่างก็กลับสู่ความเงียบ…
สามสาวฟัดฝ่ายตรงข้ามลงไปนอนแอ้งแม้งคนแล้วคนเล่าจนหมด เหลือเพียงแต่หญิงสาวตัวต้นเหตุที่ยืนหันรีหัน
หวางอย่างลุกลี้ลุกลน
“พวกกแกยังเก่งเหมือนเดิมเลยนะ เจอนี่หน่อยเป็นไง” พิมหยิบไม้เบสบอลที่ซ่อนเอาไว้ข้างหลัง ง้างตีไปที่ฟาง
อย่างเร็ว ฟางที่ไม่ทันตั้งตัว
“พี่ฟาง/ฟาง ระวังง!!”
หมับ!!
ร่างๆหนึ่งใช้มือหยุดไม้เบสบอลนั้นด้วยมือเดียว เขาดึงไม้ออกจากหญิงสาวทันที
“พิม ทำอะไร” เสียงของเขาดูเยือกเย็น น่ากลัวนัก
“เอ่อ คือ ป๊อป ไอพวกนี้มันจะรุมพิม ช่วยพิมด้วยป๊อป ช่วยด้วยๆ ฮือๆ” หญิงสาวรีบโผเข้ากอดพร้อมบีบน้ำตาเ
รียกคะแนนความสงสารจากชายหนุ่มทันที
“งั้นหรอแล้วคนพวกนี้กล่ะ พิมฟังนะ ป๊อปไม่อยากทำร้ายผู้หญิง เพราะงั้นทีหลังอย่ามายุ่ง ผู้หญิงของป๊อปอีก”
‘ผู้หญิงของป๊อป’คำนี้ทำให้ร่างบางตกใจตาลุกวาว เธอแอบมองหน้าเขาที่ตอนนี้มีสีหน้าเครียดผิดจากเขาที่เธอ
รู้จัก
“แต่ว่า มันหลอกป๊อปนะ มันคบกับพิชนะป๊อป มันแย่งป๊อปไปจากพิมแล้วยังจะพิชอีก”
“เรื่องนั้นป๊อปรู้ดี”ชายหนุ่มพูดแล้วมองไปทางหญิงสาว เธอที่ได้แต่หลบตาชายหนุ่ม
“เฮ้ พวกเธอหน่ะ ไปห้องพยาบาลเถอะ หน้าเขียวเชียว แต่ฝีมือนี่สุดๆไปเลย นับถือ” เขื่อนพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น
“มาๆ เดี๋ยวผมช่วย”โทโมะพูดพร้อมเข้าไปช่วยเฟย์กับแก้ว
“เฮ้ได้ไง ผมด้วยสิ” เขื่อนก็รีบเข้าไปช่วยด้วย
“เฮ้ ไม่ต้องมาแตะต้องตัวฉัน” แก้วโวยขึ้นที่โทโมะเข้าไปช่วยพยุง
“ไปเถอะ เฟย์แก้ว พี่ไปด้วย”
ภายในห้องพยาบาล
“อาจารย์ไปไม่อยู่แน่เลย มาๆ ผมช่วยทำแผลให้นะ” เขื่อนพูดอย่างเจ้าเล่ห์
“ไปห่างๆน้องฉันนะ พวกนายไว้ใจไม่ได”
“ว้า ดุจังคนเค้าอุตส่าห์มีน้ำใจ” เคนตะพูดพร้อมทำหน้าเสียใจ
“พอเถอะหน่า ปล่อยไว้งี้แหละไม่ต้องสนใจหรอก” โทโมะพูดพร้อมเดินออกไป พร้อมๆกับเพื่อนของเค้า
“มาๆ ทำแผลกันเหอะ” ฟางเดินไปหยิบผ้าและน้ำแข็งในช่องฟรีส มาประคบปากให้ตัวเองและสองาว
“ไม่ได้มีเรื่องมานานเนอะพี่ฟาง หลังจากที่พี่ฟางประกาศวางมือไป”
“ใช่ๆ แต่ก่อนนะสนุกมากเลย แต่วุ่นวายชะมัด ถูกหักคะแนนไปเยอะ 55”
“หึๆ พี่ไม่อยากเป็นแบบนั้นแล้วสนุกก็จริง แต่เจ็บตัวแล้วหน้ามีหวังพังพอดี คะแนนก็ถูกหักไม่มีไรดีสักนิด”
“ก็จริงนะ ว่าแต่พี่ฟางยัยพิมนี่ตกลงเค้าหึงป๊อปหรือพิชกันแน่อ่า เฟย์งง”
“ไม่รู้ดิ ยัยนั่นเขาเกลียดพี่อยู่แล้วแหละไม่นึกเลยเนอะ ทั้งที่แต่ก่อนพี่ไว้ใจยัยนั่นมาก”
“ช่างเหอะฟาง ตอนนี้ก็มีพวกเราแล้วก็ยัยหวาย ยัยจีน อยู่นี่ไง”
“จ้า นี่แหนะ” ฟางใช้มือที่ประคบน้ำแข็งอยู่นั้นกดทับรอยเขียวของเฟย์และแก้วเล่น ทั้งสามสาวหัวเราะให้กับตัว
เองอยู่ในห้องพยาบาล
เลิกเรียน
ฟางเดินออกมาจากห้องก็เห็นคนบางคนยืนรออยู่หน้าห้องก่อนแล้ว
“ไง เป็นไรมากมั้ย” ฟางมองป๊อปปี้อย่างไม่สบอารมณ์ แล้วเดดินเชิดผ่านไป
“นะนี่ เดี๋ยวก่อนสิ ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง”
“นี่หันมาคุยกันหน่อยได้มั้ย” อปปี้รั้งมือฟางให้หันมา
“นี่ ปล่อยนะ ถ้าไม่ห่วงก็ไม่ต้องมาถาม!!”
“ทำไมจะไม่ห่วง”
“แล้วหายไปไหนมา ตอนที่ฉันอยู่ห้องพยาบาล”
“ขอโทษ ป๊อปไปคุยกับพิมมา”
“ที่ปากฟางเจ็บมากมั้ย เรื่องนี้ป๊อปอาจเป็นสาเหตุก็ได้ ขอโทษนะฟาง”ป๊อปปี้พูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิด แววตาเขา
ส่งผ่านไปถึงคนตรงหน้าอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ไม่ต้องขอโทษหรอก”
“ทำไม… หรือว่าเพราะพิชใช่มั้ย ไม่ใช่เพราะป๊อปที่ทำให้ฟางต้องไปมีเรื่อง”
“ที่ฟางโมโหไปมีเรื่องกับพิมอันที่จริง มันไม่เกี่ยวกับป๊อปงั้นหรอ ทั้งหมดเลยหรอ…”
ทำไมเค้าถึงถามเราอย่างนี้ เราก็ไม่รู้เหมือนกัน รุ้แต่ว่าไม่อยากให้ใครมามองเค้าไม่ดี ไม่อยากให้ใครมาหาว่าเรา
สวมเขาให้เค้า ไม่อยากให้ใครพูดไปคิดไปโดยที่ไม่รู้ความจริง…ตกลงเราทำเพื่อตัวเองหรือป๊อปกันแน่
ฃ
-----------------------------------------------------------------------------------------------
อิอิ มาอัพล่ะน้าาาา ไม่ได้มาอัพนาน ลืมไปเเล้วป่าวเนี่ย เม้นน้อยมากอ่าาา สนุกไม่สนุกยังไงเม้นบอกกันด้วยน่้าาาาาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
