LOVE PAIN.. รักนี้โหดร้าย

หน้าโรงเรียนชื่อดังเเห่งหนึ่ง 

ท่ามกลางฟ้าฝนที่มืดครึ้ม ฉันซึ่งกำลังจะเดินกลับบ้าน เพราะบ้านชั้นกับโรงเรียนอยู่ใกล้กัน ตอนนี้คนอื่นๆค่อยๆทยอยกันออกมาจากโรงเรียน บ้างก็กางร่มออกไปเป็นคู่ๆ ช่างเป็นภาพที่โรเเมนติกจริงๆ เเต่ชั้นนี่สิต้องมายืนรอจนกว่าฝนจะหยุด เพราะความขี้ลืมของชั้นเเท้ ลืมพกร่มมาจนได้ ทั้งๆที่ตอนนี้อยู่ในช่วงหน้าฝน ฉันได้เเต่ยืนเขกหัวตัวเอง คนที่เดินผ่านไปมา ก็มองด้วยสายตาว่าชั้นบ้า เชอะ คิดว่าชั้นจะสนหรือไง โธ่เว้ยย เเล้วชั้นจะกลับบ้านไงล่ะทีนี้

"ฟาง...เอ่อ กลับด้วยกันป่าว"ยัยเพื่อนทรยศ ยังจะกล้ามาพูดกับชั้นอีกหรอเนี่ย เเถมยังเดินควงคู่มากับเเฟนเก่าชั้นอีก ฮึ คงมีความสุขมากสินะ 

"ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน"

"อะ ฟาง "หึ สตอชะมัด ทำเป็นกลัวชั้น

"ฟาง ทำไมต้องพูดรุนเเรงขนาดนี้ด้วย พิมเค้าเป็นห่วงเธอนะ" 

"ฉันไม่ได้อยากได้ความห่วงใยจากใครทั้งนั้น เเละทีนี้ก็จำไว้ด้วยล่ะว่าอย่ามายุ่งกับชั้นอีก"

จากนั้นฉันก็เดินออกมาจากคนทั้งคู่อย่างรวดเร็ว โดยที่ไม่กลัวฝนอีกเเล้ว น้ำตาของฉันที่กลั้นเอาไว้ไหลลงมาอย่างไม่อายใคร เเต่ก็ดีที่ยังมีน้ำฝนที่ช่วยกลบน้ำตาของชั้น กลบความอ่อนเเอของชั้น 

'พิช นายจะรู้บ้างมั้ย ว่าชั้นเจ็บ เจ็บเหลือเกิน เจ็บที่เห็นเธอสองคนเดินเคียงข้างกันซึ่งจริงๆที่ตรงนั้นมันควรที่จะเป็นฉัน ถ้านายชอบพิม เเล้วจะมาเป็นเเฟนกับฉันทำไม นายมันเห็นเเก่ตัว!! '