Change to love ?? เปลี่ยนเป็นรักได้รึเปล่า ??

                            5

                   'หึง' หรือ 'หวง' ?

"ถ้าไม่รังเกียจ ให้เราไปส่งนะ" พิชชี่ถามทันทีเมื่อมีโอกาส ก่อนจะส่งยิ้มมาให้เธอ

 

"เอ่อ..."

 

"สงสัยจะไม่ได้นะ เพราะยัยนี่จะกลับกับฉันวันนี้!" เสียงทุ้มโพล่งขึ้นมาจากด้านหลังของฟาง น้ำเสียงที่ฟังดูคุ้นเคยกับเธอมาก

 

น้ำเสียงที่ฟังก็รู้ทันทีว่าเป็นใคร...

 

"อ้อ ครับๆ งั้นเราไปก่อนนะฟาง" พิชชี่พูดอย่างหน้าเสีย ก่อนจะบอกลาแล้วรีบเดินหายไปทันที จนลับสายตาของทั้งสอง

 

เมื่อพิชชี่เดินจรลับสายตาไปแล้ว ป็อปปี้ก็รีบลากตัวฟางลงจากอาคารอย่างอารมณ์ดี ช่างต่างจากอารมณ์ของฟางโดยสิ้นเชิง

 

"นี่ไอบ้าป็อป!!! ฉันไปตกลงกับนายตอนไหนไม่ทราบ!" พูดอย่างหงุดหงิดพลางแกะมือเหนียวของเพื่อนคนสนิทของเธอเอง

 

"ไม่รู้ล่ะ ฉันพูดไปแล้วนี่นา" ป็อปปี้พูดพลางลากฟางต่อ แถมยังฮัมเพลงไปตลอดทางอย่างมีความสุข

 

"ไอ้ ไอ้ ไอ้....ฮึ่ย!!" 

 

'มันหาคำด่า คำบรรยายอะไรไม่ได้เลยจริงๆ ไอ้บ้าหน้าหมีนี่มันหน้าด้านเกินไป ชิ!!'

 

คิดในใจอย่างหงุดหงิด ก่อนที่จะต้องเดินไปตามแรงของคนข้างกาย...

 

 

 

"ฉัน-จะ-กลับ-บ้าน !!!" ตะโกนใส่ป็อปปี้เป็นรอบที่สองร้อยสามสิบห้า(?) แต่เขาก็ไม่เคยฟังเลยเอาแต่จะพยายามลากเธอลงจากรถให้ได้

 

"เธอไม่ได้หิวหรือไง" ป็อปปี้ถามอย่างจับผิด

 

"ไม่ได้หิว!!" ส่วนฟางก็โพล่งออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที้จะต้องชะงักเพราะ...

 

จ๊อกกกกกก~

 

เสียงท้องร้องของเธอดังออกมา จนเขาต้องเลิกคิ้วใส่เชิงคำถาม

 

"ไหนบอกว่าไม่หิว?"

 

'ไอ้ท้องบ้าทรยศ!! TOT'

 

ที่จริงแล้ว เธอก็หิวอยู่ไม่ใช่น้อย แต่เป็นเพราะไม่อยากออกไปไหนกลับหมอนี่ ก็เท่านั้นเอง!

 

"ก็..." ฟางทำหน้าราวกลับจะร้องไห้ แต่ก็ยังไม่ยอมลุกอยู่เหมือนเดิม

 

"เธอหิว ฉันก็หิว งั้นเข้าไปดีกว่า" เขาพูดพลางดึงแขนคนในรถ ให้ออกมา แต่ก็ไม่ยอม จึงต้องเปลี่ยนมาใช้วิธีขู่ที่เธอต้องยอมทุกที "ถ้าไม่ออกมาเอง ฉันจะอุ้มล่ะนะ"

 

"ฉันรู้ว่านายไม่กล้าหรอก" เธอพูดอย่างรู้ทัน เพราะทุกครั้งที่เขาขู่แบบนี้เขาไม่เคยจะอุ้มเธอจริงๆ ซักที เธอจึงพูดออกไปอย่างนั้น

 

แต่คราวนี้พระเจ้าคงเล่นตลกกับเธอ เขาดันกล้า กล้าที่จะช้อนตัวของเธอขึ้นมาไว้ในวงแขน จนเธอแทบจะกรี๊ดrด้วยความตกใจ

 

"ไอ้บ้าป็อปปล่อยฉันนะ!! >O<"

 

"ปล่อยก็ได้ แต่เธอยอมไปกับฉันวันนึงนะ" พูดให้ฟางดีใจ แต่ก็มีข้อแม้ให้เธอจนได้

 

"เฮ้ย! ทำไมต้องยอมไปกับนายอ่ะ?"

 

"ไม่ตกลงฉันอุ้มเข้าไปแบบนี้เลยนะ" ป็อปปี้ขู่คนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา พลางทำท่าจะเดินเข้าไป จนฟางแทบจะห้ามไม่ทัน

 

"เฮ้ย! หยู๊ดดดดดดดด~ โอเคๆ ฉันยอมแล้วๆ" ฟางพูดเสียงดังอย่างใจเสีย กลัวว่าเขาจะอุ้มเธอไปทั้งอย่างนี้จริงๆ

 

"ก็แค่เนี่ย" พูดพลางวางร่างเล็กลง ก่อนที่เธอจะรีบเดินหนีเข้าไปด้วยความเขินอาย

 

ส่วนป็อปปี้ก็ได้แต่มองฟาง โดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยว่าริมฝีปากของตัวเขาเองระบายยิ้มออกมา

 

"ตกลงจะไปป้ะ?" ฟางหันมาพูด พลางขมวดคิ้วให้

 

"ไปๆๆ ไปจ่ะ ไปๆๆ" พูดพลางรีบเดินเข้าร้านตามเธอไปติดๆ...

 

ในร้านอาหาร...

 

"จะรับอะไรดีครับ"

 

เมื่อเธอและเขาเดินมานั่งที่โต๊ะๆ หนึ่ง ก็มีพนักงานชายคนหนึ่งเดินเข้ามา พลางยื่นเมนูให้กับทั้งสอง โดยในขณะที่กำลังเลือกเมนูอาหารกันอยู่ พนักงานชายคนนั้นก็เอาแต่จ้องหน้าฟางอย่างเคลิ้มๆ

 

ส่วนป็อปปี้ที่เหลือบตาขึ้นมามองฟาง ก็ดันบังเอิญไปเห็นแววตาของพนักงานคนนั้น...

 

'จะมองอะไรฟางนักหนาว่ะ!'

 

คิดในใจอย่างฉุนๆ ที่เห็นพนักงานคนนั้นมองเพื่อนสาวของตนเองราวกับจะกลืนกิน จนเขาต้องส่งสายตาดุๆ ไปให้พนักงานคนนั้น จนพนักงานหลบสายตาเขาลง และไม่กล้ามองหน้าเธออีก

 

นี่ที่เขารู้สึก เขาก็ไม่รู้ว่ามันหมายความว่า 'หึง' หรือแค่ 'หวง' เธอกันแน่เหมือนกัน

 

"เอากระเพาไก่ไข่ดาวค่ะ" เสียงหวานๆ ของฟางถูกเปล่งออกมา ซึ่งทำให้เขาสะดุ้งออกมาจากภวังค์ทันที "แล้วนายล่ะป็อป?"

 

"ฮะ? เหมือนเธอเลยๆ" พูดอย่างงงๆ

 

"ค่ะ แค่นี้ค่ะ" พูดพลางส่งยิ้มหวานให้ ก่อนที่จะหันมามองเขายิ้มๆ

 

นี่ที่เธอยิ้ม มันเป็นเพราะการกระทำของเขายังไงล่ะ...

 

ไม่ใช่ว่าเธอไม่เห็นนะว่าเขาแอบส่งสายตาดุๆ ไปให้พนักงานคนนั้น เพียงแต่เธอไม่อยากบอกให้เขาเขินก็แค่นั้นเอง

 

จู่ๆ คำพูดของเขาเมื่อเช้าที่เขาพูดก็แวบเข้าหัวของเธอ ซึ่งทำให้ใบหน้าเปื้อนยื้มแทบจะหายไป จนป็อปปี้ต้องถามด้วยความสงสัย

 

"เป็นอะไรหรอฟาง?"

 

"ปะ เปล่าๆ ฉันแค่หิวน่ะ แหะๆ"

 

'เขาคิดกับแกแค่เพื่อนเท่านั้นนะ อย่าลืมสิยัยฟาง!!!'

 

---

มาอัพให้แล้วน้าาาา

ช่วงนี้เราอาจจะยุ่งๆ หน่อย ไม่ค่อยได้มาอัพ

เจอกันตอนหน้าจ้า ^^