เกลียดเธอแค่ไหน สุดท้ายก็รักเธอ

 

"นี่พี่ไปไหนมา ถึงกลับมาซะดึกดื่น"แพทเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นกวินกลับเข้ามาในบ้าน นี่มันปาเข้าไปเที่ยงคืนแล้วทำไมกวินถึงเป็นแบบนี้นะ กลับดึกแทบทุกคืนเลย

 

"ไปเที่ยว"กวินตอบสั้นๆไม่แยแส ก่อนะเดินขึ้นบ้านไป

 

"เที่ยว พี่ไปเที่ยวทุกคืนเลยหรอ ทำไมล่ะ การแพทมาอยู่ที่นี่มันน่าเบื่อมากสำหรับพี่มากสินะ"แพทเริ่มโวยวายเพราะความน้อยใจทำให้ขนมจีนและธามไทที่อยู่บนบ้านต้องลงมาดู

 

"คงประมาณนั้น"กวินตอบสั้นๆ

 

 

เพี้ยะ

 

 

"แล้วพี่จะพาชั้นมาอยู่ที่นี่ทำไมกัน ทำไมไม่ปล่อยชั้นไปล่ะ พี่เองก็เกลียดพวกสิงหะอยู่แล้วไม่ใช่หรอ แค่นี้ก็ทำให้บ้านของแพทต้องอับอายอยู่แล้ว หรือทำแบบนี้ก็แค่ต้องการรับผิดชอบเด็กในท้องนี่เท่านั้นใช่มั้ย ดี งั้นแค่ไม่มีเด็กนี่สินะ ชั้นจะได้ไปจากที่นี่ได้"แพทน้อยใและโมโหปนกัน จึงใช้มือตัวเองทุบที่ท้องตัวเองทันที ขนมจีนและธามไทตกใจรีบมาห้ามแพทไม่ให้ทำร้ายตัวเองและลูก

 

"พอได้แล้ว ทั้งคู่นั่นล่ะกวิน นายเป็นอะไรทำไมไม่กลับบ้านมาดูแลเมียนายบ้าง แพททำไมเธอทำแบบนี้ นั่นลูกของเธอนะละทำอะไรคิดหน่อยไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วด้วย"ขนมจีนดุทั้งกวินและแพท ที่ทำอะไรตามอารมณ์แบบนี้

 

"ก็เค้าไม่ต้องการชั้น ไม่ต้องการลูกนิ ฮือ"แพทปล่อยโฮร้องไห้ออกมา ธามไทและขนมจีนมองอย่างเห็นใจ จริงอยู่ที่กวินรับผิดชอบพาแพทมาอยู่ที่นี่ แต่เขากลับไม่เคยดูแลลูกเมียตัวเองเลย

 

"โธ่เว่ย น่ารำคาญ ง่วงนอน"กวินที่เมาอยู่แล้วโมโหขึ้นห้องตัวเองไปทันที ทิ้งให้ธามไทและขนมจีนปลอบแพทที่ร้องไห้จนหยุด

 

 

"ทำไมถึงได้ใจร้ายกับแพทเค้าแบบนี้วะกวิน ถ้าแกเกลียดเค้าแล้วจะทำแบบนั้นทำไม แกเคยบอกไม่ใช่หรอว่าแพทคือน้องสาวแคทแต่แพทเป็นเด็กดี แบบนี้มันใจร้ายเกินไปแล้วว่ะ ไม่รักไม่สนใจเค้าจะทำเค้าท้องแล้วเอามาอยู่ด้วยทำไม"ธามไทหัวเสียเมื่อเห็นทาทีห่างเหินใส่แพทก็นึกสงสารจึงเดินตามกวินเข้ามาว่า

 

"น้องเค้าไม่ผิดหรอก แต่กูผิดเอง ที่ทำแบบนั้นกับแพท ที่ไม่อยากกลับบ้านก็เพราะกูละอายใจว่ะ"กวินพูดความในใจออกมาให้เพื่อนสนิทฟัง ธามไทฟังแล้วก็ถอนหายใจก่อนที่จะเดินเข้ามาตบบ่าของกวินเบาๆ

 

แอ้ด

 

 

แพทที่กลับมาจากห้องของฟางค่อยๆเปิดประตูห้องนอนเข้าไป พบว่าร่างสูงนั้นยังไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก็นอนเลย จึงส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะหายเข้าไปในห้องน้ำแล้วเอากะละมังใส่ผ้าชุบน้ำ เดินเข้าไปเช็ดตัวให้กับกวิน

 

 

 

"อือ"กวินร้องและดิ้นไปมา แพทชะงัก ก่อนจะพยายามทำใจเย็นเหมือนที่ขนมจีนสอนเมื่อกี้ จัดแจงเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กวินจนเสร็จ

 

"ว้าย"แล้วแพทต้องร้องเมื่อจู่ๆกวินก็พลิกตัวเองเอาแขนมาพาดแพทไว้ทำให้แพทล้มลงไปนอนที่เตียง แต่ก่อนแพทจะขยับตัว กวินก็รวบกอดแพททันที ทั้งที่ตัวเองหลับตา

 

"ชั้นง่วงนอนแล้วนะ หาววว"แพทที่ดิ้นไปมาเมื่อเห็นว่ากวินไม่ปล่อย จึงปล่อยให้กวินกอดตัวเองเพราะง่วงมาก ก่อนจะผล็อยกลับไปในอ้อมกอดของกวิน

 

"กว่าจะหมดฤทธิ์ พี่ขอโทษนะ"กวินลืมตาขึ้นก่อนจะลูบผมแพทที่หลับในอ้อมกอดเขา ก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากเธออย่างอ่อนโยนผิดกับเมื่อกี้นี้ แล้วหลับไปอีกคนโดยไม่รู้เลยว่าแพทเองก็ได้ยินคำขอโทษของกวินแล้วอมยิ้มก่อนจะหลับไปอย่างมีความสุข

 

 

 

 

"เดี๋ยวนี้ป๊อปสนิทกับแม่เลขานั่นจังเลยนะคะ"แคทเอ่ยถามป๊อปปี้ขึ้นหลังจากที่เดินออกมาจากห้องประชุม

 

"ทำไมหรอ"ป๊อปปี้ถามกลับ

 

"แหม ก็ไม่หรอกค่ะแคทก็แค่เห็นว่าเจ้านายกับเลขาสนิทกับแบบนี้เดี๋ยวเค้าก็จะว่าป๊อปเอาว่าเป็นสมภารกินไก่วัดได้นะ"แคทตอบ

 

"แต่ถ้าคนเราสนใครเข้าแล้ว เค้าก็จะทำทุกอย่างเพื่อได้ใกล้ชิดกับเค้าไม่ใช่หรอ"คำตอบเป็นนัยๆของป๊อปปี้ทำให้แคทชะงัก

 

"แล้วจินนี่ล่ะป๊อป ป๊อปลืมเพื่อนแคทไปแล้วหรอ"แคทรีบเอาเรื่องจินนี่มาอ้าง

 

"ป๊อปไม่ได้ลืมจินนี่หรอกนะ แต่ชีวิตคนเรามันต้องเดินต่อไปไม่ใช่หรอแคท คนเราจะมาจมอยุ่กับอดีตไมได้หรอกนะ ป๊อปรักจินนี่เหมือนเดิม แต่ป๊อปเชื่อว่าจินนี่ต้องเข้าใจป๊อปถ้าป๊อปจะเริ่มใหม่กับใครซักคน นี่ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ป๊อปขอตัวก่อนนะ"ป๊อปปี้พูดจบก็เดินออกไปทิ้งให้แคทมองป๊อปปี้ด้วยสายตาทั้งรักทั้แค้น

 

"รักกันมากงั้นหรอ"แคทพูดก่อนจะมองภาพที่ป๊อปปี้เดินควงกับฟางที่รออยู่ด้านนอกแล้วเดินไปอย่างเจ็บปวดหัวใจ

 

 

 

 

 

"พ่อแม่คะวันนี้ฟางพาคุณป๊อปมาเยี่ยมแม่นะคะ"ฟางพูดกับหลุมศพของพ่อแม่ของเธอก่อนจะนั่งคุกเข่าเปลี่ยนดอกไม้ในแจกันโดยมีป๊อปปี้นั่งลงข้างๆ

 

"สวัสดีครับคุณแม่ คุณพ่อ"ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มทำให้ฟางตีแขนป๊อปปี้เบาๆ

 

"มาเรียกพ่อแม่ฟางว่าพ่อกับแม่ตัวเองแบบนี้ ขอเค้าแล้วหรอ"ฟางดุแก้เขิน

 

"งั้นผมขอสมัครมาเป็นลูกเขยพ่อแม่นะครับ ผมสัญญาผมะดูแลลูกสาวพ่อแม่อย่างดีเลย"ป๊อปปี้พูดอย่างอารมณ์ดี

 

"บ้า ไม่พูดด้วยแล้วไปดีกว่า พ่อคะแม่คะ ฟางกลับก่อนนะคะไว้พรุ่งนี้ฟางจะมาหาใหม่"ฟางบอกกับหลุมศพแม่ก่อนจะเดินหนีออกนอกเขตวัดไป ป๊อปปี้รีบเดินตามไปคว้าแขนไว้

 

"ชั้นพูดจริงนะ เมื่อก่อนชั้นอาจจะยังไม่พร้อม ไม่ยอมแต่งงานกับเธอ แต่ตอนนี้ เป็นชั้นได้มั้ยที่จะดูแลเธอต่อจากนี้ ให้โอกาสชั้นอีกครั้ง แต่งงานกับชั้นนะฟาง"ป๊อปปี้กุมมือฟางแล้วพูด ทำให้ฟางอึ้ง น้ำตาซึม

 

"คุณป๊อป"ฟางดีใจจนร้องไห้ออกมา รีบกอดกับป๊อปปี้

 

"ชั้นขอโทษนะกับเรื่องแย่ๆที่ชั้นเคยทำ เคยแก้ลงเธอมาตลอด จากนี้ไปให้ชั้นได้ดูแลเธอนะ"ป๊อปปี้พูดอีกครั้งก่อนที่จะจุมพิศลงที่หน้าผากมนของฟางแล้วกอดฟางไว้แน่น

 

 

 

"นังฟาง ชั้นเกลียดแก"แคทที่มองภาพนั้นอยู่หลังต้นไม้ไกลจากคนทั้งคู่ พูดออกมาพร้อมกับน้ำตา ไม่ว่าเธอจะทุ่มเทให้ป๊อปปี้เท่าไหร่ เขาก็ไม่เคยมองกลับมาเห็นเธอเลย ตั้งแต่ตอนที่ป๊อปปี้คบกับจินนี่ใหม่ๆ จนมาถึงฟาง แคทยิ่งคิดยิ่งช้ำใจ ก่อนจะปาดน้ำตาทิ้ง เปลี่ยนสายตาเป็นแข็งกร้าวมองคนทั้งคู่ที่ยิ้มให้กันเดินขึ้นรถไป

 

"เมื่่อจินนี่ชั้นยังจัดการได้ กะอีแค่นังกาฝากอย่างแก มีหรอชั้นจะทำไม่ได้"แคทพูดกับตัวเองอย่างอาฆาต

 

 

 

 

 

"ถามหน่อยสิ ธาม มาทำอะไรที่โบสถ์นี่เป็นประจำ แอบมีกิ๊กหรอ"ป๊อปปี้พูดขึ้นเมื่อนั่งรถมากับธามไท เพราะเธอเองก็แอบสงสัยว่าทำไมทุกๆวันหลังเลิกงานธามไทต้องมาที่โบสถ์นี้เสมอ วันนี้เธอจึงติดรถมาด้วย

 

"ตัวเองอยากรู้จักพี่สาวคนเดียวเค้ามั้ย เดี๋ยวเค้าพาไปนะ"ทันทีที่ลงรถมา ธามไทก็จูงมือป๊อปปี้มาที่ด้านหลังโบสถ์ซึ่งเป็นหลุมศพเต็มไปหมด ป๊อปปี้หญิงเกาะแขนแฟนหนุ่มด้วยความกลัว

 

"ตัวเองไม่ต้องกลัวนะ นี่พี่โฟร์พี่ธามเอง"ธามไทบอกก่อนจะเดินลงไปนั่งแล้ววางดอกกุหลาบสีขาวไว้ที่หน้าหลุมศพ ป๊อปปี้มองภาพโฟร์ที่ติดหน้าหลุมศพ สวยจัง คนนี้สินะ พี่สาวคนเดียวของธามไทถ้าจำไม่ผิด เธอเคยมาเยี่ยมธามไทตอนที่เรียนที่เมืองนอกนิ และทำไมถึงเป็นแบบนี้

 

"ขอโทษนะธาม เค้าถามอะไรตัวหน่อยสิ ทำไมพี่โฟร์ถึงเสียหรอ ทั้งๆที่ตอนนั้นยังเคยมาเยี่ยมธามเลย"ป๊อปปี้เอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ

 

"เมื่อหลายปีก่อน พี่โฟร์ได้แต่งงานกับพ่อหม้ายอายุคราวพ่อคนนึง เค้ามีลูกติดมา2คน อายุอ่อนกว่าพี่ของธามไป3-4ปี แฟนใหม่พี่โฟร์พาไปฮันนีมูนที่ภูเก็ตด้วยกัน พร้อมกับลูกๆของเค้า แล้วพี่โฟร์ก็จมน้ำตาย น่าแปลกเนาะว่ามั้ย นักกีฬาว่ายน้ำอย่างพี่โฟร์จะมาจมน้ำตายเพราะช่วยลูกสาวคนโตจากจมน้ำ ทั้งๆที่ยัยนั่นก็ว่ายน้ำเป็น"ธามไทพูดอย่างเจ็บปวด ป๊อปปี้สงสารแฟนหนุ่มจึงโอบกอดแฟนหนุ่มเพื่อให้กำลังใจ ธามไทยิ้มให้แฟนสาว ก่อนจะเดินจูงมือกับป๊อปปี้เดินกลับไปขึ้นรถ

 

 

 

"ป๊อปปี้"เสียงเรียกเสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้ป๊อปปี้หญิงต้องหันกลับไปที่โบสถ์ บรรยากาศสลัวๆของโบสถ์ทำให้ตรงบริเวณที่ชายหนุ่มยืนเรียกป๊อปปี้หน้ากลัวมาก และยิ่งหน้ากลัวอีก ตรงที่เขาดันใส่ฮู้ตปิดหน้า

 

"แกเป็นใครน่ะ"ธามไทดึงแฟนสาวไปไว้ด้านหลังเพื่อปกป้อง

 

 

ผลัวะ

 

 

จู่ๆชายปริศนาก็ตรงเข้ามาต่อยหน้าธามไทจนล้ม ป๊อปปี้กรี๊ดตกใจก่อนจะรีบเข้าไปห้าม ไม่ให้ชายคนนั้นทำร้ายแฟนตัวเอง จนทำให้ฮู้จที่ใส่คลุมอยู่หลุดลงมา

 

"พี่ทีเจ"ป๊อปปี้ตกใจมากที่เห็นพี่ชายอีกคนของตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้

 

"ป๊อปปี้ กลับบ้านกับพี่"ทีเจบอกกก่อนจะลากป๊อปปี้กลับไป

 

"โนว ป๊อปปี้ไม่กลับป๊อปปี้จะอยู่กับธาม"ป๊อปปี้โวยวายแต่สะบัดตัวเองไม่หลุดจากการเกาะกุมของทีเจซักที

 

"กลับไปอยู่กับไอ่คนที่ทำร้ายเธอน่ะหรอ ไม่มีวัน พี่จะไม่ยอมให้มันได้อยู่ใกล้เธออีก"ทีเจว่า

 

"อ๊ายยย ทีเจปล่อยป๊อปปี้นะ ธาม ช่วยเค้าด้วย กรี๊ดดด"ปีอปปี้ร้องเมื่อถูกทีเจอุ้มพาดขึ้นบ่าแล้วขึ้นรถออกไป ธามไทอึ้ง ก่อนจะตั้งสติ แล้วรีบตามทีเจไปทันที

 

 

 

"นายมีอะไรรึเปล่า"แก้วเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าโทโมะยังไม่กลับหลังจากทานข้าวด้วยกัน

 

"ใกล้จะคลอดแล้วสินะ"โทโมะพูดขึ้นก่อนจะจับมือแก้วแน่น แก้วหน้าแดง

 

"แก้ว คือว่าชั้น"โทโมะเอ่ยขึ้น

 

"อะไร มีอะไรหรอ"แก้วถาม

 

"ถ้าชั้นจัดการเรื่องชั้นกับแพทให้เคลียร์แล้ว ชั้นขอดูแลเธอจะได้มั้ย"โทโมะพูดขึ้นทำเอาแก้วค่อยๆปล่อยมือจากโทโมะที่จับอยู่

 

"จะมาดูแลอะไรชั้น ชั้นดูแลตัวเองได้"แก้วเดินหนี

 

"แต่เธอจะคลอดแล้วนะ ชั้นไม่ยอมให้เมียชั้นต้องอยู่คนเดียวอีกแล้ว แก้ว แต่งงานกันเถอะนะ"โทโมะกอดแก้ว ก่อนจะขอเธอแต่งงาน

 

"พูดอะไรบ้าๆ ไม่ ชั้นไม่แต่ง"แก้วยืนยันเสียงเเข็ง

 

"แต่ชั้นรักเธอนะแก้ว"โทโมะดึงดัน

 

"แก้วชั้นรักเธอ"โทโมะพูดอีกครั้งแต่แก้วเดินหนี

 

"ชั้นถามหัวใจตัวเองแล้ว มันตอบว่ามันรักเธอนะแก้ว เธอล่ะรักชั้นบ้างรึเปล่า"โทโมะยังคงตะโกนไล่หลังแก้ว

 

"กลับไปนอนได้แล้ว อย่ามาไร้สาระ อายคนอื่น"แก้วตอบตามจริงก่อนจะเดินหนีเข้าบ้านไป

 

"ชั้นจะบอกเธอแบบนี้ล่ะ ชั้นรักเธอๆๆๆๆ ชั้นจะบอกจนกว่าชั้นจะตายเลยล่ะ"โทโมะพูดจริงและตะโกนไล่หลังบอกรักแก้วไปเรื่อยจนแก้วเขินอุดหูวิ่งหนีเข้าบ้านไป โทโมะแอบหัวเราะ แต่ก็แอบหวั่นในใจ แก้วล่ะ จะรักเขาบ้างรึเปล่านะ

 

 

 

 

 

"ที่นี่ที่ไหนน่ะ"ฟางเดินตามทุ่งดอกไม้ที่สวย รอบๆทุ่งดอกไม้เป็นสีขาวโพลนไปหมด ที่ไหนกันนะ

 

"คุณป๊อป ขนมจีน ธาม กวิน"ฟางตะโกนเรียกทุกคน แต่ไม่มีเสียงตอบ ฟางเดินไปเรื่อยๆจน เห็นผุ้หญิงคนหนึ่งใส่ชุดขาวยืนหันหลังให้กับเธอ

 

"ไม่เจอกันนานเลยนะฟาง"ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้นทั้งๆที่หันหลังอยู่ ฟางคุ้นเสียงนั้นเหลือเกิน

 

"คุณจินนี่"ฟางตกใจเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นหันกลับมา ฟางเข้าไปกอดินนี่ทันที

 

"ฟางคิดถึงคุณจินนี่จัง"ฟางพูด จินนี่จึงลูบหัวฟางด้วยความเอ็นดู

 

"อีกไม่นานหรอก เราก็จะได้เจอกันแล้ว อีกไม่นานฟาง"จินนี่พูดแล้วยิ้ม ฟางยิ่งไม่เข้าใจ จินนี่ถอดกอดฟางออกมา

 

"จำที่ชั้นบอกได้มั้ย ฝากดูแลป๊อปด้วย ปีอปกำลังจะมีอันตราย อย่าให้ป๊อปไปไหนคนเดียวเด็ดขาด"จินนี่พูดอีกครั้ง ก่อนะทุกอย่างจะเป้นสีขาวโพลน สว่างมากจนฟางต้องเอามือปิดกันแสงไว้

 

 

 

"ดะ เดี๋ยว คุณจินนี่ เดี๋ยวก่นค่ะ"ฟางร้อง สะดุ้งตื่นมองไปรอบๆ ฝันไปหรอกหรอเนี่ย

 

"มีอะไรรึเปล่าฟาง"ป๊อปปี้งัวเงียตื่นขึ้นมาหลังจากได้ยินเสียงฟางร้อง

 

"เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ นอนต่อเถอะ"ฟางบอกป๊อปปี้

 

"ฝันร้ายน่ะสิ เนี่ยเห็นป่ะ กินเยอะเลยต้องมาฝันแบบนี้ไง ดูสิ มิน่าเมื่อกี้นอนกอดนี่ยุ้ยเชียว โอ๊ยย"ป๊อปปี้แซวฟางจึงโดนหยิกไปที ก่อนจะลูบแขนตัวเองที่โดนฟางหยิกป้อยๆ

 

"มาให้กอดที นอนไม่หลับ"ป๊อปปี้อ้าแขน ฟางอมยิ้มก่อนจะกอดกับป๊อปปี้ แล้วล้มตัวนอนลงไปทั้งคู่แล้วป๊อปปี้ก็หลับไป โดยที่ฟางยังลืมตากังวล คุณป๊อปกำลังจะมีอันตรายน่ะหรอ ใครกัน

 

 

 

กลับมาแล้วน้าๆๆๆๆ มาอัฟแล้วน้าๆๆๆ ขอเม้นเยอะๆ โหวตเยอะๆนะ พอดีช่วงนี้นั่งคิดเรื่องใหม่ไปด้วยใกล้จบแล้วอ่ะ แหะๆ แต่เราก็มาอัฟละนะๆๆ