Just Friend...เพื่อนกัน...??

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

เรื่องสั้น : Just Friend...เพื่อนกัน...?? [2/2] The End.
ผู้เขียน : ออมอนี่_cake

Rate : PG-17  [เรทรั่ว + ภาษาพ่อขุนรามคำแหงมหาราช...สาธุ]

 

 

 

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

 

 

 

 

 

"พี่โมะ เมื่อคืนทำไมไม่รับโทรศัพท์!! แถมยังไม่โทรกลับแบมบี้อีก แบมบี้รออยู่นะ !!!"

 

 

 

 

"พี่หลับ"

 

 

 

 

"ไม่ต้องมาโกหกเลย อยู่กับพี่แก้วใช่ป่ะ? แบมบี้เตือนแล้วนะ ถ้าพี่โมะยังดื้ออยู่แบบนี้.....แบมบี้ก็ไม่มีอะไรจะพูด!!"

 

 

 

 

        เมื่อคืนกว่าจะทำโรงแรมที่แก้วอยากได้เสร็จก็ปาเข้าไปเกือบตี 4 นึกขอบคุณ อ. เหลือเกินที่ให้อยู่กลุ่มละ 5 คน ไม่อย่างนั้นคงไม่เสร็จแน่ๆ อย่าด่าพวกเราที่พึ่งมาเร่งทำวันสุดท้ายนะครับ เพราะวันอื่นๆก็มัวแต่อาเวลาไปทำเรื่องจบบ้าง ทำงานค้างเก่าๆและงานใหม่ๆที่ยังคงมีให้ทำจนวันสุดท้ายจริงๆถ้าเราไม่เลือกชิ้นงานยากๆก็อาจจะไม่ใช้เวลานานขนาดนี้

 

 

        แต่เพราะคนตัวเล็กถูกอกถูกใจเหลือเกินตั้งแต่เห็นโมเดลตัวอย่างของรุ่นพี่ คนชอบตามใจ(แก้ว) อย่างเขาจะทำอะไรได้ นอกจากเออออห่อหมกไปด้วยความเต็มใจ ยังไงซะอีก 3 ชีวิตที่เหลือมันก็ไม่ปริปากอยู่แล้ว พวกมันชอบความท้าทายเสียด้วยซ้ำ แต่ทุกอย่างก็ออกมาด้วยดีและทันเวลา ถึงแม้จะทำให้หน้าหล่อๆของพวกเขาในเวลานี้ มันค่อนข้างจะติดลบไป 10-20% ก็ตาม

 

 

 

 

        มาถึงร้านประจำข้างๆตึกออกแบบก็วางข้าววางของพร้อมที่จะสั่งอาหารเช้าก่อนขึ้นไปพรีเซนท์โปรเจคสุดท้ายของ อ. ต่างคณะ  เจอะคนตัวเล็กที่เมื่อคืนคุยกันไม่กี่คำเดินมาคุยด้วยที่โต๊ะ เรียกว่าคุยก็คงไม่ถูกนัก น่าจะบอกว่าเจอบ่นเข้าไปเหมือนทุกๆทีคงจะดีกว่า

 

 

 

 

"เฮ้ย เดี๋ยวๆน้องแบมบี้ เดี๋ยว อ้าว ไม่ฟังอะไรเลยแฮะ // ทำไมเมิงม่ายบอกน้องเคาไปว่า เราไปทำงานกัน จะดายไม่เขาใจผิด"

 

 

 

 

"แบมบี้เค้ารู้"

 

 

 

 

        เขาบอกเด็กสาวไปแล้วจริงๆ ว่ามาทำงานที่คอนโดแก้ว ซึ่งเด็กสาวก็เข้าใจ ส่วนไอ้เรื่องที่มาบ่นนั้นคงเป็นเรื่องของแก้วกับเขาเอง เรื่องที่แบมบี้รู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเขากับแก้วใจ เด็กสาวสงสัยตั้งแต่วันที่เขาเข้าไปจีบ

 

 

 

 

 

"มึงดูไม่แคร์น้องเค้าเท่าไหร่เลยนะ เอางี้ดีกว่าตั้งแต่กูเห็นมึงมีแฟนกี่คนต่อกี่คนเนี่ย กูไม่เห็นมึงแคร์ใคร นอกจาก.....เมียมึงเลย"

 

 

 

 

"หุบปากไปเลยมึง"

 

 

 

 

        แทงใจดำสิครับ ยอมรับทุกข้อกล่าวหา เพราะเขาเป็นแบบนั้นจริงๆ แคร์แก้ว ห่วงแก้ว ใส่ใจแก้ว และรักแก้ว

 

 

 

 

 

 

.... รักมากขึ้นทุกวันเสียด้วย ....

 

 

 

 

"เออ จริง มึงกะแก้วเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก ตัวติดกันตั้งแต่ตอนนั้น ทำไมไม่คบกันเองวะ มึงจะไปจีบคนอื่นให้เค้าเสียความรู้สึกเล่นทำไม กูไม่เห็นมึงจะคบใครยืดเท่ายายม้าดีดกะโหลกนั่นเลยสักคน"

 

 

 

 

 

        พูดอีกก็ถูกอีกครับคุณเพื่อนที่เคารพรัก เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมเราไม่คบกัน ในเมื่อเขาเองก็รู้หัวใจตัวเองตั้งแต่เรียนมัธยม แต่ที่เขาไม่รู้คือความรู้สึกของแก้ว ไม่รู้เลยว่าคนตัวเล็กคิดยังไงกับความสัมพันธ์ของเรา ในบ้างครั้งคนสวยก็เหมือนจะใส่ใจ บางคราวก็เหมือนว่าไม่ต้องการ ถ้ารักถ้าชอบเขาจริงมีอย่างที่ไหนแนะนำสาวๆให้เขาตลอด

 

 

 

 

        แต่เขาไม่ใช่พวกชอบประชดนะครับ ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะบอกให้แก้วไปคบกับใคร เรื่องอะไรต้องทำแบบนั้นกันล่ะ เขาอาจจะไม่กล้าพอที่จะบอกความรู้สึกกับแก้ว แต่เขาก็ซื่อสัตย์กับหัวใจของตัวเองเสมอ จะไม่ทำให้ตัวเองเสียใจเพราะความคิดโง่ๆของตัวเองแน่ๆ

 

 

 

 

"กูเปล่า ....ป้าครับเอาข้าวผัดกุ้ง 1 หมี่ขี้เมา 1 โคล่า 2 ครับ ... พวกมึงสั่งดิ่"

 

 

 

 

"อะไรเปล่าวะ // เออ เนาะ สั่งให้ตัวเองกะเมียเสร็จ แต่พวกกูให้สั่งเอง  ป้าเหมือนเดิม 3 ที่ฮะ.... อะไรเปล่าวะกูก็อยากรู้ นี่ ไอเบมึงเลิกเล่นมือถือสักนาทีได้ป้ะครับ อย่าให้รู้ว่าไลน์คุยกะน้องเฟย์ของกูนะ!!!  // เออ มายใชเว่ย อะเลาเลยเมิง ไอโหมะกูก่ออยากรู 4 ปีทีรูจักเมิงเนี่ย เปนแบบนี่ตลอด"

 

 

 

 

"กูไม่ได้จีบ"

 

 

 

 

"อ๋อ ไอ้หน้าตาดี!!!!"

 

 

 

 

"เปล่า....ก็"

 

 

 

 

"ก็ อะไรวะ"

 

 

 

 

"พวกมึงจะเซ้าซี้กูเพื่อ?"

 

 

 

 

"กูอยากรู้ว่ามันเป็นอย่างที่พวกกูคิดป่ะ // เออ"

 

 

 

 

"พวกมึงคิดอะไร? อะ ขอบคุณครับป้า"

 

 

 

 

        ไม่ได้อยากปิดเพื่อนหรืออะไร เพราะพวกเราสนิทกันมากพอที่จะคุยทุกเรื่องได้ แต่ยกเว้นเรื่องนี้เรื่องเดียว ก็ดูปากแต่ละคนสิครับ ถ้าเขาบอกไป มีหวังไม่เกิน 10 นาทีทุกสิ่งอย่างถึงหูจอมแสบแน่ๆ เขาจึงอยากให้อะไรมันคลี่คลายไปในทางที่ดี หรือทั้งแก้วและเขาได้เคลียกันลงตัวแล้วค่อยบอกพวกมันทีเดียว 4 ปีมันยังรอกันมาได้(ใครรอ?)  อีกแค่วันเดียวก็ทนๆเอาหน่อยก็แล้วกัน

 

 

 

 

 

"มึงกะไอ้แก้ว ไม่ใช่แค่เพื่อนสนิท!!!! // อืม ชาย มากกวาเพื่อนแตมายใชแฟน"

 

 

 

 

"ฟุ้งซ่านน่า 'มึงถึงยังเนี่ย ข้าวผัดเย็นหมดละ เออ รู้แล้ว มาให้ไวเลยมึง' .....มองไร"

 

 

 

 

        หยิบมือถือขึ้นมาโทรหาตัวแสบที่น่าจะมาถึงได้แล้ว เพราะใกล้เวลาเรียนเข้ามาทุกที ได้คำตอบกลับมาว่าแก้วใจถึง ม.แล้ว แวะเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวอยู่ ก่อนจะยิ้มให้กับมือถือพร้อมกับมองเห็นสายตาของเพื่อนที่พร้อมใจกันมองมาที่เขา คงไม่ใช่เพราะความอิจฉาที่ข้าวของเขามาถึงก่อนแน่ๆ

 

 

 

 

....เดี๋ยวพรุ่งนี้กูบอกพวกมึงหมดเลยกูสาบาน....

 

 

 

 

 

 

"มองคนปากแข็งว่ะ มึงน่ะใส่ใจไอ้แก้วมากกว่าน้องแบมบี้อีก มึงรู้ว่าอะไรที่ยายแก้วชอบ ไม่ชอบ ต้องโทรตอนไหนมันถึงจะว่าง รู้แม้กระทั่งวันที่มันเป็นเมนส์ เอาจริงๆ ถ้ากูไม่ใช่เพื่อนมึง กูเห็นมึงสองคนยังไงก็ผัวเมียชัดๆ จริงป่ะไอ้ป๊อบ ไอ้เบ // จริงครับ!!!"

 

 

 

 

"ประสาท แดกๆข้าวไปเหอะ ปากจะได้ไม่ว่าง นั่นไงข้าวพวกมึงมาพอดี"

 

 

 

.

.

.

 

 

 

 

"แก้วมึงสายนะครับ"

 

 

 

"งือ...............กบที่รัก แก้วมัวซ้อมรายงานอยู่อ่ะสิ ไหนอะโมเดลโรงแรมกู กูอยากเห็นก่อนขึ้นเขียงได้ป่ะ??"

 

 

 

 

        อาจเป็นเพราะเมื่อคืนได้เจออะไรที่ดีต่อความรู้สึกจึงทำให้หัวใจเต้นเป็นปกติ ส่งผลให้นอนหลับสบายก็เป็นได้ เช้านี้เธอจึงตื่นสายในเวลาเกือบๆ 8 โมง (อันที่จริงตื่นตอน 6 โมงครั้งนึงแล้ว ตื่นมา ครึ่งชั่วโมงแล้วก็หลับต่อ...เพื่อ?? =_=)

 

 

        บอกไม่ได้ว่ามีความสุขแค่ไหนที่เพื่อนตัวสูงที่เธอกำลังนั่งข้างๆอยู่ในเวลานี้ กอดเธอเอาไว้แนบอก ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปถึงข้างใน ไม่อยากให้เวลาเดินต่อไปเลยในตอนนั้น ทั้งโหยหา และหวงแหน เธอรักโทโมะเข้าให้แล้วจริงๆ ใช้มือเรียวเล็กของตัวเองค่อยๆสัมผัสด้านหลังของคนตัวสูง รับรู้ถึงปลายนิ้วเรียวของอีกฝ่ายที่ยังคงเล่นผมเธออยู่เบาๆ แอบยิ้มให้กับตัวเองแล้วค่อยๆด่ำดิ่งสู้ห้วงแห้งความฝัน

 

 

 

 

 

 

....เมื่อไหร่จะไม่เป็นเพียงแค่ความฝันกันนะ....

 

 

 

 

....อยากตื่นขึ้นมา และหลับตาไปพร้อมๆกัน คงไม่มีโอกาสใช่ไหม?.....

 

 

 

 

        ใครใช้ให้เธอปากไม่ตรงกับใจ ทำอะไรไม่ตรงกับความต้องการของตัวเองกันล่ะ อยากได้แต่กลับผลักไสไปให้คนอื่น อยากเป็นเจ้าของแต่ไม่ยอมพูดความรู้สึกของตัวเองออกไป เอาแต่แอบมาน้อยใจอยู่คนเดียว

 

 

 

 

....ก็มันไม่กล้า ถ้าโทโมะไม่ได้คิดเหมือนกันก็หน้าแตกสิ....

 

 

 

 

        ถึงแม้หลายๆสิ่งจะทำให้คิดเข้าข้างตัวเองได้ว่าหมอนั่นแอบมีใจให้เหมือนกันก็เหอะนะ ก็มันไม่ยอมพูดจะให้ทำยังไง ถูกดูแลเสียจนชิน ไม่เคยจะต้องไปแสดงความรู้สึก หรือเอ่ยความในใจต่อหน้าใครนิ่ จะให้ใจกล้าหน้าด้านเข้าไปบอกมันก่อนก็ยากนะ

 

 

 

 

....แก้วใจไม่กล้าพอ....

 

 

 

 

 

"แดกข้าวก่อน มานั่งได้ละ เขี่ยกุ้งออกให้หมดแล้วมาเร็วๆ"

 

 

 

 

"โมะ วันนี้กูไม่เอา......โคล่า"

 

 

 

 

"เดี๋ยวไปซื้อน้ำเปล่าให้ ...เอายามาหรือเปล่า?..."

 

 

 

 

" ...ฮึ มันพึ่งมาเมื่อกี๊ กูแวะห้องน้ำที่ ม. อยู่ เลยมาเลทอะ..."

 

 

 

 

"กินข้าวก่อนป่ะ ยาอยู่ในกระเป๋ากูมี"

 

 

 

 

        คุยกันเหมือนเป็นเรื่องปกติ จนเหมือนเธอเองก็ลืมไปว่าคนตรงหน้าเป็นผู้ชาย ก็เพราะคอยเอาอกเอาใจและรู้ใจเธอที่สุดแบบนี้น่ะสิ หลงจะแย่อยู่แล้วรู้ตัวไหมคุณชายผีดิบ....

 

 

 

 

"มองอะไร?"

 

 

 

 

"มองเพื่อนกันเค้าดูแลกันว่ะ นี่มึงมีขนมปังให้ไอ้แก้วด้วยป่าววะ? // อย่าคิดวาพวกกูมายรูว่าเมิงคุยอารัยกานน่ะ"

 

 

 

 

"อะ ไอ้บ้า!!!!! เดี๋ยวฉันจะเอาขนมปังยัดปากแก!!!! อ๊ะ งือ................โมะ กูปวดท้องง่า T^T"

 

 

 

 

        ไม่ต้องอธิบายอะไรมาก แค่เธอบอกไม่อยากได้โคล่า คนตัวสูงกว่าก็เข้าใจในทันทีว่าเธอคงเป็นวันนั้นของเดือนจึงทานของเย็นไม่ได้ รวมไปถึงเป็นแบบไม่รู้ตัวแบบนี้คงละเลยที่จะพกยามา

 

 

 

 

....ไม่ได้ละเลย ก็เพราะรู้ว่าใครอีกคนจะเตรียมไว้ให้เลยไม่ใส่ใจจะหยิบมาน่ะสิ....

 

 

 

 

....ฮึ่ย คนบ้า รักจะบ้าอยู่แล้วรู้ตัวไหม ถ้าวันนี้ยังไม่พูดอะไร พรุ่งนี้แก้วใจจะเป็นคนพูดเอง!!!!!!!!!!!!!....

 

 

 

 

"กูถึงได้บอกให้มึงรีบกินข้าว จะได้กินยา พวกมึงก็เลิกเล่นได้ละ อีก 20 นาทีเข้าเรียนนะครับ อ.หวายนะครับมึงครับ"

 

 

 

 

"คุณพระ....... กูยังไม่ได้ลอกงานมึงเลย ไอ้เบ!!!! // ฮ่าๆ กูลอกเสร็จก่อนมึงมาถึงครับ ให้กูล้อต่อได้ป่ะ?"

 

 

 

 

 

 

 

// ชั่วโมงเรียนสุดท้ายของปี 4 คณะวิศวะ : พรีเซนท์โปรเจค //

 

 

 

 

"ไหวป่ะ?"

 

 

 

 

"อือ"

 

 

 

 

"หน้าซีดเลยมึง ไปนอนห้องพยาบาลป่ะ"

 

 

 

 

"กะ กูไหว เดี๋ยวจะถึงคิวโมเดลโรงแรมกูแล้ว งือ.............(,,@___@,,)"

 

 

 

 

"อ.ครับ จริญญาไม่สบายขออนุญาตพาไปห้องพยาบาลครับ"

 

 

 

 

"..............."

 

 

 

 

        เสียงสุดท้ายก่อนสติจะดับวูบไป เป็นของชายที่รักสุดหัวใจที่นั่งข้างๆกาย และกุมมือเธอไม่ปล่อยในเวลานี้ คงเป็นเพราะอากาศในห้องเรียนที่ถูกปรับอยู่ที่ 22 องศาเป็นแน่แท้ ทำให้รู้สึกถึงความหนาวเย็น พาลคิดไปเองว่ายิ่งปวดมากขึ้น แต่พอเลือดก้อนนั้นได้หลุดออกมา (นี่ก็จินตนาการสุดขอบฟ้าจริงๆ) ก็รู้สึกดีขึ้น แถมยังได้พักร่างกายไปอีกนานพอสมควร จึงลืมตาตื่นขึ้นมาได้

 

 

 

 

"เป็นไงมึง อ่ะน้ำ"

 

 

 

 

"งือ................โมะ กูบอกว่าไหวไง พรีเซนท์ล่ะ?"

 

 

 

 

"ไหวอะไรมึง นอนไป 3 ชั่วโมง กูพูดแทนมึงแล้ว"

 

 

 

 

"หืม....มึงเหรอ??"

 

 

 

 

"เมื่อเช้ามึงโทรหากูตั้งแต่ 6 โมง ให้กูช่วยฟังมึงทั้งที่กูพึ่งนอนตอนตี 4 รึไม่ใช่?"

 

 

 

 

"ก็กูมีแค่มึงนี่นา......ยายสองพี่น้องนั่นก็รีบไป ม. ตั้งแต่เช้า"

 

 

 

 

"กูเลยออกไปพูดแทนมึงได้ไง ป่ะลุกไหวไหม ไปกินข้าวกัน หรือมึงจะกลับบ้าน ....ไม่มีเรียนละ"

 

 

 

 

        พูดไปพลางเช็ดตัวไปพลาง ทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ จนตอนนี้หัวใจไม่รู้สึกสั่นไหวหรือหวาดกลัวอะไรเลย ความรู้สึกคล้ายว่ามั่นคงเมื่อมีผู้ชายตรงหน้าอยู่ใกล้ๆ เหมือนกับจะสื่อออกมาว่าขอให้เชื่อใจ ข้างกายเธอจะไม่ห่างหายผู้ชายคนนี้แน่ๆ วูบไหวเล็กน้อยเมื่อเหลือบมองสบตากับคนตัวสูงที่กำลังพยายามซับไอร้อนจากใบหน้าของเธออย่างเบามือ

 

 

        หากเธอเอ่ยความรู้สึกของตัวเองออกไปแล้ว ผลที่ออกมามันไม่ได้เป็นอย่างที่หวังล่ะ โทโมะอาจจะคิดกับเธอแค่เพื่อนจริงๆ แต่เพราะคอยดูแลกันมาตั้งนานแล้ว จึงไม่อยากเปลี่ยนไป ไม่ใช่เพราะความรู้สึกที่เปลี่ยนแปลงล่ะ เธอจะยังยืนอยู่ข้างๆโทโมะได้อีกไหม

 

 

 

        ไอ้ความกล้าที่ว่าจะเอ่ยคำรักออกไปหมดแรงลงแทบจะทันที เมื่อคิดถึงความจริงข้อนี้ขึ้นมาได้ เพราะคนตัวสูงไม่เคยพูด ก็ไม่ได้แปลว่าเขาคิดแบบนั้นนิ่ จริงไหม

 

 

 

....เจ็บที่หัวใจจัง....

 

 

 

 

 

"อือ....................ถะ ถ้าโมเดลผ่าน พวกเราก็จบใช่ปะวะ?"

 

 

 

 

"ก็คงงั้น พูดเหมือนเสียดายนะมึง ไม่อยากจบว่างั้น หรือกลัวพรากจากอกกูวะ ฮึฮึ กูไม่ไปไหนทั้งนั้นแหล่ะ ..ถึงมึงไล่กูก็ไม่ไป.."

 

 

 

        ประโยคสุดท้าย พูดเบาคล้ายเสียงกระซิบ แต่ด้วยสภาพแวดล้อมของห้องที่มันไม่ได้มีขนาดกว้างเท่าไหร่ แถมข้างในยังเงียบสนิทไร้ผู้คนจอแจ ถ้าไม่ได้ยินคงหูบอดไปแล้วล่ะ

 

 

 

 

..ถึงมึงไล่กูก็ไม่ไป..

..ถึงมึงไล่กูก็ไม่ไป..

 

 

 

 

 

 

..ถึงมึงไล่กูก็ไม่ไป..

 

 

 

 

....นี่กูควรจะดีใจไหม ว่ามึงจะไม่ทิ้งกูไปไหน ไม่ว่าจะด้วยฐานะใดก็ตาม....

 

 

 

 

 

"ประสาท ....กูจะกลับบ้านนะ มึงไปกินข้าวกับพวกนั้นเหอะ"

 

 

 

 

"เดี๋ยวกูไปส่ง กระเป๋ามึงกูหยิบมาจากห้องเรียนให้แล้ว"

 

 

 

 

"อือ ขอบใจ"

 

 

 

 

 

        ลุกขึ้นมาแต่งเนื้อแต่งตัวจนเรียบร้อย เพราะรู้สึกว่าดีขึ้นแล้ว อาการปวดบรรเทาไปมาก ถ้าได้ทานมื้อกลางวันแล้วตามด้วยยาแก้ปวดอีก 2 เม็ดก็คงจะดีกว่าตอนนี้ ปกติเธอจะปวดอย่างทรมานแค่วันเดียวเท่านั้น

 

 

 

        เดินออกมาเพื่อจะไปขึ้นรถของเพื่อนตัวสูงก็เจอะกับ นศ. หน้าตาน่ารักแฟนเด็กของคนที่ยืนข้างๆกัน ก็พลันรู้สึกผิดขึ้นมา

 

 

 

....ตัวจริงเขามาแล้ว เลิกทำตัวเป็นแมวขโมยเสียทีเถอะยายแก้ว....

 

 

 

 

"พี่โมะ แบมบี้หิวจุงเบย......อ๊ะ พี่แก้วหวัดดีค่ะ ^_^ ดูสีหน้าไม่ดีเลย?"

 

 

 

 

"อะ อือ พี่ปวดท้องอ่ะ แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว โมะมึงพาแบมบี้ไปหาไรกินเหอะ เดี๋ยวกูกลับเอง นั่งแท๊กซี่เร็วกว่า แบมบี้พี่ไปนะ"

 

 

 

 

"กูบอกว่าจะไปส่งไง..... มึงไปรอที่รถ ถ้ากูไปแล้วไม่เจอมึง มึงน่าจะรู้ว่ากูโกรธมันเป็นไงนะ"

 

 

 

 

"ชิ เออ คิดว่ากูกลัวมึงเหรอ ขู่กูจริง"

 

 

 

 

"มึงจะลองก็ได้นิ่"

 

 

 

 

 

 

.

.

 

 

 

 

"เออ!!!!....เอากุญแจรถมา!!!!"

 

 

 

 

        เคยเห็นตอนมันโกรธครั้งเดียว ตอนนั้นมันเล่นบาสแล้วโดนโกงแบบซึ่งๆหน้า หลังเกมจบมันเลยนัดกันไปขึ้นเวทีมวยแทน ตะลุมบอลกันจนหน้าแหก ตอนทำแผลให้มันก็บ่นเป็นผีกินเลือด ว่ามันโกรธจริงๆที่ไอฝ่ายนู้นบังอาจเข้ามาขอเบอร์เธอ (?)

 

 

        ตอนนั้นคิดว่ามันเล่นมุขเลยไม่ได้สนอะไร อีกวันมันก็ปีนหน้าต่างขึ้นมาหาอีกแล้วบอกว่าห้ามคุยกับผู้ชาย รร นั้นนะ ไม่งั้นมันจะต่อยเธอแทน ด้วยเพราะยังไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรกับผู้ชายตรงหน้า จึงพาลคิดไปว่ามันคงโกรธเด็ก รร นั้นมากเลยไม่รู้จะลงที่ไหน เอามาลงกับเธอ

                                                           

 

 

 

....ถ้าเป็นตอนนี้ คงคิดเข้าข้างตัวเองแบบเบรคไม่อยู่ว่ามันหวงเธอมากกว่าห่วงบาสเสียอีก....

 

 

 

 

 

"นี่ยังไม่สารภาพ?"

 

 

 

 

"ก็ถ้าแก้วไม่ได้คิดอะไร พี่..."

 

 

 

 

"โหย ย.ยักษ์ล้านตัว!!!!! พี่โมะไปมองส่วนไหนเหรอ ถึงได้เห็นว่าพี่แก้วเค้าไม่ได้มีใจให้น่ะ?? ถามหน่อยซิ"

 

 

 

 

"ก็อย่างที่บอก"

 

 

 

 

"นั่นมันเป็นเพราะพี่บ้ายุเองไม่ใช่? ปฏิเสธได้แต่ไม่ทำ อีกคนก็ทำร้ายหัวใจตัวเองชัดๆ.....บ้าบอทั้งคู่!!!"

 

 

 

 

        บ้าบอจริงๆอย่างที่น้องสาวตัวเล็กว่า จะงานใหญ่ เรื่องหนักหนาแค่ไหนเขาไม่เคยเกรง แต่กับคนตัวเล็กๆคนนี้ให้ตายเหอะ สู้ไม่ได้จริงๆ กลัวใจคนสวยจะไม่รับรัก เพราะถ้าเป็นแบบนั้น คิดสภาพตัวเองไม่ออกเลยว่าพรุ่งนี้จะยังมีอยู่ไหม จึงได้ยังหลอกตัวเองว่าเป็นแบบนี้อยู่น่ะดีแล้ว เป็นเพื่อนกันแบบนี้ อย่างน้อยก็ไม่ถูกไล่ไปไกลๆ ถ้าคนตัวเล็กไม่ได้คิดเหมือนกัน มันกลัวไปหมด กลัวจริงๆ

 

 

 

 

 

 

"นั่น น้องพิม น่ารักป่ะ น้องเค้าชอบมึงนะ ลองคบไหม?"

"เหรอ อืม"

 

 

 

 

"นี่ๆ ไอ้โมะ น้องแบมบี้น่ารักป่ะวะ ดาวออกแบบนะมึง คนจ้องเพียบอ่ะ ถ้ามึงตัดใจจากน้องยุได้แล้ว ลองจีบดูดิ่ หน้ากากๆอย่างมึงก็น่าจะทำได้นะ ฮิฮิ"

"มึงอยากให้กูจีบ?"

"อือ"

"อืม กูจะลองดู"

 

 

 

 

 

        พอลองคิดเรื่องเก่าๆเข้ามาในสมอง ก็แอบน้อยใจที่คนตัวเล็กทำร้ายหัวใจของเขาด้วยการผลักไสไปให้คนอื่นตลอด .....ตลอด ด.เด็กล้านตัว!!!

 

 

 

 

"เค้าอยากให้พี่ไปให้พ้นๆ ก็เลยบอกให้ไปคบกับคนอื่น แบมบี้ก็เห็น"

 

 

 

 

 

"ไม่เห็น แบมบี้เห็นแต่แววตาเจ็บปวดตอนพี่แก้วมองเห็นพี่โมะไปกับคนอื่น แล้วแบมบี้ก็ไม่เคยเห็นความสุขในแววตาของพี่โมะเลยตั้งแต่เข้ามาจีบแบมบี้ถ้าวันนี้พี่โมะไม่สารภาพกับพี่แก้ว แบมบี้จะไม่สนลูกพี่ลูกน้องซื่อบื้อคนนี้อีกแล้ว อยากจะเหี่ยวตาย รอให้คนอื่นมางาบเจ้าสาวตั้งแต่เกิดของตัวเองก็ช่างเหอะ อ้อ อีกอย่างนะ ถ้าพี่แก้วเค้าไม่สนตัว ทำไมเค้าไม่คบคนอื่น ตัวก็เห็นไม่ใช่เหรอ ว่ามีผู้ชายเข้ามาจีบพี่แก้วตั้งแต่เริ่มขึ้น ม.ต้นน่ะ ไม่รู้ใช่ป่ะ สมองประมวลผลไม่ทันใช่ป่ะ ก็เพราะเค้ารักตัวไง เค้าชอบตัวเลยมองคนอื่นไม่ได้ โอ้ย!!!!!!!!!!!! แบมบี้จะกลับบ้าน!!!!"

 

 

 

 

        ยืนมองตามแผ่นหลังของสาวน้อยที่เธอรักเหมือนน้องสาวแท้ๆ ที่ครั้งนึงคนตัวเล็กเคยยุให้เขาจีบ ตอนนั้นก็นึกขำอยู่เหมือนกัน เขากับแบมบี้เป็นญาติห่างๆที่พอรู้จักคุ้นเคยกันอยู่บ้าง แต่แก้วใจไม่รู้ จะบอกก็กลัวสาวเจ้าหน้าแตก จึงเลยตามเลย เขาก็อยากให้คนสวยเลิกไล่ให้ไปหาสาวอื่นอยู่เหมือนกัน

 

 

        แอบคุยกับแบมบี้ให้ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ตบตาคนตัวเล็กมาได้เกือบสองเดือน คาดว่าคบได้นานที่สุดแล้ว แต่จะให้ยืดยาวต่อไปมากกว่านี้  ยายแบมก็คงไม่ยอมแล้วก็แฟนหนุ่มเอกบริหารนั่นอีกล่ะ คงอยากเปิดตัวจะแย่

 

 

 

 

 

....เขาเองก็อยากเปิดตัวจะแย่เหมือนกัน....

 

 

 

 

"งือ..............มึงเกือบจะทำให้กูตายในรถ ไอ้บ้า!!"

 

 

 

 

"แอร์ก็เปิด มึงไม่ตายหรอก กูนี่จะตายโดนด่าหูชาเลย เพราะมึงนี่แหล่ะ"

 

 

 

 

"เกี่ยวอะไรกับกู มึงง้อน้องเค้าไม่ได้ล่ะสิ สม! นี่ไม่ใช่ทางไปบ้านนิ่ มึงจะไปไหนอ่ะ เอากูไปส่งบ้านก่อนได้ป่ะ?"

 

 

 

 

"ที่กูบอกเมื่อคืน ว่าอยากให้มาด้วยกันก่อนกลับบ้านน่ะ แป๊บเดียว"

 

 

 

       

.

.

 

 

"โบสถ์เหรอ?"

 

 

 

 

"อือ แวะกินอะไรก่อนป่ะ กินยาตอนท้องว่างไม่ดีนะ"

 

 

 

 

"กูแดกของในรถมึงหมดละ เสือกปล่อยกูไว้นานจัด ยาก็หมดแล้วนะ"

 

 

 

 

"อืม แล้วกูจะซื้อให้ใหม่ มึงจะแดกตลอดชีวิตมึงก็ได้เหอะ"

 

 

 

 

"อะ ไอบ้า ...ชอบพูดอะไรให้กูใจเต้นตลอดนะมึง..."

 

 

 

 

"มึงเป็นคริสต์นี่นะ จะมาสารภาพบาป?"

 

 

 

 

"อือ"

 

 

 

 

"กูไม่เห็นบาทหลวงซักคน ต้องโทรตามป่ะมึง ....มองหน้ากูทำไม?"

 

 

 

 

"มึงไง บาทหลวงของกู เข้าไปทำหน้าที่ดิ่"

 

 

 

 

"หา กู? ประสาทกูนับถือพุทธครับพี่ผีดิบ"

 

 

 

 

"กูแค่ให้มึงติ๊ต่างเป็นคุณพ่อให้หน่อย ไม่เกิน 20 นาที ไม่ทำให้มึงเปลี่ยนศาสนาหรอกมั้ง เร็วดิ่ อยากกลับบ้านไม่ใช่เหรอ ฝนใกล้จะตกแล้วนะ"

 

 

 

 

"หา ? อ่ะ เออ ก็ได้วะ อะไรวะเนี่ยกู?"

 

 

 

 

.

.

 

 

 

 

 

 

"มึงต้องถามว่ากูมีเรื่องอะไรจะสารภาพ"

 

 

 

 

"ถ้ามึงไม่พูดก็ช่างมึงสิ อีก 19 นาทีนะเวลาของมึง"

 

 

 

 

"คุณพ่อใจร้ายจัง"

 

 

 

 

"ไอ้โมะ!!!"

 

 

 

 

 

 

 

"..... คุณพ่อครับ ผมมีเรื่องจะสารภาพ....."

 

 

 

 

"ว่ามาลูกพ่อ คิกคิก สนุกดีว่ะ"

 

 

 

 

 

.

.

 

 

 

 

"ผมหลงรักผู้หญิงคนนึง ตั้งแต่เรียนอนุบาล บ้านเราอยู่ติดกันเพราะคุณแม่ของผมเป็นเพื่อนรักของคุณแม่ของเธอ ทำให้เราตัวติดกันตามไปด้วย ตอนเล็กๆผมไม่ได้คิดอะไร คิดว่าคงเป็นเพราะเราอยู่ด้วยกันตลอดจึงเกิดเป็นความชอบขึ้นมา จนกระทั่งพวกเราเข้าเรียน ม. ต้น เริ่มมีหนุ่มๆเข้ามาจีบเธอ ไม่ใช่ว่าเธอสวยหรืออะไรหรอกนะครับ เธอแค่น่ารักมาก ก.ไก่ล้านตัว แล้วก็ชอบเป็นมิตรกับเด็กผู้ชายมากเกินไป จนผมนึกหมั่นไส้ เลยคอยขัดคอยขวางไม่ให้ใครเข้าใกล้เธอ ตั้งแต่ตอนนั้นผมเลยรู้ใจตัวเองว่าปิ๊งแม่ม้าดีดกะโหลกเพื่อนข้างบ้านนั่นเข้าให้แล้วจริงๆ ไม่ใช่แค่ความผูกพันตั้งแต่เด็กแต่อย่างใด"

 

 

 

 

 

"...................."

 

 

 

 

 

"จนแล้วจนรอด เราก็เข้า มหา'ลัยที่เดียวกันจนได้ เป็นเพราะผมอยากตามเธอมาล้วนๆ ไม่ได้พิศวาสอะไรกับคณะที่เรียนเท่าไหร่ แต่เรียนๆไปมันก็เข้าท่าดีนะครับ ตอนนี้ผมรักในงานของผมมากเลย นั่นก็เป็นเพราะเธออีกนั่นแหล่ะครับ เธอโสดตลอด 6 ปี ในรั้วมัธยม อาจเป็นเพราะผมที่คอยกันท่าเธออยู่อย่างลับๆตลอดก็เป็นได้ ไม่รูสิครับ บางทีผมก็แอบคิดไปเองว่าเธออาจจะไม่สนใจผู้ชายพวกนั้น เธอก็เลยไม่เลือกคบใคร แต่ใครจะสนล่ะ แค่เธอไม่ควงใครมาเย้ยผมก็เพียงพอแล้ว แต่พอเข้ามหา'ลัยเธอก็เปลี่ยนไปครับ เธอพยายามเหลือเกินที่จะแนะนำผู้หญิงสักคนให้ผม พยายามจนผมรู้สึกได้ว่าเธออยากให้ผมไปไกลๆจากชีวิตของเธอ ไอ้ที่ผมเคยตั้งใจว่าจะขอคบกับเธอเมื่อเข้าเรียนมหา'ลัยก็เป็นอันต้องพับโครงการไป แต่วันนี้ผมคงต้องเปิดโครงการนั้นขึ้นมาอีกรอบ เพราะแบมบี้ลูกพี่ลูกน้องคนสวยของผมได้ประกาศกร้าวแล้วว่า ถ้าผมไม่ยอมสารภาพรักกับเธอเสียที ผมคงต้องรับประทานแห้วไปตลอดชีวิตแน่ๆ อีกสักครู่ผมจะไปเจอเธอครับ ผมเตรียมแหวนคู่พร้อมกับดอกไม้เอาไว้แล้ว ตั้งใจจะให้ตั้งแต่ปี 1 นี่มันก็ 4 ปี แล้วคงจะนานเกินไปที่มันยังคงอยู่กับผมครบทั้งสองวง .....ก่อนจะไปเจอเธอ ผมอยากให้คุณพ่ออวยพรผมสักหน่อยได้ไหมครับ ให้กำลังใจผมสักนิดว่าผมน่ะมีหวัง"

 

 

 

 

"ฮึก....ไอ้โมะ .... คนบ้า!!!!"

 

 

 

 

"คุณพ่อใจร้ายอีกแล้ว....ผมไปนะครับ ถ้าปล่อยให้เธอรอนานๆเธออาจจะกินตับผมได้"

 

 

 

 

.

.

.

 

 

       

"หน้าไม่ซีดแล้วนะ แดงไปถึงหูเลย...นี่มึงร้องไห้เป็นด้วย??"

 

 

 

 

"ไอ้บ้าโมะ!!! ฮึก ฮือ อ.อ่างล้านตัว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

 

 

 

 

        เดินออกมาจากห้องสารภาพบาป ก็เจอะคนน่ารักกำลังร้องไห้ตัวโยน ชิดตัวเข้าไปหาทางด้านหลังพร้อมกับกระชับเอวบางเบาๆด้วยมือทั้งสองข้างดึงคนตัวเล็กเข้าหาสัมผัสอุ่นพร้อมกับเกยคางบนไหล่เล็กที่กำลังสั่นน้อยๆ ความรู้สึกเป็นต่อมันกำลังเพิ่มขึ้นสูง จึงค่อยๆพ่นลมใส่ใบหูเล็กที่เห่อแดงขึ้นมาอย่างคนที่เขินจัด

 

 

 

 

        แก้วใจก็รู้สึกแบบเดียวกับเขา เขารู้สึกได้ ไม่อย่างนั้นคนตัวเล็กไม่มาร้องไห้ตาบวมแถมยังหน้าแดงตัวแดงแบบนี้แน่ๆ

 

 

 

        หมุนคนตัวเล็กให้หันหน้าเข้าหา โดยที่มือข้างหนึ่งยังคงยึดอยู่ที่เอวบางหลวมๆ มือที่ว่างอีกข้างค่อยๆเชยคางสวยให้หันขึ้นมาสบตาเขา แม้ใบหน้าหวานจะมีน้ำตาแต่ก็ยังคงมีเสน่ห์ แก้วไม่ใช่คนสวย แต่เป็นคนน่ารักมาก น่ารักจนอดไม่ได้ที่จะให้ความรัก รักมากจริงๆ รักมากเสียจนอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปชิมความหวานจากริมฝีปากได้รูป กดจูบเบาๆพร้อมกับไล่เรียวลิ้นแตะริมฝีปากเล็กเชิงขออนุญาตให้โอกาสเขาได้สัมผัสความหวานด้านใน คนตัวเล็กอ้าปากน้อยๆยอมให้ลิ้นอีกคนเข้าหา

 

 

 

 

 

 

        โอบเรียวมือเล็กคล้องรอบคอคนด้านบนเพื่อเป็นหลักยึด ไม่ให้ร่างกายทรุดลงไปเสียก่อน เนื้อตัวร้อนไปหมดเพราะความช่ำชองของชายหนุ่มตรงหน้า ในหัวไร้ซึ่งสีสันใดๆแต่งแต้ม ต่อต้านอะไรไม่ได้อีกแล้ว หัวใจยอมรับความรู้สึกของคนตัวสูง และไม่ดื้อดึงต่อความรู้สึกของตัวเองตั้งแต่ได้ฟังคำสารภาพ หัวใจของเราทั้งสองคนเป็นของกันและกันมานานเหลือเกิน นานเสียจนแทบทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ที่จะเก็บมันไว้โดยไม่ทำอะไรเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" กูรักมึง "

 

 

 

 

 

"..............."

 

 

 

 

 

"คบกันนะครับแก้วใจ"

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่..."

 

 

 

 

 

 

 

"แก้วอ่า กูตั้งใจจะสร้างโรงแรมให้มึงนะ"

 

 

 

 

 

 

"ไม่คบได้ไงเล่า ........กูก็รักมึงนะ ....."

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                          ......The ending story.....

 

 

 

 

 

// Special Gift //

 

 

 

 

 

        หลังจากที่ผ่านวิกฤติการณ์ที่ดีของชีวิตมาได้เพียงหนึ่งชั่วโมง ก็เดินทางมาถึงบ้านของเราสองคน แก้วบอกว่าอยากกลับบ้านหลังจากที่โปรเจคจบผ่านไปได้ด้วยดี เมื่อรถจอดสนิท ก่อนจะปล่อยคนตัวเล็กกลับเข้าบ้านก็หยิบแหวนคู่ที่ตั้งใจจะให้ บรรจงสวมไว้ที่นิ้วนางข้างซ้ายและจูบซับเบาๆอย่างอ่อนโยน โดยไม่ลืมเอ่ยคำหวานๆ(?) แบบที่อยากจะทำมาตลอด

 

 

 

 

"แลกกันกับแหวน ไม่เอา กู-มึง แล้วนะ?"

 

 

 

 

"แล้วจะเอาอะไร? เค้า - ตัวเอง  เธอ - ฉัน  หรือ โมะ - แก้วดีล่ะ?"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เอาแก้ว เฉยๆได้ป่ะ ^__^"

 

 

 

 

 

 

"ตายซะ ไอบ้ากาม!!!!!!!!"

 

 

 

 

 

 

" โอ้ย แก้วครับ โมะเจ็บ!!!!"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

        บางที่ความรักที่คุณมองหามาทั้งชีวิต อาจจะอยู่ห่างเพียงแค่เอื้อมมือก็เป็นได้ มีความสุขกับการดูแลคนข้างๆให้มากๆนะคะ : ออมอนี่_cake

 

 

 

 

 

…NEVER ENDING STORY // TK NEVER DIE //…

 

 

 

 

 

โปรเจคคั่นเวลาที่บังเอิญคิดพล็อตได้ ระหว่างที่คนโสดกำลังนั่งรถกลับบ้าน ใช้เวลาวันครึ่งในการเขียนขึ้นมา ถ้าเนื้อหามันกากกะหลั่วไปบ้างก็อย่าได้ถือสา คิดเสียว่าอ่านเล่นแก้เซ็งนะคะ เคยสัญญาไว้ว่าจะรีบมาแต่งฟิคดองข้ามชาติให้เสร็จ แต่ก็มีเหตุให้ต้องไปจัดการภารกิจระดับชาติที่รออยู่ ถ้ามัวแต่เอ้อระเหยอาจจะเสียใจไปตลอดชีวิต =___= [ทำไมไม่ตั้งใจตั้งแต่แรก]

 

 

 

ตอนนี้ทิ้ง fic พี่ไปก่อนได้เลยนะคะ  ปีหน้าฟ้าใหม่ หรือไม่ก็พี่เรียนจบเมื่อไหร่จะกลับมาแน่นอน สัญญาค่ะ *0*//