มาเฟียก็มีหัวใจ

พ่อผมเป็นมาเฟียที่มีอิทธิพลที่สุดในกรุงโซลและมีลูกน้องมากมาย ผมต้องเป็นมาเฟียต่อจากพ่อของผมซึ่งผมไม่แน่ใจว่าผมสมควรจะเป็นมาเฟียดีรึเปล่าเพราะผมนั้นใจอ่อนเกินไป พ่อพยายามฝึกผมให้เป็นมาเฟียที่มีอิทธิพลเหมือนกับที่พ่อของผมเป็นในตอนนี้

กลางดึกคืนหนึ่ง ณ บ้านมาเฟียที่มีอิทธิพลมาก

"ป๊อปแกเลิกใจอ่อนซักทีเถอะ ถ้าแกไม่ใจอ่อนแกเป็นมาเฟียต่อจากพ่อไม่ได้"ชายสูงอายุคนดุลูกชาย

"แต่ผมไม่อยากเป็นนี่ครับพ่อ"ชายหนุ่มตอบปฎิเสธ

"แกต้องเป็นแกเป็นลุกคนเดียวชั้น แก๊งนี้จะไม่มีหัวหน้าไม่ได้ออกไปจากห้องได้แล้ว"ชายสูงอายุคนทุบโต๊ะพร้อมกับไล่ลูกชายออกจากห้อง

"ครับพ่อ"ชายหนุ่มรีบเดินออกจากห้องทันทีและมองพวกลุกน้องที่ยืนอยู่หน้าห้องรอคุยธุระกับพ่อตัวเอง

"มีอะไรครับคุณหนู"ลูกน้องคนนึงถาม

"ไม่มีอะไร รีบเข้าไปเถอะเดี๋ยวพ่อจะโกรธ"ชายหนุ่มรีบเดินไปที่ห้องตัวเองทันที

"แปลกๆ"ลูกน้องพูดด้วยความงงและเดินเข้าห้องหัวหน้าทันที

"ทำไมพ่อต้องให้เราเป็นมาเฟียด้วย"ชายหนุ่มโวยวายพร้อมกับชกกำแพง

"คุณหนูทำไมต้องชกกำแพงด้วย"แม่บ้านได้ยินเสียงเลยตกใจวิ่งเข้ามาในห้อง

"ไม่มีไร ไปทำงานเถอะ"ชายหนุ่มบอกแม่บ้าน

"ค่ะๆ"แม่บ้านรีบออกจากห้องเพราะกลัวโดนไล่ออก

"พรุ่งนี้ต้องไปมหาลัยแล้ว อยากไปเองโดยที่ไม่มีพวกลูกน้องพ่อตามมา รับ-ส่ง จัง"ชายหนุ่มพูดพร้อมกับพร้อมมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว