ถ้าหากฉันรักนาย จะผิดไหม

''ขอบคุณค่ะลุงน้อย'' ฉันกล่าวขอบคุณคนขับรถ เตรียมจะเดินเข้าบ้าน แต่..

''โป๊ก โอ๊ะ!!!'' ใครเขวี้ยงกระดาษมาโดนหัวฉันเนี่ย ฉันบ่นพึมพำแล้วคลี่กระดาษออกดู

                                                     ''ยัยเตี้ย''

  ฉันรีบขยุ้มกระดาษทิ้ง แล้วเขวี้ยงไปบ้านข้างๆ เพราะว่าบ้านข้างๆไม่มีคนอยู่ เจ้าของบ้านเขาย้ายไปอยู่เยอรมันแล้ว

''โอ๊ย''

''เฮ้ย!!ใครอ่ะ''

''เธอจะเขวี้ยงมาทำไมเนี่ย''

''นายโซ่ ใครกันแน่ที่เขวี้ยงกระดาษมาโดนหัวฉันก่อน แล้วนายมาอยู่นี่ได้ไงอ่ะหรือว่านายสะกดรอยตามฉันมา'' ฉันทำท่าจะวิ่งหนีเข้าบ้าน แต่นายโซ่วิ่งมาฉุดแขนฉัน ทำให้ฉันเซล้มไปอยู่ในอ้อมแขนของนายโซ่ เราจ้องหน้ากันนานเท่าไหรไม่รู้จน..

''ฟ้า กลับมะ....'' คุณแม่เดินมาเห็นพอดี ฉันรีบดีดตัวออกจากอ้อมแขนนายโซ่

''คุณแม่ ไม่ใช่อย่างที่คุณแม่เห็นนะคะ'' ฉันรีบแก้ตัวพัลวัน กลัวแม่จะเข้าใจฉันผิด

''ไม่เป็นไร วัยรุ่น แม่เข้าใจ'' คุณแม่พูดไปอมยิ้มไป

''โธ่ แม่ เข้าใจผิดแล้วค่ะ''

''อ้าว ตาโซ่นี่'' คุณแม่พูดทักทายอย่างเป็นกันเองกับโซ่

''สวัสดีครับ'' โซ่ยกมือไหว้แม่ฉัน

''โตเป็นหนุ่มแล้วหล่อขึ้นนะเนี่ย ป้าเกือบจำไม่ได้แน่ะ มาหาหนูฟ้าเหรอตามสบายนะ''

''ไม่ใช่ครับ คือคุณแม่ย้ายบ้านมาอยู่บ้านหลังนี้น่ะครับ'' โซ่ชี้นิ้วไปที่ข้างบ้านฉัน

''ห่ะ!! นายจะย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้'' ฉันชี้นิ้วไปบ้าง

''ใช่''

''ดีจ๊ะ จะได้มาอยู่เป็นเพื่อนหนูฟ้าเวลา ลุงกับป้าไม่อ''ยู่ แม่พูดให้ท้ายโซ่

''เฮ้อ! จะบ้าตาย เจอกันที่โรงเรียนยังไม่พอต้องมาเจอกันที่บ้านอีก'' ฉันบ่นกับตัวเอง

''บ่นอะไรฟ้า''คุณแม่ชะโงกหน้ามาถามฉัน

''ป่าวๆค่ะ''

''ตามสบายนะ เดี๋ยวแม่ขอไปคุยกับแม่ของตาโซ่ก่อน'' แม่พูดแล้วเดินออกไปนอกบ้าน

''ทำไมฉันหนีนายไม่พ้นซักที่เนี่ย'' ฉันชี้หน้านายโซ่

''ฉันว่ามันเป็น พรมลิขิต นะ ทำให้เราได้มาเจอกัน''

''แหวะ ฉันว่าไม่ใช่หรอก ฉันว่ามันเป็น เวร เป็น กรรม มากกว่า''  ฉันพูดแล้วเดินเข้าไปในบ้าน แต่นายโซ่ก็ตามเ้ข้ามาด้วย

''นายจะตามชั้นมาทำไม กลับบ้านนายไปไป๊'' เดี๋ยวพ่อฉันเห็นเข้าฉันก็โดนดุหรอก

''ไม่หรอก ฉันสนิทกับพ่อเธอ'' นายโซ่พูดแล้วมองไปรอบห้องเหมือนหาอะไรซักอย่าง

''สนิทกับพ่อชั้น''

''อ้าว โซ่''

''สวัสดีครับ คุณลุง'' นายโซ่ไหว้พ่อฉันอย่างนอบน้อม

''สวัสดี มาหาฟ้าหรอ ตามสบายนะเดี๋ยวลุงขอออกไปข้างนอกก่อน'' คุณพ่อเดินไปนอกบ้าน

''พ่อก็ เป็นไปอีกคนแล้ว'' นายโซ่มันเป็นใครทำไมมาสนิทกับพ่อแม่ฉันจัง

''พ่อเธออนุญาตแล้ว'' นายโซ่พูดแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา

''แต่ชั้นไม่อนุญาต นี่บ้านฉันนะ'' ฉันชี้นิ้วลงที่พื้น แต่นายนั้นไม่ได้สนใจแถมยังเปิดโทรทัศน์ดูอีก

''นายจะมากเกินไปแล้วนะ'' ชั้นเดินไปที่โซฟาแต่ดันสะดุดขาตัวเอง(ซุ่มซ่ามเกิ๊น)

''ว้าย''

''เฮ้ย''

  ฉันล้มไปทับนายโซ่ ทำให้หน้าเราใกล้กันมาก

''ป..ป..ปล่อยได้แล้ว'' ฉันรีบลุกขึ้นยืน 

''นายกลับบ้านไปได้แล้ว'' ฉันชี้นิ้วออกไปข้างนอก

''ก็ได้'' นายนั้นเดินออกไป

  กลางคืน~

ฉันเดินไปเปิดหน้าจ่างห้องนอนกะว่าจะสูดอากาศอันบริสุทธิ์ข้างนอกซะหน่อย แต่ดันเจอ..

''นายโซ่'' นายนั้นกำลังถอดสื้อทำให้ฉันปิดหน้าต่างแทบไม่ทัน

  อ๋อ!! ลืมบอกไปว่าบ้านฉันกับบ้านข้างๆเนี่ยสามารถเห็นห้องของกันและกันได้โดยมาองผ่านหน้าต่างเพราะว่าหน้าต่างอ่ะเป็นกระจกใส แต่ ทำไมฉันต้องเห็นห้องนายโซ่ด้วยเนี่ย ฉันยืนกระทืบเท้าเบาๆ

  ~อาจจะยังไม่ค่อยชัด จะบอกรักก็ต้องมั่นใจ~

''ฮัลโหล'' ฉันรับโทรศัพท์โดยที่ไม่ได้ดูชื่อว่าเป็นใคร

''ยืนบ่นอะไรคนเดียวจ๊ะ น้องสาว''

''นาย...นายโซ่'' ฉันหันหน้าไปทางหน้าต่างก็เห็นนายโซ่ยืนหันหน้ามองฉันอยู่

''นายเอาเบอร์ฉันมาจากไหน''

'ไม่บอก'' นายโซ่แลบลิ้นใส่ฉัน

''หึ แค่นี้นะ ชั้นจะไปนอนแล้ว แบร่'' ฉันแลบลิ้นกลับ แล้วก็วางสายไป

...........................................................

หว่า!!วันอังคารไรเตอร์ก็ต้องไปร.ร.แล้วอ่ะ ยังไงๆก็ติดตามนิยายด้วยนะ  จ๊วฟๆ