ความรัก.... แรงแค้น

          เฮือก!!!!!

          ร่างเล็กสะดุ้งตื่นจากความฝันแสนโหดร้ายที่ตามหลอกหลอนมาเป็นปี แม้ว่ามันจะนานมากแล้วกับการสูญเสียครั้งใหญ่ แต่ภาพที่แสนโหดร้ายนั้นก็ไม่เคยจางหาย มันกลับชัดเจนอยู่ในหัว ชัดจนมันน่ากลัว น่ากลัวเกินไป

          คนตัวบางถอนหายใจเฮือกใหญ่ พร้อมกับนิ้วเรียวที่เช็ดเหงื่อที่ไหลลงมาเปรอะแก้มเนียนอย่างไม่ถะนุถนอม ซักนิด หันไปมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนหัวเตียง พบว่านี่เป็นเวลาเที่ยงคืน จึงล้มตัวลงนอนต่อ

          ร่างเล็กพิกไปพลิกมาอยู่แบบนั้น อยากจะนอนแต่ดันนอนไม่หลับ กลัว..... กลัวว่าฝันเมื่อกี้มันจะกลับมาอีก กลับมาทำร้ายให้คนที่สูญเสียต้องเจ็บปวด

          .

          .

          .

          ร่างไร้สติที่เต็มไปด้วยเลือดสองร่างนอนนิ่ง ใบหน้าซีดเซียวเป็นเหมือนสัญญาณบ่งบอกว่าพวกเค้าอยู่ในระยะอันตราย ก่อนที่พลเมืองดีคนนึงจะโทรตามรถพยาบาลให้อย่างใจดี

        ‘ตอนนี้คนไข้อยู่ในขีดอันตราย เพราะคนไข้ถึงมือหมอช้ามาก แต่หมอจะพยายามให้ถึงที่สุด’

          ตอนนั้นเค้าได้แต่หวังว่าพ่อ และ แม่จะปลอดภัย หมอบอกว่าถึงมือหมอช้ามาก แต่เค้าก็หวังว่ามันจะไม่ช้าจนเกินไป

          .

          .

          .

          แค่คิดถึงตรงนี้ น้ำตาที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะหมดก็ไหลลงมาอีกครั้ง ใบหน้าหวานซุกเข้าที่หมอนใบโตอย่างไม่ต้องการได้ยินเสียงสะอื้นของตัวเอง เพราะมันทำให้เค้ารู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอ

        คนตัวเล็กยังคงร้องร้องให้อยู่อย่างนั้น ไหล่บางสั่นสะท้านอย่างเลี่ยงไม่ได้ เมื่อแรงสะอื้นเริ่มหนักขึ้น แค่คิดว่าการไม่ได้ยินเสียงสะอื้นของตัวเองจะทำให้หยุดร้องไวขึ้น แต่เปล่าเลย เค้ายังคงร้องให้อยู่อย่างนั้น โดยไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะหยุดจนในที่สุด คนตัวเล็กก็หลับไปเพราะความเหนื่อยล้า

_______________________________

   อ่าาาา จบแล้วตอนแรกสั้นๆ อยากรู้มั้ยว่าเจ้ฟางร้องไห้ทำไม แล้วพ่อกับแม่เจ้เป็นอะไร ถ้าอยากรู้ แนะนำให้เม้นท์ค่ะ ฮิๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ    แล้วพบกันใหม่ เมื่อรีดเดอร์ต้องการ