ความรักงั้นหรอ..ตลกสิ้นดี!!

แจจุงกลับมาจากปูซานได้สามวันแล้ว เค้ากับนิโคลแทบไม่ได้คุยกันเลย นั่นก็เพราะเค้าไม่กล้าที่จะคุยและชวนเธอ

ไปไหนต่อไหนด้วยกันเหมือนแต่ก่อน เรื่องมันก็มาจากวันนั้นที่เค้าเผลอไปนั้นแหละ ฮีชอลนั่งมองเพื่อนตัวเองด้วย

ความงุนงงกับท่าทางแปลกๆนี้

"ท่านประธานนนน!..แจจุงโว๊ยยยย!!..ไอคุณ คิม แจจุงงงงงง!!"

"อะไรๆ! แกจะตะโกนทำไมวะฮีชอล" ฮีชอลทำหน้าเหลอหลาเมื่อเพื่อนหาวา่เค้าตะโกนใส่ ก็ในเมื่อเรียกเฉยๆไม่

ยอมหันก็ต้องใช้ไม้นี้แหละ จริงมั๊ยล่ะ

"แกเป็นไรไปวะ ดูเหม่อๆนะเว๊ย" แจจุงมองเพื่อนและถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ยิ่งทำให้หนุ่มหน้าสวยอย่าง

ฮีชอลงงเข้าไปใหญ่ และเลขาสาวก็เดินเข้ามาในห้อง

"คุณฮีชอลคะ มีคนมาหาค่ะ" ฮีชอลมองหน้าแจจุงนิดๆเป็นเชิงสงสัยก่อนจะมองไปยังผู้หญิงที่เค้ารู้จักสองคนและ

ผู้หญิงที่เค้าไม่รู้จักอีกหนึ่งคน แจจุงตกใจทันทีเมื่อเห็นหญิงสาวหนึ่งในสามคนนั้น

"คุณยูริ เจสสิก้า มาทำไมที่นี่กันหรอครับ" ฮีชอลเรียกทั้งสองสาวและถามคำถามด้วยความสงสัย ยูริและเจสสิก้า

หันมายิ้มให้กันโดยมียุนอายืนถอนหายใจอยู่ด้านหลัง

"ยัยเจสอยากมาเจอน่ะ ยูลก็เลยพามาที่นี่" ยูริอธิบายไปยิ้มไปเมื่อเธอไม่เห็นนิโคลอยู่ที่นี่ มารหายไปมันก็เป็นที

ของเธอไม่ใช่รึไง แล้วผิดตรงไหนที่เธอจะดีใจน่ะ

"เจสมากวนเวลาพี่รึเปล่าคะพี่ฮีชอล" เจสสิก้าถามออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆ ส่วนฮีชอลก็รีบส่ายหน้าและพาเจสสิก้า

ไปที่ห้องของเค้า โดยที่สาวสวยผมบลอนด์ไม่ลืมที่จะลากตัวยุนอาไปด้วย ปล่อยให้คุณหนูขี้วีนกับท่านประธานสุด

หล่อได้อยู่กันเพียงสองคน

"ยุ่งอยู่รึเปล่า? ชั้นมีเรื่องจะปรึกษา" แจจุงมองปากกาในมือตัวเองก่อนจะรีบปล่อยมันลงและเดินไปนั่งที่โซฟาตัว

ใหญ่ซึ่งตั้งเอาไว้กลางห้องทำงานนี้ ยูรินั่งลงตรงข้ามกับร่างสูงก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นเครียดนิดๆ แจจุงมองไปที่

เธอด้วยสายตาสงสัย เมื่อเห็นสีหน้าไม่ค่อยดีของเธอเค้าก็เกิดเป็นห่วงขึ้นมาอย่งไร้สาเหตุ

"คุณมีอะไรจะปรึกษาผมงั้นหรอ" แจจุงเปิดปากถามด้วยความรู้สึกอึดอัด เค้ารู้ว่าถ้าเค้าไม่ถามเธอก็คงไม่บอกว่ามี

ปัญหาเรื่องอะไร แต่คำตอบจากปากเธอมันทำให้เค้าถึงกับสะดุ้งเลยทีเดียว

"พ่อชั้นอยากเจอนายน่ะ!"

ยูริและแจจุงนั่งจ้อกันอยู่ในรถสปอร์ตคันหรูด้วยอารมณ์ที่แตกต่างกันไป แจจุงดูจะนอยอยู่นิดๆที่จะได้เจอประธาน

ใหญ่ของควอนกรุ๊ปที่เป็นที่รู้จักอย่างมาก ส่วนยูริกลับรู้สึกไม่อยากที่จะย่างก้าวเข้าไปในบ้านที่ไม่เหมือนบ้านหลัง

นั้นซักเท่าไหร่ เพราะเธอไม่อยากจะเห็นหน้าผู้หญิงหน้าด้านที่แย่งสามีชาวบ้านไปหน้าตาเฉย

"จะลงได้รึยัง ชั้นไม่อยากอยู่ในที่แบบนี้นานๆ"

"อะอืม! ลงก็ลงสิ" แล้วทั้งคู่ก็ลงจากรถและเดินตรงไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่โตที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า เหล่่าแม่

บ้านต่างพากันยืนเรียงแถวเพื่อต้อนรับการมาของแจจุงและการกลับมาของยูริที่เธอไม่เต็มใจนัก และเมื่อเธอได้วาง

เท้าลงกับพื้นในตัวคฤหาสน์ สิ่งที่เธอเกลียดที่สุดก็โผล่มาทันที

"ลูกยูล! เป็นยังไงบ้างจ๊ะ..แม่เป็นห่วงเราแทบแย่" หญิงสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกับร่างบางเดินมาเกาะแขนเธอไว้

อย่างสนิทสนม แต่ทว่ายูริก็สะบัดมือออกด้วยความรังเกียจ

"อย่าเอามือสกปรกนั่นมาแตะตัวชั้น" ยูริพูดจบก็โยนกระเป๋าหลุยส์ไปให้สาวใช่ซึ่งเธอไม่คิดเลยว่าสาวใช้คนนั้นจะ

รับมันได้หรือเปล่า ขาเรียวสวยย่างก้าวขึ้นบันไดด้วยความหงุดหงิด แจจุงมองตามยูริไปอย่างไม่เข้าใจก่อนจะเอ่ย

คำทักทายกับเธอคนที่ยืนทำหน้าเศร้าอยู่

"สวัสดีครับ! คิม แจจุง ครับ ^-^" แจจุงเอ่ยขึ้นพร้อมกับโค้งตัวเล็กน้อยเ็นการเคารพ

"ชั้น มินอาจ่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก" สาวสวยนามว่ามินอายื่นมือมาให้แจจุง ทำเอาเจ้าตัวงงเป็นไก่ตาแตกเลยทีเดียว

"จับมือทักทายไงจ๊ะ" แจจุงก็ยื่นมือไปจับมือเธอเพื่อเป็นการทักทายละรีบปล่อยทันที ความรู้สึกแปลกๆเกาะกุมขึ้น

มาในตัวของเค้า รู้สึกอันตรายเมื่ออยู่กับเธอคนนี้ เค้าควรจะขึ้นไปหายูริดีมั๊ย หรือว่าจะนั่งรออยูในห้องรับแขกดีนะ

"นายแจจุง!! ทำไมนายไม่ขึ้นมาซักที!!" ร่างสูงรีบเดินขึ้นชั้นบนไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงเรียกของยูริ

"ยืนทำอะไรอยู่ ชั้นรอนานแล้วนะ"

"ผมทักทายแม่ของคุณ..."

"มันไม่ใช่แม่ชั้น!!!" เสียงตวาทดังขึ้นก่อนที่ร่างบางจะเดินหนีเข้าห้องนอนตัวเองอย่างเร็ว เหล่าสาวใช้ทั้งด้านบน

ละด้านล่างต่งพากันมองมายังแจจุงอย่งไม่วางตา แจจุงจึงรีบเดินเข้าห้องยูริไปทันทีโดยที่ตัวเจ้าของยังไม่อนุญาติ

เลยซักนิดเดียว ห้องสีขาวสวยซึ่งตัดกับนิสัยของสาวขี้วีนช่างดูสวยเสียเหลือเกิน แจจุงเดินสำรวจรอบๆห้องอย่าง

ไม่รู้สึกกังวลอะไร เพราะตอนนี้เจ้าของห้องอยู่ในห้องน้ำ สายตาไล่กวาดไปแต่ละมุมของห้องและหยุดอยู่ที่กรอบ

รูปสวยๆที่วางอยู่บนหัวเตียง ด้วยความสงสัยเค้าจึงเดินไปหยิบมันขึ้นมาดู รูที่เห็นคือเด็กน้อยอายุราวๆสิบขวบกำลัง

นั่งอยู่บนตักสวยวัยกลางคนที่ดูไม่แก่เลยซักนิด ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มสดใสด้วยกันทั้งคู่ และไม่รู้อะไรที่ดลใจ

ให้แจจุงพลิกกรอบรูป สิ่งที่เห็นคือข้อความสั้นๆเขียนเอาไว้ด้านหลัง

' แม่คือนางฟ้าของหนู หนูรักแม่แค่คนเดียวค่ะ :( ' แจจุงขมวดคิ้วทันทีเมื่อเห็นรูปที่เธอวาดเอาไว้ ไม่ใช่ใบหน้าที่

ยิ้มแย้มดีใจแต่อย่างไร แต่มันเป็นใบหน้าที่ดูเศร้าเสียใจอย่างบอกไม่ถูก

"วางกรอบรูปนั่นลงเดี๋ยวนี้นะ!!"

"เพล้งงงงงงงง!!"

ตอนนี้ดูสั๊นสั้นเนอะ!! แต่เค้าคิดได้แค่นี้อ่ะ 555

ถ้าพรุ้งนี้ว่างจะมาต่อให้อีกสองตอนนะจ๊ะ ^[++]^