รักนี้ไม่มีคำว่าสาย

2 เดือนผ่านไป

หลังๆมานี้ ฟางไม่ได้ไปหาป๊อปปี้เลย เพราะโดนฟ้าห้ามเอาไว้...เธอไม่อยากให้น้องเธอต้องเจออะไรแบบนี้อีก

 

แล้ว เธอคิดอยู่นานว่าจะทำอย่างไร และแน่นอน เธอก็มีความคิดเด็ดๆแล้วด้วยคือ.....สลับฟางให้เป็นเธอ และเธอ

 

ก็จะเป็นฟางแทน ใครจะรู้ได้ล่ะว่า 2 เดือนที่ผ่านมานี้ น้องสาวของคนที่ชื่อพิมประภา ที่เรียนที่เดียวกับฟางนั้นมา

 

รังแกน้องฝาแฝดเธอตลอด จนเธอทนไม่ไหวแล้ว เธอรู้แต่เธอไม่เคยเอ่ยเท่านั้น และวันนี้ ...เธอจะแก้แค้นแทน

 

น้องสาวฝาแฝดของเธอเอง และจะทำให้ถึงที่สุด.....

 

“ฟ้า...จะทำอะไรคิดก่อนนะ ฟางไม่อยากเสียพี่ป๊อปไปนะฟ้า” สาวร่างเล็กเอ่ยขึ้นกับแฝดพี่ของเธอ เพราะเธอไม่

 

อยากเสียชายผู้เป็นที่รักไปจริงๆ เธอรักเขามากถึงแม้ว่าเขาจะไม่รักเธอก็ตาม แต่ถ้าเธอขาดเขาไปเธอก็ไม่รู้จะอยู่

 

โดยไม่มีเขาได้หรือไม่

 

“เอาน่าฟาง...เธอก็เป็นแบบนี้น่ะ ถึงโดนรังแกบ่อยๆ เธอทำไมไม่เข้มแข็งบ้าง...และแผนฉันเนี่ย ไม่เกี่ยวกับไอ้พี่

 

ป๊อปนั่นด้วยล่ะ มันเกียวแต่คนที่รังแกเธอ มันจะได้เห็นไงว่าเธอก็ไม่ได้อ่อนแออย่างที่มันคิดน่ะ” ฟ้าผู้เป็นแฝดพี่

 

เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นน้องสาวฝาแฝดเธอไม่ค่อยจะมั่นใจอะไรเลยสักอย่าง กังวลไปหมด

 

“ฟ้า...แล้วใครรู้มั้งไหม” ฟางถามผู้เป็นแฝดพี่อย่างสงสัย เธอรู้ดีว่าฟ้าคงไม่ทำคนเดียวแน่แผนแบบนี้

 

“ก็ยัยเฟย์กับพิชไง...ฉันจะเริ่มวันนี้นี่แหละ คันไม้คันมืออยากตบคนที่ทำร้ายน้องสาวฝาแฝดของฉัน” ฟ้าเอ่ยด้วย

 

น้ำเสียงเคลียดแค้น และเธอจะต้องทำให้ได้ เธอจะทำให้น้องสาวของพิมและพิมเจ็บอย่างที่ฟางเจ็บ

 

“แต่ว่าฟ้า ถ้าพวกนั้นมากันเป็นกลุ่มล่ะ...ฟางว่าฟ้าหน้าจะมีกลุ่มไว้ช่วยนะ” ฟางเอ่ยด้วยความเป็นห่วง เพราะเธอ

 

กลัวว่าฟ้าจะเป็นอันตรายถ้าบุกคนเดียว

 

“แล้วฟางเธอมีกลุ่มไหม” ฟ้าเอ่ยถามอย่างมีความหวัง จริงๆแล้วเธอรับไหวนะกลุ่มพวกนั้นกับเธอคนเดียว เธอไหว

 

จริงๆ แต่เธอเห็นฟางเป็นห่วงเธอเลยต้องทำรายความเป็นห่วงด้วยการรับข้อเสนอนั้น

 

“ก็มีนะ มี 9 คน มี ยัยเฟย์ แก้ว หวาย ขนมจีน จินนี่ โบว์ มายด์ เอพริล แล้วก็ฉันเองน่ะ” ฟางเอ่ยชื่อเพื่อนในกลุ่ม

 

ทั้งหมด จริงๆแล้วเพื่อนเธอไม่ว่าจะรุ่นเดียวกันหรือรุ่นน้องก็แรงเหมือนๆกัน แต่มีเธอคนเดียวที่ไม่ค่อยมีอะไรไปสู้

 

ใครได้ เพราะเธออ่อนแอเกินไป เพื่อนของเธอพยายามทำให้เธอเข้มแข็ง ไม่ยอมใคร แต่เธอก็ไม่เคยทำได้เลย

 

“ก็เยอะอยู่นะ แค่นี้ก็พอแล้ว เพื่อนกลุ่มเธอคงไม่เป็นแบบเธอนะ...แบบว่าไม่สู้ใครเลยน่ะ” ฟ้าเอ่ยคำหลังเสียง

 

แผ่วเบา แต่ก็ยังได้ยินอยู่ ฟางยิ้มหวานให้ฟ้าก่อนจะตอบออกมา คำตอบนั้นทำให้ฟ้าถึงกับยิ้มออกมา

 

“ไม่หรอก...เพื่อนฟางเข้มแข็งกว่าฟางเยอะ มียัยเฟย์อยู่ด้วยยิ่งเข้มแข็งไปใหญ่เลยล่ะ” ฟางเอ่ยยิ้มๆ เธอดีใจนะ

 

ที่เธอมีเพื่อนแบบนี้ ถึงเธอจะไม่เป็นแบบเพื่อนของเธอ แต่เพื่อนเธอก็ยังห่วงและรักเธอ

 

“อือ....งั้นก็ง่ายเลยน่ะสิ ฮ่าๆๆๆ” ฟ้าหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เข้าแผนเลยล่ะ เธอจะปลอมเป็นฟาง และเป็นผู้นำกลุ่ม

 

โดยไม่ให้ใครรู้ว่าจริงๆแล้วนั้นฟ้าไม่ใช่ฟาง

 

“ฟ้า...อย่าไปทำอะไรร้ายแรงเลยนะ เดี๋ยวเขาจะเอาเรื่องนะ” ฟางเตือนฟ้าอย่างเป็นห่วง ฟ้าไม่ตอบอะไรได้แต่ยิ้ม

 

และเดินไปยิบเสื้อผ้าของฟางก่อนออกจากห้องของฟางไปยังห้องของเธอ เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ให้เป็นฟางได้มากที่

 

สุด

 

“โฮ้ว...พี่ฟ้า สวยมากค่ะ เหมือนพี่ฟางเลยอ่ะ แต่งหน้าไม่จัด... เหมือนมากจริงๆ” เฟย์เอ่ยชมพี่สาวที่ใส่เดรสพี่

 

ชมพูยาวเลยเข่านิดๆ แต่งหน้าอ่อนๆ ไม่จัดอย่างที่เธอเคยแต่งมา ทำไมเฟย์ถึงแยกออกน่ะหรอ ก็เธออยู่กับ

 

ฝาแฝดคู่นี้มานาน เธอก็ต้องแยกออกอยูแล้ว และที่สำคัญเธอแยกบุคลิกออก

 

“อ้าว...ฟางแล้วฟ้าล่ะ” เสียงนี้ไม่ต้องบอกว่าใคร ก็มีคนเดียว...พิชชี่แฟนหนุ่มของฟ้า ที่ตอนนี้ไม่รู้เลยว่านั่นไม่

 

ฟาง แต่เป็นฟ้า...

 

“เฟย์รู้ค่ะว่าพี่ฟ้าไปไหน พี่ฟ้าไปเป็นพี่ฟางตรงหน้าค่ะ” เฟย์เอ่ยยิ้มๆ แต่คำที่เธอเอ่ยออกมาทำให้พิชยืนงงอยู่สัก

 

พัก ก่อนจะตะลึงกับคำว่าฝาแฝด ‘โอ้...นี่หรอฟ้าของฉัน’ พิชชี่คิดในใจก่อนจะเดินไปมุนๆตัวฟ้า ก่อนจะเอ่ยขึ้น

 

“ฟ้า...เหมือนมาก...เหมือนจริงๆ พิชแยกไม่ออกเลยนะเนี่ย” พิชชี่เอ่ยอย่างไม่เชื่อสายตา เธอทำให้เขาแยกเธอ

 

กับฟ้าไม่ออก เพราะที่ผ่านๆมาเขามักจะแยกออกทุกครั้ง ไม่เคยพลาดเลยล่ะ แต่ครั้งนี้ ยอมแพ้เลย เหมือนจริงๆ

 

“ก็แน่ล่ะสิฝาแฝดนะจ้ะ” ฟ้าเอ่ยแล้วเดินขึ้นไปข้างบนเพื่อไปให้ฟางดูว่าเธอกำลังแยกร่างและร่างนี้เป็นผู้หญิงที่

 

แข็งแกร่งไม่อ่อนแอเหมือนร่างแท้ๆเลยสักนิด

 

แกร็ก !

 

 

เสียงเปิดประตูดังขึ้น....พร้อมกับร่างของคนตัวเล็กที่เป็นฝาแฝดของฟางกำลังเดินเข้ามาในห้องน้องสาวฝาแฝด

 

อย่างฟาง

 

‘เฮ้อ นอนอีกแล้วนะ’ ฟ้าคิดในใจเพราะหลังๆมานี้เธอเห็นฟางได้แต่มกตัวอยู่ในห้อง ไม่ทานอะไรเลย บอกว่ามึน

 

หัวปวดหัวอยากพักผ่อน

 

“ฟาง...เป็นอะไรไปเนี่ย เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลยนะ” ฟ้าเอ่ยถามน้องสาวที่ยังนอนหันหลังให้เธออยู่

 

“ฟางรู้สึกเวียนหัวนิดๆน่ะฟ้า....เอ่อ ทำไม...” ฟางเอ่ยพลางลุกขึ้นมานังประจันหน้ากับฟ้า ก่อนจะตกใจเพราะเห็น

 

ฟ้าในแบบของเธอไม่ใช่ของฟ้าโดยตรงเลย

 

“ก็จะมาถามไงว่า...โอเคหรือเปล่า เหมือนหรือยัง” เธอพิจารณาตัวของแฝดพี่ของเธอก่อนจะเอ่ยขึ้น

 

“โอเคเลย เหมือนมากเลยฟ้า ตอนนี้ฟางแยกร่างได้แล้วเหรอเนี่ย” เธอเอ่ยติดตลก ไม่อยากให้ฟ้าคิดมากเพราะ

 

เธอ....นอนร้องไห้ ทำไมฟ้าถึงจับไม่ได้เหรอ เพราะเธอได้ยินเสียงประตูเธอก็รีบเช็ดน้ำตาหมดเลยไง

 

‘ฉันรู้นะว่าเธอแอบร้องไห้น่ะฟาง’ ฟ้าคิดในใจเพราะเธอเห็นหน้าและตาของฟางแดงก่ำเหมือนเพิ่งผ่านการร้องไห้

 

อย่างหันมา

 

“งั้น...ฉันไปก่อนนะ นอนพักเถอะ ถ้าไม่ไหวจริงๆบอกพิชให้พาไปหาหมอนะ อย่าให้เป็นห่วงนะฟาง ฟ้ารักฟางนะ

 

ฟ้าไม่อยากเห็นฟางเป็นแบบนี้เลยนะ อย่าแอบร้องไห้นะ ฟ้าไม่อยากเห็นน้ำตาของฟางเลยรู้ไหม” ฟ้าเอ่ยขึ้นมา

 

ก่อนจะกอดแฝดน้องของเธออย่างแนบแน่น เพื่อส่งกำลังใจไปให้น้องสาวฝาแฝดของเธอ

 

“ฟ้ารู้....” ฟางเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา ฟ้ารู้ว่าเธอแอบร้องไห้แต่ฟ้าไม่เคยพูดงั้นเหรอ เธอสมเพชตัวเองจริงๆเลย

 

ที่ทำให้คนอื่นๆรู้ว่าเธอร้องไห้อ่อนแอมากกว่าที่ทุกคนคิด

 

“ฟ้าไปแล้วนะฟาง” ฟ้าเอ่ยและเดินออกจากห้องของฟางไปจนได้ยินเสียงปิดประตู

 

----------------------------------------------------------------------

 

สองเดือนที่ผ่านมาใครจะรู้บ้างว่า...มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งสับสนอยู่กับความรู้สึกของตัวเอง เขาพยายามโทร.หา

 

เธอเพื่อจะให้เธอมาหาเขา แต่เธอกลับตอบเขาโดยไม่ใยดี เขาชอบโทร.ไปตอนดึกๆ และล่าสุด...เขาก็ไม่รู้

 

เหมือนกันว่าทำไมถึงทำให้เขาเจ็บอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

 

2 อาทิตย์ที่แล้ว

 

ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้าคอนโดมาด้วยความรู้สึกเงาๆ เพราะที่ผ่านมาตลอดเดือนกว่าๆ เธอไม่ได้มาหาเขาเลย โทร

 

ไปก็บอกว่าไม่ว่าง บางทีก็ตัดสาย เธอทำแบบนี้เหมือนที่เขาเคยทำกับเธอมาตลอด เขาไม่รู้ว่าเป็นอะไร อย่างเจอ

 

เธอ อยากสัมผัสเธอ อยากเห็นหน้าเธอ คงไม่ใช่เพราะตกลุมรักหรอกนะ เพราะเขาเห็นเธอเป็นแค่ที่ระบายเท่านั้น

 

เขารักพิม...

 

 

เขาเดินขึ้นมาในห้องก่อนจะวางของทุกอย่างลงและเดินไปนั่งที่โซฟา และยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะโทร.หาใครสัก

 

คน รอสักพักก็มีคนรับสาย

 

“ฮัลโหล ว่าไงคะพี่ป๊อปปี้” เขาได้ยินเสียงนี้เป็นครั้งที่ห้าของเดือนเอง แต่ทำไมมันทำให้เขาถึงยิ้มได้ก็ไม่รู้เหมือน

 

กัน

 

“ฟาง...เธอมาหาฉันหน่อยสิ” เขาเอ่ยออกไปแบบน้ำเสียงตามฉบับของเขา แต่ในใจของเขาอยากจะเอ่ยเสียงอ่อน

 

โยนให้เธอมากมาย แต่เป็นเขาเองที่กลั้นความอ่อนโยนนั้นไว้

 

“ไม่ได้หรอกค่ะ ฟางจะนอน ถ้าไม่มีอะไรแล้วแค่นี้นะคะ” เธอเอ่ยน้ำเสียงเย็นชากว่าอีก มันทำให้เขาสะอึก เธอ

 

กล้าเย็นชาใส่เขางั้นเหรอ

 

“เธอต้องมาหาฉัน อย่าให้ฉันโมโหนะ”

 

“ทำไมคะ โมโหแล้วไง พี่ป๊อปก็ไปหาที่ระบายข้างนอกสิ ฟางก็มีศักธิ์ศรีพอนะ ทำไมพี่ถึงเห็นฟางเป็นแค่ที่ระบาย

 

เท่านั้นล่ะ ทั้งที่ฟางรักพี่หมดหัวใจ พี่รู้ไหมว่าฟางน่ะให้พี่ได้ทุกอย่าง แม้กระทั้งความบริสุทธิ์ที่เธอเก็บเอาไว้ให้

 

คนที่จะแต่งงานกับเธอ และรักเธอจริง” เธอร่ายยาว ทำให้เขาสงสัยว่าทำไมฟางถึงพูดแบบนี้ แถมสรรพนามเรียก

 

ตัวเองว่าเธออีก เขางงมากตอนนี้

 

“เธอคือฟางหรือเปล่า...” เขาตัดสินใจเอ่ยถามปลายสายไป เพราะเขารู้สึกว่าไม่คุ้นกับเสียงนี้เลย แม้จะคุยกันมา

 

หลายครั้ง แต่ก็แค่สั้นๆเท่านั้น

 

“เปล่า...นี่ไม่ใช่ฟาง และพี่รู้ไว้เลยนะว่าฟางน่ะ ให้พี่ได้ทุกอย่าง เธอยอมทุกอย่างเพื่อพี่เธอก็อยากให้พี่ลงเอย

 

กับผู้หญิงที่พี่รัก เธอถึงเลือกออกห่างจากพี่ไง ทั้งๆที่ฟางเจ็บเจียงตายแบบนี้ พี่รู้ไหมว่าฟางน่ะ ไม่ยอมลงมาจาก

 

ห้องตัวเองเลยนะ แอบร้องไห้ทุกวัน โทษตัวเองทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องของพี่ เธอโทษว่าเธอเป็นคนที่ทำให้พี่กับพิม

 

เลิกกัน” ปลายสายเอ่ยออกมาและเงียบไปสักพัก เธอก็วางสายไป เหลือแต่ชายหนุ่มที่ดูค้างๆกับคำพูดนั้นอยู่คน

 

เดียว เธอทนกับเขาได้อย่างไร เธอยอมให้เขาไปหาคนที่เขารัก เธอยอมเขาถึงแม้มันจะทำให้เธอเจ็บ แต่เขาไม่

 

เคยรู้มาก่อน และตอนนี้เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมหัวใจเข้าเต้นแรงมากขึ้น จนรู้สึกเจ็บหรือว่าเขาจะรักเธอเข้า

 

แล้ว...ไม่สิไม่ใช่ เขาสะบัดหัวอย่างแรงเพื่อไล่ความคิดบ้าๆนั้นออกไป ก่อนจะไปทำธุระส่วนตัวและเดินมาที่เตียง

 

จนหลับไปในที่สุด

 

ปัจจุบัน

 

“เธอทำอะไรอยู่นะฟาง...ทำไมเธอถึงทำให้ฉันเจ็บได้นะ” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างไม่เข้าใจตัวเองก่อนจะก้ม

 

หน้าทำงานต่อ สักพักก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา ทำให้เขาต้องเงยหน้าขึ้นมาและเอ่ยอนุญาติ

 

“เชิญครับ”

 

“..........”

 

----------------------------------------------------------------------

 

ใครมาหาพระเอกของเรานะ...... ?

อัพอีกตอนแล้วนะคะ คือแบบว่าเมื่อวานเพิ่งเขามาดูเห็นเม้นท์กันเลยขออัพให้ งานยังท้วมหัวอยู่เลย

จะไปเผาโรงเรียนอยู่แล้ว งานเยอะไป 555 เพิ่งแต่งตอนนี้เสร็จเลยนะเนี่ย ขอกำลังใจหน่อยน้า

ว่างๆจะมาอัพให้นะ (อีกนานไหม) ถ้ารอนานก็ขอโทษนะ ไม่รู้ว่าจะอัพอีกทีตอนไหน

เค้ารักรีดเตอร์สุดๆ อย่าลืมเค้านะ อย่าลืมๆๆๆ ไม่สนุกหรอกค่ะ เพราะไรเตอร์เพิ่งเคยแต่งน่ะ แล้วที่สำคัญ

ไรเตอร์ยังไม่ได้ศึกษาจากเรื่องอื่นๆเลย ไรเตอร์อยากแต่งเก่งเหมือนคนอื่นๆนะ แต่ทำมิได้ เขาเทพเวอร์ๆ

ขอบคุณที่ยังติดตามนะคะ ขอบคุณมากๆ