เมื่อไหร่จะเข้าใจ
เขียนโดย 
Cartoon
วันที่ 9 เมษายน พ.ศ. 2556 เวลา 19.47 น.
แก้ไขเมื่อ 9 เมษายน พ.ศ. 2556 19.54 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
2) 1 IT IS A LAST REASON
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
1
IT IS A LAST REASON
ฮึ่ย!! โมโหๆๆ โทโมะ...ไอบ้าเอ้ย!! ทำไมนะ... ทำไมนายทำกับฉันแบบนี้ นี่ฉันไม่ดีตรงไหน นายถึงไม่สนใจฉันเลย ไม่แคร์ฉัน ทั้ง ๆ ที่ฉัน...เป็นเพื่อนสนิทนายนะ!! นั่นสิ เป็นแค่เพื่อนสนิทกันสินะ ฉันถึงได้...ถึงได้...เป็นได้แค่นี้ แล้วตอนนี้...ฉันหวังอะไรอยู่ หวังให้เขาหันมาชอบฉันบ้างงั้นเหรอ? เหอะ!! เขามีรุ่นน้องอะไรนั่นอยู่แล้วนี่ พอๆ เลิกคิดเลิกฝันได้แล้วยัยแก้ว แกคิดมากไปแล้วนะ หายใจเข้าลึกๆ หายใจออกช้าๆ หายใจเข้าลึกๆ หายใจออกช้าๆ หายใจเข้าลึกๆ หายใจออกชะ...
เอ๊ะ!!
ใครสะกิดวะ?
ฉันหยุดหายใจแบบที่ว่าเมื่อกี้นี้ แล้วเปลี่ยนมาหายใจปกติ(?) ใครกันบังอาจมาสะกิดไหล่ฉัน รู้จักหรือเปล่าวะ แต่ก็ไม่แน่ อาจจะรู้จัก ฉันค่อยๆ หมุนตัวเองไปเผชิญหน้ากับบุคคลที่ฉันไม่รู้ว่าคือผู้ใดที่สะกิดไหล่ฉัน
และคนๆ นั้น เขาก็คือ...
ไอ้บ้าเขื่อน -___-
“ไอ้เขื่อน แกจะมาเงียบๆเพื่อ?”
“ก็เค้าอยากเซอร์ไพร์ตัวเองไง จุ๊บๆ”
เหอะๆ ไอ้บ้า แกพูดงี้’เฟย์’มาได้ยิน เงาหัวแกไม่เหลือแน่!!
“เซอร์ไพร์มากกกกกกก ฉันอารมณ์ไม่ดีอยู่เว้ยยยยยย!!!”
“แกอารมณ์ไม่ดีเรื่องไรวะ ว่าล่ะ ตอนแกเดินอยู่ทำหน้าเหมือน...อึไม่ออก”
“นี่อยากตายมากใช่ป่ะ?”
“เห้ยๆ เปล่าๆ ฉันยังอยากมีชีวิตอยู่”
“เออ... งั้นก็เงียบๆ ปากไป”
“อะ...อ้าว แกตอบฉันมาก่อนสิว่าสรุปแกอารมณ์ไม่ดีเรื่อง?”
“ไม่ไงหรอกก็แค่โทโมะมันทิ้งฉันไปคุยกับรุ่นน้องแล้วก็ไม่ยอมไปซื้อข้าวให้ฉันแค่นั้นแหละ!!”
“เอ้า! มันก็อาจจะแค่ไปยืนคุยรอแกก็ได้ แกจะอารมณ์เสียเพราะเรื่องแค่นี้?”
“เรื่องแค่นี้? แกบ้าป่ะ เรื่องแค่นี้ที่ไหนวะ ฉันหิวข้าวนะเว้ย แต่มันไม่ยอมไปซื้อข้าว!!”
“ก็ถ้ามันไม่ไปซื้อแล้วทำไมแกไม่ไปซื้อเองล่ะ”
“ก็...ฉันไปซื้อน้ำนี่หว่า แล้วฉันกับเขาตกลงกันแล้วด้วยว่าเขาจะต้องเป็นคนไปซื้อข้าว”
“ก็ถ้ามันไม่ไปซื้อแกก็เดินไปถามมันก็ได้นี่ว่าทำไมไม่ซื้อข้าว”
“ถ้าโทโมะไม่ยืนคุยกับรุ่นน้องคนนั้นซะสนิทสนมฉันก็จะเดินไปถามหรอกนะ แต่ฉันเดินออกมาแบบนี้น่าจะดีกว่า”
“ฮะๆ เหตุนี้สินะ แก้วใจจึงอารมณ์ไม่ดี ฮ่าๆๆ”
“เห้ย...ไม่ใช่นะเว้ย ไม่ใช่จริงๆ TT”
“ฮะๆ แล้วเหตุผลไหนล่ะ? ในเมื่อเหตุผลสุดท้ายมันชัดเจนที่สุด”
“ก็เหตุผล... อะ...เอ่อ... เออๆ ยอมรับก็ได้ เหตุผลนั้นแหละ!!”
“ยอมรับจนได้สินะ ฮ่าๆๆ”
“เลิกหัวเราะได้แล้ว ก็เพราะเพื่อนนายมันไม่เคยสนใจฉันเลยไง!!”
“นี่แกชอบมันมากขนาดนั้นเลยเหรอวะ อืม...ก็ตั้งแต่ปีหนึ่งนี่นะ ฮ่าๆๆ”
“ไอ้เขื่อน ฉันบอกให้แกหยุดหัวเราะ -___-”
“เออๆ หยุดแล้วๆ แล้ว...แกไม่คิดจะบอกมันจริงๆเหรอ?”
“บอกไปแล้วไงล่ะ เขามีรุ่นน้องคนนั้นอยู่แล้ว แกเข้าใจไหม!!”
ฉันตอบเขื่อนไปเสียงดังมากๆ มากพอๆ กับการที่คนเดินตามทางเดินมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว
“แกเลิกพูดถึงเรื่องนี้เหอะ มันไม่ทางที่จะเป็นไปได้ ถึงแม้จะไม่มีรุ่นน้องคนนั้น เขาก็ไม่มีทางหันมามองฉัน ตลอดเวลาตั้งแต่ฉันเรียนปีหนึ่ง แกก็รู้ว่าฉันกดดันมากแค่ไหน กับการที่เพื่อนนายทำตัวเฉยชา คุยกันทีนับคำได้ แต่พอมาปีสองปีสามก็ดีขึ้นนิดหน่อย แค่นิดหน่อยเท่านั้นนะ ฉันต้องทำใจยอมรับให้ได้ เห็นเขาเป็นแค่เพื่อนมาตลอด แต่แกรู้ไหม? ฉันทำไม่ได้เลยสักครั้ง ฉันมองเขาเป็นเพื่อนไม่ได้ ฉันทำไม่ได้ ไม่รู้เหมือนกันนะว่าเพราะอะไร พรหมลิขิต โชคชะตา หรืออะไรก็แล้วแต่ ฉันอาจจะไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กับเขา แต่ ณ ตอนนี้ ฉันพอใจที่ฉันจะชอบเขาต่อไป ถึงแม้ว่า...ข้างๆ เขาที่ที่ฉันไม่มีโอกาสจะได้ไปยืนเลยสักครั้ง”
40%
ฉันพูดออกไปแล้ว พูดออกไปหมดแล้ว ฉันไม่สนใจอะไรแล้วทั้งนั้นแหละ ปีนี้มันจะเป็นปีสุดท้ายเท่านั้น ที่เราจะได้เจอกัน ฉันจะจบลงทุกอย่าง จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกต่อไป ฉันจะไปตามทางของฉัน แต่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันหรอกนะว่า...
ฉันจะทำอย่างที่พูดได้จริงๆหรือเปล่า…
เวลามันผ่านไปเร็วดีนะ…
ฉันคงคิดถูกแล้วที่จะต้องทำแบบที่พูดให้ได้ แม้มันจะยากมากก็ตามที
“แก้ว...แกอย่าคิดอย่างนั้นสิวะ มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่แกคิดก็ได้”
“แก...แก ฮึกๆ แกคิดว่าโท...ฮึก โมะ มันจะชะ...ชอบฉันบ้างอย่างนั้นเหรอ?”
“เห้ยยยย แกอย่าร้องไห้ดิ มันก็นะ...อาจจะวะ อาจจะ...”
“ฮึกๆ ถ้างั้น...ฮืออออ มันกะ...ก็ไม่ทางสินะ ฮืออออ”
“โธ่ แก้ววววว...”
“แก...อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลย ฉันไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นแล้ว”
ฉันปาดน้ำตาออก จนตอนนี้คนเดินตามทางเดินก็ยังคงมองมาที่ฉันไม่เลิก -___- จะมองอะไรกันหนักหนา เหอะๆ ไปเรียนดีกว่า เรื่องนี้มันไร้สาระเกินไปล่ะ ฉันจะจบปีนี้อยู่แล้ว เดี๋ยวปีนี้ไม่ได้เกียรตินิยมล่ะนะ ไม่ต้องโทษใครเลย -.-
“ให้มันจบแค่นี้เถอะ ฉันไม่อยากเสียใจอีกแล้ว”
ฉันกำลังจะหันไปบอกเขื่อนว่าจะไปเรียน แต่...มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังเดินตรงมาทางฉัน และเขาก็โอบกอดฉันด้วยความอบอุ่น กอดของเขา อุ่นมากๆเลยนะ ว่าแต่...นายทำอย่างนี้ทำไมนะ “โทโมะ”
“เอ่อ...ปะ...ปล่อยก่อนได้ไหม?”
“ทำไมล่ะ? ไม่อยากให้ฉันปลอบเธอเหรอ?”
“นาย...นาย ต้องการจะพูดเรื่องอะไรกันแน่?”
“ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้พูด เธอคงจะต้องไปนอนร้องไห้สินะ เธอคงจะเข้าใจอะไรผิดๆไปอีก ฉันผิดเองแหละ ที่ไม่ทำให้มันชัดเจนตั้งแต่ทีแรก ฉันขอโทษนะ”
“เดี๋ยวนะ...เขื่อน นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย? โทโมะมาได้ยังไง แล้ว...แล้วนี่ฉันฝันอยู่หรือเปล่า? แกบอกฉันทีสิ ว่าฉันฝันอยู่ใช่ไหม? โทโมะจะมาอยู่ตรงหน้าฉันได้ยังไงในเมื่อเขาอยู่ในโรงอาหารกับรุ่นน้องคนนั้นน่ะ”
“ฉันเป็นคนเรียกมันมาเองแหละ”
“เรียกยังไง? ในเมื่อแกก็อยู่กับฉันตลอดตั้งแต่ฉันเดินออกมาจากโรงอาหาร”
“ฉันก็แอบบันทึก VOICE MAIL แล้วส่งไปให้มันยังไงล่ะ J”
“แก...แกทำอย่างนี้ได้ไง!!”
“ก็ทำไปแล้วอ่ะนะ :P”
“จะไปไหนก็ไปเลยยยยย!!”
“ชิ ไล่ฉันเพราะจะสวีตกันสองคนล่ะสิ ฉันไปดีกว่า เฟย์คงรออยู่ บ๊ายยยย”
“ย่ะ ไปไกลๆเลย”
เฮ้อ ไปสักที แล้วทีนี้บรรยากาศก็อาจจะต้องมาคุนิดนึงนะ เพราะเหลือฉันกับโทโมะ เอ่อ...ว่าแต่เขาต้องการจะบอกอะไรฉันกันแน่นะ
“เอ่อ...เรามีเรื่องต้องคุยกัน งั้นเหรอ?”
“อืม...คงงั้น วันนี้เราโดดกันเถอะ มีเรื่องต้องคุยกันยาวเลยแหละ”
“ดะ...โดดเหรอ แต่วันนี้เรามีเรียนภาคบ่ายตั้งวิชานึงนะ”
“แค่วิชาเดียวเอง เดี๋ยวโทโมะติวให้ก็ได้ ไม่สิ แก้วเก่งอยู่แล้วยังไงก็ผ่านชัวร์”
“เว่อร์ไปนะ”
“ก็เราต้องทำความเข้าใจกันอีกเยอะเลยล่ะ แก้วเข้าใจผิดไปหลายเรื่องมาก โดยเฉพาะรุ่นน้องคนนั้นน่ะ”
“เอ่อ...เอางั้นก็ได้ งั้นไปกันเหอะ”
โทโมะเดินจูงมือฉันไปตลอดทาง รู้สึกแปลกๆแฮะ ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย แต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ดี ทำไมโทโมะถึงได้กอดฉัน...เรามีเรื่องต้องคุยยาวจริงๆแหละนะ หรือว่าจะเป็นแบบที่เขื่อนพูด มันไม่ใช่แบบที่ฉันคิด แล้วมันแบบไหนวะ โทโมะชอบฉันงั้นเหรอ บ้าเหอะ!!
75%
ณ สยาม
เอ่อ...สรุปคือเราก็มาทีไม่ใกล้และไม่ไกลสักนิด สยามพารากอน -0- แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาวิจารณ์เรื่องสถานที่ ฉันก็ยังคงกำลังงงอยู่น่ะนะ เรื่องนี้มันยังไงกันแน่นะ ฮือT^T แก้วไม่เข้าใจจริงๆ นะคะ โทโมะเขาคิดอะไรอยู่วะ พาฉันโดดเรียนมา บอกว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันยาว นี่พระเจ้ากำลังเล่นตลกอะไรกับแก้วอยู่กันเจ้าคะ?
“เอ่อ...โทโมะ เราจะไปส่วนไหนของสยามกัน?”
“อืม ยังไม่รู้ แก้วอยากกินร้านไหนล่ะ?”
หา! ถามฉันอยากกินร้านไหน เขาเป็นบ้าอะไรเนี่ยโทโมะ ได้ข่าวว่าเขาบอกว่ามีเรื่องต้องคุยกันยาว แต่นี่เขาชวนฉันกินข้าว นี่มันบ้า! บ้าชะมัด!!
“โทโมะ! เรามีเรื่องต้องคุยกันไม่ใช่เหรอ? มันใช่เวลามากินข้าวไหม”
“ก็คุยไปกินไปไม่ได้รึไง?”
คุยไปกินไป โทโมะ...บอกฉันทีสิ นี่ฉันเพิ่งร้องไห้เสียใจมา เข้ามากอดปลอบฉัน พาฉันโดดเรียน พาฉันมาสยาม ชวนฉันกินข้าว ทำไมเขาทำตัวปกติกับฉันมาก แต่…
ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยเวลาอยู่กับเขา!
“ฉันงง เข้าใจฉันไหมว่าฉันงง งงมาก งงสุดๆไปเลย -...-”
“แก้วงงเรื่องอะไรล่ะ? โทโมะบอกแล้วไงเราคุยไปกินไปก็ได้ ไม่มีเรื่องอะไรที่แก้วจะต้องซีเรียส”
“ฉันงงไง งงที่นายทำดีกับฉัน เข้ามากอดปลอบ พาฉันโดดเรียน และด้วยการพามาคุยเรื่องยาวๆที่ว่ากันถึงสยาม เหอะ!”
“ฮ่าๆๆ แก้ว! นี่แกจริงจังมากไปรึเปล่า? ฉันแค่เห็นแกเสียใจเลยพาแกออกมาเดินเล่น กินข้าว ฉันไม่อยากให้แกเครียดนะเว้ย”
“ถามจริง? ที่แกพูดเมื่อกี้พูดจริงหรือพูดเล่น!”
ไอ้การที่เขาบอกว่า “ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้พูด เธอคงจะต้องไปนอนร้องไห้สินะ เธอคงจะเข้าใจอะไรผิดๆไปอีก ฉันผิดเองแหละ ที่ไม่ทำให้มันชัดเจนตั้งแต่ทีแรก ฉันขอโทษนะ” ในประโยคนี้มันหมายความว่ายังไง ฉันเข้าใจอะไรผิดเหรอ? มันไม่ใช่แบบว่าเขาจะบอกชอบฉันอะไรอย่างนี้เหรอ -0- ฉันเข้าใจผิดไปเองทั้งหมดเลยใช่ไหม T^T
“เราพูดเล่น อย่าทำให้มันดูจริงจังมากเกินไปสิ อึดอัดนะ L”
“ก็เพราะนายเป็นแบบนี้ไงฉันถึงได้คิดมาก ถามจริงๆเหอะ สนุกมากไหม? ที่มาล้อเล่นความรู้สึกกันแบบนี้ มีความสุขมากใช่ไหม ที่เห็นฉันจะเป็นบ้าแบบนี้ เพราะนาย...เพราะนายคนเดียว ที่ฉันต้องเป็นแบบนี้มันไม่ได้เป็นเพราะใครเลย...มันเป็นเพราะนายคนเดียว จำไว้!!”
ฉันต้องร้องไห้อีกรอบแล้วใช่ไหม
วันนี้ฉันต้องร้องไห้อีกกี่รอบกันนะ
น้ำตา...มันช่วยทำให้ฉันหายเศร้าได้จริงไหม?
หรือว่า...ความเจ็บปวดทั้งหมด มันจะทำให้ฉันหายจากความเศร้าไปได้เอง
ถ้ามันเป็นไปได้ก็ดีสินะ…
100%
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
