BECAUSE OF YOU.เพราะเธอคือลมหายใจ...
เขียนโดย 
OUM_PF
วันที่ 9 เมษายน พ.ศ. 2556 เวลา 19.35 น.
แก้ไขเมื่อ 3 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 11.07 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
15)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความBECAUES OF YOU เพราะเธอคือลมหายใจ (NC) ตอนที่15
“เรื่องมันมีอยู่ว่า ตั้งแต่วันที่พี่กลับมาจากอังกฤษ ฟางก็เริ่มทวงสัญญาระหว่างเรา สัญญาที่ว่าเราจะ
แต่งงานกัน...จำได้ไหม”ชายหนุ่มก้มหน้าลงถามคนตัวเล็กที่นั่งซ้อนตัก
“จำได้ไม่เคยลืม”รอยยิ้มหวานถูกส่งให้เขาอีกครั้งเพื่อเป็นการยืนยันว่าเธอจำได้จริงๆ “พี่บอกฟางว่า
พี่มีคนรักแล้ว และเราก็เงียบหายไปตั้งสองเดือน”เสียงหวานเอ่ยถามในสิ่งที่อยากรู้ทันที
“หายไปไหนคะ”
“พี่จะได้รู้ได้ยังไงฮึ...แต่พี่เดาว่าเราต้องหลบไปวางแผนอะไรอยู่แน่ๆ”คนตัวเล็กหัวเราะคิกคัก ก่อนเขาจะ
เอ่ยปากเล่าต่อ
“แต่มันมีอยู่คืนหนึ่ง พี่เพิ่งกลับมาจากที่ทำงาน เพื่อนเราก็โทรมาบอกว่าให้พี่ช่วยอะไรสักอย่าง เพราะพี่
ฟังไม่ค่อยถนัด แต่ก็ไปนะ...”
“เป็นห่วงฟางละซิ”เขาชะงัก ก่อนจะขยี้ผมนุ่มอย่างมันเขี้ยว ก่อนจะเล่าต่อ
“เพื่อนบอกว่าฟางถูกวางยา พี่ไม่ร็จะทำยังไง จะพาเราไปโรงบาล ฟางก็งอแง ก็เลยพาไปคอนโดพี่
...และฟางทำให้พี่ตบะแตก”
“แล้วเราก็ได้แต่งงานกัน”
“ไม่ใช่ซะหน่อย...ไหนบอกว่าจำได้แล้วไง”เขาเคาะกะโหลกคนอวดเก่งเบาๆ เจ้าตัวร้องโอดโอย ก่อนจะ
ซบใบหน้าลงบนบ่าของเขาอย่างออดอ้อน ก่อนเขาจะเล่าต่อ
“หลังจากนั้นพี่ก็รู้สึกผิดพอสมควร พี่มีคนรักอยู่แล้วและพี่สัญญาว่าจะแต่งงานกับเธอ ทำให้พี่บอกฟาง
ว่าจะไม่รับผิดชอบเรา...แล้วรู้ไหมว่าเราทำยังไง”
“ฟางก็ไม่ยอมน่ะสิ ทำแบบนี้ได้ยังไงกัน”น้ำเสียงหวานฉุนจัด เขาเพียงยิ้มน้อยๆก่อนจะต่อ
“ตอนที่ทุกคนเข้าไปเจอ ตรงนี้มีแผลแตกเลือดไหล ตรงนี้บวมเจ่อ และตั้งแต่ตรงนี้ไปสวมแต่ผ้าขนหนู”เขา
ไล้มือไปตามขมับ ริมฝีปากอิ่ม และทั้งร่างบอบบาง ฟางหัวเราะหน้าแดงก่ำ เขาโคลงศีรษะเล็กน้อยให้กับความ
แก่นเซี่ยวของภรรยาตัวน้อย
“แต่พี่ก็ยังไม่ยอมแต่งงานกับเราอยู่ดี รู้ไหมว่าหลังจากที่เราออกจากโรงบาลไปเราไปตามตื๊อพี่ที่บริษัท
ทุกวันเลย และฟางทำให้พี่ไม่มีสมาธิในการทำงาน แต่วันนั้นเราเข้าไปเห็นพี่กับพิม จำได้ว่าวันนั้นเราพูดจาไม่
น่ารักเลย หลังจากที่พิมขอตัวกลับพี่ก็เผลอรุนแรงกับเรา มันคงจะเลยเถิดหากคุณแม่ของฟางไม่เข้ามาเห็นเสีย
ก่อน หลังจากนั้นฟางก็เงียบหายไปพักใหญ่ แต่พองานเลี้ยงวันเกิดของแม่พี่ ฟางก็มานะ พี่ให้เดาว่าเราทำอะไรลง
ไป”
คนตัวเล็กเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะตอบออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“ฟางโกหกว่าตัวเองท้อง...แต่พี่ป๊อปก็ไม่รับผิดชอบฟาง เพราะ...เพราะพี่พิมก็ท้องเหมือนกัน คุณพ่อ
พาฟางกลับบ้านแล้วบอกว่าฟางต้องอยู่ให้ได้ถึงแม้ว่าจะไม่มีพ่อของลูก แต่...”ดวงตากลมโตมีน้ำใสๆรื้นอยู่ที่
ขอบตา ดวงตาคู่สวยยังคงฉายแววทุกความรู้สึกที่เธอเคยพบพานและจากดวงตาคู่นี้ เขาก็รู้แล้วว่าเธอต้องเจ็บปวด
มากแค่ไหน
“วันต่อมาพี่ไปหาฟางที่บ้าน พาเราไปลองชุดแต่งงาน และวันต่อมาพิมก็จากไป พี่เสียใจมาก แต่ก็ได้
แต่โทษฟางว่าเป็นความผิดของเรา ทั้งที่จริงแล้วมันเป็นเพราะพี่เอง...หลังจากนั้นพี่ก็ทำผิดกับเราสารพัด พี่เชื่อว่า
สักวันฟางต้องจำได้แน่ว่าพี่ทำอะไรเลวๆไว้...บางทีถ้าฟางจำได้ ฟางอาจจะไม่ให้อภัยพี่แล้วก็...”
“ฟางไม่เคยโกรธหรือเกลียดพี่ป๊อปเลยนะ ไม่อย่างนั้นฟางจะมานั่งอยู่ตรงนี้หรอ ฟางจำได้แต่เหตุการณ์
ที่เกิดขึ้นที่ป่าช้าน่ะ เมื่อเย็นวานนี้เอง เดี๋ยวก็คงจำได้อีก...แล้วอะไรทำให้ฟางต้องความจำเสื่อมล่ะคะ”
“วันนั้นเราทะเลาะกันหนักมาก...พี่บอกว่าขอโอกาส แต่ฟางไม่เชื่อ หาว่าพี่โกหกเรา ฟางหนีลงจาก
รถไป ตำรวจบอกว่าเป็นการชิงทรัพย์ธรรมดาๆ แต่ว่าเราโชคร้ายหน่อยโจรผลักหัวกระแทกกับม้านั่ง หมอบอกว่า
จากการได้รับความกระทบกระเทือนอย่างหนักทำให้เราความจำเสื่อม แต่แค่ระยะเวลาสั้นๆเท่านั้น อย่างน้อยก็1ปี
แต่นี่เพิ่งจะ2เดือน เราก็จำได้เกือบหมดแล้ว”
“ก็ดีสิคะ แสดงว่ากำลังใจฟางดี...พี่ป๊อปไม่ต้องกังวลหรอกนะ ต่อให้ฟางจำได้ทั้งหมดแล้ว ฟางก็รักพี่ป๊อปแบบ
เดิม บอกแล้วว่าได้แล้วห้ามทิ้ง”เขาหัวเราะเบาๆ ความกังวลที่มีอยู่ท่วมท้นหัวใจกลับมลายหายไปเพียงเพราะคำ
พูดเพียงไม่กี่คำของผู้หญิงตัวเล็กในอ้อมกอด
“ไม่เชื่อหรอก”เขาพูดพร้อมๆกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็ก ริมฝีปากอิ่มแตะลงบนริมฝีปากของเขาก่อนจะผละ
ออก จมูกโด่งรั้นแนบลงบนแก้มสากจากไรเคราของเขาอย่างเอาออกเอาใจ
“กรี๊ดดดดดดดดด” สายตาสองคู่หันไปมองต้นเสียงที่ดังขึ้น เห็นร่างสูงโปร่งที่ยืนกระทืบเท้าเร่าๆบนพื้น หญิงสาว
หันไปสบสายตาสามีหนุ่มเป็นเชิงบอกว่าเธอจะรับแขกคนนี้เอง ร่างเล็กตะเกียกตะกายลงจากตักของสามีหนุ่ม ก่อน
จะวิ่งไปที่ประตูรั้ว
“สวัสดีค่ะ มาหาใครคะ”
“ฉันก็มาหาป๊อปน่ะสิ”เสียงหวานตอบอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
“สามีฉันน่ะหรอคะ มีธุระอะไรมิทราบ”เธอถามออกไปอย่างเสียมารยาท อันที่จริงเธอก็ไม่ได้ตั้งใจจะตั้งแง่อะไรกับ
สาวไฮโซหน้าตาสวยเฉี่ยวคนนี้หรอกนะ เพียงแต่พักหลังๆเธอคนนี้ชักจะแสดงท่าทีคุกคามป๊อปปี้มากเกินไปหน่อย
ก็เท่านั้น
“เรื่องงาน ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเธอ เปิดประตูให้ฉันได้แล้ว”
“วันนี้เป็นวันหยุดของสามีและฉันค่ะ ไม่รับคุยเรื่องงาน”เธอหันหลังกลับ หากแต่จินนี่รั้งไว้
“ฉันแค่จะมาเยี่ยมป๊อปตามประสาเพื่อนเก่าไม่ได้หรือไง”เธอแสยะยิ้มอย่างมีแผนกร วันนี้ต้องตัดแต่งและปลูก
ดอกกุหลาบที่ค้างไว้ตั้งแต่วานซืน ก็ดี...จะได้มีคนช่วย
“ได้สิคะ ตอนนี้พี่ป๊อปกำลังจะปลูกดอกกุหลาบที่ซื้อมาใหม่พอดี ถ้าพี่จินนี่ช่วย พี่ป๊อปคงหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง
แน่เลยค่ะ”เธอตอบกลับ ก่อนจะเปิดประตูให้จินนี่ ฝ่ายนั้นดูจะงงๆไม่น้อย แต่ก็ยอมเดินเข้ามาโดยดี
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
