we got married รายการสื่อรัก

“อะไรนะ ผมหรอ” โทโมะชี้หน้าตัวเองแบบงงๆมึนๆ เนื่องจากทั้งคืนเขาฝึกซ้อมจนไม่ได้นอนแล้วยังต้องมาทำภารกิจรายการบ้าๆนี่อีก อะไรกันวะเนี่ย “แล้วผมคู่กับใครหรอครับพี่มด” ชายหนุ่มระงับอารมณ์ก่อนหันไปถามพี่สาว “รู้สึกว่า... เราจะเก็บเป็นความลับจ้ะ เธอจะต้องไปหาเจ้าสาวเองเองในจุดที่เราให้ไปรับรองคนนี้เด็ด” มดส่งจูปล้อๆให้น้องชายร่วมค่ายก่อนเดินออกไป ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนกุมขมับอย่างรู้สึกเซ็งๆ

ฉันกำลังออกไปข้างนอกตามที่ทีมงานบอกเอาไว้ มี่วันมานี้ฉันได้รับการติดต่อจากค่ายเพลงยักษ์ใหญ่เพื่อไปออกรายการๆนึง ที่ต้องสมมติตัวเองว่าแต่งงานกับศิลปินในนั้นคนนึงแล้วและตอนนี้ก็ต้องไปรอเขาที่คงจะกำลังออกไปเหมือนกัน ฉันเช็คตัวเองอีกรอบว่ามีอะไรผิดปกติหรือดูไม่ดีตรงไหนบ้างก่อนหยิบรองเท้าชาแนลส้นสูงคู่ใจออกมาแล้วเดินออกไป

เคซีเทาว์เว่อร์

ตอนนี้ผมกำลังขับรถไปที่ตึกเคซีเพื่อจะไปดูหน้าเจ้าสาวของผม เธอจะเป็นคนแบบไหนกันสวยไหม สูงไหม ขาวไหม น่ารักไหม เธอจะเรื่องมากไหม เธอจะอึ๋มไหม เฮ้ย ไม่ใช่ละ เอาเป็นว่าตอนนี้ผมรู้สึกตื่นเต้นแล้วก็ประหม่านิดหน่อย ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าลิฟท์ละ ลิฟท์เคลื่อนตัวจากชั้นที่หนึ่งจนถึงชั้นที่สี่สิบ ประตูเปิดออกพบกับเนย เน็ตไอดอลเมื่อสองปีที่แล้วยืนอยู่พร้อมกับพูดแสดงความยินดีแล้วเดินมากดชั้นลิฟท์ให้ผมขึ้นไปอีก คนอะไรน่ากินจริงๆ ไม่นานประตูก็เปิดออกอีกทีในชั้นสี่สิบเก้า นั่นมันฟาง เน็ตไอดอลปีที่แล้วไม่ใช่หรอคนนี้หรือปล่าวนะ “แสดงความยินดีด้วยนะคะพี่โทโมะ” ฟางยิ้มให้ผมก่อนจะทำแบบที่เนยทำเมื่อกี้คือกดลิฟท์ให้ขึ้นไปอีก ตอนนี้ลิฟท์เปิดที่ชั้นหกสิบสาม…

“สวัสดีค่ะ”  ฉันยิ้มให้คนในลิฟท์ก่อนจะเอ่ยประโยคที่พี่ทีมงานให้พูดกับคนที่เปิดประตูลิฟท์ออกมาในชั้นนี้ซึ่งตอนนี้ฉันพูดไปหลายรอบละ ไม่ว่าจะเป็นพี่ป็อปปี้ พี่เขื่อน นายธามไทย พิชชี่หรือจีโฮ “คุณมาจากไหนคะ” ฉันแค่หวังว่าเขาจะตอบตามสคริปนะ...

“ผมมาจากบริษัทเวดดิ้งเพื่อที่จะรับคุณไปรับชุดแต่งงานครับ” ผมพูดกับหญิงสาวตรงหน้าเธอผอมแต่ก็หุ่นดีขาว ปากนิดจมูกหน่อยใส่ชุดสีขาวกับรองเท้าสีดำแต่งหน้าโทนอ่อนพูดประโยคสคริปที่พี่มดบอกผมไปเมื่อเข้า เธอยิ้มเล็กๆก่อนจะเดินเข้ามาอยู่ในลิฟท์ตัวเดียวกันกับผม “คุณอยากไปไหนเป็นพิเศษหรือปล่าวครับ” ผมหันไปถามก่อนที่เธอจะส่ายหน้าเล็กๆ “งั้นเรากลับบ้านกัน พี่ทีมงานบอกว่าเรามีเรือนหอที่นึงอยู่แถวๆxxxน่ะครับ คุณอยากเห็นไหม” “ค่ะ” เธอพยักหน้าตอบผม

“คุณ แก้วใช่ไหม” โทโมะถามคนข้างๆ “ค่ะฉันแก้ว” เธอยิ้มบางๆให้กับคนตรงหน้า “เดี๋ยวนะแก้ว คุณเกิดปีไหนหรอ” โทโมะถามอีกรอบก่อนเงยหน้าขึ้นมาจากไอแพดในมือ “ปี1991ค่ะ” “เอ่อ ผมเกิด1990” “แก้วว่าเราคุยกันแบบปกติดีกว่านะคะ มันรู้สึกเกร็งๆยังไงไม่รู้สิ เอ่อ แก้วเรียกโทโมะว่าพี่ได้ไหมคะ” แก้วถามชายหนุ่มก่อนจะเดินออกนอกลิฟท์ “อืม งั้นผมเรียกแก้วเฉยๆนะ” “ค่ะพี่โทโมะ” ทั้งสองยิ้มให้กันก่อนจะเดินขึ้นรถตู้ของทางค่ายไป พี่เคนจิพี่ชายของโทโมะที่ผันตัวมาเป็นคาเมร่าแมนเก็บกล้องเรียบร้อยก่อนชวนพูดคุย “เป็นไงบ้างยินดีด้วยนะแต่งงานกันแล้ว” พี่เคนจิบอกยิ้มๆกับสองคน “กล้องนี่ถ้าอยากจะมีความเป็นส่วนตัวก็บอกกันนะพี่จะได้เก็บ เพราะว่าถ่ายตลอดเวลาไม่ไหวหรอก อีกอย่างพวกเธอเองก็ต้องมีเวลาส่วนตัวด้วยเพราะฉะนั้นถ้ามีอะไรบอกพี่ก่อนนะ โอเคไหมน้องแก้วเจ้าโมะ” “ครับ/ค่ะ” “ดีมาก” “อ้อแก้ว พี่มีอะไรจะให้แก้วน่ะ” โทโมะหันไปหยิบกล่องเล็กๆที่มีสัญลักษณ์ตัวแอลวีติดไว้ “นี่ครับของขวัญวันแรกที่เราแต่งงานกัน” “ขอบคุณนะคะ” แก้วหยิบกล่องมาเปิดพบสร้อยเส้นสวยๆโทโมะดึงมาแล้วสวมลงบนคอขาวๆของเจ้าสาว “ขอบคุณมากนะคะ แก้วไม่มีอะไรมาเลยขอโทษด้วยนะ” แก้วยิ้มหวานให้โทโมะแล้วพนมมือเล็กๆโดยที่พี่เคนจิแอบติดกล้องตัวเล็กๆไว้ที่ที่คาดผมประหลาดๆนั่น แน่นอนว่ามันถูกบันทึกลงไปด้วย มันจะกลายเป็นช็อตที่น่ารักมากๆสำหรับสายตาคนดูแน่ๆ ไม่นานนักรถก็มาหยุดอยู่ที่บ้านหลังหนึ่ง

“ว๊าววววววว”

___________________________________________________________

ฮัลโหลยามดึก -- เพิ่งถึงบ้านค่ารีดเดอร์ที่น่ารักทุกๆคนหลังจากไปมัวเมากับ2pm กลับมาอาบน้ำเปิดคอมอัพนิยายและกำลังจะคลานขึ้นเตียง ง่วงจัด == เจอกันตอนหน้าละเน๊อะ >3< 

#ฝากติชมกันด้วยนะคะ