K - chaos หอพักอลเวง (ฉบับ New remix)

                                       หน้าห้อง 104 

 " น่าสนุกดีนี่ " ชายหนุ่มลึกลับคนหนึ่ง พูดขึ้นพร้อมกับยิ้มมุมปาก 

 " แอบฟังแบบนั้น ไม่ใช่ลูกผู้ชายเลยนะ " และแล้ว ชายหนุ่มอีกคนก็ปรากฏตัวออกมา พร้อมกับเอ่ยทักเขา 

 " อ้าว ? คุณชายมาดขรึม มาทำอะไรตรงนี้ล่ะ ? " ชายหนุ่มคนนั้นเอ่ยถาม แต่ดูเหมือนว่าเขาจะตกใจอยู่ไม่น้อยที่ถูกจับได้

 " ฉันไม่คิดว่านายจะมีงานอดิเรกเป็นสายลับด้วยนะ " โทโมะกล่าวขึ้น ด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

 " ครอบครัวถูกหักหลังยังงั้นเหรอ ก็เข้าใจอยู่หรอกนะ แต่ว่า นั่นคงไม่ทำให้นายต้องกักขังตัวเองอยู่แบบนี้สินะ " จองเบพูดขึ้นเหมือนรู้ทัน

 " ฮึ ! อย่าทำเป็นรู้ดีหน่อยเลย นายก็มีสิ่งที่ต้องบิดบังอยู่เหมือนกันนี่ " โทโมะโต้กลับไป

 " ก็นะ แต่ขอบอกอะไรเอาไว้อย่างก็แล้วกัน นายไม่มีทางได้พบแสงสว่างนั่นหรอก " จองเบกล่าวเสียงเรียบ พร้อมสายตาที่แน่นิ่ง 

 " เรื่องนั้นน่ะ ฉันไม่สนอยู่แล้วล่ะ " โทโมะพูดขึ้นอย่างไม่สนใจคำดูถูกของเขา 

 " ไม่สนยังงั้นเหรอ แล้วทำไมต้องกักขังตัวเองด้วยล่ะ หรือว่า นายกลัวคนใน k-chaos จะทิ้งนายไปอีกหรือยังไง ? " จองเบบอกถึงเรื่องอดีตของโทโมะ 

 " นี่แก ! ถ้าขืนยังพูดแบบนั้นอีก ฉันไม่เอาแกไว้แน่ " โทโมะชักจะทนไม่ไหว เขากระชากคอเสื้อของจองเบอย่างแรง

 " เอ๋ !? ขี้โมโหจังเลยนะครับ ถ้าขืนมีใครมาแอบดูล่ะก็ มันจะเป็นยังไงกันน้า ... " จองเบกล่าวเตือน และเมื่อเห็นว่าเขาพูดถูก โทโมะจึงค่อยๆคลายกำปั้นลง 

 " เอาล่ะ งั้นฉันขอตัวก่อนก็แล้วกัน จริงสิ อย่าลืมเรื่องที่จะดูแลยัยแก้วด้วยล่ะ " จองเบพูดจบ ก็ค่อยๆเก็บขนมที่ตกกระจัดกระจายขึ้นมา และเดินไปที่ห้องของเขา 

 " ไม่ชอบขี้หน้าไอ้หมอนี่จริงๆ " โทโมะยังคงอารมณ์ค้าง 

 " อ้าว ? นายหน้าโหด มาทำอะไรที่นี่ล่ะ " แก้วที่เพิ่งออกมาจากห้องเคนตะ และบังเอิญไปเจอโทโมะที่กำลังหงุดหงิดเข้า 

 " เหอะ ! " โทโมะบ่นขึ้นอย่างหัวเสีย ก่อนที่จะเดินกลับห้องของเขา 

 " นี่ เป็นอะไรไปน่ะ ? มีอะไรก็บอกฉันได้นะ  " แก้วเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

 " จริงเหรอ ที่เธอจะช่วยฉันน่ะ " โทโมะพูดขึ้น ก่อนจะหันมามองหน้าของเธอ

 " ไม่ว่าเรื่องอะไร ฉันก็จะช่วยนายทุกเรื่องเลย " แก้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

 " ช่วยไปไกลๆทีสิ " โทโมะหลับตาลงพร้อมกับกล่าวขึ้นอย่างเย็นชา

 " เอ๋ !? ทำไมล่ะ ฉันทำอะไรให้นายไม่สบายใจหรือไง " แก้วเอ่ยถาม

 " แค่เห็นหน้าเธอ ก็ทำให้หงุดหงิดแล้วล่ะ ขอตัวก่อนแล้วกัน ฉันง่วงแล้ว " โทโมะหันหลังกลับไป อย่างไม่สนใจ

 " เป็นอะไรของเขานะ " แก้วยังคงสงสัยกับท่าทีที่เป็นปริศนาของเขา

                              เช้าวันรุ่งขึ้น ห้องอาหาร k-chaos

       แก้วตื่นขึ้นพร้อมกับเดินลงมาห้องอาหาร เพราะว่ากลิ่นไก่อบ มันช่างเย้ายั่วจมูกของเธอเป็นอย่างมาก

 " เฟย์ เธอทำอะไรอยู่เหรอ ? " แก้วเอ่ยถาม เมื่อเห็นเฟย์กำลังยุ่งอยู่ในห้องครัว

 " อ่อ ! ไก่อบชีสน่ะ ฉันเพิ่งหัดทำ " เฟย์บอกกับแก้ว

 " เฟย์เนี่ย ทำอาหารเก่งจังเลยนา " แก้วกล่าวชม

 " ที่จริงแล้วน่ะ ฉันไม่รู้เรื่องอาหารเลยสักนิด แล้วก็ ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย " เฟย์พูดขึ้น ด้วยแววตาเศร้าๆ

 " เอ๊ะ !? ทำไมล่ะ " แก้วเอาถามอย่างสงสัย เพราะอาหารที่เฟย์ทำนั้น อร่อยกว่ามืออาชีพซะอีก

                             8 ปีก่อน

         สมัยก่อน บ้านฉันเปิดร้านอาหารเล็กๆ ชื่อว่า เฟย์แอนด์ฟาง ด้วยพ่อของฉันมีความสามารถบวกกับแม่ที่รู้วิธีเรียกลูกค้า พวกเราก็เลยมีรายได้มากมาย ส่วนฉันน่ะอยากเป็นนักดนตรี ก็เลยไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้สักเท่าไร แต่แล้ววันนึง พ่อของฉันล้มป่วยอย่างหนัก ลูกค้าที่มาร้านฉันก็ค่ิอยๆหายไปทีละคนๆ นอกจากพ่อแล้ว ก็ไม่มีใครทำอาหารได้เลยสักคน ฉะนั้น รายได้ของพวกเราเลยมีไม่มาก แต่ว่า ก่อนที่พ่อจะจากไป เขาได้บอกฉันว่า

 (ยัยเฟย์ ถึงแม้การทำอาหารมันจะยากไปสำหรับลูก แต่ถ้าเกิดลูกได้ทำมันแล้วล่ะก็ สักวัน ลูกคงจะเข้าใจเรื่องอาหารมากขึ้นนะ )

 " ตั้งแต่วันนั้น ฉันก็ฝึกฝนที่จะทำอาหารให้เก่งๆ ไม่ใช่แค่จะสานฝันของพ่อเท่านั้น แต่ฉันยังต้องทำอาหาร เพื่อดูแลพี่กับแม่อีกด้วย " เฟย์บอกกับแก้ว

 " เฟย์เนี่ย เป็นคนดีจริงๆเลยนะ " แก้วกล่าวชมอีกครั้ง

 " เอาล่ะ เสร็จแล้วล่ะ ไปกินกันเถอะนะ " เฟย์ยิ้มให้ ก่อนจะยกอาหารที่ทำไปที่โต๊ะ 

 " ทุกคนในนี้ ก็มีเรื่องที่น่าเศร้าอยู่เหมือนกันสินะ โทโมะ นายคิดอะไรอยู่กันแน่ ? " แก้วบ่นขึ้น พร้อมกับมองไปที่ห้อง 101   

                                              ติดตามตอนหน้าจ้า