นายมันบ้าที่สุด

ห้องโทโมะ

แก้ว-นี่ห้องใครเนี่ย

โทโมะ-ห้องฉันเอง

แก้ว-เฮ้ย แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

โทโมะ-ก็แม่เธอพามาน่ะสิ

แก้ว-แม่นะแม่ ทำกับแก้วแบบนี้ได้ยังไง

ตกค่ำ

ห้องรับประทานอาหาร

แม่โทโมะ-หนูแก้วทานเยอะๆนะจ้ะ

แก้ว-ค่ะ

โทโมะ-ทานน้อยๆก็ได้จะได้ไม่เปลือกข้าว

แม่โทโมะ-ตาโมะพูดกับน้องแบบนี้ได้ไง

โทโมะ-ก็จริงนิครับแม่ให้ยัยเตี้ยทานน้อยๆนั้นแหละดีแล้ว

แม่โทโมะ-ตาโมะทำไมเรียกน้องแบบนั้นล่ะลูก

แก้ว-ไม่เป็นไรค่ะคุณน้า

โทโมะ-เห็นไหมครับแม่

แก้ว-แล้วนายว่าใครเตี้ยฮะ

โทโมะ-ก็เธอไง

แก้ว-ว่าคนอื่นไม่ดูตัวเองเลย

โทโมะ-ฉันดูตัวเองไม่ได้

แก้ว-ทำไมถึงดูไม่ได้

โทโมะ-ก็ฉันล้มดูตัวเองแล้วฉันหุ่นดีมาก

แก้ว-หลงตัวเองไปป่ะ

โทโมะ-ไม่ได้หลงแต่มันเป็นความจริง

แก้ว-หรอ

โทโมะ-ก็ใช่น่ะสิยัยเตี้ย

แก้ว-โห ไอสูง

โทโมะ-ใช่ฉันสูง สูงกว่าเธอซะด้วย

แก้ว-ใช่แต่สูงเหมือน.......

โทโมะ-นี่เธอมองฉันแบบนี้เธอจะว่าฉันสูงเหมือนเปรตใช่ไหม

แก้ว-ฉันไม่ได้พูดสักหน่อย นายว่าตัวเองเป็นด้วย

แล้วพอทานอาหารเสร็จแก้วก็ขึ้นไปบนห้อง แล้วสักพักโทโมะก็ตามไป

ห้องโทโมะ

โทโมะ-เธอจะไปไหน

แก้ว-ไปอาบน้ำทำไม

โทโมะ-เปล่า ก็แค่ถาม

และพอแก้วอาบน้ำเสร็จโทโมะก็อาบต่อแล้วพออาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วแก้วกับโทโมะก็นอน