มาเฟีย(ที่รัก) ♥

 มาเฟีย(ที่รัก) บทที่ 1

      สายฝนโปรยปรายแสนจะน่ารำคาญฝนตอนเช้าไม่ดีเลย ฉันวิ่งไปก็เอากระเป๋าเป้คลุมหัวไป โอ้ ชีวิตนักศึกษาเนี่ยลำบากแต่มันเป็นสีสันชีวิตนะ ^_^ สวัสดีจ๊ะ ฉันชื่อ แก้วใจ เป้นคนห้าวแต่ใจดีใครๆก็อยากเป็นเพื่อนด้วยแต่ว่าไม่จริงหรอกเพราะตอนนี้เพื่อนๆย้ายๆผเรียนที่อื่นกันหมดมีจินนี่ที่ซี้มากเลยตอนนี้

       "ขณะนี้ยัยแก้วกำลังวิ่ง 4คูณ100 มาแต่ไกลเริ่มหักโค้งแว้ว"จินนี่พากษ์สนาม

       "โอ๊ย ยัยบ้าดูฟุตบอลเยอะหรือไงพากษ์อยู่ได้"มาถึงก็หอบ ปั๊ดโธ่ไม่มีอะไรจะเหนื่อยได้เท่านี้แล้ว

       "ก็คนมันไม่เครียดนิ ไปกันฉันรอเธอคนเดียวขาปวดเยอะเลยฝนก็ตก โอ๊ย หนอ"จินนี่บ่น 

       เหอๆ ไม่น่าจะบ่นนะทำไมไม่ให้คนขับรถพาไปส่งในอาคารปกติทำออกจะปล่อยแม่คุณหนู -....-

       "ไปเถอะ"จินนี่ จูงมือพาวิ่งข้ามสายฝนแต่เสียงรถบ้าๆคันนึงก็บีบแตะเสียงดัง ปรี๊ดดดดดดดด !!

       "อร๊ายยยยยยยย"จินนี่ล้มสะดุดลงกับพื้น

       "เฮ้ย เป็นไรหรือเปล่า"ต้องรีบถามไม่งั้นนางจะงอน -O-

       "ไม่น่าถามก็เป็น่ะสิ"ดูนางตอบดิ รู้งี้ไม่ถามดีกว่ามั้ยเนี่ย - -*

       "โอ๊ย แล้วใครมันมาเล่นเนี่ยไอ้บ้าๆๆ"จินนี่โวยวาย ไม่ทันไรเจ้าของรถก็ลงมาสวมหมวกกับแว่นดำไอ้เราก็นึกว่าอีตานี่เป้นโจร

       "เป็นไรหรือเปล่า ทำไมถึงได้มาวิ่งตัดหน้ารถเหมือนหมาบ้าแบบนี้"เสียงของเขาออกสำเนียงญี่ปุ่น

       "นี่ ยังจะมาพูดอีกไอ้บ้า ฉันเปียกฝนไปหมดแล้ว"อะไรของเพื่อนฉันเนี่ยโวยวายจัง อ่ะๆ สงเคราะห์ให้นางสักทีรำคาญล่ะแสบแก้วหู ><

       "งั้นนายช่วยฉันพายัยนี่ไปห้องพยาบาลได้มั้ย ท่าทางขาจะแพง"เราต้องจริงจังค่ะ ^_<

       "อ้าว แล้วทำไมขามันไม่ลดราคาล่ะจะได้ถูก"เขาพูดจบ รู้สึกว่าอีกาจะบินผ่านไป........ แป๊ก

       ฉันกับผู้ชายเจ้าของรถพากันแบกร่างจินนี่ขึ้นรถและขับเข้าอาคาร ลงมาจากรถก็ต้องแบกนางอีกรอบเหนื่อยจริงๆคนอะไรเนี่ย.......

       "เดี่ยวก็หายนะ อาจาร์ยอยู่นี่ทั้งคนไม่ต้องห่วง"อาจารย์มั่น เป็นอาจารย์ที่เอาแต่มั่นใจโดยไม่คิดถึงผลที่ตามมาเลยสักนิดครั้งนึงอาจารย์เคยไปนวดให้อาจารย์ใหญ่เขาก้บอกว่า"ไม่ต้องห่วง"ไม่ต้องห่วงเลยเนอะ อาจารย์ใหญืคอหันไปทางหมุนกลับไม่ได้เกือบตกงานแล้วนั่น ดีนะที่อาจารย์หาข้องอ้างมาได้

        "แก้ว ถ้าฉันถ้าฉันเดินไม่ได้จะทำไงดี"จินนี่ถามด้วยความกังวล

        "ทำไมพูดแบบนั้นล่ะหนู"อาจารย์ถาม

        "ก็อาจารย์เคยรักษาใครได้บ้างล่ะค่ะ"จินนนี่พูดตรง

        "เอ่อ แกก็อาจาร์ยเขาอาจจะเก่งก็ได้นะ"ต้องขอเข้าข้างทั้งๆที่รู้ว่าไม่จริง

        "งั้นถ้าหมดธุระแล้วผมขอตัวไปเข้ากลุ่มก่อนนะ"สำเนียงญี่ปุ่นดังขึ้น

        "ไม่ได้นะ นายจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นเป็นคนทำผิดก็อยู่รับผิดชอบก่อน"หน็อยคิดจะหนีความผิดรึ

        "คุณทอมครับผมไม่ทำแบบนั้นแน่ แต่ผมยังไม่อยากตายเพราะเ้ข้ากลุ่มช้า"

        "ใครทอม แล้วการเข้ากลุ่มช้าของนายถึงตายเลยหรอธุระกงการอะไรสำคัญมิทราบ"ถามตรงๆเลย

        "เฮ้อ !!"เขาถอดหมวกกับแว่นดำออก ใบหน้าคมที่แท้ก็ เคนตะ ที่อยู่กลุ่มเดียวกับแก๊งมาเฟียเคโอนี่เอง

        "คะ คะ คะ เคน เคนตะ"จินนี่เสียงสั่น

        "คราวนี้กลับได้ยัง"เคนตะถาม

        "ยัง ! ยังไงนายก็ต้องรับผิดชอบเพื่อนฉันก่อน"นึกหรอว่าเคนตะเป็นสมาชิกกลุ่มมาเฟียแล้วจะกลัว ชิ ไม่มีทางพวกนีเไม่น่ากลัวหรอก แต่โหด และ โฉด มากเท่านั้นเอง

        "ถ้าเธอไม่อยากให้โทโมะลงมาเคีลยร์ยอมปล่อยฉันเธอน่า"เคนตะพูด

        "ไหนๆ แน่จริงก็ไปเรียกลูกพี่นายมาสิ ฉันไม่กลัวไอ้บ้านั่นหรอก"ท้าทายๆๆ 555 ไม่กลัว

        "ฉันอยู่นี่..."เสียงโทโมะดังขึ้น

        ยึย ตายยากจังอย่าบอกนะว่าตาบ้านั่นอยู่ด้านหลังฉัน โอ็ว ไม่นะซวยแล้วแก้วใจ

        "แก้ว เดี๋ยวฉันจะทำบุญไปให้นะท่าจะไม่รอด"จินนี่เอ่ยพร้อมกลืนน้ำลาย.........