Because you เพราะเธอ...ที่ทำให้ฉันรัก

@Airport Thailand

-Tomo Say-

 อ๊าก!!หงุดหงิดๆ ร้อนโว้ย!!เมื่อไรไอ้บ้าเขื่อนนั้นจะมารับผมสักทีมันบอกอีกครึ่งชั่วโมงเจอกันนี้มันจะสองชั่วโมงแล้วนะ ย๊าห์!ผมควรจะศึกษาแผนที่ประเทศไทยให้ดีกว่านี้ถ้าไม่ติดว่าผมกลัวหลงผมกลับเองไปนานแล้วไม่โทร.ไปบอกให้มันมารับหรอก

"โทโมะ!ไงเพื่อน รอนานมั้ย?"นั้นไงเสียงแหลมๆของมันโผล่มาก่อนตัวอีก แล้วนี้มันใส่เสื้ออะไรเนียไม่มีรสนิยมเอาซะเลย เสื้อเขียว กางเกงแดง รองเท้าชมพู โว๊ะ!ผมไม่กล้าอยู่ใกล้มัน-0-

"เฮ้!!ทำไมเพิ่งมาวะเขื่อน ประเทศไทยนี้ร้อนชะมัด"ผมพูดกับเขื่อนด้วยอารมณ์หงุดหงิดสุดๆ

"เออ...ขอโทษๆรถมันติด"ขอโทษตลอด

"รถติดหรือแกจีบสาวอยู่แกบอกครึ่งชั่วโมงนี้สองชั่วโมงแล้วนะเว้ย"

"โทษทีๆ"

"แล้วนี้แกใส่เสื้ออะไรเนีย"มันคงไม่บอกว่านี้เป็นแฟชั่นของประเทศไทยหรอกนะ

"แฟชั่นไง แกไม่รู้จักเหรอกำลังมาแรงเลยนะเว้ยยย!!"ประเทศไทยหันมาฮิตแฟชั่นแบบนี้แล้วเหรอผมไปอเมริกาแค่5-6ปีมันเปลี่ยนแปลงขนาดนี้เลยเหรอผมจำได้ว่าก่อนผมไปอเมริกาตอนนั้นผมอยู่เกรด 8 แฟชั่นยังดูดีกว่านี้เยอะเลย

"แล้วนี้จะไปกันได้หรือยังครับเจ้าพ่อแฟชั่น!"

"ครับๆเชิญเลยครับพ่อหน้าญี่ปุน"

                   ...หน้าผมญี่ปุนขนาดนั้นเลยเหรอ?...

.

.

.

"เฮ้ย!เขื่อน!นี้มันไม่ใช่ทางกลับบ้านของฉันนี้ถึงฉันไปอยู่อเมริกาซะนานฉันก็จำได้นะ"ผมพูดกับเขื่อนเมื่อมองป้ายบอกทางซึ่งไม่ใช่บ้านผมแน่ๆแล้วมันจะพาผมไปไหนเนีย พาไปฆ่าหมกช่องแอร์เหรอ0.0!!

"ถึงแล้วคร๊าบบบ"แล้วเขื่อนก็จอดรถลงที่หน้าร้านเค้กร้านนึงมีชื่อป้ายร้านว่า'Kaew cake'ก่อนจะดึงผมเข้าไปในร้านซึ่งตกแต่งได้ดูดีมีระดับมากดูดีจนคนอย่างเขื่อนมันไม่หน้าเดินเข้ามาร้านนี้-3-

"เฮ้ย!ยัยเห็ดฟูจิ...ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ"ผมหันไปตามเสียงที่เขื่อนเรียกชื่อใครสักคนว่า'เห็ดฟูจิ'

"กริ๊ด!นายยังไม่กลับบ้านอีกเหรอจะมากวนประสาทอะไรกันนักกันหนาห๊า!!"แล้วก็พบกับผู้หญิงร่างสูงโปรงที่ใส่เสื้อผ้าดูดีมีราคามากแถมยังเป็นของมีแบรนด์อีกต่างหาก เธอแต่งตัวมีแฟชั่นสุดจนขนาดเจ้าพ่อการแต่งตัวที่ดูดีอย่างผมยังอาย...

"ฉันไม่ได้มาหาเธอยัยบ้าฉันมาหาแก้วสุดสวยของฉันต่างหาก!"เขื่อนเถียงกับผู้หญิงคนนั้นก่อนจะแลบลิ้นปริ้นตาแล้วเดินไปยื่นข้างๆผู้หญิงอีกคนซึ่งผมมองไม่เห็นเพราะเธอหันหลังอยู่

"แก้วไปเป็นของนายตอนไหนยะ"

"พวกเธอสองนี้เถียงกันเป็นเด็กๆไปได้นะ"เธอพูดแล้วหันมาพร้อมกับเค้กรสมะนาว เธอ...ยิ้ม ยิ้มเหมื่อนคนที่มีความสุขมาก ทำไมเธอยิ้มผมถึงอยากยิ้มตามนะ

"เฮ้!พวกเธอสองคนฉันมีเพื่อนมาแนะนำให้รู้จัก นี้โทโมะเพื่อนฉันมาจากอเมริกา"ผมมองผู้หญิงที่ยิ้มนานมากจนไม่รู้ว่าเขื่อนมันมายื่นข้างผมตอนไหน

"....^^...."

"โทโมะ!โทโมะ!!!!"

"หะ..ห๊า!!"

"แกเป็นไรวะยื่นยิ้มอยู่ได้"

"ยิ้ม..?ฉันยิ้มเหรอ"ผมพูดแล้วเอามือจับแก้มตัวเอง ฮาาา ผมยิ้มจริงๆด้วย

"เป็นไรวะ"

"อะ..อืม..อืม เปล่าๆๆ"ผมรีบทำหน้าให้เป็นหน้านิ่งทันที่เพราะนี้คือหน้าปกติของผม

"นี้ยัยบ้า เอ้ย เฟย์ ส่วนู้นแก้ว แก้วสมายด์ของฉัน^^"เขื่อนมันแนะนำผู้หญิงทั้งสองคนให้ผมรู้จักเธอชื่อแก้วเหรอ... ชื่อเพราะจัง

"นี้เพื่อนนายเหรอเขื่อน"ผู้หญิงที่ชื่อเฟย์ถามเขื่อน

"ใช่เป็นไงล่ะหน้าตาเราสองคนคล้ายๆกัน รสนิยมคล้ายๆกันก็เลยได้เป็นเพื่อนสนิ๊ทสนิทกัน"

"เหอะ!นายกับเพื่อนนายต่างกันตั้งแต่การแต่งตัวแล้ว"

"ชิ!ยัยเห็ดฟูจิ!"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะสุดหล่อ><"ผู้หญิงที่ชื่อเฟย์ยิ้มทักทายผมซึ่งผมก้ยิ้มตอบนิดๆเป็นมารยาท

"สุดหล่อ...แหวะ ฉันหล่อกว่าตั้งเยอะไม่เห็นเคยชมเลย.."เขื่อนพูดกับเฟย์

"เขื่อน..เค้กได้แล้วจ้า^^"แก้วยื่นเค้กให้เขื่อนแล้วยิ้ม เธอยิ้มอีกแล้วไม่เมื่อยบ้างเหรอ

"งั้นเขื่อนไปก่อนนะแก้วสุดสวยยัยเห็ดฟูจิไปกันเถอะโทโมะ"พอเขื่อนมันได้เค้กมันก็เดินออกมาจากร้านพร้อมกับลากผมออกมาด้วย

.

.

@Home Kaew

-Kaew say-

 ทำไมผู้ชายที่ชื่อโทโมะนั้นชอบมองหน้าเราจังนะ จะว่าไปเขาก็หล่อเหมื่อนกันนะ

"พี่แก้ววววว!!!!!"

"โอ๊ย!เกฟเรียกเบาๆก็ได้"ฉันดุน้องชายที่เรียกชื่อฉันเสียงดังเหมื่อนฉันอยู่เชียงใหม่แล้วมันอยู่ภูเก็ต(เวอร์)

"ม๊าเรียกอ่ะบอกมีธุระจะคุยด้วย"

"ม๊าเรียกพี่เหรอ?"ฉันถามน้อง

"อืม ม๊ารออยู่ห้องรับแขกอ่ะ"ฉันเดินไปตามที่น้องบอกก็เจอม๊านั่งอยู่ที่โซฟา

"ม๊าเรียกแก้วเหรอค่ะ"ฉันเดินไปนั่งข้างๆม๊าแล้วถาม

"ใช่จ๊ะ แก้ว ม๊าขออะไรลูกสักอย่างได้มั้ย"ขอ?ขออะไรจากฉันอ่ะถ้าขอยืมเงินเหรอ ฉันไม่มีนะปัจจุบันยังขอยืมเงินเกฟมันอยู่เลย

"อะไรเหรอค่ะ?"

"ลูกต้องหมันกับลูกชายตะกูลไทยานนท์"

"ห๊า!!ม๊าจะให้หนูหมันกับใครนะ"ขออีกที่ฟังไม่ชัด

"หมันกับลูกชายตระกูลไทายานนท์"

                 ...แว๊ก!!!ความโสดของฉันจะหายไปTOT...

"ไม่เอาค่ะ!หนูไม่หมันหรอก!"ใช่!ใครจะหมันกับคนที่แทบไม่เคยเห็นหน้า(?)

"เพื่อธุรกิจของคุณพ่อนะลูก แก้วจะทนได้เหรอถ้าคุณพ่อลำบาก"

"ม๊าค่ะ..แต่ว่า.."

"นะแก้ว...ลูกช่วยคุณพ่อได้..."อ้อนมาขนาดนี้แล้วใครจะไม่ช่วยล่ะ

"ก็ได้ค่ะ...เอ๊ะ!แต่ตระกูลไทยานนท์มีลูกชายสองคนไม่ใช่เหรอค่ะที่แก้วรู้มา แล้วม๊าจะให้แก้วหมันกับใคร"นั้นสิ!ฉันได้ยินมาว่าลูกชายของตระกูลไทยานนท์นี้หล่อทุกคนเลยนะเท่าที่ฉันรู้มาคนโตนี้รู้สึกจะชื่อ 'ป๊อปปี้' เพราะได้ยินยัยเฟย์พูดอยู่ว่าหล่อมากแต่คนน้องนี้ฉันไม่รู้ว่าชื่ออะไร

"เดี๋ยวลูกก็รู้เองล่ะจ้า"แล้วม๊าก็เดินจากฉันไป

                    ...ฉันจะต้องหมันจริงๆเหรอ โฮกกกกก...

"พี่แก้วม๊าว่าไรบ้างอ่ะทำไมทำหน้าซีดแบบนั้นล่ะ"อย่าให้พูด ยิ่งพูดยิ่งอยากร้องไห้ฮื่อๆๆๆ

"พี่ต้องหมัน"

"ห๊า!!หมันกับใครพี่ตระกูไทยานนท์เหรอ!!"

"อืม...ฮื่อๆๆๆความโสดของพี่จะหายไปแล้ว"ฉันบอกกับน้องที่กำลังทำหน้าเอื้อมระอากับฉันเหมื่อนประมาณว่า'แค่หมันจะอะไรนักหนา'

"พี่โสดมา 20 ปีแล้วนะ ตั้งแต่ผมจำความได้ผมไม่เคยเห็นพี่สนใจผู้ชายคนไหนเลย รู้มั้ยตอนนี้ผมอายุ 18 มีแฟนมาเป็น 10 แล้วนะแต่พี่กลับไม่เคยมีสักคน"

"เออ...พ่อรูปหล่อ หล่อเลือกได้แกไม่เป็นพี่ไม่เข้าใจหรอก"

                     ...ฉันอยากตาย !!!...

..........................................................................................................................

ตอนที่หนึ่งมาอัพให้ตามที่บอกไว้แล้วนะค่ะ

ถ้าผิดพลาดตรงตัวอักษรตรงไหนหรืออ่านไม่รู้เรื่องก็ขอโทษนะค่ะ^^