Friends มิตรภาพร้าย ผูกหัวใจให้มีปม

        ด้านป๊อป&พิม

        ป๊อปเห็นพิมอยู่ข้างหลังต้นไม้เลยรีบเดินไปเพราะพิมกำลังจะเดินหนี

        'นี่มันเรื่องอะไรกันพิม'

        'ไม่รู้สิ เกิดเรื่องไรขึ้นกันอ่ะ ^^'

        'แผนของเธอใช่ไหม?'

        'เปล่านะ พิมไม่รู้เรื่องป๊อปพูดเรื่องไรอ่ะ'

        'เธอบังคับฟาง'

        'หึ! ฟางทำเองต่างหากล่ะ พิมจะไปบังคับอะไรได้กันล่ะ'

        'เธอทำแบบนี้ทำไมพิม ฟางเพื่อนเธอนะ!'

        'แล้วป๊อปยุ่งอะไรด้วยล่ะ! มันไม่เกี่ยวกับนายสักนิด'

        'ไม่เกี่ยวได้ไง! ในเมื่อเธอใช้ฉันเป็นเครื่องมือ!'

        'แล้วไงล่ะ ในเมื่อป๊อปก็มีส่วนได้ส่วนเสียนี่ นายได้จูบกับฟาง แค่นี้ก็น่าจะพอแล้วหนิกับการเป็นตัวช่วยให้แผนสำเร็จ แล้วอีกอย่างนะ ถ้าโมะกับฟางเข้าใจผิดกันนายกับฟางก็มีสิทธิ์หนิ'

        '...'

        'หึ!' พิมเดินไปโดยไม่กลังหลังหันมามองอีกเลย ทิ้งไว้แต่ป๊อปที่ยืนนิ่ง ชายหนุ่มกำลังคิดว่าที่เค้าทำอยู่ดีแล้วใช่ไหม ดีที่ทำให้ฟางกับตัวเค้าเองมีโอกาสแต่มันจะเป็นการทำร้ายฟางรึเปล่านะ...

        พิมเดินเข้าไปในบ้านไปหาโมะซึ่งกำลังนั่งดื่มไวน์ในบ้านของตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย พิมรีบเข้าไปห้ามแต่ก็ถูกโมะผลักจนล้มลง

        'โมะหยุดดื่มเถอะ ฟางเค้าไม่รักโมะ! ต่อให้ดื่มยังไงเค้าก็ไม่รักโมะหรอก!!!'

        'หยุดพูด! ฉันไม่อยากฟัง ฉันจะดื่มเธอไม่ต้องมายุ่ง!' โมะหันไปรินไวน์ใส่แก้วพร้อมกระดกลงคอไปแล้วรินใหม่อีกแก้ว

        'มีสิ! พิมรักโมะและพิมก็ไม่อยากเห็นโมะทำตัวแบบนี้ด้วย' หญิงสาวเดินเข้าไปเอาแก้วออกจากปากของโมะ พร้อมกับไปนั่งข้างๆแล้วจ้องตากับชายหนุ่มที่นิ่งไปเพราะตกใจกับคำที่หญิงสาวบอก

        'พิมรักโมะนะ' หญิงสาวประกบริมฝีปากลงไปแล้วจูบเค้าอย่างอ่อนโยน ชายหนุ่มยังคงนิ่ง สติที่เกือบหลุดหายไปเพราะแอลกอฮอลล์และจูบของหญิงสาวต้องกลับมาอีกครั้ง เพราะภาพของคนตัวเล็กที่มีดวงตาโตสดใสกลมโตน่ารักที่ยิ้มให้เค้า ฟาง... ชายหนุ่มผลักหญิงสาวออกทันที

        'ทำไมล่ะโมะ...พิมรักโมะนะ'

        'คือโมะ...'

        'คบกับพิมนะ พิมขอร้อง อยู่ข้างๆพิม' หญิงสาวอ้อนเค้า แล้วน้ำตาใสๆก็ไหลรินลงมา ชายหนุ่มมองเธออย่างสงสาร ชายนุ่มคิดว่าเธอช่างบอบบางและน่าสงสารเหลือเกิน

        'แต่โมะไม่ได้...'

        'นะโมะ พิมขอร้อง พิมรักโมะนะ' หญิงสาวมองด้วยสายตาเว้าวอนทั้งน้ำตา

        'อืม...โมะจะคบกับพิม'

        'จริงนะ! พิมรักโมะที่สุดเลย!!!' หญิงสาวโผลเข้ากอดชายหนุ่มที่เป็นแฟนของเธอ หึ! ง่ายกว่าที่คิด

        'แต่พิมกลับบ้านก่อนดีกว่านะเดี่ยวโมะไปส่ง'

        'จ้ะ' โมะเดินไปส่งพิมที่บ้าน พิมหอมแก้มเค้าแล้ววิ่งกลับเข้าบ้านไป ทิ้งไว้แต่ความรู้สึกอันหลากหลายไว้ที่โมะว่าเค้าทำดีแล้วเหรอ?

         'ขอบใจนะป๊อป' ฉันขอบคุณป๊อปหลังจากที่ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วยังเห็นป๊อปนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องนอนของฉันเอง เค้าเป็นคนที่เจอฉันในห้องน้ำ เป็นคนที่พาร่างกายที่บอบช้ำของฉันขึ้นมาบนห้อง และเป็นคนที่ฉันไว้ใจมากที่สุด

         'ไม่เป็นไรหรอกฟาง ป๊อปเป็นเพื่อนฟางนี่นา... ฟางช่วยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ป๊อปฟังได้ไหม?' ฉันมองหน้าป๊อปอย่างชั่งใจ ฉันควรเล่าให้ป๊อปฟังดีไหมนะ...

         สุดท้ายฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ป๊อปฟังตั้งแต่แรก ตั้งแต่ที่โมะบอกว่ารักฉัน...

         'ฟางขอโทษนะป๊อป ที่ใช้ป๊อปเป็นเครื่องมือ'

         'ไม่เป็นไรหรอกฟาง ป๊อปเป็นเพื่อนฟางทำให้ได้ทุกอย่างอยู่แล้ว มีไรก็เล่าให้ป๊อปฟังด้วยนะ ป๊อปจะอยู่ข้างฟางเสมอ' ป๊อปมองฉันด้วยสายตาเป็นห่วง ที่ฉันรู้ได้ว่าเค้าห่วงฉันจริงๆจากสายตาคู่นั้น 'ป๊อปกลับแล้วนะ ฟางก็พักได้แล้ว' ป๊อปบอกพลางกำลังจะเดินออกไปแต่ฉันก็มีเรื่องที่ต้องคุยกับเค้า ฉันจึงจับมือเค้าไว้

         'ป๊อปเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฟางนะ' ฉันบอกพร้อมสบตาเค้า เค้าพยักหน้าให้ฉันก่อนจะค่อยๆปล่อยมือออกแล้วเดินออกจากห้องไป แล้วฉันก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย...

        จบลงสักทีความทรงจำอันแสนเลวร้าย...

 อยากให้อัพต่อ เม้น+โหวตกันด้วยน้า