Friends มิตรภาพร้าย ผูกหัวใจให้มีปม

        ฉันเดินออกมาข้างนอกตรงระเบียง อากาศเย็นและสดชื่น กลิ่นดอกไม้ชนิดไหนไม่รู้ลอยมาแตะจมูกเบาๆ ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ นานแล้วที่ไม่ได้กลิ่นดอกไม้พร้อมอากาศบริสุทธิ์แบบนี้

        "ทำไมป๊อปถึงพาฟางออกมาข้างนอกล่ะ"

        "เพราะป๊อปรู้น่ะสิ ว่าฟางคงไม่อยากอยู่กับพิมแล้วก็โมะใช่ไหมล่ะ"

        "เลยคิดว่าอยากอยู่กับป๊อปงั้นเหรอ"

        "ฟางอ่ะ ไม่อยากอยู่กับป๊อปเหรอ -^-"

        "ล้อเล่นน่าพ่อหมี ทำเป็นงอลไปได้" ฉันพูดแล้วหันไปหยิกแก้มป๊อป แก้มนุ่มจัง เปลี่ยนแก้มกันไหมป๊อป ><

        "แล้วฟางรู้สึกไง...เวลาเจอพิมกับโมะ"

        ฉันต้องสะอึกกับคำถามของป๊อป รู้สึกไงงั้นเหรอ เจ็บปวด เสียใจ อยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก เหอะๆ

        "ไม่รู้สึกอะไรนี่" ฉันพูดแล้วส่ายหน้าให้ป๊อปแล้วก็หันหน้าหนี ฉันโกหก...

        "แล้วทำไมไม่มองหน้าป๊อปล่ะ"

        "ก็ฟางกำลังมองหาที่มาของกลิ่นดอกไม้ไง หอมดีเนอะ อยากมีไว้ที่บ้านบ้าง"

        "อย่าโกหกได้ไหมฟาง!" กึก! ป๊อปถามฉันเสียงเข้มแล้วจับไหล่ฉันหมุนให้หันไปมองเค้า แววตาที่แข็งกร้าวจ้องเข้ามาในตาของฉันอย่างค้นหาคำตอบ "ตอบมาสิฟางรู้สึกยังไง!" ป๊อปย้ำช้าๆด้วยเสียงเข้มอีกครั้ง แรงที่บีบแขนฉันมากขึ้นจนเจ็บขึ้นเรื่อยๆ มันคงเป็นรอยแดงแล้วแน่ๆ 

        "ฟางเจ็บนะป๊อป" ฉันบอกเค้าไป แขนที่ถูกบีบเริ่มคลายลง ฉันมองตาเค้าด้วยสายตาเว้าวอนหวังจะให้เค้าปล่อยมืออกไป ทำไมเค้าถึงอยากได้คำตอบนั้นนักนะ

        "แค่ฟางตอบมา..." ป๊อปคลายมืออกจนเป็นแค่การจับ แต่เค้าก็ยังจับมันไว้ด้วยแขนข้างนึง แล้วเอาอีกมือที่ว่าง เค้าก็มาจับที่ปลายคางเพื่อให้ฉันมองตาเค้า

        ถ้าให้ฉันตอบเค้าน่ะเหรอ ทุกครั้งที่ฉันเจอโมะ ฉันอยากจะกอดเค้า บอกใครต่อใครว่าเค้าเป็นของฉัน รู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่ต้องเจอเค้าพร้อมกับพิมหรือป๊อป หรือแม้แต่เจอกันสองคน...ฉันก็อึดอัดที่จะอยู่กับเค้า ที่จะต้องคุยกัน หรือแม้แต่เวลาที่อยู่ด้วยความคิดที่ว่ามีเราแค่สองคน เวลาที่กอดกันตามความต้องการ ภาพของพิมที่มีน้ำตาขอฉันวันนั้นมันยังกรอเป็นภาพซ้ำ ทั้งที่ทำตามใจตัวเอง...มันกลับเหมือนมีมีดมาเฉือนที่ใจ เหมือนมีปม...มีตราบาปที่ฝังเอาไว้ คนหน้าด้านที่แย่งได้แม้กระทั่งแฟนเพื่อน... คำนี้ตามหลอกหลอน ย้ำทุกครั้งที่เราได้เจอกัน ได้ใกล้กัน และพอฉันที่คิดจะลืมเค้าและคิดว่าลืมได้แล้ว แต่เพียงแค่ได้เจอกัน...ความทรงจำที่ถูกปิดผนึกมันก็ยังคงกลับมา วันที่เค้าบอกรักฉัน... วันที่ฉันมีจูบแรกและเจ้าของคือเค้า... วันที่เค้าทำร้ายฉันในห้องน้ำ... เรื่องราวที่พัทยา... และทุกครั้งที่เราอยู่ใกล้กัน... มันยังคงชัดเจนเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน!

        ฉันจ้องตาป๊อป นี่คือความรู้สึกของฉันที่มีเวลาที่เจอโมะ นี่คือคำตอบที่ฉันมี แต่ฉันไม่ได้เอื้อนเอ่ยออกไป ฉันทำได้แค่แสดงความรู้สึกออกมาทางสายตา ถ้าฉันต้องพูดมันออกมาฉันคงร้องไห้ไปแล้ว

        ส่วนพิม...ทุกครั้งที่ฉันเจอเธอ มันเหมือนมีมีดแทงที่ใจฉันตลอดเวลา แทงซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเหมือนจะทำให้ฉันขาดใจ และคำว่า 'เพื่อนทรยศ'ก็ตราไว้ที่ฉันทันทีที่เราได้เจอกัน ฉันรู้สึกเหมือนคนเลวที่แย่งแฟนเพื่อน โดยเฉพาะพิม ที่เป็นเพื่อนรักของฉันเอง...มันเจ็บปวดจริงๆนะ

        เพียงแค่คิดถึงตอนนี้ ฉันก็รู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตา ฉันพยายามแล้วที่จะห้ามมัน แต่เพียงภาพในวันนี้ที่ฉันเห็น พิมเดินควงแขนมากับโมะ ก็ทำให้ทำนบน้ำตาไหลลงมา ฉันรีบก้มหน้า ป๊อปคงไม่ทันสังเกตอะไรเพราะหน้ากากที่ใส่ไว้ มันคงพอปิดบังสายตาของป๊อปได้

        "ฟางร้องไห้เหรอ" แต่ฉันคิดผิด!

        "ปะ..เปล่า" ฉันบอกพร้อมรีบทำหน้าตาให้ปกติ ฉันคิดว่าฉันทำมันได้ดีนะ

        "ป๊อปว่าป๊อปรู้คำตอบของฟางแล้วล่ะ" ป๊อปเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาพ้นหน้ากากออกไป

        "..." ฉันเงียบ คำพูดเมื่อกี้ออกมาด้วยเสียงเศร้าๆ เค้าเช็ดน้ำตาออกไปอย่างแผ่วเบา ป๊อปคงเข้าใจหมดแล้ว

        "ฟางยังรักโมะอยู่สินะ" เค้าพูดแล้วเอามืออกไป

        "...!" ที่เค้าถามฉันเพราะมันก็เป็นคำตอบให้เรื่องนี้ได้สินะ

        "ทำยังไงล่ะ ฟางถึงจะมีความรู้สึกแบบนี้กับป๊อปบ้างล่ะ ^_^" ป๊อปหันมามองหน้าฉัน เค้ายิ้มให้ก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในงาน...

        ทำยังไงน่ะเหรอ? ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันไม่รู้จริงๆ ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันจะเลิกรักเค้าเมื่อไหร่ ทั้งที่ยิ่งรักฉันก็ยิ่งเจ็บ...

       ฉันเดินกลับเข้ามาในงานหลังจากที่เช็ดน้ำตาและสงบสติอารมณ์เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้การแสดงได้จบไปแล้ว ฉันมองไม่ออกเลยว่าใครเป็นใครบ้างเพราะมันมีแต่คนใส่หน้ากาก...หึ! 

       "เอาล่ะครับ I ตอนนี้การแสดงได้จบลงแล้วและมาถึงการประกาศว่าใครจะได้เป็น King of the King และ Queen of the Queen กันแล้วนะครับ! ผมละตื่นเต้นจริงๆ และตอนนี้ผลการโหวตก็ได้อยู่ในมือของผมแล้วนะครับ! และผู้ที่ได้รับตำแหน่งนี้ไปครองคือ..."

        ทั้งห้องเงียบสงัด ก็ใช่น่ะสิ รางวัลนี้จะทำให้คนที่เป็นเดือนและดาวที่ดังอยู่แล้ว ดังขึ้นไปอีก และก็เป็นเหมือนการเอาชนะดาวและเดือนอีกหลายคน มันเป็นการแสดงว่าเป็นคนที่ดูดีและหล่อสวยที่สุดในมหาลัย และดูดีกว่าดาวและเดือนคนอื่นๆ เพราะฉะนั้นคงไม่แปลกที่ทุกคนจะคาดหวังที่จะได้ตำแหน่งไปครอบครอง แต่ไม่ใช่ฉันหรอก... คนอย่างฉันไม่เหมาะที่จะเป็นควีน...

 เม้น+โหวต กันด้วยน้า