sorry sorry ขอโทษทีนางร้ายคนนี้ขอเป็นนางเอง

 1อาทิตย์ผ่านไป มหาวิทยาลัยคามิคาเซ่

“เฮ้ยแกๆดูข่าวคอลลั่มนี้หรือยัง ข่าวว่าพี่โทโมะจะเลิกเจ้าชู้แล้วอ่ะแก” สาวน้อยถักเปียข้างสวมชุดของวาเนสซ่าคุยอยู่กับเพื่อนอีกคน “ดูแล้วอ่านแล้วก็อิจฉาพี่แก้วจังเน๊อะ” หญิงสาวอีกคนกล่าว ร่างบางในชุดลำลองของชาแนลทั้งชุดรวมไปถึงกระเป๋ารองเท้ายิ้มเล็กๆก่อนเดินผ่านไป

“ไงยัยแก้วหน้าบานมาเชียว แสดงว่าเห็นข่าวในคอลลั่มคามินิวส์แล้วใช่ป่ะเนี่ย” จินนี่แซวเธอขณะที่นั่งเรียนคลาสธุรกิจอยู่  “เห็นแล้วย่ะ”  “แล้วนี่พี่โทโมะของแกก็เคลียสาวเรียบร้อยแล้วใช่ป่ะ” “อืมเหลือก็แต่...” “แต่อะไรยะคุณหนูจริญอย่าบอกนะว่า...” “อืม นั่นแหละสองคนนั่น”

“ไม่เอานะคะพี่โทโมะ พี่อย่าทิ้งหวายสิ” หญิงสาวกอดชายหนุ่มไว้จากด้านหลัง “หวาย พี่ว่าเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันมาตั้งแต่ต้นแล้วนะพี่ก็แค่มาบอกว่าเลิกโทรหาพี่ เลิกไลน์หาพี่ เลิกว็อทแอพหาพี่แล้วก็เลิกติดแท็กพี่ไนอินสตาแกรมได้แล้ว พี่ขอตัวนะครับ พี่นัดแก้วไว้” โทโมะเดินออกมาทันทีไม่สนใจเสียงกรี๊ดจากข้างหลัง

หน้าตึกบริหารธุรกิจ

“ยัยแก้ว ทำไมยังไม่กลับอีกอ่ะ”” จินนี่ถามเพื่อนสาวที่ยังยืนอยู่หน้าตึก “รอพี่...” “อ๋อ รอคู่หมั้นมารับหรอ” จินนี่พูดเสียงดังจงใจให้คนที่ยืนอยู่แถวๆนั้นได้ยิน “นี่เสียงดังทำไมจินนี่” “ก็ชั้นแค่เห็นยัยป้าเบลล์ยืนอยู่หลังเสาอันนั้นน่ะ” แก้วยิ้มออกมาแล้วมองตามที่จินนี่ชี้ “แหม แกนี่ก็เข้าใจเล่นนะ” แก้วอดแซวเพื่อนไม่ได้ “นู่นไงพูดถึงก็มานั่นละ สวัสดีค่ะพี่โทโมะ” จินนี่ทักชายหนุ่ม “อ้าวจินนี่ กลับยังไงล่ะไปด้วยกันหรือปล่าว” โทโมะทักเพื่อนคู่หมั้นสาว “อ๋อ จินให้คนรถที่บ้านมารับน่ะค่ะพอดีว่าต้องกลับไปเอาแบบที่บ้านมาพอดี ขอตัวนะคะ ไปนะยัยแก้ว” จินนี่โบกมือให้เพื่อนสาวกับชายหนุ่มก่อนจะขึ้นรถโรส์รอยซ์สีดำขลับออกไป “กลับบ้านกันค่ะแก้ว” “เอ๊ะ ทำไมไปที่บ้านล่ะคะ” “วันนี้คุณแม่โทรมาบอกว่าอยากทานข้าวกับลูกสะใภ้น่ะค่ะ ไปเร็ว” โทโมะกอดเอวหญิงสาวเดินขึ้นรถแลนด์โรเวอร์สีขาวเคลื่อนออกไป

“นังแก้ว ชั้นจะไม่ให้แกได้โทโมะไปคนเดียวหรอกย่ะ” เบลล์เดินออกมาจากเสาก่อนจะมองตามไปจนรถห่างออกไป แล้วจึงเดินมาที่เมอร์เซเดสเบ๊นซ์สีขาวคู่ใจขับตามออกไป

คฤหาส์น ไทยานนท์

“อ้าวหนูแก้ว มาแล้วหรอลูก” หญิงสาวมีอายุที่มีฐานะเป็นถึงคุณหญิงของบ้านเดินเข้ามากอดหญิงสาวแล้วหันไปหาลูกชาย “กว่าจะพาน้องมาได้นะเรา” “โถ่ แม่ครับก็ผมต้องบินนี่นา วันนี้ก็พามาแล้วไง” โทโมะเดินไปอ้อนแม่ “ไปหนูแก้วอีกเดี๋ยวคุณพ่อกับคุณหญิงแม่หนูก็มาแล้วจ้ะ” “ค่ะคุณป้า” “แม่จ้ะ ต้องเรียกว่าคุณแม่” หญิงสาวจับมือแก้วไว้ “ค่ะคุณหญิงแม่” แก้วยิ้มให้หญิงสาวที่ยิ้มกว้างรับอยู่แล้ว ก่อนจะมีเสียงรถดังเข้ามา

“ยัยแก้ว” “พี่กิ่ง” กิ่งพี่สาวของแก้วยกมือไหว้คุณหญิงบ้านไทยานนท์ก่อนจะเดินมากอดน้องสาว “นี่พี่กลับมาจากฝรั่งเศษเมื่อไหร่อ่ะ” “เมื่อวานนี้เอง กะเซอร์ไพร์สแกไง” “โห เซอร์ไพร์สน้องมากอ่ะ” สองสาวยืนกอดกันก่อนคุณหญิงสุมนรัตร์จะเดินเข้ามากอดลูกสาวคนเล็กบ้าง “เป็นไงยัยแก้ว ที่มหาลัย” “ก็ดีค่ะแม่” “สวัสดีค่ะคุณพี่ สบายดีนะคะ” คุณหญิงแม่ของแก้วทักแม่ของชายหนุ่ม “อุ๊ย ดีค่ะคุณน้องไปเร็วเชิญด้านในดีกว่าค่ะเอ้าคุณ เชิญคุณๆเข้ามาด้านในสิคะ” คุณหญิงไทยานนท์เดินคุยกันไปกับคุณแม่แก้วตามประสาผู้หญิงก่อนจะลงมือรับประทานอาหารเย็น

“เรื่องฤกษ์แต่งงานตาหนูนี่เอาเป็นอีกสองเดือนไหมคะคุณน้อง เมื่อวานคุณพี่ไปวัดมา เห็ว่ามีฤกษ์ดีอีกสองเดือนแล้วก็ปีหน้าน่ะค่ะไม่อย่างนั้นก็ยาวเลย” “แล้วแต่ตาหนูเถอะค่ะคุณพี่น้องตามใจลูกอยู่แล้วค่ะ” คุณแม่ทั้งสองจึงหันมาถามลูกชาย “ว่าไงตาโมะ”  “อีกสองเดือนสิครับ ผมอยากแต่งแล้ว” โทโมะยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่หญิงสาว “แก้วยังไงก็ได้ค่ะแล้วแต่พี่เขา” หญิงสาวยิ้มเอียงอายสร้างความเอ็นดูให้กับผู้ใหญ่ทั้งสี่เป็นอย่างมาก “แต่งไปเลยยัยแก้ว พี่อยากอุ้มหลานแล้ว” พี่สาวของแก้วบอกกับเธอ “ตายแล้วยัยกิ่ง แม่ต้องเป็นคนพูดนะลูก” คุณแม่ของแก้วตีขากิ่งเบาๆก่อนจะหัวเราะออกมา “ก็ถูกของหนูกิ่งนะคะคุณน้อง พี่เองก็อยากอุ้มหลานเหมือนกัน” “ใช่ค่ะคุณพี่” “งั้นผมจะรีบมีเลยครับคุณแม่” โทโมะกอดไหล่หญิงสาวแต่ถูกแม่ตี “อะไรอ่ะแม่” “ไม่น่ารักนะตาโมะไปโอบน้องได้ไง แม่เขานั่งอยู่ด้วย” “ไม่เป็นไรค่ะคุณพี่ อีกหน่อยเขาก็จะแต่งกันแล้ว” มารดาทั้งสองมองทั้งคู่แล้วยิ้มให้กัน

“จะไม่มีใครได้แต่งกับใครทั้งนั้นแหละ”

___________________________________________________________________________________-

สวัสดียามเย็นค่า มาอัพแล้ว ไรท์เตอร์เพิ่งถึงบ้าน TT จะรีบปั่นให้ทุกๆคนได้อ่านกันอีกหลายๆตอนเลยค่า พรุ่งนี้เป็นวันพิเศษ :)

เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ > <