Vampire‘ prince สังเวยเลือดเจ้าชายแวมไพร์ (Nc 18+)

             ยามรัตติกาลที่มืดมิดทุกชีวิตต่างพากันหลับไหลฝนเม็ดใสที่สาดเทลงมาสร้างความหนาวเย็นและเปียกปอนให้ทุกสรรพสิ่ง แสงไฟจากโคมริมถนนสร้างได้เพียงแสงสลัวเท่านั้น

            เสียงฝีเท้าที่ปะทะเข้ากับบ่อหลุมที่เป็นแอ่งเล็กๆขังอยู่ตามพื้น หายลึกเข้าไปในซอกตึก ขาเรียวยาวก้าววิ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็ว เสียงหอบหายใจถูกผ่อนออกมาจากริมฝีปากซีด เสื้อตัวบางที่เปียกชื้นแน่บกับผิวขาวผ่องน่าสัมผัส

                        'แฮ่กๆ อ๊ะ!!'

            ร่างสูงเพรียวเสียหลักทันทีเมื่อเท้าเจ้ากรรมดันสะดุดเข้ากับอากาศธาตุด้านหน้าก่อนล้มกลิ้งไปกับพื้นเปียกแช่ะจนเสื้อสีขาวเลอะไปด้วยคราบดินที่เปรอะเปื้อนอยู่ตามพื้น  แขนเล็กค่ำพื้นยันกายลุกขึ้นไม่มีเวลาให้โอดครวญถึงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ขาเรียวเริ่มก้าวไปข้างหน้าอีกครั้งแต่ก็ปะทะเข้ากับร่างสูงในชุดคลุมลุ่มล่ามสีดำสนิทตาคู่สวยเบิกกว้างพรางผงะถอยหลังแต่มือหนาเย็นเฉียบก็คว้าหัวไหล่บาเอาไว้ได้ดวงตาสีแดงดุจเลือดที่ซ่อนอยู่ใต้ฮูทอันใหญ่จ้องมองเหยื่อตรงหน้าอย่างกระหาย

                        “ยะ...อย่า โอ๊ยยยยย!!!!”

              สิ้นเสียงร้องเขี้ยวคมก็ฝั่งลึกลงบนลำคอขาวทันทีเลือดบริสุทธิ์ไหลรินออกมาจากบาดแผลที่เริ่มทำร้ายเจ้าของร่างจนแทบทรงตัวไม่อยู่เมื่อดูดกินน้ำหวานจากคอระหงจนพอใจปากหยักที่ประดับเขี้ยวยาวน่ากลัวก็ค่อยๆผละออก  ทิ้งร่องรอยของคมเขี้ยวไว้อย่างจงใจ

                        “อึก!!”

               ร่างเพรียวบางทรุดฮวบลงกองกับพื้นทันทีที่ไหล่เล็กถูกปล่อยให้เป็นอิสระใบหน้าที่เคยขาวใสบัดนี้ซีดเซียวราวกระดาษเปลือกตาบางหนักอึ้งก่อนปรือลงจนปิดสนิทเสียงลมหายใจที่แผ่วเบาถูกเสียงเม็ดฝนที่ตกกระทบพื้นกลบจนแทบไม่ได้ยิน

                        “...”

                 ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากของผู้ประทุษร้ายร่างใหญ่ย่อตัวลงมาพรางมองดูร่างเล็กตรงหน้าอย่างพิจารณาก่อนที่แขนแกร่งจะโอบประคองช้อนร่างบอบบางที่สูญเสียเลือดให้ตัวเองไปเมื่อครู่ขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน เพียงชั่วพริบตาร่างของเพชฌฆาตร้ายก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

             เพล้ง!!!!

            กระจกหนาแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ เมื่อผู้รุกรานกระโจนเข้ามา  ร่างกายขาวซีดภายใต้อาภรณ์หนังรัดรูปสีดำสนิทแผ่ซ่านความเย็นไปทั่วบริเวณ ขาเรียวยาวก้าวอาดๆเข้าไปหาร่างบนเตียงแค่ชั่ววินาที มือหนาเย็นเฉียบและเหี้ยวย่นลูบไล้ไปตามใบหน้าขาวของคนที่หลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างโหยหา ดวงตาคมกริบสีแดงดั่งเลือดสะท้อนหยอกล้อกับแสงสลัวชวนให้หลงไหล เขี้ยวคมงอกออกจากฟันที่เรียงตัวสวยอยู่ในโพรงปากร้อน  มือใหญ่เลือนลงมาลูบซอกคอระหงอย่างเบามือ ลิ้นเย็นๆเลียลงไปอย่างขออนุญาตก่อนที่จะฝั่งเขี้ยวแหลมคมลงไปอย่างรุนแรง

                        “อึก!! โอ๊ยยยยยยย!!!!”

            เสียงหวานร้องลั่น ตาคู่สวยเบิกกว้างเมื่อรับรู้ได้ว่าตัวเองกำลังเผชิญกับอะไร  ความเจ็บแปล็บที่ลำคอแล่นเข้าเกาะกุมหัวใจดวงน้อยจนเย็นเยียบ ร่างใต้ควบคุมไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้าน เปลือกตาบางปรือลงก่อนจะวูบดับไปไปด้วยความอ่อนเพลียจากการเสียเลือด เขี้ยวคมยังคงฝั่งลึกอยู่บนลำคอขาว น้ำหวานสีสวยค่อยๆถูกดูดออกจากร่างกายอบอุ่นตรงหน้าอย่างไม่รู้จักพอ แสงไฟเพียงเล็กน้อยยังพอสาดแสงให้ได้เห็นทุกสิ่งแม้ไม่ชัดเจนนัก ใบหน้าเหี้ยวย่นราวคนชรา ค่อยๆแปลเปลียนทีล่ะน้อย

                        “...”

            คมเขี้ยวเลอะเลือดถูกถอดถอนออกจากต้นคอสวย มือเรียวขยับเข้ากดปิดที่ปากบาดแผลเบาๆเพื่อห้ามเลือด ปากก็พึมพำอะไรซะอย่างที่ฟังแทบไม่ได้ศัพท์ พักใหญ่ๆ รอยเขี้ยวก็จางหายไป เหลือไว้เพียงคราบเลือดเล็กน้อยที่แห้งติดปกเสื้อนอนของร่างบนเตียงเท่านั้น ร่างใหญ่ยันกายขึ้นยืนเต็มความสูง ใบหน้าซีดเซ๊ยวทว่าหล่อเหลาจ้องมองใบหน้าหวานที่ค่อยๆมีสีเลือดฝาดขึ้นมาบ้างหลังจากผ่านกิจกรรมแบ่ง (?) เลือดให้ตัวเองได้ดื่ม

                        “โซฮาร์...”

            เสียงแหบแห้งผากเอ๋ยขึ้นเบาๆ มือเย็นเยียบลูบผมนุ่มของเด็กหนุ่มหน้าสวยอย่างหวงแหน แววตาของเพชฌฆาตหนุ่มไหววูบ เลือดของคนคนนี้ช่วยให้ร่างกายของเขากลับสู่วัยหนุ่มได้ เพราะฉะนั้น

                        “โซฮาร์....เลือดของนาย เป็นของฉันเท่านั้น!!”

            สิ้นเสียงประกาศก้อง ร่างสูงใหญ่ก็เลือนหายไปจากบริเวณนั้น กระจกที่เคยแตกกลับสู่สภาพปกติ ยังกับว่าไม่เคยมีใครบุกรุกเข้ามา..

Writer 

อาจดูงงๆนะฮะ งงตรงไหนผิดพลาดตรงไหนบอกนะฮะ

ปล. ไรท์เตอร์เพิ่งเคยแต่งจริงๆฮะ TT^TT