listen -me- now !! ‘เพื่อน ..กูคิดมากกว่าเพื่อน‘ YAOI

“โอ๋ๆ อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ(รู้ใช่มั้ยว่ากูงอนมึงที่ว่ากูขี้เหร่ เหอะ มาง้อกูเลยๆ หาข้าวให้กูแดกซะ) หลงมาจากไหนเนี่ย น่ารักแบบนี้ใครจะกล้าทิ้งนะ(เวร มึงคุยกับแมวเหรอวะ เหี้ยยย หลอกด่ากูแล้วเสือกชมแมวอีก!!)..ตัวสีเหลืองๆเหรอ..อืมม ไอ้ทองละกันเนอะ แกชื่อทองน้า ต่อไปแกคือสมาชิกใหม่ของบ้านนี้นะ^^”

“เห้ย ได้ไงวะ มันเพิ่งพังครัวนะเว้ย!!”

“อะไรของมึง โวยวายอย่างกะเป็นบ้านตัวเอง!”

“...” ผมอึ้งไปกับคำพูดของมัน จริงสินะ นี่มันไม่ใช่บ้านผมนี่..ผมมองหน้าไอ้โฟนสลับกับแมวที่มันอุ้ม หึ่ย มองแล้วโมโห กูรู้จักกับมึงมาเกือบ3ปีมาบ้านทุกวันพูดซะกูห่างเหิน แต่ไอ้ขนปุยนี่มันมาพังครัวมึง เจอหน้ากันไม่กี่นาทีเสือกรับมันเป็นสมาชิกใหม่ของบ้าน ว๊ากกกก กูอยากว๊ากดังๆเลย ให้ชาวบ้านเขาได้รู้ว่ากูถูกแมวแย่งเพื่อน !!!!!!!!!!!

  ผมเดินกระแทกเท้าขึ้นบันได ไม่อยากเห็นหน้าไอ้โฟน (และไอ้ขนปุย) นี่ผมเป็นไรเนี่ย ปวดหัวจัง แค่แมวผมจะอะไรนักหนา ไอ้โฟนมันจะโกรธผมมั้ยนะ ผมเถียงกับตัวเองอยู่ในหัวพลางเดินเข้าห้องนอนและทิ้งตัวนอนบนเตียงกว้างเพื่อผ่อนคลายตัวเอง แต่มันก็เหมือนไม่ช่วยอะไรเลย ..แล้วทำไมกูไม่กลับบ้านตัวเองวะ??!

แอดดดด~

หลังจากผมนอนกลิ้งไปมาซักพัก(นอนไม่หลับ = =) ไอ้โฟนก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับกลิ่นหอมๆของข้าวผัด

ฟึดฟัด ฟึดฟัด -..- ไม่ได้ๆ !! แค่มันเอาข้าวมาล่อก็หายงอนแล้วเหรอ อย่าใจง่ายดิวะ ><;; ความคิดผมตีอยู่กับกระเพาะตัวเอง เตียงนุ่มที่ผมนอนอยู่ยวบลงไปทำให้รู้ว่าอีกคนมานั่งข้างๆตัวผมที่นอนอยู่ซะแล้ว

โอ๊ยยย กลิ่นข้าวทรมานชายเหลือเกิ๊นนนนน ~

“ไม่กินเหรอ” ไอ้โฟนพูดพลางจานข้าวกลิ่นหอมๆไว้ที่หัวนอน อ๊าก หิวครับหิว T-T ..ไม่ๆ อย่ากิน กูงอน งอนตัวโตเท่าไอ้แมวตัวนั้น !! ผมคิดพลางตวัดสายตาไปที่ไอ้ขนปุยที่ไอ้โฟนอุ้มมาวางที่เตียงของผม(?)ด้วย

  จะว่ากูงี่เง่าก็เหอะ แต่มึงให้ความสำคัญแมวที่เพิ่งเจอกับกูที่คบกันมาเกือบ2ปีนี่มัน.. โว้ย ยิ่งคิดยิ่งโกรธ ;(

“กูมาง้อนะ” ไอ้โฟนกอดผมไว้แล้วมองผมอย่างอ้อนๆ เชี่ย ถึงจะเล่นแบบนี้บ่อยก็ใช่ว่ากูจะชินนะ -/////-;

“จะง้อทำไม กูไม่ใช่เจ้าของบ้านนี่ แค่มาอาศัย(ของกิน) นู่น ไปดุไอ้ปุยนู่นไป๊”

“อ้ออ ..หึงแมว” เวร รู้หมดกูหึงแมว เอ้ยย กูไม่ได้หึงเว่ย =[]=!!!!!!!!!

“จะเป็นลูกบ้านนี้ก็ง่ายนิดเดียว ก็เป็นลูกของแม่กูอีกคนไงล่ะ^^” ลูก - -? ปกติแม่มึงก็เรียกกูว่าลูกพอตอยู่แล้วนี่หว่า หรือกูต้องมุดเข้าท้องแม่มึงแล้วเกิดมาใหม่อีกทีวะ –O-;;

“ให้กูเป็นน้องมึง??” ผมถามไอ้คนหน้าหล่อที่มาหล่อเกะกะสายตาผมเหลือเกิน - -*

“ลูกสะใภ้” เอ๋..มึงมีน้องสาวเหรอวะ ต้องลูกเขยสิถึงจะถูก มึงมั่วแล้ว -0-

“ลูกเขย” ผมแก้

“สะใภ้” มันเถียงกลับมาอย่างมั่นใจ*- -

“เขยยยยยย กูมาเป็นน้องเขยมึงนะ ลูกเขยๆ”

“ลูกสะใภ้ของแม่กูอ่ะถูกแล้ว”

“?”

“มา-เป็น-เมีย-กู” ไอ้โฟนเน้น มา เป็น เมีย กู ชัดๆที่ข้างหูผม เห้ยย กูไม่ได้แขะขี้หูมานาน พูดใหม่ดิ๊ =_=^

“เรื่องห่าไรกูต้องเป็นเมียมึงวะ =O=!!!” ครั้งนี้มันเล่นเกินไปแล้วนะไอ้โฟน มึงต้องเป็นมียกูสิถึงจะถูก ! (ว่าไปโน้นนนน - -)

“จะเป็นมั้ย เจ้าของบ้านนี้อีกคนน่ะ” มันถามอย่างเป็นต่อ เอาไงดีฟะ ไม่อยากแพ้แมวเลยจริงๆ

“เมี๊ยวววววว” ยังไม่ทันหายหมันไส้ ไอ้ขนปุยก็มาแทรกกลางระหว่างผมกับไอ้โฟนแล้วแย่งไอ้โฟนไปต่อหน้าต่อตา (คือไอ้โฟนเลิกสนใจในคำตอบของผมแล้วอุ้มแมวมานอนทับท้องตัวเอง) ชักเยอะไปแล้วนะไอ้แมวนี่ - -+

“เออ กูเป็นเมียมึง!!!!!!” ผมกระชากตัวไอ้โฟนเข้ามาหา (ซึ่งก็ทำให้ไอ้ขนปุยกระเด็กตกจากตัวไอ้โฟนได้ 555555+) ไอ้โฟนอึ้งนิดๆก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ เชี่ย กูกลับคำทันมั้ยเนี่ย -_-

  มือสากของไอ้โฟนค่อยๆสวมกอดผมอีกครั้ง ใบหน้าของมันค่อยๆใกล้เข้ามา สายตามันมองมาที่ดวงตาของผมจนผมรู้สึกเขินอยากจะมุดผ้าห่มหนีให้มันรู้แล้วรู้รอด

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

เชี่ยยยยยย ใจผมเต้นแรงอีกแล้ว ทำไมตื่นเต้นแบบนี้วะ ก็แค่กอดๆๆๆๆๆๆๆ!! ผมย้ำตัวเองอยู่หลายครั้งแต่เหมือนมันไม่เป็นผลซักเท่าไหร่ ตรงกันข้ามใจผมดันเต้นแรงขึ้นจนเหมือนผมเพิ่งไปวิ่งรอบกรุงเทพมาอย่างไงอย่างงั้น

“อย่าลืมเรียกกูว่า ‘ผัวขา’ ด้วยนะ”

“0///0!!!” ฟัคยู๊ววววววววววววววววววววววว กูไม่อยากเป็นเมียมึงแล้ว TOT