listen -me- now !! ‘เพื่อน ..กูคิดมากกว่าเพื่อน‘ YAOI

“เห้ย ไม้บาร์บีคิวหมดได้ไงวะ กูบอกแล้วววไอ้รัซนะไม่เชื่อให้ซื้อมาเยอะๆ”

 

“เอาน่าซ่า เดี๋ยวออกไปซื้อกันก็ได้”  ไอ้รัซนะไอ้รัซ หมักหมูเต็มกาละมังแต่เสือกซื้อไม้มาให้พวกกูเสียบหมูแค่ถุงเดียว ลำบากกูต้องออกไปซื้อใหม่เลยเนี่ย =_=+

 

“จะไปไหน” โฟนเดินมาถามผมขณะที่ผมยืนรอไอ้ซ่าที่ไปหยิบกระเป๋าตังค์ที่โซฟาอยู่

 

“ไปซื้อไม้เสียบหมูน่ะ”  กะ กูพูดไรผิด ทำไมต้องจ้องหน้ากูแบบน้าน กูกลัวมึงนะ TOT

 

“ดาร์ลิ้งงงงงง มามะ ไปกัน ^O^” โอ๊ยไอ้ซ่า มึงบอกกูเฉยๆก็ได้ไม่ต้องมาเกาะเอวกู เดี๋ยวกูได้เคลียร์กับไอ้โฟนยาวววววว T-T//

 

   พอเดินออกจากบ้านมาซักระยะไอ้ซ่าก็ปล่อยเอวผมแล้วเดินคนเดียวสบายๆ ผมชินแล้วล่ะกับอาการที่อยู่ดีๆก็สนใจผมอยู่ดีๆก็ทำกับผมเหมือนเพื่อนทั่วๆไป ผมไม่เข้าใจมันจริงๆ =______=

 

“ทำไมตลาดคนเยอะอย่างนี้วะ” อย่ามาบ่นไอ้ซ่า กูบอกแล้วให้ซื้อที่ร้านหน้าปากซอย เสือกกกกก อยากแดกนู่นนี่จนกูต้องเดือดร้อนมาเดินเบียดกับคนในตลาดเนี่ย ร้อนโว้ยยยยยย !!

 

“อยากมาเอง อย่าบ่น”

 

“โหย โหดร้ายจังเบเบ๋ ก็ไปอยู่นู่นมานานนี่เลยอยากกินอะไรไทยๆบ้าง..นู่นๆๆๆ ต้มย้ำกุ้ง O.O”

 

“ถุยยยยยย ที่นู่นต้มย้ำกุ้งก็มีไม่ใช่เหรอวะ” แค่ต้มยำกุ้งเองบอกกูก็ได้ เดี๋ยวกูให้ไอ้โฟนทำให้กิน (ฝันเหอะ : โฟน)

 

“นั่นมันต้มยำกุ้งแช่แข็งอ่ะ รสชาติไม่เหมือนของไทยด้วย” แหนะๆ เรื่องมากจริงไอ้ซ่า

 

“ไม่เหมือนตรงไหนวะ คนไทยทำส่งเองนะ - -?”

 

“กูอยากมากินที่ไทย จบมะ^^” เออออ จบ - -

 

    ปาดเหงื่อแล้ว ปาดเหงื่ออีก เฮ้อ ทำไมไทยมันร้อนอย่างงี้วะ แล้วไอ้ซ่าก็..

 

“ฮะฮ่า คิดถึงบรรยากาศแบบนี้มานานแล้ววววว >O<!!!” แม่งบ้า *- -

 

“จะกินไรอีกก็รีบซื้อมึงนี่มึงเดินวนรอบตลาดจนแม่ค้าจำหน้าได้ละ” ผมเร่ง จะซื้อไรก็ซื้อนะ แต่อย่าเยอะมากไปกว่านี้แค่นี้กูก็แทบไม่มีมือถือของให้มึงละ !!

 

Uuuuuuu UUuuuuuu

 

“เสียงโทรศัพท์เบเบ๋รึเปล่า?” ไอ้ซ่ายื่นหน้ามาถาม

 

“เออ”

 

“ทำไมไม่รับล่ะ กูไม่โกรธหรอกนะที่มึงจะมีหนุ่มโทรหาบ้าง ก็ดาร์ลิ้งของซ่าน่ารักออกขนาดนี้^^!!!”

 

“กูมีมือรับโทรศัพท์ที่ไหนล่ะวะ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เชี่ย ยังกล้าพูดเนอะ ซื้อไรเยอะแยะ นี่มึงเดินมากี่ตลาดละมึงยังไม่พอใจอีก ฟัคคคคค ไอ้มืถือบ้านี่ก็สั่นอยู่นั่นแหละกูรับไม่ได้โว้ย มือไม่ว่าง !!

 

 

 

 

-โฟนโหมด-

 

 

   นี่มึงออกไปทำไรกันแน่วะแค่ไม้เสียบหมูเดินไปหน้าปากซอย10นาทีก็กลับแล้ว แม่ง โทรไปก็ไม่รับไปทำไรอยู่วะ กูกลัวนะ กูเพิ่งได้มึงมากูจะต้องเสียมึงไปเร็วขนาดนี้เลยเหรอ...

 

ครืดดดดดดดดดดดดด

 

  เสียงประตูบ้านเปิดพร้อมกับ2คนที่หายไปถือของพะรุงพะรัง ผมรีบวิ่งไปหาไอ้ตัวดีทันที

 

“ไปไหนมา” ผมถาม

 

“เหนื่อยๆ อย่าเพิ่งมายุ่ง” ..อย่าเพิ่งมายุ่ง.. หึ ไล่กูเหรอวะ ผมเดินออกมาจากมันทันทีเพราะกลัวว่าจะเผลอทำอะไรไม่ดีไป

 

   ผมนั่งอยู่หลังบ้านไอ้รัซคนเดียว พยายามทำใจให้สงบ มันไปซื้อของ มันไปซื้อของ ผมบอกตัวเองแบบนี้

 

“โฟนๆ ไปกินกันได้แล้ว” เสียงที่ผมไม่ได้ยินมานานเอ่ยขึ้น

 

“อ่าวไอ้นวม มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”

 

“ก็มาทันที่มึงเดินมานั่งทำพระเอกอยู่นี่คนเดียวอ่ะ ฮ่าๆ โอ๊ยเชี่ย ขว้างหินหาพ่อมึงเหรอ” แล้วผมก็ขว้างหินใส่มันอีกก้อน  หึ - -*

 

“เห้ยๆ ไรวะอุส่าห์มาตามโมโหไรมาแล้วมาลงที่เพื่อนตลอด ค ว ยยยยย”

 

“อยากได้มั้ยล่ะสัส” ผมลุกเดินขึ้นไปหามันด้วยความโมโห มึงซวยเองนะที่มากวนตีนกูตอนกูโมโหเนี่ย

 

“ไม่คร้าบๆๆๆๆๆๆ อ๊ากกกก ไอ้โฟนจะปล้ำกู๊ววววววว” เชี่ยย ใครจะไปปล้ำมึงวะตะโกนซะดังเลย วิ่งไปบอกเพื่อนๆในบ้านแล้วมั้งไอ้เวร =__=**

 

  ผมเดินเข้าไปในบ้านที่เพื่อนๆนั่งเขมือบอาหารกันอยู่

 

“ไอ้โฟนมึงจะทำไรไอ้นวมของกู” ไอ้ฟูคพูดพลางลูบหัวไอ้นวม เออๆ อ้อนกันเข้าไป

 

“เห้ยไอ้ฟูค กูเป็นของมึงตั้งแต่เมื่อไหร่ =[]= !!!” ไอ้นวมพูดแล้วพลักไอ้ฟูคออก

 

“เป็นตอนนี้เลยมั้ยล่ะจ๊ะ ^^”

 

“ม๊ายยย ปล่อยกู๊วววววว” ไอ้นวมร้องโหยหวนเมื่อถูกไอ้ฟูคกดลงไปที่พื้น เหอะ สมน้ำน่า -_,-

 

“ไอ้พอทหายไปไหน” ผมถามไอ้รัซที่นั่งขำไอ้สองตัวที่ตีกันอยู่

 

“อ้อ ปิ้งบาร์บีคิวกับไอ้ซ่าอยู่หน้าบ้านน่ะ”  ไอ้ซ่าอีกแล้วเหรอ ? ผมรีบเดินออกไปหน้าบ้านทันที ผมไม่ไว้ใจอะไรทั้งนั้นแม้เพื่อนก็เหอะ

 

“ไอ้ซ่า !!!”

 

“พอทจ๋า อิอิ” แม่ง นี่เหรอที่กูจะไว้ใจได้ คลอเคลียกันไปปิ้งบาร์บีคิวกันไป ไอ้ซ่าก็กอดไอ้พอทซะแน่นเชียว ไอ้ตัวดีนี่ก็ปล่อยตัวเฉย

 

“เห้ยโฟน จะไปไหน” ไอ้พอทหันมาถามผมเพราะเห็นผมเปิดประตูบ้าน

 

“กลับบ้าน” ผมพูดนิ่งๆแล้วก็รีบกลับบ้านทันที ถ้าผมอยู่ต่อคงได้พังบ้านไอ้รัซแน่ๆ สู้ผมรอไปเคลียร์กับไอ้พอทที่บ้านดีกว่า

  

-พอท โหมด-

 

   ไอซ่าชวนผมออกมาปิ้งบาร์บีคิวหน้าบ้าน ผมกับมันสนิทกันมากแต่ไม่เจอกันนานมันก็ต้องมีรื่องคุยกันเยอะแยะเป็นเรื่องธรรมดา ซ่ามันเล่าเรื่องที่มันอยู่เมกามีเพื่อนแปลกๆ อาหารที่รสไม่จัด บลาๆๆๆๆ

 

“แล้วมึงล่ะพอท มีอะไรท่กูต้องรู้บ้างรึเปล่า” มันถามผมกลับ ..กูเป็นแฟนกับโฟน ..อายว่ะ อ๊ายอาย ไม่กลฃ้าพูด-/////////-

 

“เอ่อกู.. กูมีเพื่อนเป็นนักกีฬา” ไม่ใช่แค่เพื่อนด้วย แฟนเว้ยแฟน แฟนกูเป็นนักกีฬาบาสและมวยปล้ำครับ -////- !!!!

 

“เรื่องนั้นกูรู้อยู่แล้วเว้ย เอาแบบ secret อ่ะ แบบนอนกกสาวไรงี้อ่ะ มีป่าวๆๆๆๆ >O<” นอนกก.. เอ่อ จะว่าไปมันก็มีนะ แต่สลับตำแหน่งเป็นกูโดนกกเองอ่ะ =///////////////=;;

 

“กะ ก็ ..” โว้ย เอาไงดีวะ มึงคาดคั้นอย่างกะมึงรู้เรื่องกูกับไอ้โฟนแล้ว อ๊ากกกๆๆๆๆๆ ทำไมควันบาร์บีคิวมันเยอะอย่างนี้วะ เดี๋ยวกูหน้าดำจะทำยังไง >O<////

 

“หน้ามึงแดงอ่ะ ร้อนเหรอวะ” ไอ้ซ่าถาม ..กูว่ากูไม่ได้ร้อนหรอก กูอาย -////-

 

“คะ คือ กู..เป็นแฟนกับ ฟะ โฟน =/////////////////////////////////////////////=”

 

“ฮะ!!!!! ไม่เชื่อ ไอ้โฟนนี่นะขอมึงเป็นแฟน O[]O”

 

“ทำไมวะ มันนี่แหละขอกูเป็นแฟน !!!” ฉุนนะเนี่ยเห้ย กูจะไปขอไอ้โฟนเป็นแฟนก่อนรึไง ไม่มีทาง -^- (กูอาย กูไม่ขอมึงเป็นแฟนหรอก >////<)

 

“วิ้ววววว มันกอดมึงแบบนี้มั้ยแล้วเรียก พอทจ๋า >3<” ไอ้ซ่าโอบเอวผมเข้าหาตัวมันแน่นแล้วดัดเสียงเข้มๆแบบไอ้โฟน ฮาว่ะ 5555555555555555

 

   ผมขำกับท่าทางล้อเลียนไอ้โฟนของไอ้ซ่า แต่รู้สึกมันเล่นมากไปหน่อยเลยเอาที่คีบตีหัวมันเบาๆ แล้วสายตาผมก็เหลือบไปเห็นไอ้โฟนที่กำลังเดินออกนอกบ้าน ไปไหนของมันวะ

 

“เห้ยโฟน จะไปไหน” ผมตะโกนถาม

 

“กลับบ้าน” มันเป็นไรป่าววะทำไมทำหน้าน่ากลัวแบบนั้น - -*

 

“ไอ้โฟนมันหึงมึงแน่ๆเลยว่ะ” ไอ้ซ่ากระซิบ หึงไม่รู้เรื่องจริงๆมึง เหอะๆ เบื่อจริง - -

 

m�"a�U��Pns-serif"'>

 

 

“เอ่ออ..” ผมทำตัวไม่ถูกทันที มันรักผมเหรอ อืม ผมก็รักมัน แต่คำว่ารักที่ว่ามันรักขนาดไหนล่ะ มันเป็นเพื่อนผม ผมเป็นเพื่อนมันก็ต้องรักกันอยู่แล้วนี่นา ตกลงไอ้คำว่ารักที่มันว่าคืออะไรกันนะ

 

  เนื่องจากไม่มีคำพูดอะไรออกจากผมเลยไอ้โฟนค่อยๆประกบจูบผมอีกครั้ง เป็นจูบที่อ่อนโยนนุ่มนิ่มจนผมเคลิ้มยกแขนเกี่ยวคอมันไว้ เราแลกจูบกันไปมาอย่าโหยหา ผมไม่รู้จะพูดอะไรหรือตอบอะไร แต่ผมว่าจูบนี้แหละคงเป็นคำตอบของความรู้สึกที่ผมพูดออกมาไม่ได้

 

   ผมกับมันค่อยๆถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ผมว่าถ้าจูบกันนานกว่านี้ผมคงได้กินปากมันแล้วล่ะครับ เพลินจริงๆ -..-

 

“รีบไปแต่งตัวเหอะก่อนกูจะอยากอีกรอบ !” ได้ยินมันพูดงี้ผมก็แทบจะวิ่งไปหาชุดใส่เลยครับแต่ติดตรงที่ว่ามัน ‘ถอน’ ผมจนไม่มีแรงแล้วววววว !!!

 

 

 

  

"'>!<sp� !ag�u��pไปไกลแล้วเพื่อนกู="" กูไม่ได้เลี้ยงต้อยยยย="" แต่ต้อยแม่งจะเลี้ยงกู๊ววววว="" (<="" span="">-_-???)

 

 

“ไม่ใช่แฟน”

 

“แฟนก็บอกกูเหอะน่า” ทำไมยัดเยียดแฟนให้กูจริงๆเลย อยากให้กูมีแฟนเร็วสินะมึงจะได้มีเวลาไปหาพอทไปขอพอทเป็นแฟนอย่างที่มึงซ้อมไว้กับกูไว้สินะ !!!

 

“เออ แฟนกู!!!” ผมกระแทกเสียงแล้วจ้องหน้ามันซึ่งเลาซ์ก็อึ้งไปนิดๆเพราะผมไม่เคยเป็นแบบนี้ ผมทนไม่ไหวแล้ว ทำไมมันชอบยกผมให้คนอื่นจริงๆเลย เกลียดผมนักรึไง ทำไมชอบผลักไสผมตลอดทั้งๆที่ผมอยากอยู่ข้างมันตลอด

 

“เอ่อ ..คบกันนานๆนะ ^_^!” มันยิ้มกว้างให้ผมอีกครั้ง

 

“หึ นานอยู่แล้วล่ะ ซาวน่าเขาดีกับกู” ดีกับกูกว่ามึง อย่างน้อยซาวน่ามันก็บอกว่ารักผมถึงผมจะไม่เชื่อก็ตาม ถ้ามีใครก็ไม่รู้มาบอกรักคุณคุณจะเชื่อเขามั้ยล่ะ คุยยังไม่เคยคุยด้วยเลย - -* และอย่างน้อยซาวน่ามันก็ไม่ไล่ผมไปหาคนอื่น...

 

  -เลาซ์ โหมด-

 

  มันจะรู้มั้ยนะที่อยู่ดีๆมีรุ่นน้องหน้าตาดีมาส่งมันถึงหน้าห้องทำให้เป็นที่จับตามองของเพื่อนในห้องโคตรๆ แล้วก็ไม่พ้นผมเหมือนกัน หายไปแปปเดียวหาแฟนได้เลยเหรอวะ เพื่อนผมนี่มันสวยดึงดูดเกย์จริงๆ -_-d

 

  ชักจะคุยกันนานไปแล้วนะเมื่อไหร่จะมานั่งที่ซักทีวะปล่อยกูนั่งเหงาคนเดียวมาตั้งนานละ อยู่ดีๆก็วิ่งหนีไปไม่วิจารณ์บทกูซักนิด = = เห้ยยยย นั่นมันเข้าใกล้กันเกินไปแล้วนะ ..เห้ย หอมแก้มกันด้วย ทำไมปล่อยตัวอย่างนี้วะ !!

  ผมกำมือด้วยความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้น มันเป็นอาการหวงเพื่อนของผมเองแหละครับ ก็เพื่อนมันสวยกลัวว่ามันจะโดนหลอกเอา  ผมมองมันที่ค่อยๆเดินมานั่งข้างๆผมอย่างอายๆ มันหยุดมองหน้าผมซึ่งผมก็ยิ้มให้ ยิ้มที่ผมฝืนสุดๆ

 

“แฟนมึงเหรอ” ผมถามมันทันทีที่มันมานั่งข้างๆผม

 

“เปล่า -///////-;;;” หน้าแดงขนาดนี้คงจะหลงเด็กมากเลยสินะ ผมจำหน้าเด็กนั่นได้ ชื่อซาวน่า อยู่ม.4 เป็นนักเปียโนของโรงเรียนไม่คิดว่าเพื่อนผมจะไปคว้าเด็กที่เข้าหายากขนาดนั้นได้ ผมได้ข่าวว่าซาวน่ามันหยิ่ง

 

“มีอะไรก็บอกกูดิวะ จะเลี้ยงต้อยกูก็ไม่รังเกียจหรอก !” ผมแซวมันไป หน้าแดงแล้วน่ารักดีวุ้ย 555

 

“ไม่ใช่แฟน”

 

“แฟนก็บอกกูเหอะน่า” ผมถามมันย้ำเพื่อความแน่ใจ ไม่รู้เพราะอะไรแต่ผมอยากได้ยินอีกว่า ไม่ใช่แฟน ของมันอีกครั้ง อาจจะโล่ง ผมกลัวว่าเพื่อนคนสวยจะโดนหลอก

 

“เออ แฟนกู!!!” ในที่สุดไอ้ซีลก็ยอมพูดออกมา ผมอึ้งไป ไม่ใช่เพราะมันเสียงดังใส่ แต่เพราะคำตอบของมันไม่ได้เป็นไปตามที่ผมหวังไว้..

 

“เอ่อ ..คบกันนานๆนะ ^_^!” ผมพยายามฝืนยิ้ม ยิ้มให้กว้างเข้าไว้ทั้งๆที่รู้สึกโหวงที่ท้องราวกับว่าชีวิตผมเสียหลักยืนไป

 

“หึ นานอยู่แล้วล่ะ ซาวน่าเขาดีกับกู”  แล้วกูไม่ดีกับมึงเหรอไอ้ซีล? ..เห้ย เลิกคิดได้แล้วกู  วางแผนไปหาพอทต่อดีกว่า!!!!